Εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου (12 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη του.
Ἡ καλοσύνη τῆς καρδιᾶς «ἀνοίγει τούς οὐρανούς», συμβολικά καί πραγματικά, στόν καιρό μάλιστα πού ἀποδεικνύονται ἄκαρπες πολλές καί ἐπίμονες προσευχές κατά τῆς ποικίλης ἀνομβρίας, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν συνοδεύονται ἀπό ἁπλή, εἰλικρινῆ, ἔμπρακτη ἀγάπη. Τό πῶς, μᾶς τό περιγράφει ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης μέ ἕνα γεγονός ἀπό τήν ζωή του στό Ὄρος Σινᾶ:
«Ὅταν εἶχα πάει στό Σινᾶ, ὑπῆρχε μεγάλη ἀνομβρία. Χρόνια εἶχε νά ρίξῃ μιά σταγόνα νερό καί αὐτό δυσκόλευε καί τό μοναστήρι καί τούς Βεδουΐνους πού ζοῦσαν κοντά σέ αὐτό. Οἱ μοναχοί ἔκαναν προσευχή γιά τήν ἀνομβρία, ἀλλά κανένα ἀποτέλεσμα. Τήν ἐποχή τοῦ κλαδέματος τῶν ἐλιῶν πῆγα νά βοηθήσω καί ἐγώ. Ἀφοῦ κλάδεψαν οἱ Βεδουΐνοι τά δένδρα, οἱ μοναχοί κράτησαν τά χονδρά κλαδιά γιά τό μοναστήρι καί τά λεπτά τά ἄφησαν σέ μιά ἄκρη. Οἱ Βεδουΐνοι τούς παρακάλεσαν νά τούς τά δώσουν, γιά νά τά χρησιμοποιήσουν στήν φωτιά, ὅταν μαγειρεύουν, καί νά ζεσταίνονται τό βράδυ πού κάνει πολύ κρύο· ἐκεῖνοι ὅμως ἀρνήθηκαν καί οἱ Βεδουΐνοι ἔφυγαν λυπημένοι. Τήν ἄλλη μέρα πού ἦρθαν οἱ Βεδουΐνοι καί τά ξαναζήτησαν, ἔκανα δεμάτια ὅλα τά λεπτά κλαδιά καί τούς τά ἔδωσα ὅλα. Τότε ἕνας ἡλικιωμένος Βεδουΐνος μοῦ εἶπε: “Ἐσύ εἶσαι καλός ἄνθρωπος· θά βρέξῃ”. Πράγματι, μέχρι νά γυρίσω στό μοναστήρι, ἄρχισε νά βρέχῃ, καί ἔβρεξε πολύ. Ἡ εὐχή τοῦ Βεδουΐνου ἄνοιξε τούς οὐρανούς».
(Γέροντος Παϊσίου Λόγοι, τόμος στ΄, σελ. 36-37).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου