Τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.4ο Μέρος.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.4ο Μέρος.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 20-06-2013
(Σύναξη καλοκαριοῦ, γυναικῶν)
http://www.hristospanagia.gr

Κυριακὴ ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας) (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)

(Ματθ. ιε΄, 21-28)

Ὑπόμνημα εἰς τὸν Ἁγιον Εὐαγγελιστήν Ματθαῖον ὁμιλία ΝΒ΄

α΄. Ὁ Μάρκος λέει ὅτι δὲν μπόρεσε νὰ μπῆ στὸ σπίτι ἀπαρατήρητος. Καὶ γιατί πήγαινε πάντα στὰ μέρη αὐτὰ; ἀφοῦ ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴ φροντίδα τῆς τροφῆς, προχωρῶντας ἀνοίγει τὴν πόρτα καὶ στὰ ἔθνη. Ἔτσι κι ὁ Πέτρος ὅταν ἔλαβε διαταγὴ νὰ καταργήση αὐτὸ τὸ νόμο στέλεται στὸν Κορνήλιο. Πῶς λοιπὸν ἐνῶ παραγγέλλει στοὺς μαθητάς του· Μὴν πάρετε τὸν δρόμο τῶν εἰδωλολατρῶν, δέχται αὐτὴ τὴ γυναῖκα; Πρῶτα θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν ἦταν ὑποχρεωμένος σὲ ὅ,τι πρόσταζε τοῦς μαθητάς του. Κι ἔπειτα ὅτι δὲν ἦρθε γιὰ νὰ κηρύξη ὅπως ὑπαινίσσεται κι ὁ Μᾶρκος λέγοντας ὅτι κρύφτηκε ἀλλὰ δὲν πέρασε ἀπαρατήρητος. Ὅπως ἦταν σύμφωνο μὲ τὰ πράγματα νὰ μὴν τρέξη σ’ αὐτοὺς πρῶτα, ἔτσι ἦταν καὶ τῆς φιλανθρωπίας του ἀνάξιο νὰ διώξη αὐτοῦς ποὺ τὸν πλησίαζαν. Ἄφοῦ ἔπρεπε νὰ κυνηγήση αὐτοὺς ποὺ ἔφευγαν πολὺ περισσότερο δὲν ἔπρεπε νὰ ἀποφεύγη αὐτοὺς ποὺ τὸν κυνηγοῦσαν.

«Ἡ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ παιδιοῦ»

Ἅγιος Σεραφείμ τῆς Βίριτσα

Μιά μέρα φθινοπώρου τήν πόρτα στό σπίτι τοῦ πατρός Σεραφείμ χτύπησε μία γυναίκα πού ἦλθε μαζί μέ τήν τυφλή κόρη της. Τήν πόρτα ἄνοιξε ἡ ἀδελφή Σεραφείμα καί τούς εἶπε:

• Ὁ Γέροντας σήμερα δέν δέχεται κανέναν, εἶναι πολύ κουρασμένος.

Ἡ γυναίκα τήν παρακάλεσε πολύ νά πεῖ στόν Γέροντα ὅτι ἦλθαν ἀπό πολύ μακριά καί τόν παρακαλοῦν πάρα πολύ νά τούς δεχθεῖ. Ἡ ἀδελφή Σεραφείμα εἶπε στόν Γέροντα γιά τούς ἐπισκέπτες καί ἐκεῖνος τούς εἶπε νά περάσουν μέσα. Ὅταν μπῆκαν στό κελί του ἡ γυναίκα γονάτισε μπροστά στόν γέροντα, πῆρε τήν εὐχή του καί μέ δάκρυα στά μάτια τόν παρακάλεσε νά βοηθήσει τήν κόρη της πού ἦταν τυφλή.

Στίς παρακάτω δύο περιπτώσεις ἡ λεπτή ὕλη τοῦ παραδείσου, μέ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, συμπυκνώθηκε, γιά νά γίνει αἰσθητή στούς ἀνθρώπους.

Αξιομνημόνευτες είναι και δύο διηγήσεις για τους οσίους Παύλο τον Υποτακτικό και Ευφρόσυνο τον Μάγειρο, τις οποίες διέσωσε η εκκλησιαστική παράδοση. Τον όσιο Παύλο τον είδαν στον παράδεισο οι πιο ευλαβείς αδελφοί της μονής του, την ώρα του ύπνου τους, και τον όσιο Ευφρόσυνο τον είδε, επίσης, στον παράδεισο ο ηγούμενός του Βλάσιος, πέφτοντας σε έκσταση -κατάσταση στην οποία βρίσκονται συνήθως όσοι βλέπουν οράματα, όπως γίνεται φανερό καί από τίς Πράξεις τών Αποστόλων. 

Και στις δύο περιπτώσεις ο παράδεισος περιγράφεται ως μεγάλος κήπος με ανέκφραστη ωραιότητα καί υπέροχη ευωδία.

Ὑπογραφή τοῦ ὅρου τῆς ψευδοενώσεως Φερράρας-Φλωρεντίας. Ποιοί ὑπέγραψαν καί ποιοί ὄχι

Και έτσι αποφασίσθηκε να γραφεί και να υπογραφεί ο όρος και να λάβει τέλος η επιθυμητή ένωση. Ο δε Αγ. Μάρκος, λέγει ο Συρόπουλος, καθόταν σιωπηλός και πονούσε για τα γενόμενα.

Έτσι εχόντων των πραγμάτων, έμαθε ότι πρόκειται να συνταχθεί ο όρος της ενώσεως και ότι επρόκειτο να τον καλέσουν για να υπογράψει. Παρεκάλεσε τον πανευτυχέστατο Δεσπότη τον Δημήτριο, το αδελφό του βασιλέως και αφού τον χρησιμοποίησε ως μεσίτη στον βασιλιά, ανέφερε μέσω αυτού:

Η αγία του βασιλεία γνωρίζει καλά, ότι δεν ήθελα να γίνω αρχιερέας, ούτε να έλθω με τη Σύνοδο εδώ, επειδή εξ αρχής επιθύμησα να διάγω, κατά το δυνατό, το μοναχικό και ησύχιο βίο, η δε αγία σου βασιλεία με ανάγκασε να πράξω και τα δύο. Και χωρίς να θέλω, έκανα την οφειλόμενη υπακοή. Γι’ αυτό κι εγώ τώρα σε ανταμοιβή των πολλών μου αγώνων και κόπων ζητώ δύο πράγματα.

« “μήποτε δῷ αὐτοῖς ὁ Θεός μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας” »

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Εἶναι θαυμαστό τό γεγονός! Ὅταν ἡ ψυχή μας ἔρχεται σ᾿ ἐπαφή μέ κάποιον πού δέν πιστεύει κι εἶναι ἀδιάφορος γιά τό Θεό, νιώθει μιά ἀποστροφή πρός αὐτόν. Κι ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά τό ἐκμεταλλευτεῖ αὐτό καί νά μεταβάλλει αὐτήν τήν ἁπλή ἀποστροφή σέ περιφρόνηση καί μίσος. Γιά νά μήν πέσουμε στήν παγίδα τοῦ διαβόλου καί τόν ὑπηρετήσουμε ὑπακούοντας στίς ὑποδείξεις του, πρέπει νά ποῦμε μέσα μας:

Οἱ Ὅσιοι Παπουλάκηδες εἶναι ὁ Ὅσιος Χριστόφορος Παπουλάκος καί ὁ Ὅσιος Ἰωακείμ ὁ Παπουλάκης

Χριστόφορος Παπουλάκος (ή Παναγιωτόπουλος)

 

Ο Όσιος Χριστόφορος Παπουλάκος (ή Παναγιωτόπουλος) (1770-1861) ήταν Έλληνας Ορθόδοξος μοναχός και κήρυκας.

Γεννήθηκε στο χωριό Άρμπουνα της επαρχίας Καλαβρύτων και αρχικά υπήρξε κρεοπώλης. Ήταν τελείως αγράμματος, όταν πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο.

Αρχικά μόνασε στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, ενώ αργότερα ασκήτεψε σε καλύβι κοντά στο χωριό του.

Έμεινε στην απομόνωση για περίπου 20 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων έμαθε γραφή και ανάγνωση.

Σε ηλικία 80 ετών πήρε την απόφαση να κηρύξει.

Η φήμη του διαδόθηκε γρήγορα, αφού είχε τον δικό του τρόπο να συνεπαίρνει το κοινό του.

Κυρίως κήρυττε εναντίον της μοιχείας, της κλοπής και υπέρ της προσευχής.

Αργότερα ο Παπουλάκος ξεκίνησε περιοδεία στην νότια Πελοπόννησο συγκεντρώνοντας χιλιάδες κόσμο στο πέρασμα του.

Ἐρώτηση: Καί τί εἶναι ἐλεήμων καρδιά Ἀββᾶ Ἰσαάκ;

Και είπε:

Είναι καύσις της καρδίας για ολόκληρη την κτίση, για τους ανθρώπους και τα όρνεα, για τα ζώα και τους δαίμονες, για κάθε κτίσμα γενικά, ώστε από την μνήμη τους και την θέα τους να χύνουν τα μάτια του ανθρώπου δάκρυα από την πολλή και δυνατή ελεημοσύνη συνέχεται η καρδιά, και από την πολλή καρτερία μικραίνει η καρδιά του, κι' έτσι δεν μπορεί να βαστάξει ή ν' ακούσει ή να δει κάποια βλάβη ή μικρή λύπη πού γίνεται στην κτίση.

Τίποτε δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ἑναντίον

Ο καιρός της θλίψεως κρατά συνήθως μέχρις ότου αναχωρήσει η υπερηφάνεια· διότι στους ταπεινούς τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εναντίον, ούτε τα έργα των ανθρώπων, ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι, ούτε ακόμη και οι δαίμονες.