«Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ· ὁ Θεὸς Ἰσραήλ, αὐτὸς δώσει δύναμιν καὶ κραταίωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ. εὐλογητὸς ὁ Θεός», 67 Ψαλμός , στίχος 36. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 12-7-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017
Λόγος εἰς τὀ Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας (Ἁγ. Λουκᾶς ἀρχιεπ. Κριμαίας)
.jpg)
Η συντριπτική πλειοψηφία
των ανθρώπων, εκατομμύρια και δισεκατομμύρια άνθρωποι, είναι άνθρωποι κοινοί,
τους οποίους η Αγία Γραφή ονομάζει «λαόν της γης» (Δ’ Βασ. 15,
5). Γιατί τους ονομάζει έτσι; Γιατί αυτοί μοιάζουν με
γκρίζο χορτάρι ή με χαμόκλαδα. Δεν έχουν στη ζωή τους κάποιους ανώτερους
σκοπούς και επιδιώξεις, ο νους τους είναι πολύ επιπόλαιος και ασχολείται μόνο
με τις βιοτικές μέριμνες, τα γήινα αγαθά και τα καθημερινά προβλήματα.
Αλλά όπως στους λόφους και
στα βουνά, που είναι σκεπασμένα με χόρτα και χαμόκλαδα, φυτρώνουν κάπου κάπου
μεγάλοι κέδροι και τεράστιες βελανιδιές, έτσι και μεταξύ του λαού της γης αναδεικνύει
Κύριος ο Θεός κάποιους ανθρώπους πολύ μεγάλους, οι οποίοι έχουν υψηλή διάνοια,
σκέψη πολύ βαθιά και ο λόγος τους έχει μεγάλη δύναμη. Έχουν θέληση πολύ ισχυρή
και κατέχουν όλη την επιστημονική γνώση. Τέτοιοι άνθρωποι δημιουργούν μία νέα
πιο τέλεια ζωή και αλλάζουν τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και των λαών.
Αυτό βέβαια είναι πολύ
σημαντικό, αλλά ασύγκριτα πιο σημαντικές είναι εκείνες οι ριζικές αλλαγές, τις οποίες πραγματοποιεί ο Θεός μέσω των πιο
μεγάλων ανθρώπων, μέσω των μεγάλων ασκητών της ευσέβειας και της δικαιοσύνης,
μέσω των μεγάλων ιεραρχών, των θαυματουργών και των οσίων. Στα έργα των
μεγάλων φιλοσόφων υπάρχουν πολλές αντιφάσεις και συχνά οι άνθρωποι, οι οποίοι νομίζουν ότι μπορούν σ’ αυτούς να
βρουν απάντηση σε μία παμπάλαια ερώτηση: «τί είναι η αλήθεια», απογοητεύονται.
Η ιστορία της επιστήμης γνωρίζει πολλές περιπτώσεις όταν οι επιστημονικές
θεωρίες, οι οποίες θεωρούνταν ασάλευτες, έχαναν τη σπουδαιότητά τους μπροστά
στα νέα επιτεύγματα της επιστήμης.
«Ἀναβλύζει ἰάσεις παντοδαπάς» ὁ Ἅγιος Νεκτάριος!
Βρισκόμαστε στο 1904 -λίγο μετά το Πάσχα- και ο Άγιος Νεκτάριος ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Αίγινα, με σκοπό να δει την περιοχή όπου υπάρχει μια εγκαταλελειμμένη μονή, την οποία σκοπεύει να επαναλειτουργήσει. Πρόκειται για την μετέπειτα μονή της Αγίας Τριάδας στην οποία πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πριν ακόμα φτάσει στο λιμάνι το πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Άγιος, ένα δαιμονισμένο παιδί -ο Σπύρος Αλυφαντής- δεκαπέντε ετών κυλιόταν στο έδαφος και φώναζε:
Όταν αποβιβάστηκε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, του είπαν τα περί του δαιμονισμένου νέου και εκείνος ζήτησε να τον πάνε κοντά του. Ο δαιμονισμένος εξακολουθούσε να φωνάζει: «Έρχεται ο δεσπότης. Έρχεται να σώσει τον τόπο. Θα φτιάξει εκκλησία, θα φτιάξει το πιο μεγάλο μοναστήρι».
Ο Άγιος βλέποντας τον άρχισε να προσεύχεται και άγγιξε με την άκρη της αρχιερατικής του ράβδου, το στόμα του παιδιού λέγοντας: «Το πνεύμα του Πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθεις από τον νέον τούτον».
Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Νά πᾶς νά τόν κοιτάξεις τόν πόνο πού ἔχεις ἐδῶ γιατί δέν εἶναι καλός»
Πρωτοπρεσβύτερος Χριστόδουλος Χατζηθανάσης
Ξέρουμε όλοι την ιστορία με τη Γαλλίδα που μιλούσε ο π. Πορφύριος ελληνικά και η Γαλλίδα γαλλικά χωρίς ο ένας να ξέρει γαλλικά και χωρίς ο άλλος να ξέρει ελληνικά. Αυτή είναι γλωσσολαλία, αν θέλουνε να μάθουνε οι Προτεστάντες για γλωσσολαλίες κ.λπ.
Έτσι μου είχε εξηγήσει τη γλωσσολαλία του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή. Οι Απόστολοι μιλούσαν στη γλώσσα τους και οι άλλοι καταλάβαιναν στη δικιά τους γλώσσα. Το ίδιο έκανε και ο π. Πορφύριος.
Αυτή είναι η γλωσσολαλία και όχι αυτά τα ουρλιάγματα που κάνουν οι Προτεστάντες και που τά ’χουμε ακούσει και συμβαίνουν κάθε τόσο.
Ξέρουμε επίσης ότι ο π. Πορφύριος είχε και το άλλο. Μπορούσε κι έβλεπε τα πάντα στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον, μέσα στη γη και στον ουρανό και παντού είτε ήταν αρχαία είτε ήταν διαμάντια είτε ήταν πετρέλαιο. Το μόνο που έλεγε ήταν το νερό. Ξέρετε γιατί έλεγε το νερό; Γιατί το θεωρούσε ευλογία το νερό. Θα σας πω μια πολύ σύντομη ιστορία: Είχε πάει σε κάποιο χωριό να εξομολογήσει ένα πνευματικό του παιδί.
Φῶς μέσα στό σκοτάδι - Ἡ προσωπικότητα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Στην φρικτή και σκοτεινή σκλαβιά της Τουρκοκρατίας, υπήρχαν μερικά φώτα που έδιναν ελπίδα στο υπόδουλο γένος. Αναμφιβόλως η Εκκλησία με την ζωή της, την διδασκαλία της, τα μυστήρια και την λατρεία της, με τα σχολεία, τόσο τα γνωστά όσο και τα λεγόμενα κρυφά, με τα οποία προσέφερε συμπληρωματικές γνώσεις, υπήρξε ένα λαμπρό και μεγάλο φως που σκόρπιζε τα σκότη.
Ασφαλώς ένα τέτοιο μεγάλο φως, που εκπορεύθηκε μέσα από τα σπλάχνα της Εκκλησίας, υπήρξε και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος περιόδευσε σχεδόν όλην την Ελληνική επικράτεια, παρηγορώντας και ενισχύοντας ποικιλοτρόπως τους υποδούλους Ρωμηούς, με διδαχές, με θαύματα, με την λατρεία, με την ίδρυση σχολείων, κυρίως με την αγιασμένη ύπαρξή του. Και το έκανε αυτό μέσα σε ποικίλες δυσκολίες και πολλά εμπόδια. Δεν ήταν μόνο οι Τούρκοι που εμπόδιζαν το έργο του, αλλά και οι Εβραίοι και οι ποικίλοι συμφεροντολόγοι, επειδή πλήττονταν τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό και διέδιδαν πολλά σε βάρος του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρώτη διασωθείσα διδαχή του δίδει μερικά σημεία από την βιογραφία του, επειδή ήθελε τρόπον τινά να συστηθή. Έλεγε:
“Πρέπει δε να ηξεύρετε και η ευγένειά σας δια λόγου μου. Το ηξεύρω πώς άλλοι σάς λέγουν άλλα και άλλοι άλλα. Όμως, ανίσως θέλετε να μάθετε την πάσαν αλήθειαν, εγώ σάς την λέγω. Η πατρίδα μου η ψεύτικη, η γήϊνος, η ματαία, είναι από του Αγίου Άρτης την επαρχίαν, από το Απόκουρο. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, το γένος μου ευσεβείς ορθόδοξοι Χριστιανοί. Είμαι λοιπόν και εγώ, αδελφοί μου, άνθρωπος αμαρτωλός, χειρότερος από όλον τον κόσμον. Είμαι όμως δούλος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του εσταυρωμένου και Θεού. Όχι πώς είμαι εγώ άξιος να είμαι δούλος του Χριστού, αλλά ο Χριστός μου με καταδέχεται δια την ευσπλαχνίαν του”
(Ιωάννου Μενούνου: Κοσμά του Αιτωλού διδαχές, εκδόσεις Τήνος σελ. 116)
Τα λόγια αυτά του αγίου Κοσμά θεωρώ ότι είναι σημαντικά και θα μου επιτραπή ένας μικρός σχολιασμός.
Ὁ πνευματικός μας πατέρας (Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Ι΄ Ἐπιστολῶν)
(Α’ Κορ. δ΄, 9-16)
Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς Ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.
Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι.
Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσίν· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα, ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾽ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾽ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.
---------------------
Μέσα στην Εκκλησία μας υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, που έχουν μια παρεξηγημένη αντίληψη γύρω από τον θεσμό του πνευματικού πατέρα. Άλλοι τον παραδέχονται, άλλοι τον αρνούνται κι άλλοι έχουν προσωπικές ιδέες γύρω από το θέμα αυτό. Ας δούμε πολύ απλά μέσα από την Αγία Γραφή και τους πατέρες της Εκκλησίας μας πως υφίσταται ο θεσμός αυτός, δηλ. του πνευματικού πατέρα.
Η πνευματική πατρότητα
Την έννοια του πνευματικού πατέρα μπορούμε να τη βρούμε εν σπέρματι ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη. Στο βιβλίο των Κριτών π.χ. (17,10), ο βασιλεύς Μιχαίας λέγει σ’ έναν προφήτη· κάθισε μαζί μου «καὶ γίνου μοι εἰς πατέρα», δηλ. θα πάρεις τη θέση του πνευματικού μου πατέρα και θα γίνεις και ιερέας μου κιεγώ θα σου δώσω δέκα αργύρια την ημέρα και ιματισμό κι όλα τα απαραίτητα για τη ζωή.
«Προσοχή στίς παγίδες»,Ἁρχ. Σεραφείμ Δημόπουλος
Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος
«Προσοχή στίς παγίδες»
Εἰς τήν Ἰάβα ζεῖ ἕνα εἶδος ἀράχνης πού λέγεται «ὠχρόκερως τῆς Ἰάβας». Ἡ ἀράχνη αὐτή ἐκκρύει ἕνα ὑγρό τό ὁποῖο, ὅταν στεγνώση, σχηματίζει μιά γραμμή. Ἡ γραμμή αὐτή ἔχει μιά μυρωδιά πολύ μεθυστική καί μιά πολύ γλυκιά γεῦσι. Συγχρόνως ὅμως ἔχει καί ναρκωτική δύναμι. Τά ζωύφια ἑλκύονται ἀπό τό μεθυστικό ἄρωμα αὐτοῦ τοῦ ὑγροῦ, τό τρώγουν καί ναρκώνονται. Ἔτσι ἡ ἀράχνη μέ τήν ἡσυχία της ἔπειτα κατασπαράσσει τό θῦμα της. Ἔχουν μιά μεγάλη ἑλκυστικότητα. Φέρουν μιά πρόσκαιρη χαρά.
Οἱ νέοι νομίζουν ὅτι ἐδῶ ὑπάρχει τό νόημα τῆς ζωῆς. Οἱ ἡδονές, οἱ ὁλονύκτιες διασκεδάσεις, εἶναι τό ὡραιότερο περιεχόμενο τῆς ζωῆς.
Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Στις δυσκολίες δίνει ἐξετάσεις ὁ ἄνθρωπος. Ἐκεῖ φαίνεται ἄν ἔχη πραγματική ἀγάπη, θυσία»
Στις δυσκολίες δίνει εξετάσεις ο άνθρωπος. Εκεί φαίνεται αν έχη πραγματική αγάπη, θυσία. Και όταν λέμε ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτό του και σκέφτεται τους άλλους.
Βλέπεις,και η παροιμία λέει «ο καλός φίλος στην ανάγκη φαίνεται». Θεός φυλάξοι, αν λ.χ. τώρα έπεφταν βόμβες, θα φαινόταν ποιός σκέφτεται τον άλλον και ποιός σκέφτεται τον εαυτό του.
...Ὁ Ἰούδας ἦταν μέ τό μέρος τῶν μαθητῶν καί ὁ ληστής μέ τό μέρος τῶν φονιάδων....
...Ὁ Ἰούδας ἦταν μέ τό μέρος τῶν μαθητῶν καί ὁ ληστής μέ τό μέρος τῶν φονιάδων....Καί....ὧ τοῦ θαύματος.. ,,σέ μιά στιγμή πῶς ἄλλαξαν θέση...
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/07/blog-post_253.html