Μιά μέρα, σ᾽ ἕνα ἀπ᾽ τά πιό μεγάλα Νοσοκομεῖα ἔφεραν ἔνα ἄρρωστο ἠθοποιό τοῦ Ἑλληνικοῦ θεάτρου. Ξακουστό καί δοξασμένο. Ἡ ἀρρώστια του ἦταν σοβαρή.
Ἔτσι, ὁ ἡθοποιός εἶναι τώρα ξαπλωμένος στό κρεββάτι. Σκέπτεται. Θυμᾶται, Ἀναπολεῖ τά περασμένα… Καί μελαγχολεῖ.
Ἡ Θεία Πρόνοια ἔφερε κοντά του μία ἀδελφή νοσοκόμα πολύ πιστή. Τοῦ μίλησε γιά τή χριστιανική ζωή, γιά τήν ἀρετή, γιά τό φῶς. Ὁ ἠθοποιός ἐπηρεάσθηκε. Ἄρχισε νά σκέπτεται βαθύτερα. Σέ λίγες μέρες —τί θαῦμα!— ζήτησε νά ἐξομολογηθῆ. Ἦλθε ἀμέσως ἕνας κατάλληλος πνευματικός. Ὁ ἠθοποιός μίλησε μέ εἰλικρίνεια, μέ ἀληθινή μεταμέλεια…
Τό ἀπόγευμα, ὅμως, τῆς ἴδιας μέρας ἦλθε νά τόν ἐπισκεφθῆ μιά ἄλλη ἠθοποιός, συνεργάτις του στό θέατρο. Τόν ρώτησε πῶς εἶναι. Καί ὁ ἠθοποιός μ᾽ ἕνα στοχαστικό τρόπο, ἀπάντησε ἀργά-ἀργά καί μέ πόνο:
—Μέ ρωτᾶς πῶς εἶμαι. Πῶς θέλεις νά εἶμαι! Ἔπρεπε ν᾽ ἀρρωστήσω γιά νά καταλάβω μερικά πράγματα. Πέρασε ἡ ζωή μου μέσα σέ χίλιες δυό περιπέτειες…
Κλαίω τά χρόνια μου πού πήγανε χαμένα…
Καί κατέβασε τό κεφάλι του. Δυό δάκρυα κύλησαν ἀπ᾽ τά μάτια του.
Τήν ἄλλη μέρα κοινώνησε μέ ἀληθινή συντριβή. Πρός τό μεσημέρι ἔκλεισε τά μάτια του γιά πάντα… Δώδεκα παρά ἕνα λεπτό βρῆκε τό δρόμο τῆς σωτηρίας!
Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου