Μετά τήν Πεντηκοστή, οἱ Ἀπόστολοι συνῆλθον καί ἀπεφάσισαν νά διασκορπισθοῦν εἰς ὅλην τήν οἰκουμένη καί νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλειον. Διεμοίρασαν δέ τήν οἰκουμένην σέ ἱεραποστολικοῦς τομεῖς, καί ἔβαλον κλήρους καί εἰς ὅποιον τόπον ἐλάχαινε ὁ κλήρος ἐκεῖ καί ἐπορεύετο καί ἐκήρυσσε τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, καί κατέλυε τίς ψευδεῖς θρησκεῖες τῶν εἰδώλων, καί ἐστερέωνε τήν πίστιν εἰς τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινό Θεό, καί τόν σωτῆρα τοῦ κόσμου Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Ἔτσι εἰς τόν Πέτρον ἔλαχεν, ἡ Ἀντιόχεια, εἰς τόν Ἀνδρέα ἡ Προποντίδα καί τό Βυζάντιον, εἰς τόν Ἰάκωβον τά Ἱεροσόλυμα, εἰς τόν Μάρκον ἡ Ἀλεξάνδρεια, εἰς τόν Ἰωάννην ἡ Ἔφεσος εἰς τόν Θωμᾶν οἱ Ἰνδίες, καί γενικῶς ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ὡς ὑπόπτεροι χρυσαετοί διέτρεξαν τήν οἰκουμένην, εὐαγγελιζόμενοι τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Τοῦτο ἔγινε διά νά διαδοθῆ τό εὐαγγέλιον εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην, καί νά μήν συμπέσουν δύο Ἀπόστολοι εἰς ἕνα τόπον, πρᾶγμα πού ἦταν φυσικόν νά προκαλέση ἀνθρωπίνως διχόνοιες, καί διαμάχες εἰς τούς πιστούς.
Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἔμεινε εἰς τήν πόλι τῶν Ἱεροσολύμων κατά πᾶσαν πιθανότητα εἰς τό σπίτι τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Ὁ δέ Θεός ἔνευσε σέ μιά πτωχή χήρα γειτόνισσά της νά τῆς πηγαίνει καθ᾿ ἡμέραν τεμάχιο ξηροῦ ἄρτου μέ τό ὁποῖον ἐτρέφετο. Θαυμάσατε θεία ἐπιλογή. Ὑπῆρχαν σοφοί καί ἄρχοντες, καί πλούσιοι καί ἐπιφανεῖς καί ἔνδοξοι εἰς τήν πόλι τῶν Ἱεροσολύμων. Ὅλους τούτους τούς παραβλέπει ὁ Θεός, καί ἀναθέτει τήν διατροφή τῆς Ὑπερτέρας τῶν οὐρανῶν εἰς μίαν πτωχοτάτη χήρα. Πόσο ὁ Θεός ἀπαρέσκεται τούς πλουσίους καί σοφούς καί ἐνδόξους, καί ἐπαναπαύεται τό πνεῦμα Του εἰς τούς πτωχούς καί ἀγραμμάτους καί ἀσήμους καί ἀφανεῖς!
Τήν ἡμέρα δέ ἔμεινε κλειδωμένη εἰς τό σπίτι Τῆς προσευχομένη, τήν νύκτα δέ ἐπορεύετο εἰς τήν Γεσθημανῆ ὅπου καί ἐπροσηύχετο ὅλη τήν νύκτα εἰς τόν Υἱόν της καί Θεόν της.
Προσηύχετο διά τήν εἰρήνη τοῦ κόσμου, τήν εὐστάθεια τῶν Ἐκκλησιῶν, διά νά ἔχουν οἱ χριστιανοί ὁμόνοια, ἀγάπη, εἰρήνη, ἑνότητα πνεύματος. Προσηύχετο διά τάς συζυγίας, διά νά ζοῦν δηλαδή οἱ σύζυγοι μέ ὁμόνοια καί καλοσύνη, καί νά μήν εἰσδύση εἰς τήν οικογένεια τό δηλητήριο τῆς διχόνοιας καί διαμάχης καί φιλονικείας καί ζηλοφθονίας.
Προσηύχετο διά τήν καρποφορία τῆς γῆς, διά νά μή δέρνεται ἡ γῆ ἀπό κακούς καιρούς καί ἀνέμους καί θύελλες καί ἀνομβρίες καί ξηρασίες καί ἀσθένειες, ἀλλά νά ὑπάρχη πλοῦτος καί ἀφθονία ἀγαθῶν, ὥστε νά εὐημεροῦν καί νά χαίρεται τό γένος τῶν ἀνθρώπων εἰς τήν ἀφθονία τῶν ἀγαθῶν, καί ἀπολαμβάνοντες τοῦ πλούτου τῶν θείων εὐλογιῶν καί δωρεῶν, νά δοξάζουν καί προσκυνοῦν τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν καί τόν Υἱόν του Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Σωτῆρα καί ἀναγεννητήν τοῦ κόσμου. Εἶχε δέ δύο φορέματα ἕνα κόκκινο καί ἕνα γαλάζιο. Θαυμάσατε πτωχεία. Θαυμάσατε τήν πτωχεία Ἐκείνης πού ἐπλούτισε τήν οἰκομένη. Ἐκείνη πού εἶναι ἀνωτέρα καί ἐνδοξοτέρα τοῦ ἀρχαγγελικοῦ κόσμου!
Ἀλλά ἡ Θεοτόκος εἶναι ἄνθρωπος. Ὁ ἁγιώτερος ἄνθρωπος, ἀλλά ἄνθρωπος. Καί ὑπάρχει ἕνα κοινόφλητο χρέος σέ κάθε ἄνθρωπο. Ὑπάρχει ὁ θάνατος τόν ὁποῖο κανένας δέν μπορεῖ νά ἀποφύγη. «Ἐναπόκειται ἅπασι τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν μετά δέ τοῦτο κρίσις» λέγει ὁ Παῦλος, καί «οὐκ ἔστι ἄνθρωπος ὅς ζήσεται καί οὐκ ἀποθανεῖται» λέγει ὁ Δαυίδ. Πλούσιος ἤ φτωχός, ἔνδοξος ἤ ἄσημος, σοφός ἤ ἀγράμματος, θά ἀποθάνης. Θά διαλυθῆς εἰς τά ἐξ᾿ ὧν συνετέθης, εἰς ψυχήν λογικήν καί σῶμα. Καί τό μέν σῶμα θά παραδοθῆ εἰς τήν καστανόχρωμη γῆ, ἡ δέ ψυχή ὅμως ὑποβασταζόμενη ὑπό ἁγίων ἀγγέλων θ᾿ ἀνέβη εἰς τούς οὐρανούς, θά προσκυνήση Κύριον τόν Θεόν καί θά δικασθῆ ἀπ᾿ Αὐτόν, εἴτε εἰς ζωήν αἰώνιων, εἴτε εἰς κόλασιν αἰώνιων.
Καί ἡ Θεοτόκος λοιπόν, ἔπρεπε ν᾿ ἀποθάνη. Τρεῖς δέ ἡμέρες πρό τῆς τελευτῆς της τῆς ἐνεφανίσθη ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ Τῆς ἔδωσε καί ἕνα κλαδί φοίνικος, ὅτι ἐνίκησε καί ἐθριάμβευσε εἰς τάς δυνάμεις τοῦ σκότους καί τῆς εἶπε: «Χαῖρε Μαρία. Ἑτοιμάζου διότι ἀπέρχεσαι εἰς οὐρανούς διά νά ἴδής τόν Υἱόν σου καί νά λάβης παρ᾿ Αὐτοῦ τήν πρέπουσαν δόξα». Συγχρόνως δέ ἕνα σύννεφον διέτρεξε τήν οἰκουμένη, περισυνέλεξε τούς ἁγίους Ἀστόλους καί τούς ἐφερεν εἰς τήν πόλην τῶν Ἱεροσολύμων διά νά ἴδουν διά τελευταίαν φορά τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, νά λάβουν τήν εὐλογία Της, ν᾿ ἀκούσουν τίς τελευταῖες Της συμβουλές καί νά Τήν ἐνταφιάσουν πρεπόντως, ὡς ἁρμόζει εἰς Θεοῦ Μητέρα.
Ἔκλαιον δέ καί ὠδύρετο οἱ Ἀπόστολοι διότι ἀπορφανίζονται, ὑστερούμενοι τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, Αὐτή δέ τούς παρηγόρησε μέ λόγους ἁπαλούς καί γλυκεῖς, γεμάτους μητρική καλωσύνη καί συμπάθεια. Τούς συνεβούλευσε νά ἔχουν ὁμόνοια καί ἀγάπη, ταπείνωσι καί καρτερία καί ὑπομονή εἰς τάς δυσκολίας τοῦ ἔργου, πού τούς ἀνέθεσε ὁ Κύριος τούς καί Υἱός Της Ἰησοῦς Χριστός. Διά τελευταία δέ φορά προσηυχήθη εἰς τήν Γεσθημανῆ ὁλονυκτίως. Διά τήν εἰρήνη τοῦ κόσμου, τήν εὐημερία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων καί τήν εὐστάθεια τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἔπειτα δέ ἐλθοῦσα εἰς τόν οἶκον Της ἔδωκε τήν τελευταία εὐλογία καί τόν τελευταῖο ἀσπασμό εἰς τούς Ἀποστόλους. Καί ἁπλώσασα τούς ἁγίους Της πόδας εἰς τήν κλίνην καί σταυρώσασα τά πανάγια Της χέρια παρέδωκε τήν παναγία Της ψυχή εἰς τόν Υἱόν Της καί Θεόν, ὁ Ὁποῖος τήν παρέλαβε εὐλαβῶς καί μέ συνοδεία ἀγγελῶν πού ἔψαλλον ὕμνους καταλλήλους τήν ἀνέβασε εἰς τόν ἕβδομον οὐρανόν, καί τήν ἐτοποθέτησε ἐκ δεξιῶν τοῦ Θρόνου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Οἱ δέ Ἀπόστολοι ἔκλαιον καί ἐθρήνουν καί ὠδύρεντο διότι ἀποστερήθησαν τήν κοινή τους μητέρα, καί προστάτιδα. Καί ἔπειτα μέ δάκρυα, λαμπάδες καί θυμιάματα, σήκωσαν τό Ἅγιο λείψανον καί τό ἔφεραν εἰς τήν Γεσθημανῆ, διά νά τό ἐνταφιάσουν, κατά τήν ἐπιθυμία Της ὅπως καί ἔπραξαν.
Ἀλλά ἀπό τήν ἐπικήδεια αὐτή τελετή κατά θεία οἰκονομία ἔλειπε ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὁ ὁποῖος ἦλθε καθυστερημένος μετά τρεῖς ἡμέρας. Ἄργησες Θωμᾶ νά ἔλθης. Πολύ καθυστερημένος ἔφθασες. Δέν πρόλαβες νά ἴδης τό γλυκύτατον καί ὡραιότατον πρόσωπον διά τελευταίαν φοράν τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ μας. Ἀλλά μή ἔχεις λύπην. Ἔλα νά πᾶμε εἰς τήν Γεσθημανῆ. Νά προσκυνήσης τόν τάφον Της, καί νά λάβης εὐλογία καί παρηγορία.
Ἦλθαν λοιπόν εἰς τήν Γεσθημανή καί ἐσήκωσαν τίς πλάκες διά νά ἴδη τό λείψανον. Ἀλλ᾿ ὅμως ὁ τάφος εἶναι ἄδειος. Ἔκπληκτοι κοιτάζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, καί ὑψώνουν μέ ἀπορία τά βλέμματα εἰς τούς οὐρανούς. Καί τί βλέπουν; Τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἐνδεδυμένη τό γαλάζιο φόρεμα Της ν᾿ ἀνεβαίνη εἰς τούς οὐρανούς. Εἶχε πρόσωπο καί παρουσία ἀστραφτερή, πιό ἀστραφτερή ἀπό τόν ἥλιο. Μία εὐωδία πού δέν μπορεῖ νά συγκριθῆ μέ κανένα γήϊνο ἄρωμα τούς ἐκάλυψε, καί ἔπεσαν πρηνεῖς καί προσεκύνησαν τό θεῖο ὅραμα. Καί ἡ Θεοτόκος διά νά τούς βεβαιώση ὅτι εἶναι Αὐτή ἡ ἴδια καί ὄχι φαντασία ἤ ὀφθαλμαπάτη, λέγει εἰς τόν Θωμᾶ. «Χαῖρε Θωμᾶ», καί τοῦ ρίχνει τήν ζώνη Της. Ἔπειτα ἀνέβαινε, ἀνέβαινε ἕως οὗ ἐχάθη εἰς τήν γαλάζια ἀπεραντοσύνη τ᾿ οὐρανοῦ. Αὐτό λέγεται ἔνσωμος μετάστασις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅτι δηλαδή μετά τήν κοίμησι, τόν φυσικό θάνατο, τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, τό σῶμα δέν διελύθη εἰς τά στοιχεῖα ἀπό τά ὁποῖα κάθε σῶμα εἶναι συναρμονισμένον, ἀλλά ἡ ψυχή ἐπανῆλθε, εἰσῆλθε σέ αὐτό, καί ἔνσωμος, ἔνδοξος ἀνῆλθε τούς οὐρανοῦς. Εἶναι ἡ μεγαλυτέρα καί ἐπισημοτέρα Θεομητορική ἑορτή, ὁ θρίαμβος τῆς ζωῆς καί ἡ δόξα ἡ πρέπουσα εἰς τήν Ἁγιωτάτην Παρθένον ἧς ταῖς πρεσβείαις καί ἡμεῖς εἴθε ν᾿ ἀξιωθοῦμε τῆς αἰωνίου μακαριότητος.
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τού
τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Β΄ Ἐκδοση Συλλόγου: «Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος»
Λάρισα 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου