Πῶς θά ζήσουμε τό Τριώδιο. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Πῶς θά ζήσουμε τό Τριώδιο. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 4-2-2017 Κατήχηση σέ παιδιά (ἀγόρια), Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://HristosPanagia3.blogspot.gr, http://www.hristospanagia.gr/, Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω (Ματθ. κε 31-46). Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Κυριακή της Αποκρέω (Ματθ. κε΄31-46)

Αγίου Ιωάννου ,αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, του Χρυσοστόμου

Ὑπόμνημα εἰς τόν

γιον Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, ὁμιλία ΟΘ΄(απόσπασμα)

«Όταν δε έλθει ο υιός του ανθρώπου με όλη τη δόξα του Πατρός Αυτού και μαζί με Αυτόν όλοι οι άγιοι άγγελοι, τότε θα καθίσει», λέγει, « στον θρόνο του, τον λαμπρό και ένδοξο και θα χωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια· και τους μεν θα τους αποδεχτεί, επειδή όταν Αυτός πεινούσε, Τον έθρεψαν, και όταν Αυτός διψούσε, Του έδωσαν νερό να πιει, και όταν Αυτός ήταν ξένος, Τον φιλοξένησαν και Τον περιποιήθηκαν, και όταν Αυτός ήταν γυμνός Τον έντυσαν, και όταν ήταν ασθενής, Τον επισκέφθηκαν, και όταν βρισκόταν στη φυλακή, πήγαν να Τον δουν. Και θα τους δώσει ως ανταμοιβή την ουράνια Βασιλεία. Όσους όμως έκαναν τα αντίθετα, θα τους στείλει στο πυρ το αιώνιο, που έχει ετοιμασθεί για το διάβολο και τους πονηρούς αγγέλους του.»

α΄. Την περικοπή αυτή τη γλυκύτατη, στην οποία δεν παραλείπουμε διαρκώς να επανερχόμαστε, και με την οποία ολοκληρώνεται πολύ ορθώς ο λόγος, ας την ακούσουμε τώρα με κάθε προσοχή και κατάνυξη μεγάλη. Διότι σ’ αυτήν γίνεται πολύς λόγος για φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη. Για το θέμα αυτό και προηγουμένως μίλησε γι’ αυτή με διάφορους τρόπους, ενώ εδώ ομιλεί σαφέστερα και εμφαντικότερα, καθώς δεν παρουσιάζει εδώ δύο ή τρία ή πέντε πρόσωπα, αλλά ολόκληρη την οικουμένη. Μολονότι στην πραγματικότητα, και οι προηγούμενες περικοπές, οι οποίες ανέφεραν δύο πρόσωπα, δεν εννοούσαν ακριβώς δύο μόνο, αλλά δύο κατηγορίες ανθρώπων, όσους παρακούουν στις θείες εντολές και όσους υπακούουν.

Αλλά εδώ χρησιμοποιεί λόγο πιο φρικώδη και διαυγή. Γι’ αυτό δεν λέγει, λοιπόν, « η Βασιλεία ομοιάζει», αλλά ολοφάνερα παρουσιάζει τον εαυτό Του, λέγοντας «Όταν έρθει ο Υιός του ανθρώπου με όλη τη δόξα Του». Γιατί τώρα ήρθε περιφρονημένος, ήλθε μέσα σε ύβρεις και προσβολές. Τότε όμως θα κάθεται στον θρόνο της δόξας Του. Και μάλιστα μνημονεύει αδιάκοπα τη δόξα Του. Επειδή πλησίαζε ο καιρός της Σταύρωσης, η οποία εθεωρείτο ατιμωτική, γι’ αυτό ενισχύει τον ακροατή και φέρνει μπροστά στα μάτια του το δικαστήριο και στήνει γύρω από αυτό ολόκληρη την οικουμένη. Και δεν κάνει τον λόγο τρομερό μόνο με τον τρόπο αυτό, αλλά και με το να παρουσιάζει τους ουρανούς να αδειάζουν· γιατί θα είναι μαζί Του όλοι οι άγγελοι, λέγει, για να μαρτυρούν πόσες υπηρεσίες πρόσφεραν σαν απεσταλμένοι του Δεσπότου για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Ὁμιλία γιά τό θάνατο ὡς ὕπνο. Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται- άλλα πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν (Ίωάν. 11:11)

Ό Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο κοίμηση, ύπνο δηλαδή. Οποία άρρητη ανάπαυση είναι αυτό για εμάς! Τί γλυκιά είδηση για τον κόσμο! Ό σωματικός θάνατος επομένως δεν σημαίνει την εξαφάνιση του ανθρώπου, αλλά απλώς έναν ύπνο, από τον οποίο μόνον Εκείνος μπορεί να ξυπνήσει τον άνθρωπο - Εκείνος ο οποίος με τον Λόγο Του εμφύσησε ζωή στο πρώτο χώμα.

Όταν ο Κύριος κραύγασε: «Λάζαρε, δεύρο έξω» (Ίωάν. 11:44), ό νεκρός άνθρωπος ήγέρθη και ανέζησε. Ό Κύριος γνωρίζει το όνομα του καθενός μας. Εφόσον ο Άδάμ γνώριζε τα ονόματα όλων των πλασμάτων του Θεού, πώς ο Θεός δεν θά γνώριζε καθέναν από εμάς με τα ονόματά μας; Όχι μόνο γνωρίζει, αλλά επίσης μάς καλεί με τ' όνομά μας. Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μόνου Φιλανθρώπου Κυρίου! Ή φωνή αυτή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα   του Θεού. Τότε γιατί δεν μπορεί Εκείνος να μάς εγείρει και από τον αμαρτωλό ύπνο μας;

Λέγεται πώς κάποτε κάποιος άνθρωπος άρπαξε μια πέτρα για να σκοτώσει τον αδελφό του.Τη στιγμή εκείνη του φάνηκε πώς άκουσε τη φωνή της μητέρας του να τον καλεί με τ’ όνομά του. Απλώς άκουσε τη φωνή της μητέρας του και αμέσως το χέρι του άρχισε να τρέμει. Άφησε κάτω την πέτρα, ντροπιασμένος για την κακή πρόθεσή του.

Σχετικά με τὴν ἐνάρετη ζωὴ (Μέγα Γεροντικό)

1. Κάποια φορὰ τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος προσευχόταν στὸ κελί του, ἄκουσε μία φωνὴ ποὺ τοῦ ἔλεγε:

«Ἀντώνιε, δὲν ἔφθασες ἀκόμη στὸ μέτρο τοῦ τάδε τσαγκάρη ποὺ ζεῖ στὴν Ἀλεξάνδρεια».

Σηκώθηκε τὸ πρωί, πῆρε τὸ βαΐτικο ραβδί του καὶ πῆγε νὰ τὸν βρεῖ. Ἔφθασε σὲ κεῖνο τὸ μέρος καὶ μπῆκε στὸ ἐργαστήριό του.

Ἐκεῖνος ὅταν τὸν εἶδε ταράχτηκε. Τοῦ λέει λοιπὸν ὁ Γέροντας:

«Μίλησέ μου γιὰ τὶς πράξεις σου».

Ὁ τσαγκάρης εἶπε:

«Δὲν ξέρω νὰ ἔχω κάνει ποτὲ κάτι καλό, παρὰ μόνο, μόλις σηκωθῶ τὸ πρωὶ νὰ καθίσω στὸ ἐργόχειρό μου, λέω ὅτι ὁλόκληρη ἡ πόλη αὐτή, ἀπὸ τὸν πιὸ μικρὸ μέχρι τὸν πιὸ μεγάλο, μπαίνουν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἐνάρετες πράξεις τους καὶ ὅτι μόνο ἐγὼ κληρονομῶ τὴν κόλαση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου. Τὸ βράδυ πάλι λέω τὰ ἴδια λόγια, πρὶν κοιμηθῶ».


Τ᾿ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος καὶ εἶπε:

«Ἀληθινά, σὰν καλὸς χρυσοχόος, ἐνῷ κάθεσαι στὸ σπίτι, ἀναπαυτικὰ κληρονόμησες τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἐγὼ ὅλο μου τὸν χρόνο τὸν περνῶ στὴν ἔρημο, ὅμως, καθὼς δὲν ἔχω διάκριση, δὲν σὲ
ἔφθασα».

5. Κάποτε τὴν ὥρα ποὺ προσευχόταν ὁ ἀββᾶς Μακάριος στὸ κελί του, ἄκουσε μία φωνὴ ποὺ ἔλεγε:

«Μακάριε, δὲν ἔφθασες ἀκόμη στὰ μέτρα τῶν τάδε γυναικῶν αὐτῆς ἐδῶ τῆς πόλης».

Τὸ πρωὶ ὁ Γέροντας σηκώθηκε, πῆρε τὸ βαΐτικο ραβδί του κι ἄρχισε νὰ ὁδοιπορεῖ γιὰ τὴν πόλη.

Ὅταν ἔφτασε στὴν πόλη καὶ βρῆκε τὸ σπίτι, χτύπησε τὴν πόρτα. Βγῆκε ἡ μία καὶ τὸν ὑποδέχτηκε στὸ σπίτι. Ἀφοῦ κάθισε γιὰ λίγο, ἦρθε καὶ ἡ ἄλλη. Τὶς κάλεσε, κι ἐκεῖνες ἦρθαν καὶ κάθισαν μαζί του. Τὶς λέει ὁ Γέροντας:

«Γιὰ σᾶς ἔκανα τόση πορεία καὶ ὑπέμεινα τόσο κόπο, ὥσπου νὰ φτάσω ἀπὸ τὴν ἔρημο. Πέστε μου λοιπὸν τὴν ἐργασία σας, ποιὰ εἶναι;»

Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ-«Καί σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία»

Απὸ τὸ βιβλίο «Δωδεκάορτο. Εἰσαγωγὴ στὴν ὀρθόδοξη Χριστολογία» Ἱεροθέου, Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου

«Καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοὶ» (Λουκ.β´35).

 Προφανῶς ἡ προφητεία αὐτὴ ἀναφέρεται στὸν πόνο καὶ τὴν θλίψη τῆς Θεοτόκου, ὅταν θὰ ἔβλεπε τὸν Υἱό της πάνω στὸν Σταυρό, ποὺ εἶναι ταυτόχρονα Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, νὰ πάσχῃ καὶ νὰ ὑποφέρῃ. Ἡ Παναγία δὲν ὑπέφερε, οὔτε πόνεσε κατὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀκριβῶς γιατὶ τὸν συνέλαβε ἀσπόρως καὶ τὸν γέννησε ἀφθόρως. Ἔπρεπε, λοιπόν, νὰ πονέσῃ πολὺ κατὰ τὸν καιρὸ τῆς ἐξόδου.

Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ῥομφαία, ποὺ θὰ διέλθη τὴν ψυχὴ τῆς Θεοτόκου κατὰ τὸν σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀποκαλύψῃ τοὺς διαλογισμοὺς πολλῶν ἀνθρώπων, ποὺ βρίσκονταν κεκρυμένοι στὴν καρδιά τους. Αὐτοὶ ἀμφιβάλλουν ἂν εἶναι γνήσια καὶ ἀληθινὴ μητέρα. Ἀλλὰ ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ αἰσθάνθηκε καταλαβαίνουν ὅτι πρόκειται γιὰ τὴν φυσική του μητέρα.

Αὐτὸ μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν περίπτωση τῶν δύο γυναικῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ διεκδικοῦσαν ἕνα βρέφος καὶ παρουσιάσθηκαν στὸν Σολομῶντα γιὰ νὰ τοὺς λύσῃ τὴν διὰ-φορᾶ. Ὁ Σολομῶν ζήτησε μαχαίρι γιὰ νὰ τὸ τεμαχίσῃ καὶ νὰ δώσῃ ἀπὸ ἕνα μέρος σὲ κάθε μία γυναίκα. Τότε ἡ μία ζήτησε νὰ μὴ τὸ σφάξῃ, ἀλλὰ νὰ τὸ δώσῃ ὁλόκληρο στὴν ἄλλη. Καὶ ἡ ἄλλη ζήτησε νὰ τὸ σφάξῃ, ὥστε νὰ μὴ τὸ πάρῃ καμμιὰ ἀπὸ αὐτές. Ὁ βασιλεὺς ἔδωσε τὸ παιδὶ σὲ αὐτὴν ποὺ προτίμησε νὰ ζήσῃ τὸ παιδί, ἔστω κι ἂν τὸ πάρῃ ἡ ἄλλη γυναίκα. Αὐτὸ ἦταν δεῖγμα ὅτι ἦταν ἡ φυσική του μητέρα. (Γ´ Βασιλ. γ´ 16-28).

Ἔτσι καὶ ὁ πόνος τῆς Παναγίας στὸν Σταυρὸ ἔδειξε ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ μητέρα, ὅτι ἀπὸ αὐτὴν ὁ Κύριος παρέλαβε τὴν σάρκα. Γιατὶ, ἀφοῦ ἡ Παναγία εἶναι ἡ πραγματικὴ μητέρα, σημαίνει ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς ἔχει πραγματικὸ σῶμα καὶ δὲν εἶναι ἄνθρωπος κατὰ φαντασία.

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω (Ματθ. 25,31-46). Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (Ματθ.25,31-46)

Ερμηνεία του αγίου Κυρίλλου, πατριάρχου Αλεξανδρείας στο εδάφιο:

«Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ(:Όταν δε έλθει ο υιός του ανθρώπου με όλη την δόξα αυτού)» [Ματθ.κε΄,31]

Πώς όμως θα έρθει, πώς θα εμφανισθεί; Όπως δήλωσε ο ίδιος αλλού, λέγοντας: «καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς(:και τότε θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται επάνω στις νεφέλες του ουρανού με δύναμη μεγάλη και δόξα πολλή)».[Ματθ.24,30]. Θα έρθει δηλαδή, όχι πια με ταπείνωση, ούτε με τη μικροπρέπεια τη δική μας, αλλά με δόξα και δύναμη θεϊκή. Θα ακούσεις και στα δύο ουσιαστικά το επίθετο «πολλή»· διότι με δύναμη πολλή και με δόξα πολλή θα κάνει τη δεύτερη θεϊκή παρουσία Του, γιατί την προηγούμενη την έκανε με αδύναμη και περιφρονημένη όψη, όση δηλαδή ήταν σε θέση να δουν οι πολλοί. Γιατί όμως επάνω σε σύννεφο; Επειδή έτσι εμφανίζεται πάντοτε ο Θεός: «νέφη καὶ γνόφος κύκλῳ αὐτοῦ(:Απρόσιτη και ακατάληπτη είναι η τελειότητά Του, ως εάν νεφέλη και γνόφος απλώνεται γύρω Του)»(Ψαλμ.96,2) και «Ἰδοὺ Κύριος κάθηται ἐπὶ νεφέλης κούφης(:Ιδού,ο Κύριος κάθεται επάνω σε ελαφρά ταχυκίνητη νεφέλη)»(Ησ.19,1).

Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης: Ὁ φιλόσοφος ἀσκητής τῆς Ἐκκλησίας

ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ο ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ: Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγος – Καθηγητής

 

       Η Αίγυπτος υπήρξε η κοιτίδα του μοναχισμού στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους. Μεγάλες ασκητικές μορφές λάμπρυναν τον αιγυπτιακό μοναχισμό. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Μια όντως μεγάλη προσωπικότητα του ορθοδόξου μοναχισμού, ο οποίος συνδύασε άριστα στο πρόσωπό του την ασκητικότητα και την Θεολογία.

      Καταγόταν από την κάτω Αίγυπτο. Γεννήθηκε το 350 κοντά στο Πηλούσιο όρος και γι’ αυτό έλαβε την προσωνυμία Πηλουσιώτης και το οποίο βρισκόταν στο βορειοανατολικό άκρο του Δέλτα του Νείλου. Οι γονείς του, ενάρετοι, πιστοί και ευγενείς, τον μεγάλωσαν με την ευσέβεια. Έχοντας δε την οικονομική ευχέρεια, του έδωσαν σπουδαία μόρφωση. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην γενέτειρά του. Κατόπιν, περί το 370, πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου φοίτησε στις εκεί ονομαστές φιλοσοφικές σχολές. Σπούδασε Θεολογία στην περίφημη Κατηχητική Σχολή της Αλεξάνδρειας, όπου δάσκαλός του υπήρξε ο μεγάλος εκκλησιαστικός Θεολόγος και δάσκαλος Δίδυμος ο Τυφλός. Σπούδασε την αρχαία ελληνική γραμματεία και μελέτησε σε βάθος την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Υπήρξε ιδιαιτέρως θαυμαστής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (354-407) και μελετητής των έργων του. Τον υποστήριξε μάλιστα κατά την διένεξή του με τον Πατριάρχη Θεόφιλο (+412) και εργάστηκε για την αποκατάστασή του στην Αλεξάνδρεια.

      Σταθμό στη ζωή του αποτέλεσε η συνάντησή του με τον Μέγα Αθανάσιο (298-373), από τον οποίο χειροτονήθηκε διάκονος. Με την είσοδό του στον Ιερό κλήρο επέδειξε ασυνήθιστο ζήλο και ευσέβεια. Μάλιστα στην ιερατική του διακονία χρησιμοποίησε τις φιλοσοφικές του γνώσεις, ώστε διακρίθηκε ως μεγάλος στοχαστής, αλλά και άνθρωπος της αρετής και της βαθειάς πίστεως στο Θεό.

Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος – Ἔργα, Τόμος Γ΄

Περί ορθού βίου κεφάλαια ϟʹ / Για τον ορθό βίο, κεφάλαια ενενήντα

Λόγοι παραινετικοί προς τους κατ΄Αίγυπτον μοναχούς / Λόγοι παραινετικοί προς τους μοναχούς της Αιγύπτου

Περί των οκτώ λογισμών / Για τους οκτώ λογισμούς

Περί καταστάσεως πνευματικής / Για την πνευματική κατάσταση

Περί υπομονής / Για την υπομονή

Περί μακαρισμών και ταλανισμών / Για μακαρισμούς και ταλανισμούς

Περί πίστεως / Για την πίστη

Παραίνεσις ασκηταίς κατά στοιχείον / Παραίνεση σε ασκητές σύμφωνα με τα γράμματα του αλφαβήτου

ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΑΧΟΣ.Ὅσο ἀργεῖς νά ζητήσεις συγχώρεση...

ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΑΧΟΣ.Ὅσο ἀργεῖς νά ζητήσεις συγχώρεση, τόσο δίνεις τήν εὐκαιρία στό διάβολο νά ἁπλώσει ρίζες μέσα σου. 

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/12/blog-post_540.html?m=1

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 10 Φεβρουαρίου

Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 10 Φεβρουαρίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

10 Φεβρουαρίου. ✝ Ψυχοσάββατον. ✝ Χαραλάμπους ἱερομάρτυρος τοῦ θαυματουργοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Κοιμηθέντων. (Α΄ Θεσ. δ΄ 13-17).

Α Θεσ. 4,13        Οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα.

Α Θεσ. 4,13               Δεν θέλομεν δε, αδελφοί, να ευρίσκεσθε εις άγνοιαν σχετικώς με αυτούς, οι οποίοι έχουν αποθάνει, δια να μη λυπήσθε, όπως λυπούνται οι άλλοι, που δεν έχουν καμμίαν αλπίδα αναστάσεως και αιωνίου ζωής.