Ἀπό ποῦ ἀρχίζουμε τήν ἄσκηση, Β΄μέρος, (Εὐεργετινός τόμ. Α΄- ὑπόθ. ΚΗ΄), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀπό ποῦ ἀρχίζουμε τήν ἄσκηση, Β΄μέρος, (Εὐεργετινός τόμ. Α΄- ὑπόθ. ΚΗ΄), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 12-4-2018, (ὁμιλία καθ' ὁδόν σέ προσκύνημα), http://www.hristospanagia.gr/ , Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σε mp3: http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Γιά νά μήν λυπᾶσθε (*) (Ἅγ.Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

«Δεν θέλω, αδελφοί μου, να αγνοείτε όσα έχουν σχέ­ση με εκείνους που έχουν κοιμηθεί, για να μη λυπάσθε, όπως όλοι οι άλλοι που δεν έχουν ελπίδα. Γιατί, αν πι­στεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός, εκείνους που έχουν κοιμηθεί, όντας ενωμένοι μαζί του με την πίστη στον Ιησού, θα τους πάρει κοντά Του» (Α' Θεσ. 4, 13).

1. Ας δούμε λοιπόν, πρώτα απ' όλα αυτό: Γιατί δηλαδή, όταν μιλάει ο Απόστολος για τον Χριστό, χρη­σιμοποιεί τη λέξη «θάνατο», ενώ όταν μιλάει για το τέ­λος του ανθρώπου, ονομάζει το θάνατο «κοίμηση», και όχι θάνατο. Μιλάει για όσους έχουν «κοιμηθεί» και όχι για όσους έχουν «πεθάνει». Γιατί λέει: «Αυτούς που έχουν κοιμηθεί με πίστη στον Ιησού, θα τους πάρει Εκείνος κοντά Του».

Και στη συνέχεια λέει: «Εμείς οι ζωντανοί, που θα μείνουμε πίσω και θα είμαστε στη ζωή, όταν έρθει ο Κύ­ριος, δεν θα προφθάσουμε όσους θα έχουν κοιμηθεί» (Α' Θεσ. 4, 16)

Ούτε εδώ βέβαια είπε «αυτούς που θα έχουν πεθάνει», αλλά, μολονότι μιλάει τρίτη φορά για το ίδιο θέμα, πά­λι ονόμασε το θάνατο «κοίμηση». Οταν όμως μιλάει για τον Χριστό, λέει: «Αν πιστεύουμε ότι ο Χριστός πέθα­νε». Δεν λέει «κοιμήθηκε», αλλά «πέθανε».

Γιατί λοιπόν, για το θάνατο του Χριστού, χρησιμο­ποίησε τη λέξη «θάνατο», ενώ το θάνατο του ανθρώπου τον ονόμασε «κοίμηση»; Δεν χρησιμοποίησε, ασφαλώς, ο Απόστολος άσκοπα και επιπόλαια αυτές τις λέξεις, αλλά θέλησε, με αυτή τη διάκριση, να διδάξει κάτι πο­λύ σπουδαίο και μεγάλο.

Για την περίπτωση του Χριστού, χρησιμοποίησε τη λέξη «θάνατο», για να βεβαιώσει το πάθος Του. Για μας τους ανθρώπους όμως χρησιμοποίησε τη λέξη «κοίμηση», για να παρηγορήσει τον πόνο μας.

Ο Χριστός αναστήθηκε. Γι’ αυτό και ο Απόστολος χρησιμοποιεί με άνεση τη λέξη «θάνατος». Για την πε­ρίπτωση όμως του ανθρώπου, ο οποίος στηρίζεται στην ελπίδα της ανάστασής του, χρησιμοποιεί ο Απόστολος τη λέξη «κοίμηση». Προσπαθεί έτσι, να παρηγορήσει τους συγγενείς για την στέρηση του ανθρώπου που έφυγε και, ταυτόχρονα, να ενισχύσει το ηθικό τους, με την ελπίδα της ανάστασης του νεκρού. Γιατί, όποιος έχει κοιμηθεί, σίγουρα θα αναστηθεί. Εφόσον ο θάνατος δεν είναι τίπο­τε άλλο, παρά ύπνος βαθύς και παρατεταμένος.

Ἐρώτηση: Μπορεῖτε νά μᾶς μιλήσετε γιά τή συνείδηση; Ὅταν κάποιος αἰσθάνεται ἄσχημα... Πῶς νά ἐλαφρύνουμε μιά συνείδηση πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό; Πῶς νά κάνουμε τή συνείδησή μας πιό «λεπτή»;

Ερώτηση: Μπορείτε νά μάς μιλήσετε γιά τή συνείδηση; Όταν κάποιος αισθάνεται άσχημα... Πώς νά ελαφρύνουμε μιά συνείδηση πού μάς χωρίζει από τον Θεό; Πώς νά κάνουμε τη συνείδησή μας πιο «λεπτή»;

π. Σωφρόνιος: Με τήν προσευχή η καρδιά μας γίνεται, σιγά-σιγά, ικανή νά συλλάβει τις επιδράσεις των πνευμάτων πού κατακλύζουν τον κόσμο. 

Διαπιστώνουμε ένα φαινόμενο πολύ παράδοξο: έρχεται κάποιος στο μοναστήρι καί αντί να δει να προοδεύει, παρατηρεί ολοένα καί περισσότερο νά τον κυριεύουν τά πάθη.

 Ο π. Ρ. είπε ότι είναι άδύνατον νά δούμε τις αμαρτίες μας, αν δεν μάς φωτίσει το Θείο Φως. Λοιπόν, αντί νά αισθανθούμε ότι σημειώνουμε πρόοδο, βλέπουμε τον εαυτό μας όλο και χειρότερο. Άλλα ακριβώς αυτό αποτελεί ήδη κάποια πρόοδο.

Δεν βλέπουμε ακόμη το Θειο Φως νά έρχεται με δύναμη, αλλά παρ’όλα αυτά μόνο με τή χάρη, με αυτό τό άκτιστο Φώς τού Θεού βλέπουμε τις αμαρτίες μας. Κάποιος υψηλά ιστάμενος τής Εκκλησίας της Κύπρου με ρώτησε: «Πώς νά εξασκώ τήν προσευχή; Μόλις λέω τήν προσευχή του Ιησού δέχομαι τήν επίθεση κάθε είδους σκέψεων, και όταν την σταματώ οι επιθέσεις παύουν». Του λέω λοιπόν: «Η επίκληση του Ονόματος τού Θεού δεν είναι κάτι τό ουδέτερο, κάτι πού δεν έπιφέρει αλλαγή στο περιβάλλον μας». Όχι, αύτό φέρει αλλαγή καί μπορεί μάλιστα νά αλλάξει ριζικά τά πράγματα.

Κατ’ άρχάς συμβαίνει αυτό: τό Φώς μάς δείχνει τις αμαρτίες μας καί τότε έρχεται τό πνεύμα ή η χάρη της μετάνοιας. Αυτό είναι δυνατόν να συμβει μόνο στή χριστιανική ζωή, όπου ο Θεός είναι Πρόσωπο καί εμείς πρόσωπα δημιουργεί- μένα κατ’ εικόνα Εκείνου. Σιγά-σιγά, ο άνθρωπος πού πλησιάζει τήν τελειότητα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του χειρότερο από τούς άλλους. Αλλά οι άλλοι, εξωτερικά, τον βλέπουν νά είναι αληθινά ένας ασκητής μεγάλου βάθους. Αυτό είναι τό παράδοξο φαινόμενο τής ζωής μας: στο μοναστήρι μάς φαίνεται ότι γινόμαστε ολοένα καί χειρότεροι.

Λόγοι εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Πατερικαί Διδαχαί

Λόγοι εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου

 Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὴν ὁμιλία του εἰς τὸ Ἅγιον Σάββατον σημειώνει: «Ὁ Νῶε, ὅταν κλεινόταν στὴν κιβωτὸ κι ἔσωζε μὲ τὸ ξύλο τὰ σπέρματα τοῦ δευτέρου κόσμου, γινόμενος πάλι ἀρχὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, προτύπωνε τὸ Χριστό, ποὺ ἐνταφιαζόταν ἑκούσια, ποὺ καθάρισε τὴν ἁμαρτία μὲ τὸ ἀνάμικτο αἷμα μὲ νερό, ποὺ ἀνάβλυσε ἀπὸ τὴν πλευρά του καὶ ποὺ ἔσωσε μὲ τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ὅλο τὸ γένος μας κι ἔγινε ἀρχηγὸς κι ὁδηγὸς κοινοῦ βίου καὶ νέας πολιτείας.

 Ὁ Ἀβραὰμ ὁ μέγας Πατριάρχης ὁδηγώντας σὲ ὁλοκαύτωση τὸν Ἰσαάκ, ποὺ τοῦ εἶχε δοθεῖ ἀπὸ ὑπόσχεση καὶ τὸν ἀφοροῦσαν οἱ ὑποσχέσεις, προανήγγειλε φανερὰ τὴν σφαγὴ τοῦ Κυρίου. Κι ὁ Ἰσαὰκ βέβαια χαρίζεται στὸν πατέρα του ζωντανὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῶ ἕνα ἀρνί, ποὺ εἶχαν μπλεχτεῖ τὰ κέρατά του σὲ ἕνα θάμνο Σαβέκ, ἀντικατέστησε τὸ σφάγιο. Καὶ γίνεται τὸ διπλὸ μυστήριο, τοῦ κριαριοῦ καὶ τοῦ Ἰσαὰκ ἀληθινὸς τύπος τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας».1

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σὲ ὁμιλία του στὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἔλεγε: «Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μέγιστος Ἰατρὸς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, γιατί μᾶς ἔδωσε τὸ φάρμακο γιὰ τὴν μεγαλύτερη ἁμαρτία. Κι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιοῦνται ὅλα τὰ ἄλλα πάθη τοῦ ἀνθρώπου, τόσο τὰ σωματικὰ ὅσο καὶ τὰ ψυχικά.

Τὸ φάρμακο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ἀναστημένος καὶ ζωντανὸς Κύριος. Εἶναι τὸ μοναδικὸ κι ἀποτελεσματικὸ φάρμακο ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Ἂν ἀκόμα καὶ σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτάνουν κι ἡ ἁμαρτία τοὺς ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή, αὐτὸ δὲ σημαίνει πὼς ὁ Χριστὸς δὲ νίκησε τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν πῆραν τὸ μοναδικὸ φάρμακο κατὰ τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς.

Παρουσία τεσσάρων Ἀρχιερέων ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τῆς γερόντισσας Φοίβης

 

Σε κλίμα σταυροαναστάσιμο τελέσθηκε την Μ. Τρίτη 3.4.2018 η εξόδιος ακολουθία της μακαριστής καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Εδέσσης, Φοίβης μοναχής, στο Καθολικό της ιεράς μονής προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας και Ναούσης κ. Παντελεήμονος.

 

Στην νεκρώσιμο ακολουθία εις μοναχούς, η οποία τελέσθηκε σύμφωνα με το μοναχικό τυπικό, μετείχαν επίσης οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, Νέας Κρήνης 

και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος και ο ποιμενάρχης της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ. Έλαβαν μέρος επίσης ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Εδέσσης Αρχιμ. Στέφανος Δέβρελης, ο Καθηγούμενος της Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου Βεροίας Αρχιμ. Πορφύριος και πολυάριθμοι άγαμοι και έγγαμοι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης και άλλων Ιερών Μητροπόλεων. Παρέστησαν επίσης μοναχοί και μοναχές, ο Δήμαρχος Εδέσσης κ. Δ. Γιάννου, ο βουλευτής Πέλλας κ. Γ. Καρασμάνης και άλλοι εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και των τοπικών αρχών και φορέων.

 Στον επικήδειο λόγο του ο Σεβ. Μητροπολίτης Νέας Κρήνης κ. Ιουστίνος εξήρε την μοναχική αυταπάρνηση της μακαριστής καθηγουμένης από την αρχή της αποταγής της σε εποχές ιδιαίτερα δύσκολες για την μοναχική ζωή, την πνευματική της συνέπεια, την άριστη συνεργασία της με την τοπική Εκκλησία αλλά και την διπλή ελεημοσύνη, την οποία αφειδώς προσέφερε με την προσευχή για όλους και την υλική ενίσχυση προς τους αδυνάτους όπως και προς άλλες μοναστικές αδελφότητες με μητρική αγάπη. Κατέληξε δε λέγοντας ότι η γερόντισσα Φοίβη ως παρθένος φρονίμη εισήλθε στον νυμφώνα του Κυρίου, ενώ η εξόδιος ακολουθία της δεν είναι τίποτα άλλο από τους οριστικούς γάμους της με τον Ιησού Χριστό.

Στο ἅγιο καί σωτήριο Πάσχα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νύσσης

 

ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ ΠΑΣΧΑ

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νύσσης

Τελείωσε πιά ἡ ἀληθινή κατάπαυση τοῦ Σαββάτου, πού δέχτηκε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὁποία ὁ Κύριος ἀναπαύθηκε ἀπό ὅλα τά ἔργα του γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου τελώντας τό Σάββατο τῆς ἀργίας τοῦ θανάτου καί ἔδειξε τή χάρη καί στά μάτια καί στίς ἀκοές καί στήν καρδιά, μέ τά ὁποῖα τελέσαμε τήν ἑορτή, μέ ὅσα εἴδαμε, μέ ὅσα ἀκούσαμε καί ὅσων τή χαρά δεχτήκαμε στήν καρδιά μας. Γιατί τό φῶς πού βλέπουμε μέ τά μάτια μας ἦταν τό φῶς τῆς πύρινης νεφέλης πού σκορπίζουν οἱ λαμπάδες μας μέσα στή νύκτα, ὁ λόγος πού ὅλες τίς νύχτες ἀντηχεῖ στίς ἀκοές μας μέ ψαλμούς καί ὕμνους καί ὠδές πνευματικές, κυλώντας μέ τήν ἀκοή σάν ἕνα ρεῦμα μέσα στήν ψυχή, μᾶς γέμισε ἀπό ἀγαθές ἐλπίδες, ἐνῶ ἡ καρδιά, γεμάτη χαρά ἀπό τά λεγόμενα καί βλεπόμενα, σφράγιζε τήν ἄφραστη μακαριότητα καθοδηγούμενη ἀπό τά φαινόμενα στό ἀόρατο, ὥστε νά εἶναι εἰκόνα τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων, «πού οὔτε μάτι εἶδε οὔτε αὐτί ἄκουσε οὔτε ἔνιωσε καρδιά ἀνθρώπου» (Α´ Κορ 2, 9), τά ἀγαθά αὐτῆς τῆς ἀνάπαυσης, βεβαιώνοντας μέ τήν παρουσία τους τήν ἀνείπωτη ἐλπίδα τῶν μελλοντικῶν.

2. Ἐπειδή λοιπόν αὐτή ἡ φωτεινή νύχτα ἕνωσε τό φῶς τῶν λαμπάδων μέ τίς ὀρθρινές ἀκτίνες τοῦ ἥλιου κι ἀποτέλεσε μιά συνεχή ἡμέρα πού δέν τή διχοτόμησε ἡ παρεμβολή τοῦ σκότους, ἄς σκεφτοῦμε, ἀδελφοί, τήν προφητεία πού λέει, «αὐτή εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἔκανε ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 117, 24), πού δέ μᾶς προτείνει κάποιο ἔργο βαρύ καί δυσκολοκατόρθωτο, ἀλλά χαρά καί εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση, ἀφοῦ αὐτό μᾶς εἶπε ὁ λόγος, «ἄς νιώσομε κατ᾿ αὐτήν χαρά καί ἀγαλλίαση» (Ψαλμ. 117, 24). Πόσο ὡραία ἐντολή, πόσο ὡραία νομοθεσία. Ποιός ἀναβάλλει ν᾿ ἀκούσει τέτοιες ἐντολές; Ποιός δέ θεωρεῖ ζημία καί τή μικρή ἀναβολή στήν ἐκτέλεση τῆς ἐντολῆς; Ἡ ἐνέργεια εἶναι χαρά, ἡ προσταγή ἀγαλλίαση, πού διαλύουν τήν καταδίκη γιά ἁμαρτίες καί μεταβάλλονται τά λυπηρά σέ χαρά.

«Πιστέψτε με, ὅταν κατέφυγα στόν Θεό καί Σωτήρα μου δέν συνάντησα τίποτα λυπηρό, δυσχερές ἤ ἀνυπόφορο. Ἡ μόνη μεγάλη καί ἀφόρητη θλίψη πού εἶχα ἦταν ὅτι δέν μποροῦσα νά βρῶ τρόπο νά πεθάνω, ἀντάξιο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ!».

 

 Πόσο μεγάλοι είναι οι Χριστιανοί πού τρέφουν αγάπη, μεγάλη για τον Χριστό! ’Ώ, πόσο στ’ αλήθεια μεγάλοι ήταν εκείνοι οι χριστιανοί, εκείνοι οι θεοφόροι πατέρες και μάρτυρες. Γιά πολλούς στην εποχή μας, το πνευματικό αυτό μέτρο είναι αδιανόητο. Ιδού τί είπε ένας άπ’ τούς μεγάλους αυτούς, ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ενώπιον όλων των μοναχών της μονής του.

Μιλώντας ο όσιος από προσωπική εμπειρία για το πώς εκπληρώθηκαν στην περίπτωσή του τα λόγια τού Κυρίου: ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν έστιν (Ματθ. 11,30), είπε τα εξής:

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή καί ὁ ὁμώνυμος ναός τῆς Κωνσταντινούπολης

Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ ΚΑΙ Ο ΟΜΩΝΥΜΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ: Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής είναι γιορτή της Παναγίας μας. Γράφει το συναξάρι της ημέρας: ≪Την Παρασκευή της Διακαινησίμου εορτάζουμε τα εγκαίνια του ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Θεομήτορος, της Ζωηφόρου Πηγής. Ακόμη ενθυμούμαστε και τα υπερφυή θαύματα που έγιναν στον Ναό αυτό από την Μητέρα του Θεού≫. Ένα από τα πολλά ονόματα της Θεοτόκου είναι και το Παναγία Ζωοδόχος Πηγή, αφού γέννησε την Ζωή, που είναι ο Χριστός. Το όνομα αυτό αποδόθηκε πρώτη φορά στην Παναγία από τον Ιωσήφ τον Υμνογράφο (9ος αι.).

Η γιορτή αναφέρεται στα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Παναγίας, γνωστού ως ≪Η Ζωοδόχος Πηγή στο Μπαλουκλί≫, έξω από τα θεοδοσιανά τείχη της Κωνσταντινούπολης, κοντά στη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα "παλάτια των πηγών", θέρετρα Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Εκεί υπήρχε πηγή αγιάσματος που επιτελούσε και επιτελεί πολλά θαύματα.

Ὅποιος μαθαίνει νά ἀγαπᾶ, θά εἶναι εὐτυχισμένος.ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΛΟΣ

Όποιος μαθαίνει να αγαπά, θα είναι ευτυχισμένος. Απλά μην πιστεύετε ότι η αγάπη είναι ένα έμφυτο ταλέντο. Η αγάπη μπορεί να μαθαίνετε  και πρέπει να το κάνουμε.

Χωρίς θυσία για χάρη του Κυρίου και του γείτονα, τίποτα δεν συμβαίνει στην πνευματική ζωή. Χωρίς θυσίες δεν θα μάθετε να αγαπάτε.

Ὅσιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης-Στήν προσευχή

 Όσιος Νείλος ο Σιναΐτης

 

Στην προσευχή μας να ζητάμε τον καθαρισμό από τα πάθη μας, την απαλλαγή από την άγνοια και τη λήθη, την απαλλαγή από κάθε πειρασμό και εγκατάλειψη Θεού. Να ζητάμε μόνο τη δικαιοσύνη και τη Βασιλεία, δηλαδή την αρετή και την πνευματική γνώση και όλα τα υπόλοιπα θα μας προστεθούν.

 https://proskynitis.blogspot.gr/2018/03/blog-post_950.html?m=1

13 Απριλίου Συναξαριστής. Μαρτίνου πάπα Ρώμης, μνήμη τῶν δυὸ ἐξορισθέντων Ἐπισκόπων Ὁμολογητῶν, Θεοδοσίας βασιλίδος καὶ τοῦ Γεροντίου τοῦ εὐνούχου, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Δᾴδα, Κυντιλλιανοῦ καὶ Μαξίμου τῶν ἀναγνωστῶν, Ἐλευθερίου καὶ Ζωίλου Μαρτύρων, Θεοδοσίου Μάρτυρος, Χριστοφόρου Ὁσιομάρτυρος, Ἀρσενίου Ἀρχιεπισκόπου Ἐλασσῶνος, Στεφάνου τοῦ Νέου Ἱερομάρτυρα, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ἁγίου Νεομάρτυρα Γεωργίου τοῦ Κυπρίου.

Ὁ Ἅγιος Μαρτίνος πάπας Ρώμης

Ὁ Ἅγιος Μαρτίνος, Ἐπίσκοπος Ρώμης, γεννήθηκε στὸ Τόδι τῆς Ὀμβρικῆς τῆς Κεντρικῆς Ἰταλίας. Ἀνῆλθε στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Ρώμης σὲ μία ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία τὴν Ἐκκλησία τάρασσε ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχε τότε ἐμπλακεῖ στὴν αἵρεση αὐτή.
Ὁ Ἅγιος Μαρτίνος συγκάλεσε Σύνοδο στὸ ναὸ τοῦ Σωτῆρος Λατερανοῦ, τὸ ἔτος 649 μ.Χ., ἡ ὁποία καταδίκασε τὸν Μονοθελητισμό, ὁ δὲ Ὅρος αὐτῆς ἦταν ἐπέκταση τῆς διδασκαλίας τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ Σύνοδος ψήφισε ἐπίσης, καὶ εἴκοσι ἀναθεματισμοὺς κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἀρχηγῶν τους, ἐνῷ καταδίκασε ἐκτὸς τῶν ἄλλων τοὺς μονοθελητὲς Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο καὶ Πύρρο, συνεργάτες τοῦ Ἡρακλείου καὶ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παῦλο Β’. Σημαντικὸ ρόλο στὶς διεργασίες τῆς Συνόδου διαδραμάτισε καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.
Ὁ Ἅγιος Μαρτίνος ἀνέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου αὐτῆς στὴ Δύση καὶ Ἀνατολή. Εἶχε διατελέσει παπικὸς ἀποκρισάριος στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δὲν ἦταν πρόσωπο εὐχάριστο στὸν αὐτοκράτορα Κώνσταντα Β’ (641-668 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἦταν ὁμόφρον μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ διέταξε τὸν ἔξαρχο τῆς Ἰταλίας Ὀλύμπιο νὰ μεταβεῖ στὴ Ρώμη καὶ νὰ φέρει αἰχμάλωτο τὸν Ἅγιο στὴν Κωνσταντινούπολη.

13 Ἀπριλίου. ✝ Παρασκευή τῆς διακαινησίμου. "Τά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς". Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τῆς ἡμέρας. (Πρξ. γ΄ 1 - 8).

Πραξ. 3,1           Ἐπὶ τὸ αὐτὸ δὲ Πέτρος καὶ Ἰωάννης ἀνέβαινον εἰς τὸ ἱερὸν ἐπὶ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς τὴν ἐνάτην.

Πραξ. 3,1                  Ο Πετρος δε και ο Ιωάννης ανέβαιναν μαζή στον ναόν μίαν από τας ημέρας εκείνας, κατά την τρίτην απογευματινήν, που ήτο ώρα προσευχής.