Ο Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Καλλίνικος στις 16 Ιουλίου 1967 ενθρονίσθηκε στον Μητροπολιτικό θρόνο της Εδέσσης και κάθε 29η Ιουλίου συνεόρταζε με τους κληρικούς και το ποίμνιό του την ονομαστική του εορτή.
Ως αφιέρωμα στην μνήμη του δημοσιεύουμε σ’ αυτό το τεύχος, του Ιουλίου, μια επιστολή που στάλθηκε στον Σεβ. Μητροπολίτη μας από τον κ. Δημήτριο Μπερτσιά, Θεολόγο και παλαιό συνεργάτη τουμακαριστού Καλλινίκου, Πρωτοσυγκέλλου τότε στο Μεσολόγγι, με αφορμή την μελέτη του βιβλίου “Κόσμημα της Εκκλησίας”.
“Μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα, που κυριολεκτικά ρούφηξα το βιβλίο σας “ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”, ξανάνιωσα. Γύρισα αρκετές δεκαετίες πίσω. Δεν σάς αποκρύπτω ότι όσες μέρες διάβαζα το βιβλίο βρέθηκα σ’ άλλο κόσμο. Οι εγγύς μου έλεγαν, “τί έπαθες;” Βρέθηκα στο Ανώτερο Κατηχητικό Σχολείο του Αγίου Παντελεήμονος, στην Ιεραποστολική ομάδα του Αγίου Γέροντος, στο γραφείο της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλοακαρνανίας, ακούγοντάς τον να μου υπαγορεύει έγγραφα, να μου διορθώνη διάφορα ορθογραφικά λάθη. Ξαναφόρτωσα τα μεγάφωνα στο αυτοκίνητο, ξαναγέμισα τις μπαταρίες, ξαναμίλησα στις πλατείες διαφόρων χωριών με νεανικό παλμό για πολλή ώρα. Ξαναπερίμενα το αυτοκίνητο που πήγαινε σ’ άλλα χωριά το Γέροντα και το Θόδωρο, να γυρίση να με πάρη... Ξαναέζησα το “Φροντιστήριο Ομιλητικής” κάθε Κυριακή πρωί μέσα στο αυτοκίνητο που μας πήγαινε για κήρυγμα: “Τί θα πής σήμερα Θόδωρε; Τί θα πής σήμερα Μήτσο; Ποιό θα είναι το θέμα; Πώς το χωρίζεις;...” Ξαναείδα την Κυρά Κατερίνη να έρχεται στο Γραφείο λίγα λεπτά πριν κλείσουμε και να μας λέη με τρόπο: “’Λάτε παιδιά μου στο σπίτι να φάμε, να βάλη κι αυτός ο ευλογημένος καμμιά χαψιά στο στόμα του”. Ξανάκανα τη βόλτα στην περιμετρική, την ιεραποστολική όπως τη λέγαμε... (επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος) κάπου εδώ εγώ “τόν εγκατέλειψα”, αγάπησα τον νυν αιώνα, όχι πλήρως αλλά κάπως. Γι’ αυτό αισθάνομαι κάποια ενοχή και τον παρακαλώ πάντοτε να μεσιτεύη εκεί στον ουρανό που βρίσκεται, κοντά στο Θρόνο του Θεού, ώστε ο Ουράνιος Κριτής να μη μου “στήση την αμαρτία ταύτην”.
Και σε μένα υπήρξε Μέγας ευεργέτης. Μου έδειξε το σωστό δρόμο “εν ημέραις νεότητος”. Μου βρήκε εργασία για να σπουδάσω, γιατί οι πατρικές δυνατότητες δεν άντεχαν... Με διόρισε Ιεροκήρυκα σε εποχή ανεργίας των Θεολόγων. Δημιούργησε δεύτερη θέση Γραμματέως στην Ιερά Μητρόπολη για μένα. Ήθελε να μένω εκεί. Πιό πολύ όμως ήθελε να γίνω κληρικός. Αυτό το ζητούσε με μεγάλη διακριτικότητα. Η μορφή του, οι συμβουλές του, οι ενέργειές του κλπ με συνόδευσαν σε όλη την εκπαιδευτική μου ζωή καί, αν πέτυχα κάτι εκεί, το οφείλω σε κείνα που αυτός με δίδαξε.
Αν βέβαια γινόμουν κληρικός, θα παρέμεινα στην Μητρόπολη. Δεν έβλεπα όμως μέσα μου κάτι να με τραβάη προς τα εκεί. Δεν είχα την κλίση. Κλήσεις υπήρχαν αρκετές. Εκτός της ανωτέρω διακριτικής του Γέροντα και από τον Μακαριστό Άρτης Ιγνάτιο, που μου χάρισε αρκετά βιβλία (ευχολόγιο...). Δεν έβλεπα όμως “νά θέλγωμαι, να καίωμαι από το πόθο προς την Ιερωσύνη” (επιστολή, σελίς 257 του βιβλίου σας). Έτσι, όταν ήλθε ο διορισμός μου στην Μέση Εκπαίδευση, αποφάσισα να πάω εκεί. Σκέφτηκα και βασανίστηκα πριν πάρω την τελική απόφαση. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν σού επιτρέπεται εσένα, λαϊκό, να παρατηρής και να ελέγχης ιερείς. Ο κάθε κληρικός έκανε θυσία. Φόρεσε το ράσο. Σύ έμεινες απ’ έξω. Ο κάθε κληρικός ιερουργεί τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Έχει την χάρη του Θεού. Με ποιά “πνευματική” εξουσία συ θα του κάνης παρατήρηση; Αν γινόσουν κληρικός θα είχες και αρμοδιότητα και υπευθυνότητα. Με το παντελόνι όμως δεν έχεις κανένα δικαίωμα να διορθώνης τα “κακώς κείμενα”. Και είναι πάρα πολλά. Με αυτή περίπου την “προεργασία” τον πλησίασα και με σεβασμό του ανακοίνωσα την απόφασή μου:
– Αποφάσισα να φύγω, του λέω.
– Γιατί, παιδί μου, δεν είναι καλά εδώ; μου λέει.
– Εάν γινόμουν κληρικός, του λέω, είναι πολύ καλά και υπάρχει τεράστιο έργο. Σά λαϊκός όμως βλέπω ότι μπορώ να προσφέρω πιο πολλά στο σχολείο.
– Γιατί, εδώ δεν μπορείς να προσφέρης; απαντά.
– Όταν διορίστηκα εδώ, έκοβα αποδείξεις του ΤΑΚΕ. Θα φτάσω στην συνταξιοδότηση, κόβοντας πάλι αποδείξεις; λέω.
– Και είναι υποτιμητικό αυτό; μου απαντά.
– Υποτιμητικό δεν είναι, συνεχίζω, αλλά σαν θεολόγος στο σχολείο νομίζω ότι θα προσφέρω πιο πολλά.
– Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο Θεός, η απάντηση.
Αργότερα κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να του πω το “περί αποδείξεων” επιχείρημα. Λεπτή ψυχή που ήταν, ασφαλώς θα πικράθηκε. Δεν είπε όμως καμμιά λέξη. Στα πολλά που κατάπινε, ίσως κατάπιε και την δική μου απρέπεια, που “ήταν της ηλικίας” (σελ. 370 του βιβλίου σας). Αλήθεια, ώριμος και άγια συμπεριφορά προς μια επιπόλαια ενέργεια ανώριμου νέου! Νομίζω ότι ήταν η μόνη φορά που ίσως τον πίκρανα. Τελείως δικό μου συμπέρασμα, χωρίς να έχω απολύτως καμμία δική του ένδειξη. Αυτό με στενοχωρεί. Με ακολουθεί σαν σκόλοπας.
Μετά τη μεγάλη αυτή παρένθεση και λίγα λόγια για το βιβλίο. Βλέπετε, χωρίς να το καταλαβαίνετε, βγαίνουμε πολλές φορές εκτός θέματος.
Όντως πρόκειται για πραγματικό άθλο. Σάς συγχαίρω εγκαρδίως και Σάς ευχαριστώ και εγώ και όσοι γνώρισαν το Γέροντα. Διερωτώμαι: Πώς θυμηθήκατε τόσα πράγματα; Που βρήκατε τόσα στοιχεία; Πώς τα συγκεφαλαιώσατε; Πώς τα ταξινομήσατε κατάλληλα; Αδυνατώ να βρώ λέξεις να επαινέσω την τεράστια προσπάθειά σας που κατέληξε σε μεγάλη επιτυχία.
Ένα μόνο σάς πληροφορώ, και εδώ βρίσκεται η ουσία. Το βιβλίο ωφελεί. Διδάσκει. Οδηγεί ψυχές στον Παράδεισο. Είναι οδηγός σε όσους βαδίζουν το δύσκολο δρόμο της ζωής. Παίρνουν δύναμη, κουράγιο, ενίσχυση, προχωρούν παρά τα εμπόδια. Το βιβλίο φωτίζει. Ιδιαίτερα όλους εμάς που λέμε ότι “εργαζόμαστε για τη δόξα του Χριστού”. Μόνο αν ακολουθήσουμε τη ζωή του Γέροντα, θα βγούμε στο λιμάνι. Κάθε παρέκκλιση, όσο φανταχτερή και αν φαίνεται, θα οδηγήση σε απόκρυμνα βράχια. Και εκεί συντριβή.
Διαβάζοντάς το κανείς ζεί σε εποχή των Πατέρων. Γιατί μιλάει η ζωή. Αλλά και η γραφίδα που τόσο πολύ πέτυχε να περιγράψη μια άγια ζωή.
Διαβάζεται ευχάριστα, αν και η μεγάλη του έκταση “φοβίζει”. Η αλήθεια πάντως λέει ότι και οι 800 σελίδες είναι λίγες μπροστά στο τεράστιο έργο του Γέροντα.
Για όσους τον γνώρισαν δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η ανάμνησή του όχι μόνο δεν τους κουράζει, αλλά τους ξεκουράζει. Είναι μια πορεία προς Εμμαούς. Θέλουν να διαβάσουν και άλλα. Αλλά και για όσους δεν τον γνώρισαν προσωπικά, είναι μια ευκαιρία να δούν με τα ίδια τους τα μάτια, διαβάζοντας, ότι και σήμερα υπάρχουν “καλοί ποιμένες” αθόρυβοι και δημιουργικοί και όχι μόνο “μισθωτοί”.
Αρκετές σελίδες του βιβλίου ιστορούν όσα έπραξε στην Αιτωλοακαρνανία. Η Αιτωλοακαρνανία και τον αγάπησε και τον τίμησε. Αν κάποτε γίνει πρόταση αγιοκατατάξεώς του (ο Θεός ξέρει), στην Αιτωλοακαρνανία όλες οι γλώσσες θα φωνάξουν: ΑΓΙΟΣ. Και οι λίθοι ακόμη κεκράξονται...
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/07/blog-post_41.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου