«Ἡ Εὐχή μέσα στόν κόσμο» “τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν”»1.

π. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Δέν χωρίζει, λέγει ὁ Ἀββᾶς Φιλήμων, ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεόν ἤ ἀκριβέστερα ὁ νοῦς ἀπό τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ, μόνον ἐξ αἰτίας τῶν πυρακρωμένων παθῶν, ἀλλά καί ἀπό κάθε ἀργό λόγο».

(Εἶναι πράγματι πολύ ἐπικίνδυνος ὁ ἀργός λόγος καί κατακριτέος, ἀφοῦ γίνεται ἡ ἀφορμή γιά νά προκληθοῦν καί ἄλλες ἁμαρτωλές προσβολές. Γι᾿ αὐτό καί ἐπιμένουν οἱ δαίμονες στήν σπορά του μέσα στόν νοῦ, πείθοντας καί αὐτές τίς πέντε αἰσθήσεις. Διότι, ὅπου δέν ὑπάρχει ἀκριβής προσοχή πάνω στίς αἰσθήσεις, ἀσφαλῶς ἐκεῖ δέν δύναται νά τηρηθοῦν καί ἡ φύλαξις τοῦ νοῦ, γιά νά παραμείνη καθαρός, ὁπότε νά ἔχη τήν εὐκολία της ἡ ἐργασία τῆς Εὐχῆς. Εἶναι σκληρός ὁ πνευματικός ἀγῶνας γιά τήν διατήρησι τῆς καθαρότητος καί ἀκεραιότητος τῶν ψυχῶν μας! Ἀλήθεια, πόση πίστι καί ταπείνωσι, πόση μετάνοια καί πένθος, πόση προσευχή καί δάκρυα ἀπαιτοῦνται γι᾿ αὐτόν τόν ἀγῶνα!!!)

Πρέπει λοιπόν, λέγει στήν συνέχεια ὁ Ἀββᾶς Φιλήμων, νά χωρισθῆ ὁ χριστιανός γιά πάντα ἀπό τήν δέσμευσι τῶν πραγμάτων τούτου τοῦ κόσμου καί ἀπό τήν ἐπίμονη συμπάθεια πρός τό σῶμα του τελείως νά ἀποσπασθῆ καί ἔπειτα ὁλοκληρωτικά νά ἀφοσιωθῆ στόν Θεό καί νά γίνη ἀφιλάργυρος καί ἀκτήμων, ἀπράγμων καί ἀμέριμνος, ἀσυνάλλακτος καί ἀνίδεος, ἀμαθής τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, ταπεινός, ἀνύστακτος φίλος τῆς μονολογίστου Εὐχῆς, συμπαθής, ἀγαθος, πρᾶος, ἡσύχιος, μακρόθυμος, ἕτοιμος νά ὑποδεχθῆ στήν καρδιά του «τάς ἐκ τῆς θείας Γνώσεως ἐγγινομένας διατυπώσεις». Διότι, ὅπως δέν μποροῦμε νά γράψουμε κάτι σέ λερωμένο μαυροπίνακα, ἄν δέν τόν καθαρίσουμε καλά, ἔτσι καί ὁ Θεός, δέν ἐγγράφει στήν καρδιά τοῦ χριστιανοῦ οὐδέν οὐράνιον, ἄν προηγουμένως μέ τήν ἀκριβῆ τήρησι ὅλων τῶν ἐντολῶν καί τήν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν δέν ἀφανισθοῦν τελείως ἐξ αὐτῆς τά πάθη.²

Μόνο μέ τίς πιό πάνω προϋποθέσεις ἀνοίγει ὁ δρόμος τῆς Καρδιακῆς ἡσυχίας καί τῆς νοερᾶς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐντός τῆς καρδιᾶς τοῦ εὐχομένου.

• Εὐχή, ναί, ἀλλά καί ἀνάγκη Πνευματικοῦ ὁδηγοῦ.

• Εὐχή, ἀλλά καί ἀγῶνας γιά ἐγκράτεια καί νηστεία.

• Εὐχή, ἀλλά καί χαλινάρι στίς σαρκικές ἐπιθυμίες καί ὀρέξεις, μέχρι ἀφανισμοῦ αὐτῶν.

• Εὐχή, νοερά ἤ προφορική, ναί, ἀλλά συγχρόνως καί καλλιέργεια τοῦ πένθους καί τῆς συντριβῆς.

• Εὐχή, ἀλλά καί δάκρυα μετανοίας, διότι δέν συμβιβάζονται προσευχή καί ἀκατάνυκτος καρδία.

• Εὐχή, καί προσοχή ἐπάνω στίς πέντε αἰσθήσεις, οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζονται ὡς “θυρίδες”, διά μέσου τῶν ὁποῖων ἀνέρχεται ὁ θάνατος: «ἀνέβη θάνατος διά τῶν θυρίδων ὑμῶν.³

• Εὐχή, καί νῆψις πάνω στά σχήματα καί στίς φαντασιώσεις τῶν λογισμῶν.

• Εὐχή, καί ἀξία συμμετοχή στά πανάχραντα Μυστήρια.

• Εὐχή, «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης», μετά μακροθυμίας, ὑπομονῆς καί πραότητος.

• Εὐχή, μέ ταπεινόν φρόνημα, διότι ἐκεῖ, στήν καρδιά, θά κατέλθη ὁ Κύριος.

Ἐπίσης, ἡ Εὐχούλα ὀφείλει νά εἶναι ὁ συνδετικός κρίκος μεταξύ πράξεως καί θεωρίας, ἀφοῦ διά τῆς πράξεως τῶν ἐντολῶν ἀνερχόμεθα στήν θεωρίαν τοῦ θείου Φωτός καί τῆς Δόξης Αὐτοῦ. Καί τό ἦθος καί τό δόγμα καί οἱ πράξεις πρέπει ν᾿ ἀρωματίζονται ἀπό τήν εὐωδία τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, γιά ν᾿ ἀποδίδουν καρπούς καί εἰδικώτερα νά προκαλέσουν τήν ἀμετεώριστον Εὐχή.

Ἡ ἀμετεώριστος Εὐχή θά φέρη χαρά, εἰρήνη, ἀγάπη, ἡσυχία. Ἐπιπλέον δέ δάκρυα χαρᾶς, ἀνάμικτα μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί συντριβῆς. Ἔτσι ἡ ψυχή μας θά πληρωθῆ καί θά γεμίση μέ χορμολύπη. Καί στήν συνέχεια θά προκληθῆ διαύγεια νοός, καθαρότης καί φωτισμός τοῦ νοῦ.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς θά γίνη δεκτικός θεωριῶν καί τῆς θείας ἐλλάμψεως γιά νά ἀκολουθήση ἡ ἀπόλυτος καί τελεία καρδιακή ἡσυχία. Δηλαδή ἡ ψυχή, ἡ καρδιά, ὁ νοῦς, ὅλος ὁ ἄνθρωπος, ἐκστατικός, εἰς «τόν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ»⁴ κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτός τοῦ σώματος» οὐκ οἶδεν ὁ εὐχόμενος, «ὁ Θεός οἶδεν»⁵.

Στά τέλη τοῦ 6ου μέ ἀρχές τοῦ 7ου μ.Χ. Αἰῶνα, ἔζησε καί ἁγίασε στήν Ἰρλανδία ἕνας ἐρημίτης, ὁ ὅσιος Κέβιν, πού καλλιεργοῦσε πολύ τήν Εὐχή.

Εἶναι ἅγιος τῆς Μιᾶς, Ὀρθοδόξου, Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διότι ἔζησε πολύ πρίν συμβῆ τό Σχίσμα τοῦ 1054 μ.Χ. ἀνάμεσα στούς χριστιανούς τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς.

Πρίν ἀποτραβηχθῆ στά βουνά τῆς Ἰρλανδίας γιά ἄσκησι καί ἡσυχία, ὁ ἅγιος Κέβιν εἶχε χρηματίσει ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Γκλένταλωφ. Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς τό 618 μ.Χ. καί ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη του στίς 3 Ἰουνίου, ὅπως εἶναι καταγεγραμμένο στόν Συναξαριστή.

Κάποτε, ἐνῶ ὁ ὅσιος προσηύχετο στήν ὕπαιθρο νοερά καί μέ τεντωμένα τά χέρια του σέ σχῆμα σταυροῦ, ἁρπάχθηκε ὁ νοῦς του στά ἀπόρρητα μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὅπου ἐγεύετο καί ἀπελάμβανε ἀκόρεστα τό οὐράνιο μέλι τῆς θείας εὐφροσύνης μαζί μέ τίς ἀποκαλύψεις, πού θά ἐδέχετο ὁπωσδήποτε ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα. Ἡ νοερά καί λογική Λατρεία αὐτοῦ τοῦ προσευχομένου ἁπλανῶς ἁγίου ἐτέθη ἐκτός χρόνου καί ὁρίων, γιατί κράτησε αὐτή ἡ στάσις τῆς προσευχῆς του γιά μέρες πολλές.

• Καί πῶς ἔγινε αὐτό ἤ πῶς γίνεται!!! ἴσως ρωτήσετε. Γιά τόν καθένα ἀπό μᾶς θνητό χριστιανό, πού ἡ πίστις μας εἶναι χλιαρή ἕως καί μηδενική, πού τά μετρᾶμε ὅλα μέ τό μυαλό μας, φαίνεται κάτι τέτοιο ἀδύνατο, ἀλλά «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν»⁶.

Ἡ ἀκινησία τοῦ προσευχομένου ἁγίου Κέβιν ἦτο τόσο εἰρηνική, τόσο ἀπόλυτη καί τόσο εὐλογημένη, ὥστε ἕνα πουλί ἦλθε καί κάθισε στήν ἀνοικτή παλάμη του καί γέννησε τό αὐγό του! Κι ὄχι μόνον τό γέννησε, ἀλλά δέν δίστασε καί νά κλωσσήση, γιά μέρες ὁλόκληρες, μέχρις ὅτου ἀπό τό μικρό αὐτό αὐγό βγῆκε ἕνα πουλάκι, ἕνας νεοσσός!...⁷

Συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

1Λουκ. Ιη΄: 27.

2Ἀββᾶ Φιλήμονος, Λόγος περί τοῦ ἀββᾶ Φιλήμονος, Φιλοκαλία...τ. Β, σελ. 312.

3Ἱερ. 9 : 21.

4Ἐφ. β΄ :7.

5Β΄ Κρ. ιβ΄ : 3.

6Λουκ. Ιη΄: 27.

7Ἱ. Μ. Νικοπόλεως, περιοδικόν “Λυχνία”, Δεκ. 2001, ἀρ. Φύλ. 221, σελ. 55.