«Μή γίνεσθε ἄφρονες» (Ἐφ. 5,17), Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

«Μή γίνεσθε ἄφρονες» (Ἐφ. 5,17), Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 22-4-2018 (σύναξη στό Καθολικό τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, ζωντανή μετάδοση, http://www.hristospanagia.gr/, Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

«Γιατί σκοτίζεται ἡ διάνοιά μας» (Ἐφ. 4,18-19) Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

«Γιατί σκοτίζεται ἡ διάνοιά μας» (Ἐφ. 4,18-19)

Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς

Ὁμιλία στίς 17-12-2017

«Οἵτινες, ἀπηλγηκότες, ἑαυτούς παρέδωκαν τῇ ἀσελγείᾳ»¹, λέει στόν 19^ο στίχο. Μιλάει γιά τούς εἰδωλάτρες καί τούς ἁμαρτωλούς. Στόν προηγούμενο στίχο λέγει, ἀναφερόμενος σ’ αὐτούς πάλι, «ἐσκοτισμένοι τῇ διανοίᾳ». Καί στόν πρό προηγούμενο πού εἴχαμε δεῖ τήν περασμένη φορά, μᾶς μιλάει γιά «τά ἔθνη τά ὁποῖα περιπατοῦν ἐν ματαιότητι τοῦ νοός αὐτῶν». Αὐτό τό εἴχαμε ἀναλύσει τότε. Ὁπότε ὁ 18^ος καί ὁ 19^ος εἶναι συνέχεια αὐτοῦ τοῦ στίχου. Μᾶς λέει δηλαδή ὁ Ἀπόστολος στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του, ξαναθυμίζω τόν 17^ο στίχο, «αὐτό σᾶς λέω καί μαρτύρομαι ἐν Κυρίῳ, μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν καθώς καί τά λοιπά ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοός αὐτῶν»², ὅτι δέν πρέπει ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πού βαφτιστήκαμε, πού μπήκαμε μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά ζοῦμε ὅπως καί τά ὑπόλοιπα ἔθνη ἐν ματαιότητι τοῦ νοός ἡμῶν, μέσα στή ματαιότητα τοῦ νοός μας, στή ματαιότητα τῶν σκέψεων, τῶν ἐπιθυμιῶν καί ἐνεργώντας σύμφωνα μέ αὐτές, νά ζοῦμε θά λέγαμε λαϊκά «τσάμπα», μέσα στή ματαιότητα, σέ μιά ζωή, ἡ ὁποία δέν ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή. Τά ἔθνη λοιπόν, εἶναι αὐτά πού πορεύονται ἐν ματαιότητι τοῦ νοός αὐτῶν. Καί ὅταν λέει ἔθνη ἡ Ἁγία Γραφή, ἐννοεῖ τούς εἰδωλολάτρες. Καί λέει στόν 18^ο στίχο, αὐτά τά ἔθνη εἶναι «ἐσκοτισμένοι τῇ διανοίᾳ ὄντες ἀπηλλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ διά τήν ἄγνοιαν τήν οὖσαν ἐν αὐτοῖς διά τήν πώρωσιν τῆς καρδίας αὐτῶν». Τί σημαίνει τώρα αὐτός ὁ στίχος; Τά ἔθνη, τά ὁποῖα ζοῦνε μάταια, ἔχουν σκοτισμένη τή διάνοια. Οἱ ἄνθρωποι δηλαδή οἱ εἰδωλολάτρες ἔχουν σκοτισμένη τή διάνοια, τή σκέψη, καί «ἀπηλλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ», εἶναι ἀποξενωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.

Λέγει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος, τό μέν φῶς τόσο τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ ὅσο καί τῆς ἐναρέτου ζωῆς ἔλαμπε εἰς τόν κόσμον διά κτίσεως καί τοῦ φυσικοῦ νόμου. Δηλαδή ἡ κτίσις, ἀλλά καί ὁ φυσικός νόμος πού ἔχει βάλει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, αὐτά ἔδιναν στούς ἀνθρώπους τήν θεογνωσία καί τούς ὁδηγοῦσαν στήν ἐνάρετη ζωή. Ὅμως τί ἔγινε μετά; Τά ἔθνη, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν διάθεση καλή, μέ τή βούλησή τους, σκότισαν τόν ἑαυτό τους, διατί ἔκαναν ἀσθενές τό διορατικό ὄμμα τῆς ψυχῆς. Πῶς;

Ὁ Μέγας Παΐσιος στέλνει τόν ἀπελπισμένο μαθητή του σέ ἕναν κρυφό ἅγιο στόν κόσμο!

Ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας διά χειρός Φώτη Κόντογλου.

 Για να διαβάσετε το Α’ μέρος πατήστε εδώ.

Μέρος β’

Και έτσι ο μαθητής παρηγορήθηκε με τα λόγια Γέροντά του και έμεινε στην κατάσταση αυτή για λίγο καιρό. Όταν όμως ξαναθυμήθηκε αυτό που έπαθε, άρχισε πάλιν να λυπάται υπερβολικά. 

Για τον λόγο αυτό πήγε στον Όσιο και του είπε: Πάτερ, από τους λογισμούς μου δεν βρίσκω ησυχία και άνεση. Γιατί όταν θυμηθώ την χάρη που έχασα, κλαίω απαρηγόρητα για τη δυστυχία μου. Τι να κάμω, δεν ξέρω; Γιατί από τους λογισμούς βυθίζομαι στην απελπισία. Για τον λόγο αυτό δώσε μου άδεια, να πάω σε κάποιον έμπειρο γέροντα, μήπως έτσι βρω άνεση από τους λογισμούς και από τα λυπηρά που μου βαραίνουν την ψυχή.

 

Τότε ο θείος Παΐσιος, αφού πήρε ένα ψωμί, το έδωσε στον μαθητή του και του είπε: Πάρε αυτό το ψωμί και πήγαινε στην τάδε πολιτεία. Στο δεξιό της μέρος θα βρεις έναν φτωχό άνθρωπο, ο οποίος κάθεται πάνω σε μια κοπριά και τα παιδιά τον κοροϊδεύουν και τον πετροβολούν. Να του δώσεις το ψωμί και από αυτόν θα ακούσεις αυτά που θέλει ο Θεός! Δηλαδή αυτά που ταιριάζουν στην κατάσταση που βρίσκεσαι και το συμφέρον σου.

 

Μόλις ο υποτακτικός πήρε το ψωμί, ξεκίνησε αμέσως. Όταν έφτασε σ’ εκείνη την χώρα και βρήκε τον άνθρωπο, περίμενε να σταματήσουν τα παιδιά τα παιχνίδια τους, για να τον πλησιάσει.

 

Ὁ κεκοιμημένος ἀναχωρητής καί ἕνα ἐλάφι φανέρωσαν τό σῶο λείψανό του

Γεώργιος μοναχός ο αναχωρητής, κελλιώτης Βατοπαιδινός, (λεπτομέρεια). 

Σχέδιο Ράλλης Κοψίδης. Αγιορείτικη Φωτοθήκη.

 Οι πατέρες της ίδιας μονής [Αγίου Θεοδώρου στο Σκόπελο, Ρωσού Κιλικίας] μάς διηγήθηκαν τα εξής: «Ήταν κάποιος αναχωρητής σ’ εκείνα τα βουνά πολύ μεγάλος κατά Θεό, ο οποίος έκανε πολλά χρόνια γυρίζοντας στα βουνά και τρώγοντας άγρια χόρτα. 

Πέθανε δε σ’ ένα μικρό σπήλαιο, χωρίς να το γνωρίζουμε, άλλ’ εμείς νομίζαμε ότι πήγε σ’ άλλη έρημο.

 Κάποια μέρα λοιπόν έρχεται στον ύπνο και εμφανίζεται στον τωρινό ηγούμενο, τον καλό και αγαθό ποιμένα αββά Ιουλιανό, και λέει: «Πάρε μερικούς κι έλα να με πάρεις από τον τόπο που βρίσκομαι, στο όρος το ονομαζόμενο η «Έλαφος». Πήρε λοιπόν κάποιους ο πατέρας μας κι ανέβηκε στο όρος, εκεί όπου είπε αυτός. Και, μολονότι ψάξαμε πολλές ώρες, δεν βρήκαμε το λείψανο του αναχωρητή.

Ἐπιστολή γιά τήν Μακεδονία

Αγαπητο ιστολόγιο «Κύριος Ιησους Χριστός» 

Η αντίδραση των Ελλήνων μέσω των συλλαλητηρίων δεν ήταν αρκετή για την κυβέρνηση, η οποία αυτές τις ημέρες αποδέχεται πλέον τα ονόματα Νέα Μακεδονία και Άνω Μακεδονία για το ψευδοκρατος των Σκοπίων. Διαβάζουμε πως δεν μπορεί μάλιστα να πράξει αλλιώς λόγω των εξωτερικών πιέσεων. Ομως ο καθένας είναι υπόλογος των δικών του πράξεων και μόνο την δικη του συνείδηση ακούει μέσα του. Κάποτε ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ήταν ο μόνος, ακόμα και από τους δικούς μας ιεράρχες, που είπε όχι στην τιάρα του παπα και κρατησε καθαρή και άφθαρτη την ορθόδοξη πίστη μας. Πριν από 25 χρόνια, μαζί με 2-3 αλλους Έλληνες φοιτητές του Πανεπιστημίου του Ορεγκον τα βάλαμε πρώτα με τον πανίσχυρο καθηγητή Γουίξμαν της Πολιτικής Γεωγραφίας που διέδιδε την προπαγάνδα των Σκοπιανών, και μετά με κάποιους άλλους που πήγαιναν στα τοπικά σχολεία ως εκπρόσωποι του τουρκικού ψευδοκράτους στην Κύπρο και χαρακτηρίζανε τον Αττιλα σαν απελευθέρωση. Μας απείλησαν οτι θα μας διώξουν από το πανεπιστήμιο και την χώρα, ότι θα μας τελειώσουν την καριέρα, αλλά δεν κάναμε πίσω και οι θεσεις μας πέρασαν. Η προπαγάνδα τους σταμάτησε. Σήμερα η βιβλιοθήκη αυτού του πανεπιστημίου είναι γεμάτη με εκατονταδες βιβλία που φέραμε και δωρισαμε για να υπάρχουν οι θέσεις της Ελλαδας μας για πάντα.

Νά ἐμφυσήσεις στήν ψυχή σου τήν θεία ἀγάπη Του Χριστοῦ. Μήν περιμένεις νά πάψουν οἱ δοκιμασίες πού αὐτός (ὁ πονηρός) μηχανεύεται εἰς βάρος σου.

Δεν θα ζήσουμε, ψυχή μου, τον χρόνο της παρούσης ζωής μας μέσα στην οκνηρία, την απραγία και την ανοησία, σαν άπειρα νήπια, θεωρώντας ότι είναι αρκετή για την σωτηρία μας η παραμονή μας σε αυτόν τον τόπο, τον απρόσιτο στις γυναίκες και τους κοσμικούς ανθρώπους, γιατί έτσι θα μείνουμε στην πλάνη. Διότι και στα αρχαία χρόνια στους Ισραηλίτες, που με την βοήθεια του Υψίστου και με την καθοδήγηση του Μωυσή έφυγαν από την Αίγυπτο και τον Φαραώ, δεν ήταν αρκετό για την ευσέβεια τους το γεγονός ότι πέρασαν σαράντα χρόνια σε τόπο απρόσιτο, δηλαδή στην έρημο, επειδή ακριβώς δεν διατήρησαν την σοφή πίστη στον Θεό, που τους έσωσε από αναρίθμητες δυσκολίες.

Δεν αρκούν τα άθλια αυτά κουρέλια, ψυχή μου, για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο των πάντων. Με ένα από αυτά, την διαμονή στην έρημο, επιτυγχάνεται η απόλυτη σιωπή και με το άλλο η απόλυτη ταπείνωση.

Εάν όμως και στο πρώτο και στο δεύτερο κάποιος περιβάλλεται με δόξα και κοσμικές μέριμνες, αυτός δεν διαφέρει σε τίποτε από τον σκύλο που επιστρέφει στα ξεράσματά του, κατά τον λόγο του μεγαλυτέρου των αποστόλων. Αυτά τα μαύρα κουρέλια, ψυχή μου, αποτελούν την εικόνα του θρήνου και της νεκρώσεως, η οποία αφορά εμάς που επιλέξαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας πάντοτε νεκρωμένο εκουσίως για την παρούσα ζωή. Η νέκρωση αυτή συνίσταται στο να μισούμε πάντοτε ολόψυχα κάθε σαρκική ηδονή και κάθε επίγεια δόξα και να ζούμε αφιλοκερδώς και όσια, αποκτώντας τα αναγκαία από την δουλειά μας και θεωρώντας την ένδεια ως μεγάλο πλούτο.

Περί μακροθυμίας

Η μακροθυμία  είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον. Η μακροθυμία είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας. Η μακροθυμία μαρτυράει καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη. Ο μακρόθυμος κυριαρχεί πάνω  στον θυμό και την οργή του∙ κατευνάζει δε τις ορμές της καρδιάς του, ελεεί όσους έφταιξαν σε κάτι και λυπάται αυτούς που αμαρτάνουν. Ο έλεγχός του γίνεται με επιείκεια και τα λόγια του εκφράζονται με σύνεση και φρόνηση. Η οργή δεν σκοτίζει τον νου του και ο θυμός δεν διαταράσσει τα λογικά του. Η όψη του είναι ευχάριστη και οι κινήσεις του σεμνοπρεπείς. Έχοντας πολλή φρόνηση, δεν δικάζει με εμπαθή οξύτητα, αλλά αποφαίνεται με αγαθή κρίση για τα παραπτώματα.

Ο Χρυσόστομος λέει για τη μακροθυμία τα παρακάτω: «Το αίτιο όλων των αγαθών είναι η μακροθυμία∙ αυτή είναι η ρίζα κάθε φιλοσοφίας∙ υπάρχει ως όπλο ακαταμάχητο και πύργος απόρθητος , αντιμετωπίζοντας με ευκολία τα λυπηρά και τα δύσκολα. Και όπως ακριβώς , αν πέσει σπίθα στην άβυσσο , εκείνη δεν θα βλαφθεί καθόλου, αλλά η σπίθα θα σβήσει εύκολα, έτσι και στη μακρόθυμη ψυχή , όποιο απροσδόκητο και να εμφανιστεί, αυτό εξαφανίζεται εύκολα, ενώ εκείνη παραμένει ατάραχη.

Γέροντας Σωφρόνιος Ἔσσεξ: «Νά μή σκέπτεστε ἄσχημα γιά τούς ἄλλους!»

  … Ακόμη και μεταξύ αυτών που δεν προσεύχονται υπάρχει μία ψυχολογική ευαισθησία και αισθάνονται τα ψυχικά κύματα, την ψυχική ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτε, δεν ακούει λόγια, δεν βλέπει χειρονομίες. Ό,τι γίνεται, γίνεται μυστικά, η ζωή όμως καταστρέφεται. 

Θα σας δώσω τώρα ένα παράδειγμα που δεν είναι τόσο ευχάριστο. Υπάρχει ένα ζώο η μεφίτις (ο ασβός), το οποίο για να εξασφαλίσει την ησυχία του εκπέμπει κάποιες φορές ένα υγρό που έχει μια ανυπόφορη δυσωδία, ακόμη και για τα μεγάλα ζώα.

Το ίδιο το ζώο αντέχει την οσμή αυτή με ευχαρίστηση.

Ὁ ἄνθρωπος πού δέν εἶναι πρόθυμος νά πάει στόν Οὐρανό ἀπό τόν δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ...

 Ο άνθρωπος που δεν είναι πρόθυμος να πάει στον Ουρανό από τον δρόμο του Γολγοθά, δεν μπορεί να πάει από πουθενά!

Γέροντας Κύριλλος Χιλανδαρινός

πηγή

https://proskynitis.blogspot.gr/2018/04/blog-post_3.html?m=1

24 Απριλίου Συναξαριστής. Ἐλισάβετ Ὁσίας, τῶν Ἁγίων Ἱερομαρτύρων Ἀχιλλέως, Φήλικος καὶ Φουρτουνάτου, Σάββα Στρατηλάτου, τῶν Ἁγίων ἑβδομήντα Μαρτύρων Στατιωτῶν, Πασικράτους καὶ Βαλεντίωνος Μαρτύρων, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Δανάβου, Δημητρίου, Εὐσεβίου, Λεοντίου, Λογγίνου, Νεστάβου, Νέωνος καὶ Χριστοφόρου, Εὐτεξίου Μάρτυρος, Θαυμαστοῦ Ὁσίου, Θωμὰ Ὁσίου, Μελίτωνος Ἀρχιεπισκόπου, Ξενοφῶντος Ὁσίου, Ἀλεξίου Ἐγκλείστου, Σάββα Θαυματουργοῦ, Δοῦκα Μυτιληναίου Νεομάρτυρα, Ἠλία Ὁμολογητοῦ, Σάββα Ὁμολογητοῦ ἐκ Ρουμανίας, Ἰωσὴφ Ὁσίου, Νικολάου Νεομάρτυρα, Ἐγκαίνια ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐν Κυπαρισσίῳ, Σύναξη Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Μόλχᾳ

Ἡ Ὁσία Ἐλισάβετ ἡ Θαυματουργὴ (ἑορτὴ Ἐλισάβετ)
 

Ἡ Ὁσία Ἐλισάβετ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης καὶ ἔζησε τὸν 5ο αἰῶνα μ.Χ. Οἱ γονεῖς της, Εὐνομιανὸς καὶ Εὐφημία, ἦταν ξακουστοὶ καὶ ὀνομαστοί, φημισμένοι γιὰ τὰ πλούτη τους καὶ περίφημοι γιὰ τὴν ἀρετή τους. Κατοικοῦσαν κοντὰ στὴν Ἡράκλεια, στὸν τόπο ποὺ ἀπὸ παλιὰ ὀνομαζόταν Θρακοκρήνη καὶ ἀργότερα Ἀβυδηνοί. Ζοῦσαν μὲ εὐσέβεια ἔχοντας ὡς πρότυπο τὸν Ἰώβ. Ποθώντας δὲ μὲ πάθος νὰ μιμηθοῦν τὴν φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ, ἁπλόχερα βοηθοῦσαν ὅλους, ὅσοι εἶχαν ἀνάγκες ὑλικές.
Ὅμως εἶχαν περάσει δεκαέξι χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ νυμφεύθηκαν καὶ ἦταν ἀκόμη ἄτεκνοι.
Γι’ αὐτὸ παρακαλοῦσαν ἀδιάκοπα τὸν Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει ἕνα παιδί, διάδοχο τοῦ γένους τους καὶ κληρονόμο τοῦ πλούτου τους. Ὁ Κύριος, ποὺ ἰκανοποιεῖ τὰ αἰτήματα τῶν πιστῶν Του, ἄκουσε μὲ εὐμένεια τὴ δέησή τους καὶ δὲν παρέβλεψε τὴν προσευχή τους.
Ὑπῆρχε στὸν τόπο ἐκεῖνο ἕνα παλαιὸ ἔθιμο νὰ συγκεντρώνονται οἱ Χριστιανοὶ στὴν μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γλυκερίας (τιμᾶται 13 Μαΐου) καὶ νὰ ἑορτάζουν μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα. Τότε λοιπόν, βρέθηκαν ἐκεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς καὶ οἱ γονεῖς τῆς Ὁσίας.

24 Ἀπριλίου. Ἐλισάβετ τῆς ὁσίας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τῆς ἡμέρας. Τρ. γ΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. η΄ 5 - 17).

Πραξ. 8,5           Φίλιππος δὲ κατελθὼν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας ἐκήρυσσεν αὐτοῖς τὸν Χριστόν.

Πραξ. 8,5                 Ο δε Φιλιππος κατέβηκε εις κάποιαν πόλιν της Σαμαρείας και εκήρυττε στους κατοίκους τον Χριστόν.