Ὁ Γέροντας μοῦ ἐξηγοῦσε, ὅτι, ἐξ αἰτίας τῶν ἀσθενειῶν του, δὲν μποροῦσε νὰ προκαθορίσῃ συναντήσεις του μὲ ἐπισκέπτες, καθὼς ἐκεῖνοι τοῦ ζητοῦσαν. Γι’ αὐτὸ ἦταν ἀναγκασμένος νὰ δέχεται, ὅποτε μποροῦσε, ὅσους μποροῦσε καὶ ὅσο μποροῦσε.
Μοῦ διηγήθηκε τὸ ἀκόλουθο περιστατικό:
«Ἤμουν ἄρρωστος καὶ δὲν μποροῦσα καθόλου νὰ δεχθῶ κόσμο. Μπῆκε μιὰ γυναίκα στὸ κελλί μου καὶ ἐπέμενε νὰ συζητήσουμε. Τῆς λέω δὲν μπορῶ, ἐπειδὴ εἶμαι ἄρρωστος. Καὶ τότε ἄνοιξε τὸ στόμα της, ποὺ λές, καὶ μ’ ἔβαλε μπροστά, ἐπειδὴ ἦρθε, ἔλεγε, ἀπὸ μακριὰ καὶ κουράσθηκε πολὺ καὶ ξόδεψε πολλὰ λεπτά. Βρὲ εὐλογημένη, τῆς λέω, μήπως σ’ ἐκάλεσα νὰ ἔρθῃς καὶ σὲ γέλασα; Ἀφοῦ βλέπεις, ὅτι δὲν μπορῶ, τί θέλεις νὰ κάνω; Ἐκείνη τὰ δικά της. Τί νὰ πῇς;».
Ἀλήθεια τί νὰ πῇ ἕνας πονεμένος ἀπὸ τὶς ἀσθένειές του ἅγιος, ποὺ καταπιέζεται ἀπὸ τὸν ἐγωκεντρικὸ παραλογισμό; Προτιμᾶ νὰ σιωπᾶ, μὲ πραότητα καὶ ἐπιείκεια.
Πληροφορήθηκα, ὅτι, παλαιότερα, ὅταν ὁ Γέροντας, μετὰ ἀπὸ ἐγχείρηση νεφροῦ, βρισκόταν στὸ κρεββάτι τοῦ Νοσοκομείου, τὸν ἐπισκέφθηκε μία γυναίκα καὶ τοῦ ζητοῦσε νὰ συζητήσουν προβλήματά της, στὸ διάστημα, ποὺ ἐκεῖνος ὑπέφερε πολὺ ἀπό τοὺς πόνους τῆς χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως. Μέχρι ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσῃ ἄραγε, ἡ ἀναλγησία τοῦ ἀτομισμοῦ μας;
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο“, τοῦ Κων/νου Γιαννιτσιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου