Ἡ χριστιανική στάση ἀπένατι στό θάνατο (π. Σεραφείμ Ρόουζ), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ χριστιανική στάση ἀπένατι στό θάνατο (π. Σεραφείμ Ρόουζ), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-10-2017 (Σύναξη στήν Κατερίνη) http://www.HristosPanagia.gr

Μοναστικοί ἀγῶνες 2, Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, π. Σωφρονίου 5ο Μέρος, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Μοναστικοί ἀγῶνες 2, Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, π. Σωφρονίου

5ο Μέρος, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁμιλία στίς 07-03-2015

Συνεχίζουμε μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν Ἅγιο Σιλουανό καί εἴμαστε στό κεφάλαιο πού ἀναφέρεται στήν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ πού εἶχε ὁ Ἅγιος, ὁ Ὁποῖος τόν καθοδήγησε μέ τά λόγια «κράτα τόν νοῦ σου στόν Ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι» καί κατάλαβε ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὅτι ἡ αἰτία πού εἶχε χάσει τήν Χάρη ἦταν ἡ ὑπερηφάνεια.

Συνεχίζει ὁ π. Σωφρόνιος: «Νέο στάδιο ἄρχισε στήν πνευματική ζωή τοῦ μοναχοῦ Σιλουανοῦ. Ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου ἐνώπιόν του ἤτανε γεμάτη ἀπό ἀπερίγραπτο φῶς. Ξεχύθηκε πάνω του πλοῦτος ἀπό αἰσθήματα: πλῆθος ἀγάπης, ἡ χαρά τῆς ἀναστάσεως, τό ἀληθινό καί ἑδραῖο συναίσθημα πώς διάβηκε «ἐκ θανάτου πρός ζωήν» (Ἰω. 5,24)». Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη ἐμπειρία. Ἀλλά τήν ἔχασε τήν Χάρη καί ρωτάει: «Γιατί κρύφτηκε ἐκεῖνο τό φῶς; Γιατί τό χάρισμα δέν ἦταν ἀμετάκλητο, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου: «καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν»; (Ἰω. 16,22)», πού λέει στό δέκατο ἕκτο κεφάλαιο τοῦ κατά Ἰωάννη Εὐαγγελίου. «Ἀφοῦ ὁ Χριστός λέει ὅτι κανένας δέν παίρνει τήν χαρά σας, γιατί ἐγώ ἔχασα τήν χαρά μου;», ἀναρωτιότανε ὁ μετέπειτα Ἅγιος Σιλουανός. «Ἦταν ἄραγε τό δῶρο ἀτελές, ἤ ἡ ψυχή ἀνίκανη νά τό βαστάσει;». Προφανῶς τό δεύτερο…

Τώρα, μέ τήν δεύτερη ἐμπειρία, πού, θά θυμάστε, εἶχε προσπαθήσει νά προσκυνήσει τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί εἶδε μπροστά της ἕναν δαίμονα, ὁ ὁποῖος περίμενε τήν προσκύνηση… καί συνομιλώντας μέ τόν Κύριο, τοῦ εἶπε ὅτι αὐτό τό παθαίνει αὐτός πού ἔχει ὑπερηφάνεια. Τώρα, λοιπόν, κατάλαβε ὅτι αἰτία τῆς ἀπώλειας τῆς Χάρης δέν ἦταν ὁ Θεός οὔτε ἠ ἀτέλεια τοῦ δώρου ἀλλά ὁ ἴδιος, ἡ ὑπερηφάνειά του, ὅτι «ἡ ψυχή δέν κατεῖχε τήν σωστή γνώση καί οὔτε εἶχε τίς ἀπαιτούμενες δυνάμεις γιά νά τήν διαφυλάξει». Πῆρε ἀπό τήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς του πορείας μία πολύ μεγάλη δόση Θείας Χάρης, ἀλλά ἡ ψυχή του δέν γνώριζε πῶς θά φυλάξει αὐτή τήν Χάρη. Γιατί τό ζητούμενο δέν εἶναι νά πάρει κανείς τήν Χάρη, ἀλλά καί νά τήν βαστάξει καί νά τήν φυλάξει.

Τώρα, ἡ δεύτερη ἐμπειρία, αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ δαίμονος, ἔγινε βεβαίως κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ Σιλουανός νά ταπεινωθεῖ, νά ζητήσει τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά μάθει τό μάθημα τῆς ταπείνωσεως. «Τώρα, λοιπόν, δόθηκε στόν Σιλουανό τό «φῶς τῆς γνώσεως» καί τό «συνιέναι τάς Γραφάς».

Μοναχός Εὐάρεστος Γαβαλάς. Ὁσιακή Μορφή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ Κρήτης

ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΑΡΕΣΤΟΣ ΓΑΒΑΛΑΣ ΟΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΔΟΥΜΑ ΚΡΗΤΗΣ

Είναι γνωστός στό πανελλήνιο, αλλά ιδιαίτερα σ’ ολόκληρη τήν Κρήτη, ό Ηγούμενος τής 'Ιεράς Μονής Προφήτη Ήλία Ρουστίκων Ρεθύμνης, Αρχιμανδρίτης Εύμένιος Λαμπάκης (2005). Είναι γνωστός γιά τήν αγιότητα του βίου του, γιά τίς αμέτρητες ψυχές πού βοήθησε μέ τίς θεοφώτιστες διδαχές του καί τό διορατικό του χάρισμα. Τή ζωή τού Γέροντος Εύμενίου σφράγισε πνευματικά ό Μοναχός άπό τόν Κουδουμά Εύάρεστος Γαβαλάς. Αύτόν είχε ως υπόδειγμα ένάρετης ζωής. Θεωρήσαμε, λοιπόν, σωστό νά συμπεριλάβουμε έδώ στό κεφάλαιο γιά τίς όσιακές μορφές, οί όποιες άναδείχθηκαν άπό τόν Κουδουμά μετά τούς Όσιους Κτίτορες καί τόν Μοναχό Εύάρεστο, διότι μάς είναι αρκετή ή μαρτυρία γιά τόν Εύάρεστο άπό τά όσιακά χείλη του Γέροντος Εύμενίου Λαμπάκη καί τήν όποια καί δανειζόμαστε άπό τό βιβλίο του θεολόγου καθηγητή κ. Αποστόλου Μπουρνέλη, «Ή Όρθόδοξος Μαρτυρία τής 'Ιεράς Μονής Προφήτου Ήλία Ρουστίκων Ρεθύμνης», Ρέθυμνο 1990, σελ. 34-35:

«Τό 1934, όταν ό Παντελεήμων (νυν καθηγούμενος της Ίεράς Μονής του Προφήτη Ήλία π. Εύμένιος) ήρθε στό Μοναστήρι, έντάχθηκε στήν τάξη των δοκίμων Μοναχών καί άνέλαβε άπό τόν τότε καθηγούμενο Διονύσιο Παπαδάκη τόν κανόνα του. Στό Μοναστήρι υπήρχε ένας ενάρετο Μοναχός, πού ονομαζόταν Εύάρεστος Γαβαλάς. Ό Μοναχός Εύάρεστος είχε καρεΐ στήν Ιερά Μονή Κουδουμά καί είχε συνασκητές τούς κτήτορες της Ιεράς Μονής τόν Παρθένιο καί Εύμένιο.

Κοντά τους μαθητέυσε γιά αρκετά χρόνια, μέχρι πού ήλθε στην Ιερά Μονή του Προφήτη Ήλία.

 Ή ζωή του ήταν υπερβολικά ασκητική καί χαρακτηριζόταν από βαθιά καί άκλόνητη πίστη, ένθερμη προσευχή, υπέρμετρη νηστεία καί άγρυπνία. Σέ έρώτηση τού τότε δοκίμου Μοναχού Παντελεήμονα, γιατί φτάνει σέ υπερβολές, ό ευλαβής αυτός Μοναχός απάντησε, ότι έζησε τόσα πολλά στήν Ιερά Μονή Κουδουμά, ώστε ό άγώνας του είναι μηδαμινός μπροστά στήν άρετή των Πατέρων έκείνων. Μετά από λίγο καιρό καί αφού είχε προηγηθεί αυτή ή συζήτηση, ό δόκιμος Μοναχός Παντελεήμων αρρώστησε βαριά. Στό κρεβάτι του έφτασε μεταξύ των πρώτων καί ό άγωνιστής Μοναχός Εύάρεστος.

Ἕνας σκληρός ἐγκληματίας μέ ἕνα ἐγκληματικό παριλθόν μοναχός, μετά ἀπό μεταθανάτια ἐμπειρία. Μοναχός HERMAN

ΕΝΑΣ ΣΚΛΗΡΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΜΟΝΑΧΟΣ HERMAN

Ένας σκληρός εγκληματίας, με αρχή σε ένα εγκληματικό περιβάλλον ...

Τώρα είναι  μοναχός, ήσυχα και ταπεινά ζώντας στην  υπακοή στον καθεδρικό ναό του Μινσκ.

Αυτή η μεταμόρφωση δυσχεραίνει όχι μόνο τους εγκληματίες, αλλά και τους υπαλλήλους των ερευνητικών οργάνων.

Γενική αντίδραση: δεν  μπορεί  να συμβαίνει αυτό

Και ήρθε στην πίστη μέσω ασθένειας και κλινικού θανάτου, όταν είδε τους αηδιαστικούς δαίμονες που ήρθαν σε  αυτόν να τον πάρουν.

«Τά ψεύτικα τά λόγια τά μεγάλα…»*, τά παραπλανητικά!

Του Παναγιώτη Τσαγκάρη, Γενικού Γραμματέα της ΠΕΘ

Α) Κύκλοι διάφοροι και μάλιστα, και κάποιοι πέριξ του Υπουργείου Παιδείας, ισχυρίζονται πολλές φορές, ότι διάφορες πανίσχυρες αθεϊστικές και αντιχριστιανικές οργανώσεις που ελέγχονται από πολιτικά και οικονομικά κέντρα της Δύσης, επιθυμούν την αλλαγή της φυσιογνωμίας του μαθήματος των Θρησκευτικών και γι΄ αυτό το λόγο η Κυβέρνηση προωθεί τις αλλαγές στο συγκεκριμένο μάθημα, οι οποίες και είναι επουσιώδεις. Οι εν λόγω κύκλοι μάλιστα, θεωρούν ότι οι αλλαγές αυτές είναι και μια μεγάλη επιτυχία, διότι έτσι, δεν καταργείται το μάθημα όπως θα επιθυμούσαν και οι ανωτέρω οργανώσεις αλλά και οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της Κυβέρνησης της «Αριστεράς». Ωστόσο τίθενται ορισμένα ερωτηματικά:

1. Αν οι υποστηρικτές του Ορθόδοξου Χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών χαρακτηρίζονται με απίστευτη ευκολία από τους κάθε είδους αυτοχαρακτηρισμένους «προοδευτικούς», ως οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί, θρησκοφασίστες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους ενός ανθρώπου, που μισεί θανάσιμα τον συνάνθρωπό του, πως άραγε θα έπρεπε κάποιος να χαρακτηρίσει εκείνους που α) ανερυθρίαστα ομολογούν ότι αλλοιώνουν την αποκαλυπτική αλήθεια της πίστης τους εξισώνοντάς την με τις ανθρωποκατασκευασμένες θρησκείες του κόσμου και β) παραδίδουν τον έλεγχο της πατρίδας σε ξένα κέντρα και συμφέροντα;

Τί νά ξέρουμε γιά τήν μαγεία; (Γέροντας Κλεόπας Ἡλίε)

  

Πάτερ Κλεόπα, Τί εἶναι ἡ μαγεία καί ποιά εἶναι τά εἴδη της;

Μέ τήν λέξη μαγεία ἐννοοῦμε τήν ἐπίκληση δαιμονικῆς δυνάμεως πρός βοήθεια τῶν ἀνθρώπων, ἀντί τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ, μέ σκοπό τήν πραγματοποίηση συγκεκριμένων ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Ἡ μαγεία ἐξασκήθηκε τόσο στόν ἑβραϊκό λαό, τήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅσο καί στούς χριστιανούς τοῦ Νόμου τῆς Χάριτος μέχρι καί τῶν ἡμερῶν μας. Στήν Παλαιά Διαθήκη ζήτησε τήν βοήθεια τοῦ διαβόλου διά τῆς μαγικῆς τέχνης ὁ βασιλεύς Σαούλ καί εὐθύς τιμωρήθηκε ἀπό τόν Θεό, Μάγοι ἦταν ὁ Βαλαάμ καί οἱ τρεῖς μάγοι οἱ ὁποῖοι ἀσχολιόντουσαν μέ τήν ἀστρολογία.

Κατά τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου, ἡ μαγείαδιαιρεῖται σέ πολλά εἴδη καί συγκεκριμένα:

Ἡ κυρίως μαγεία διά τῆς ὁποίας ἐννοοῦμε τήν ἐπίκληση τῶν δαιμόνων γιά νά ἀποκαλύψουν στούς ἀνθρώπους κρυμμένους θησαυρούς, χαμένα ἀντικείμενα καί ἄλλα παρόμοια.

Ἡ μαντεία, τό δεύτερο εἶδος μαγείας, μέ τό ὁποῖο μερικοί ἄνθρωποι ὁμιλοῦν γιά τό μέλλον ἀπό διάφορα σημεῖα τοῦ χεριοῦ ποὺ ἐξηγοῦν, γι’ αὐτό καί ὀνομάζεται καί χειρομαντεία, καί ἀπό ἄλλα βέβαια ἀντικείμενα, ὅπως χαρτοπαίγνια, καφέδες, σπυριά κλπ.

Νεκρομαντεία, δηλαδή ἐπίκληση τῆς βοηθείας τῶν δαιμόνων στά μνήματα γιά νά παιδεύση αὐτούς ποὺ εἶναι στήν ζωή. Οἱ νεκρομάντεις ἀπαιτοῦν νά κληθεῖ ἡ νεκρή ἀπό τόν Ἅδη ψυχή ὅπως ἔκαναν οἱ μάντεις στήν ἐποχή τοῦ προφήτου Σαμουήλ (Α’ Βασ. 28,3), γιά νά μάθουν τό μέλλον ἤ γιά νά ἐκδικηθοῦν κάποιον. Στίς ἡμέρες μας δρᾶ ἡ νεκρομαντεία συστηματικά στούς πιστούς, ὅπως π.χ. τό σβήσιμο τῶν ἀνθράκων, ἡ ἀπαγγελία συγκεκριμένων λέξεων ἀνακατωμένων μέ προσευχές γιά τούς ἀσθενεῖς καί οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι μάντεις.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης γιά τό σαρανταλείτουργο

Ο ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

 Περιστατικὰ ποὺ ἀναφέρει ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου, Μωυσῆς Μοναχὸς Ἁγιορείτης, 

στὸ 14ο βιβλίο τῆς σειρᾶς «ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ»ὑπὸ τὸν τίτλο «Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΗ ΣΗΜΕΡΑ;»

(ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2010)

.           Ὅταν λειτουργοῦσε γινόταν ἄλλος ἄνθρωπος. Οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ἄκουγαν διαφόρους ἤχους στό ἱερό βῆμα ἀπό οὐράνιους ἐπισκέπτες του. Γονάτιζαν κι ἔψαλλαν τό «Κύριε ἐλέησον».

.          Μία φορά εἶπε ὁ ὅσιος στόν ψάλτη του: Εἶχα τόσους ἁγίους σήμερα, πού δέν εἶχα μέρος νά τούς βάλω. Τόν ἅγιο Παντελεήμονα τόν βάλαμε σέ μία γωνία, γιατί δέν ὑπῆρχε χῶρος…

.        Κάποτε οἱ δαίμονες ἐνοχλοῦσαν τόν ὅσιο καί δέν τόν ἄφηναν νά προσκομίσει. Μετά τή Λειτουργία εἶπε: Ἄρχισα αὐτό τό σαρανταλείτουργο μέ πίεση. Οἱ δαίμονες φώναζαν τά ὀνόματα, γιά νά μή τά μνημονεύσω, νά μή συγχωρεθοῦν.

Μετά ἕνα ἄλλο σαρανταλείτουργο τόν ρώτησαν:

—Γέροντα κουράστηκες γιά νά τό τελειώσεις;

—Ὄχι παιδί μου, μοῦ ἦταν τόσο εὐχάριστο, σάν νά ἔκανα ἕναν ἑσπερινό, γιατί ἦταν πολύ καλοί ἄνθρωποι. Ὁ πατέρας σου ἔχει ἕνα πλούσιο τραπέζι σάν τοῦ  Ἀβραάμ.

Τότε σκέφθηκε: Ἐμεῖς ἤμασταν τόσο φτωχοί, πού σχεδόν ἤμασταν πεινασμένοι, ποῦ τό βρῆκε ὁ πατέρας μας αὐτό τό πλούσιο τραπέζι;

Κυριακή Η’ Λουκᾶ: Παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη († Μητροπολίτης Σουρόζ Ἀντώνιος Bloom)

 

(Λουκ ι’, 25-37)

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐν συντομίᾳ, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἐμπεριέχει ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸν πλησίον μας ὡς τὸν ἑαυτὸν μας. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε σημαίνει νὰ προτιμοῦμε ὅλα ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀγαπητὰ σέ μᾶς. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ζήσουμε, καὶ νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ μπορεῖ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτα ξένο σὲ Αὐτὸν στὶς ζωές μας.

Καὶ τότε ἔρχεται ἡ δεύτερη ἐντολή, τὴν ὁποία δὲν κατανοοῦσε ὁ νομικός: ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Νὰ ξανα-ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό μας. Πολὺ συχνὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἄξιοι χριστιανοί, ἂν αἰσθανόμαστε μία ζεστασιὰ στὴν καρδιά μας, νομίζουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸ Θεό. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἡ δοκιμασία αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μοιρασιὰ τῆς μοναδικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας.

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 12 Νοεμβρίου

Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 12 Νοεμβρίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: « Εἶσαι σκεῦος πλασμένο ἀπό τόν Θεό. Δόξασε, λοιπόν, Ἐκεῖνον πού σέ ἔφτιαξε»

 

Πηγή

https://paraklisi.blogspot.gr/2017/10/blog-post_848.html