Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, Γιά τήν ἀγάπη. Γιά ἐκείνους πού δέν ἔχουν ἀγάπη

Για την αγάπη

Είναι μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που έχει αγάπη Θεού, γιατί περιφέρει με την παρουσία του τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ». Εκείνος που έχει αγάπη υπερέχει, με τη βοήθεια του Θεού, από όλους. Εκείνος που έχει αγάπη δε φοβάται, διότι η αγάπη βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο.
Εκείνος που έχει αγάπη δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν, ούτε μικρό, ούτε μεγάλο, ούτε ένδοξο, ούτε άδοξο, ούτε φτωχό, ούτε πλούσιο, αλλά γίνεται ακάθαρτο αποσπόγγισμα όλων. Όλα τα σκεπάζει, όλα τα υπομένει. Εκείνος που έχει αγάπη δεν αλαζονεύεται εναντίον κάποιου, δεν ξιππάζεται, κανέναν δεν κακολογεί, αλλά και αυτούς που κακολογούν τους αποφεύγει.
Εκείνος που έχει αγάπη δε σκέφτεται με πανουργία, δε θέλει να υποσκελίσει, ούτε υποσκελίζει τον αδελφό.

Εἶδε ἕναν ἀστραπόμορφο νέο μέ σπαθί στό χέρι του..

π. Δημήτριος Γκαγκαστάθη

Ή Ευαγγελία Γ. , ετών 28 , κάτοικος Βάνιας, στίς 6 Αυγούστου τό απόγευμα, έπαθε τά εξής,

Ή Ευαγγελία από τά μικρά της χρόνια είχε μία άστατη ζωή.
“Έκανε τήν ζωή της” μή έχοντας καμμία σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Εκκλησία, καί τελευταία συζούσε παράνομα μέ έναν παντρεμμένο, τόν Ν.Κ. 54 ετών, πού είχε αφήσει τήν γυναίκα του…
Ό Θεός όμως περίμενε τήν μετάνοιά της…
Στίς 6 Αυγούστου τού 1958 , ημέρα Τετάρτη, στίς 7 τό απόγευμα πήγε φαγητό στόν φίλο της πού έβοσκε τά πρόβατα. Τό έδωσε, καί φεύγοντας από εκεί γιά τό σπίτι της, τής παρουσιάστηκαν στόν δρόμο κάποια άγνωστα, περίεργα πλάσματα…
Τήν φοβέριζαν, γιατί είχε έλθει πιά ή οργή τού Θεού επάνω της καί έπρεπε νά ξεκαθαρίσει τήν θέση της. Άλλοι τήν έδερναν, άλλοι τήν τραβούσαν νά τήν πνίξουν στό νερό, άλλοι τήν έσπρωχναν δεξιά καί αριστερά…
Τελικά τήν πήγαν σ΄ ένα  μαντρί, καί εκεί όλη τήν νύκτα πέρασε αφάνταστη τιμωρία…
Τήν επόμενη μέρα, στίς 1 τό μεσημέρι, τήν βρήκαν σέ μιά καλύβα βασανιζόμενη από ακάθαρτα πνεύματα.

Εἶχε δεῖ μία ὁπτασία. Εἶδε ὅτι πέθανε καί ἕνας Ἄγγελος τῆς ἔδειχνε διάφορα πράγματα πού εἶχε δώσει. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

 Ο Γέροντας Ιωσήφ τό πρωί πού σηκωνόταν έπιανε τό εργόχειρο, αφού έκανε όλη την νύχτα αγρυπνία. Μετά έτρωγε λίγο καί μετά πάλι τό εργόχειρο. ’Έκανε σταυρούς σκαλιστούς καί μάς έστελνε παλαιότερα καί πουλούσαμε κι όλας. Κάποια σταυρουδάκια πολύ ωραία! Έκανε αυτό τό έργοχειράκι. Καί μου το έλεγε ο Γέροντας, ότι μετά την αγρυπνία πρώτα ήθελε νά πιάνη τό εργόχειρο, γιατί μέσα στο εργόχειρο έβλεπε τον Θεό. Σε μάς έρχεται αμέλεια καί οκνηρία, γιατί ο διάβολος περισσότερο πολεμάει στην οκνηρία. Φέρνει τούς λογισμούς καί αρχίζουμε νά παρατηρούμε, γιατί εκείνη έτσι καί γιατί εκείνη αλλιώς.

Όσα βήματα κάνει κανείς γιά τον Θεό καί όσο εργάζεται γιά τον Θεό, τόσο Εκείνος τον ανταμείβει. Μία αδελφή πού αδιαφορεί καί λέει, ας το κάνη η άλλη, όταν θαρθή η ώρα της ούτε αποσκευές θάχη ούτε τίποτε. Ό,τι κανείς εργάζεται, θά τό παρουσιάση στον Θεό. Ό,τι δίνουμε, όλα τά δέχεται, τίποτε δεν πάει χαμένο. Όλα τά δέχεται, όπως μάς έλεγε καί της αδελφής Ευπραξίας η νονά. Είχε δει μία οπτασία. Είδε ότι πέθανε καί ένας Άγγελος της έδειχνε διάφορα πράγματα πού είχε δώσει. Εκείνη κάποτε είχε δώσει ένα κουβαράκι σε ένα παιδάκι, γιά νά του φτιάξη η μητέρα του τις φτέρνες στις κάλτσες του πού ήταν τρύπιες.

Χτύπα ξύλο...

 

Μια απαράδεκτη, αντιχριστιανική και δεισιδαιμονική συνήθεια

Διάφορες κακές συνήθειες στη ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζονται λαθεμένα ως λαϊκές παραδόσεις, ενώ πρόκειται για πλάνες και παραλογισμούς που όπως όλα τα «ανθρωποκαμώματα» διαδόθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. 

Επί παραδείγματι, όταν κάποια άτομα συνομιλούν και αναφέρονται σε κάτι κακό, όπως θάνατο, αρρώστια, ή συμφορά, τότε κτυπούν ξύλο νομίζοντας ότι τα κακά αυτά που σημαίνουν οι λέξεις που ανέφεραν, θα μεταφερθούν στο ξύλο και όχι σ’ εκείνους, ή ότι δεν θα ακούσουν οι δαίμονες λόγω του θορύβου που προκαλεί το κτύπημα του ξύλου, και έτσι δεν θα πειράξουν τους συνομιλούντες.

Ἡ «καλημέρα» τοῦ διαβόλου

Π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου-Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου: Ἀπόσπασμα ἀπό τήν 127η ὁμιλία του

[...]

...αφού θα μας βγάλουν αυτό το μίσος από την καρδιά (καλόν μίσος, που λέγει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων), τότε, όταν η καρδιά μας βρεθεί άδεια, τότε θα αποκτήσει την αγάπη την οικουμενιστική. Ποια είναι αυτή η αγάπη η οικουμενιστική; Η αγάπη που μιλάει ο οικουμενισμός, για να μας στριμώξει όλους στην κόλαση! Και που δεν είναι αγάπη του Θεού, γιατί δεν είναι αγάπη εν αληθεία.

Λοιπόν, υπάρχει μίσος; Ναι, αγαπητοί μου, μάλιστα δεν αναφέρει εδώ ένα χωρίο ο Άγιος Κύριλλος -τίνα πρωτοαναφέρει;- που λέγει ένας ψαλμικός στίχος «τέλειον μίσος εμίσουν αυτούς», τους μισούσα, λέγει, με τέλειον μίσος! Δηλαδή να μισήσομεν ανθρώπους; Προσέξτε. «Μισήσομεν του αξίους μίσους» να μισήσομε εκείνους οι οποίοι είναι άξιοι μίσους, να αποστραφούμε εκείνους που αποστρέφεται ο Θεός. Ο Θεός αποστρέφεται; Πάρα πολλές φορές λέγει η Αγία Γραφή ότι ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπόν Του. Δεν λέμε και στον Ν' ψαλμό «και μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου απ' εμού»; Τί θα πει αποστρέφω; Γυρίζω το πρόσωπό μου αλλού. Όταν Αυτός γυρίζει το πρόσωπό Του αλλού, σημαίνει, αγαπητοί μου, ότι δεν σε προσέχει πια, είσαι θεήλατος, εκείνος που σε διώχνει ο ίδιος ο Θεός!!! Είναι αληθές; Είναι χιλιομαρτυρημένο μέσα στην Αγία Γραφή; Είναι χιλιομαρτυρημένο και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη; Εάν είναι, τότε με ποιο δικαίωμα λένε εκείνοι που λένε ό,τι λένε, εν ονόματι μιας αγάπης, μιας οικουμενιστικής αγάπης; Και τι θα έπρεπε να φανούμε; Να φανούμε θεϊκότεροι του Θεού;!!!

«Ὅταν στήν προσευχή σου ἐπικαλεῖσαι τήν Ἁγία Τριάδα, νά ᾿χεις κατά νοῦ πώς ἀπευθύνεσαι στόν ἄναρχο Πατέρα ὅλων τῶν πλασμάτων, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων· ......»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Ὁ Θεός εἶναι ὁ «Ὤν», ἐκεῖνος πού ὑπάρχει. Σ᾿ Ἐκεῖνον ὅλοι οἱ ἅγιοι, ὅλες οἱ λογικές καί ἐλεύθερες ὑπάρξεις εἶναι «ἕνα».«Καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕνὦσιν» (Ἰωάν. Ιζ΄ : 21). Ἐγώ ἀπό μόνος μου δέν εἶμαι τίποτα. Ὁ Θεός εἶναι τά πάντα γιά μένα, ὁ Θεός εἶναι μέσα σ᾿ ὅλους, ὁ Θεός εἶναι τά πάντα σέ ὅλους. «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖςοὐρανοῖς» ὁμολογοῦμε στήν προσευχή μας.

**

Ὅταν στήν προσευχή σου ἐπικαλεῖσαι τήν Ἁγία Τριάδα, νά ᾿χεις κατά νοῦ πώς ἀπευθύνεσαι στόν ἄναρχο Πατέρα ὅλων τῶν πλασμάτων, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων· πώς ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις σέ κοιτάζουν μέ ἔκπληξη καί θαυμασμό καί σέ παρακολουθοῦν ἐνεοί, ἐπειδή μπορεῖς νά μιλᾶς στόν Παντοκράτορα μέ πίστη καί ἀγάπη· λατρεύουν τόν Πατέρα πού εἶναι κοινός, δικός μας καί δικός τους, ὁ Παντοκράτορας, Δημιουργός καί Κύριος, τόν Ὁποῖο ἀγαποῦν καί εὐλαβοῦνται ἀπεριόριστα.

Ὁ Σιωνίτης Ὑμνωδός..Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου, ἕτος 1855.Εἰς τόν Ναόν τῶν θεοστεπτῶν Βασιλέων κακεῖθεν εἰς τό Ἅγιον Σπήλαιον τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ψάλλομε τά τροπάρια

(Ἐπι)κοινωνία ψυχῶν …

Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει…

Άγιος Παΐσιος

http://omothimadon.gr/?p=39741

16 Μαΐου Συναξαριστής. Θεοδώρου τοῦ Ἠγιασμένου, Ἀλεξάνδρου Ἱερομάρτυρος, Περεγρίνου Ἐπισκόπου, Περαγρίνου τῆς Ὠξέρρης, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Αὐδᾶ, Αὐδιησοῦ Ἐπισκόπων, Βενιαμὶν Διακόνου καὶ τῶν σὺν αὐτοὶς τριάκοντα ὀκτὼ μαρτυρησάντων, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Βαχθσιόου, Ἰσαακίου καὶ Συμεών, Καραντοκίου πρίγκιπα, Δομνόλου, Φιδωλοὺ Ὁσίου, Βρενδανοῦ Ὁσίου, Καραντοκίου Ὁσίου, Ὀνωράτου Ἐπισκόπου, τῶν Ἁγίων Ἀββάδων Μαρτύρων, Παπυλίνου Μάρτυρος, Φήλικος καὶ Γενναδίου Μαρτύρων, Πέτρου Ὁσιομάρτυρος, Νεαδίου Ὁσίου, Νικολάου Α’ τοῦ Μυστικοῦ, μνήμη ναοῦ Ἁγίας Εὐφημίας, Γεωργίου Ὁμολογητοῦ, Ἐφραὶμ Ὁσίου, Κασσιανοῦ καὶ Λαυρεντίου Ὁσίων, Θεοδώρου Ἱερομάρτυρα, Βουκασίνου Ὁσιομάρτυρα, Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ.

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Ταβεννησιώτης ὁ Ἠγιασμένος
 
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Ἠγιασμένος, ὁ ὁποῖος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361-363 μ.Χ.), καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς πλούσιους. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀκολούθησε τὸν Ὅσιο Παχώμιο (τιμᾶται 15 Μαΐου) στὴ Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου καὶ ἐντάχθηκε ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγησή του, ἐνῷ ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ἀγαπητοὺς μαθητὲς αὐτοῦ.
 Πιστὸς μιμητὴς τοῦ διδασκάλου του στὸν μοναχικὸ βίο, τὸν διαδέχθηκε μετὰ τὴν κοίμησή του στὴν ἡγουμενία τῆς μονῆς.
Γιὰ τὴν ἁγνότητα τοῦ βίου του καὶ τὴν ἁγιοσύνη του προικίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν χάρη τῆς θαυματουργίας. Γιὰ τὴν τέλεια δὲ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ καθαρότητά του ἔλαβε τὸν τίτλο Ἠγιασμένος.
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 367 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δῶρον πέφηνας, ἁγιωσύνης, τὸν πανάγιον, δοξάσας Λόγον, ἠγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε, ὅθεν βλυστάνεις ἐκ θείας χρηστότητας, ἁγιασμὸν ἀληθῆ τοὶς βοώσι σοι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.