73 Ψαλμός , στίχος 7, «Ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου», Ὁ Ἐκκλησιασμός μας (Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

73 Ψαλμός , στίχος 7, «Ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου», Ὁ Ἐκκλησιασμός μας (Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 12-10-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://www.HristosPanagia.gr

73 Ψαλμός , στίχος 4, «Καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές σε»,Ἡ συντριβή τῆς καρδιᾶς (Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

73 Ψαλμός , στίχος 4, «Καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές σε»,Ἡ συντριβή τῆς καρδιᾶς (Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-10-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://www.HristosPanagia.gr

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἦσαν «ἀντικοινωνικοί;»

«Τότε γίνεται το θέλημα του Θεού πάνω στη γη όπως στον ουρανό» παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Μέγας στή Φιλοκαλία, «όταν, όπως είπαμε, δεν υπερηφανευόμαστε ο ένας κατά του άλλου, και όταν όχι μόνο χωρίς ζηλοτυπία, αλλά και με απλότητα είμαστε ενωμένοι με αγάπη, ειρήνη και χαρά μεταξύ μας και θεωρούμε την προκοπή του πλησίον σαν δική μας, και την έλλειψή του σαν δική μας ζημία»[1].

Διαλάμπει ἐδῶ τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί ὁ ἐκκλησιοκεντρικός, γεμάτος ἀγάπη πρός τόν πλησίον τρόπος σκέψης τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μέ τόν τρόπο καί τό φρόνημα ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων πού λανθασμένα διακρίνονται σέ ἀσκητικούς καί κοινωνικούς. Ὅλοι οἱ Πατέρες εἶναι κοινωνικοί καί ὅλοι εἶναι ἀσκητικοί.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀκόμη καί οἱ χαρακτηριζόμενοι (λανθασμένα) ὡς ἀσκητικοί κάθε ἄλλο παρά «ἀντικοινωνικοί» ἦσαν, ἄν καί συχνά κατηγοροῦνται γι’ αὐτό.

Ὁ Μέγας ἀσκητής ἅγιος Μακάριος θέτει τήν ἀληθινή ἀγάπη-κοινωνία- ταύτιση μέ τόν πλησίον ὡς τό κριτήριο τῆς ἐκπλήρωσης του Θείου θελήματος. Γράφει ὅτι πρέπει νά θεωροῦμε τήν προκοπή τοῦ ἄλλου δική μας καί τή ζημία τοῦ ἄλλου ἐπίσης δική μας. Τότε, διδάσκει, γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή γῆ, ὅπως καί στόν οὐρανό. Οὐσιαστικά ἐδῶ ὁ Ἅγιος Μακάριος ἑρμηνεύει τήν φράση τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «Γενηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».

 Ἡ ἀνωτέρω διδασκαλία τοῦ Ἁγίου ὑπονοεῖ ὅτι ὁ μεγάλος αὐτός ἀσκητής ζεῖ τό περιεχόμενό της ἤ τοὐλάχιστον πιστεύει στήν ἀλήθειά του καί ἐπιδιώκει νά τό ζήσει.

Μέ τίς καίριες ἐπισημάνσεις του φανερώνει ὅτι ἡ ὅλη πνευματική προσπάθεια τῶν ἀσκητῶν δέν στοχεύει στόν ἑαυτό τους, δηλαδή σέ μία αὐτάρεσκη πνευματική ἱκανοποίηση μέ τήν ἐπίτευξη κάποιων «ἠθικῶν στόχων», οὔτε σέ μία αὐτοβελτίωση ἠθικοῦ χαρακτῆρα. Ἀντίθετα ἐπιδιώκεται μία ἀληθινή ἐκκλησιαστικοποίηση-κοινωνικοποίησή τους ἔτσι ὥστε ὁ πόνος τοῦ ἄλλου νά γίνεται δικός τους καί ἡ πρόοδός των συναγωνιστῶν τους δική τους πρόοδος καί χαρά, μακρυά ἀπό κάθε ζηλοτυπία καί φθόνο.

«Βάζει ὁ ἕνας στόν ἄλλο μετάνοια καί μοῦ καταστρέφουν ὅλη τή δουλειά»

  Από το Γεροντικό

Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο και ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίσει.

Ένα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν’ ανάψει το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο.Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά:

Ὁ σαλός ἀδελφός καί ἡ ἐπίσκεψη τῶν Πατέρων

Ὁ σαλός ἀδελφός καί ἡ ἐπίσκεψη τῶν Πατέρων

(περιστατικά εκ του Μεγάλου Γεροντικού)

Είπε κάποιος από τους Πατέρες ότι στις όχθες του ποταμού, κοντά στο χωριό όπου ο μακάριος Σιλουανός ζούσε στην Παλαιστίνη, κατοικούσε ένας αδελφός που προσποιούνταν τον σαλό. Έτσι, κάθε φορά που τον συναντούσε κάποιος αδελφός, άρχιζε και γελούσε. Γι’  αυτό λοιπόν κι εκείνος τον άφηνε κι έφευγε.

Συνέβη κάποια φορά να επισκεφθούν τον αββά Σιλουανό τρεις Πατέρες. Και αφού έκαναν προσευχή, τον παρακάλεσαν να στείλει κάποιον μαζί τους για να δουν τους αδελφούς μέσα στα κελιά τους. Είπαν επίσης στον Γέροντα: «Κάνε αγάπη και δώσε εντολή στον αδελφό να μας πάει σ’ όλους». Και ο Γέροντας ενώπιόν τους είπε στον αδελφό: «Να πας τους Πατέρες σε όλους». Ιδιαίτερα όμως του παρήγγειλε: «Πρόσεξε, να μην τους πας σ’ εκείνον τον σαλό, για να μη σκανδαλισθούν».

Καθώς περνούσαν απ’ τα κελιά των αδελφών οι Πατέρες, έλεγαν στον οδηγό τους: «Δείξε αγάπη να μας πας σε όλους». Και απαντούσε εκείνος: «Βεβαίως». Όμως δεν τους πήγε στο κελί του σαλού σύμφωνα με την εντολή του Γέροντα.

Σχολαστικισμός καί ἡσυχασμός

 Η βασική διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού βρίσκεται στα θέμα της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ο Θεός έχει ουσία και ενέργεια και η μεν ουσία και είναι αμέθεκτη από τον άνθρωπο, η δε ενέργεια Του είναι μεθεκτή. Γνωρίζουμε αυτήν την διάκριση από την πνευματική εμπειρία που μπορούμε να αποκτήσουμε μέσα στην Εκκλησία. Δηλαδή ύστερα από την κάθαρση της καρδιάς μετέχει κανείς της ακτίστου φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού και αντιλαμβάνεται ότι η ενέργεια του Θεού είναι άκτιστη, ότι δια της μεθέξεως αυτής της ενεργείας ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό.

          Όλη αυτή η μέθοδος, για της οποίας καθαρίζεται η καρδιά  φωτίζεται ο νους και ο άνθρωπος θεούται κατά Χάρη και γνωρίζει τον Θεό εκ πείρας, λέγεται ησυχαστική ζωή ή ησυχασμός. Αυτή είναι η βάση της ορθόδοξης ζωής.

Ἀκολουθία τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Εὐχελαίου

Στὸ Εὐχολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ὑπάρχει μία ἀκολουθία τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου πολὺ διαδεδομένη. Αὐτὴ φέρει τὸν τίτλο: «Ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Ἐλαίου ἤτοι τοῦ Εὐχελαίου, ψαλλομένη ὑπὸ ἑπτὰ Ἱερέων, ἐν Ἐκκλησίᾳ ἤ ἐν Οἴκῳ» (βλ. Μικρὸν Εὐχολόγιον, ἐκδ. ιδ’ Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθήνα 1999, σ. 172). Τὸ Εὐχέλαιον εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τὸ Εὐχέλαιον τελεῖται συνήθως γιὰ κάποιον ἀσθενῆ ἤ γιὰ κάποιο σοβαρὸ ψυχολογικὸ καὶ σωματικὸ πρόβλημα. Ἐπέκεινα τὸ μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου τελεῖται ἐκ Παραδόσεως ὄχι μόνον στοὺς ἱεροὺς ναούς, ἀλλὰ καὶ στὶς οἰκίες τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Τὸ μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου, ὡς ἐπίσης καὶ τὰ ἄλλα μυστήρια καὶ ἱερὲς ἀκολουθίες δὲν τελοῦνται σὲ σπίτια αἱρετικῶν ἤ σχισματικῶν.

Βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ τελεσθεῖ τὸ ἱερὸν μυστήριον τοῦ Εὐχελαίου καθὼς καὶ ὅλων τῶν ὑπολοίπων μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ ἔχουν ἰσχὺ καὶ ἐγγυρότητα εἶναι νὰ τελοῦνται ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο κανονικὰ χειροτονημένο κληρικό. Ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις περιπλανόμενων κληρικῶν ποὺ τελοῦν μόνον Εὐχέλαια καὶ Ἐξορκισμοὺς στὰ σπίτια τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, κληρικῶν ποὺ δὲν ἔχουν κανονικὴ ἱερωσύνη καὶ φυσικὰ τὰ τελούμενα μυστήριά τους πάσχουν ἀπὸ ἐγΚυρότητα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καλὸν θὰ εἶναι οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί μας νὰ ἐμπιστεύονται γιὰ τὶς ἁγιαστικές τους πράξεις μόνον τοὺς ἐφημερίους τῆς ἐνορίας τους. Ὡς ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ Ἱερὸν Εὐχέλαιον ἀνήκει στὶς μυστηριακὲς τελετές. Δηλ. μὲ τὴν ἐπενέργεια τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος διὰ τῶν ἱερῶν καθαγιαστικῶν εὐχῶν καθίσταται τὸ ἔλαιο, πηγὴ χάριτος καὶ ἐλέους πηγή.

Ἡ Ἁγία Winefride τοῦ Treffynon (Οὐαλία +3 Νοεμβρίου)

 

 Στα Ουαλικά το όνομα της είναι Gwenfrewi.Ήταν ανηψιά του μεγάλου αγίου Beuno του Θαυματουργού και ζούσε με τους γονείς της πιο ψηλά από την κοιλάδα που βρισκόταν το κελί του και το ψάθινο εκκλησάκι του, στο λόφο όπου τώρα στέκεται η εκκλησία.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Caradoc, γιος ενός τοπικού οπλαρχηγού ζήτησε να την απολαύσει καθώς κυνηγούσε και επιχείρησε να την αποπλανήσει. Εκείνη αντιστάθηκε στις ορέξεις του και έτρεξε προς το εκκλησάκι του θείου της για προστασία.

 Ο Caradoc την κυνήγησε και μέσα στο θυμό του της έκοψε το κεφάλι με το σπαθί του. Μία πηγή από νερό άρχισε να ρέει στο σημείο όπου έπεσε το κεφάλι της.

 Ο Άγιος Beuno επανατοποθέτησε το κεφάλι της και μέσα από θερμή προσευχή προς τον Σωτήρα επανήλθε στη ζωή.

 Η Αγία Winefride άρχισε να ακολουθεί τη μοναστική ζωή κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του Αγίου Eleri. Έμεινε με τον θείο της ώσπου αυτός μετακόμισε στην περιοχή Clynnog Fawr στη χερσόνησο Lleyn. Έπειτα αφού έμεινε για σύντομο διάστημα στο Bodfari και στο Henllan δίπλα στο Denbigh, η Αγία Winefride ταξίδεψε δυτικά προς τους λόφους ψηλά πάνω από την κοιλάδα Conwy και εκεί εγκατέστησε ένα μοναστήρι από μοναχές στο χωριό Gwytherin. Κοιμήθηκε σε σχετικά νεαρή ηλικία κατά το έτος 650 και οδηγήθηκε στο τόπο της ανάπαυσης της από τον Άγιο Eleri ο οποίος ήταν ο πρώτος που την εκπαίδευσε.

 Τα λείψανα της αγίας μεταφέρθηκαν στο αβαείο των Βενεδικτίνων στο Shrewsbury το 1138, παρέμειναν εκεί ώσπου λεηλατήθηκαν και διασκορπίστηκαν κατά την Μεταρρύθμιση.

Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Κύπριας στήν Μονή Σέκου

 

Η πιο πολύτιμη εικόνα της Μονής Σέκου-Ρουμανίας είναι η εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται στο καθολικό της μονής.Την δώρησε το 1647 ο ηγεμόνας Βασίλε Λούπου στον μητροπολίτη Βαρλαάμ ως ένδειξη αγάπης και σεβασμού.

Η εικόνα είναι γνωστή με το όνομα «Κύπρια»,αφού από το νησί της Κύπρου την έφεραν.

 Μεταξύ των ετών 1647-1718 η εικόνα βρισκόνταν στον ναό του Αγίου Νικολάου στην πόλη του Νεάμτς και ήταν μετόχι της μονής Σέκου από το 1646.Η πόλη του Νεάμτς καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1718 και όλα τα πολύτιμα αντικείμενα και εικόνες του ναού μεταφέρθηκαν στην Μονή Σέκου.Η εικόνα της Παναγίας της «Κύπριας»μεταφέρθηκε στον ναό του Αγίου Νήφωνα και έπειτα στον κοιμητηριακό ναό μέχρι το 1756 όταν και μεταφέρθηκε στο καθολικό όπου βρίσκεται και σήμερα

Σέ καμιά ἐποχή δέν ὑπῆρξε τόση κακία, ὅση στίς ἡμέρες μας...

Σε καμιά εποχή δεν υπήρξε τόση κακία, όση στις ημέρες μας. Ας παρακαλούμε τον Πανάγαθο Θεό να δώση Μετάνοια και επιστροφή και σε εμάς και σε όλα τα Έθνη. Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος.     http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/09/blog-post_361.html?m=1

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 10 Νοεμβρίου

Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 10 Νοεμβρίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

10 Νοεμβρίου Συναξαριστής. Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ὀλυμπᾶ, Ροδίωνος, Ἐράστου, Σωσιπάτρου, Τερτίου καὶ Κουάρτου, Ὀρέστη, Θεοστηρίκτου, Νόννου, Μαρτίνου Ὁσίου, Μίλου Θαυματουργοῦ, Γελίου Ἱερομάρτυρα, Καλλιοπίου, Νίρου, Ὠρίωνος, Ἀρσενίου Ὁσίου, Δημητριανοῦ Ἐπισκόπου, Justus.

Οἱ Ἅγιοι Ὀλυμπᾶς, Ῥοδίων (ἢ Ἠρωδίων), Ἔραστος, Σωσίπατρος, Τέρτιος καὶ Κουάρτος οἱ Ἀπόστολοι ἐκ τῶν 70

Καὶ οἱ ἕξι ἦταν ἀπὸ τοὺς ἑβδομήκοντα Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου. Ἀναφέρονται ὅλοι στὸ ιστ’ κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ὑπῆρξαν ἐπίσκοποι τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἔγιναν ἄριστοι ἐφαρμοστὲς τῆς ἐντολῆς τοῦ θεοπνεύστου λόγου τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλὰ ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως, μηδὲ ὡς κατὰ κυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου».
Ποιμάνετε, δηλαδή, τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι στὴ δικαιοδοσία σας, καὶ ἐπιβλέπετε αὐτὸ μὲ κάθε ἐπιμέλεια καὶ προσοχή, ὄχι ἀναγκαστικά, ἐπειδὴ βρεθήκατε στὴν θέση αὐτή, ἀλλὰ μὲ ὅλη σας τὴν θέληση, χωρὶς νὰ ἀποβλέπετε σὲ αἰσχρὰ κέρδη, ἀλλὰ μὲ προθυμία καὶ ζῆλο, χωρὶς νὰ καταπιέζετε τοὺς πιστούς, ποὺ σὰν ἄλλοι γεωργικοὶ κλῆροι δόθηκαν στὸν καθένα σας γιὰ πνευματικὴ καλλιέργεια ἀλλὰ νὰ γίνεσθε στὸ ποίμνιο ὑποδείγματα ἀρετῆς ἀξιομίμητα.