Γιατί κάποιοι τιμωροῦνται σ' αὐτόν τόν κόσμο γιά τίς ἁμαρτίες τους καί κάποιοι ὄχι;, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Γιατί κάποιοι τιμωροῦνται σ' αὐτόν τόν κόσμο γιά τίς ἁμαρτίες τους καί κάποιοι ὄχι;, Ἐπ. Σταυρουπόλεως Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυρ. τοῦ Τυφλοῦ, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία στίς 13-5-2018 (κήρυγμα στή Θεία Λειτουργία), ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://www.hristospanagia.gr/, Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Τό θέλημα εἶναι τό χάλκινο τεῖχος πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό (Ἀββάς Ποιμήν)

 

Όποιος «έχει θέλημα» και δεν το καταπολεμά δια της υπακοής σε Πνευματικό πατέρα, ζει ζωή υπερήφανη, εγωιστική, ζει υπό την επήρεια του πονηρού πνεύματος και βασανίζεται. Οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν διότι δεν κόβουν το θέλημά τους ο ένας στον άλλο, κατά το «Υπακούετε αλλήλοις».

Αυτό, το θέλημα είναι σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες το χάλκινο τείχος, που μας χωρίζει από τον Θεό διότι μας εμποδίζει να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Διαβάζουμε στο Γεροντικό: «Ο αββάς Ποιμήν είπε, ότι το θέλημα του ανθρώπου είναι τείχος χάλκινο ανάμεσα σ αυτόν και το Θεό, και πέτρα που (γυρίζει) και χτυπάει τον ίδιο (τον άνθρωπο). Αν λοιπόν το εγκαταλείψει, θα λέει κι αυτός (όπως ο προφήτης Δαβίδ): «Εν τω Θεώ μου υπερβήσομαι τείχος» (Ψαλμ. 17:30). 

 

Αν πάλι το δικαίωμα συνεργαστεί με το θέλημα, τότε ο άνθρωπος νικιέται»[1].

«Αιματηρός» αγώνας απαιτείται για την αποβολή του ιδίου θελήματος. «Η Πατερική πείρα χαρακτήρισε …τον αγώνα (του ανθρώπου) για την εκκοπή του ιδίου θελήματος, σαν μαρτύριο και σταυρό. Ο αγώνας αυτός αποτελεί βασικό στοιχείο της ορθόδοξης πνευματικότητας. Διότι όταν κανείς ικανοποιεί το θέλημά του, αρχικά απολαμβάνει την τέρψη της ηδονής, η οποία όμως είναι εφήμερη, παραπλανητική και καταλήγει γρήγορα σε απογοήτευση και πίκρα. Γι αυτό και η εκκοπή του θελήματος αξιολογείται περισσότερο από τη νηστεία και την προσευχή, οι οποίες χωρίς την υπακοή αυξάνουν τον εγωκεντρισμό και ενισχύουν τη φιλαυτία. Αυτός που επιμένει στο θέλημά του έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και δεν μπορεί να γνωρίσει το θέλημα του Θεού»[2].

Όσοι δεν αρνούνται το θέλημά τους νοσούν από υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση.

Ὁ δρόμος τῆς Ἀγάπης δρόμος σωτηρίας

Φροντίστε, όσο μπορεί ο καθένας, να ενωθείτε μεταξύ σας. Γιατί όσο ενώνεται κανείς με τον πλησίον, τόσο ενώνεται και με το Θεό.

Και για να καταλάβετε τη σημασία αυτού του λόγου, θα σας πω ένα παράδειγμα από τους Πατέρες. Φανταστείτε ένα κύκλο  πάνω στη γη, σαν ένα σχήμα στρογγυλό που χάραξε κάποιος με διαβήτη απ' το κέντρο του κύκλου. Προσέξτε τώρα. Υποθέστε ότι ο κύκλος αυτός είναι ο κόσμος και ότι το κέντρο του κύκλου είναι ο Θεός. Οι ακτίνες του κύκλου από την περιφέρεια προς το κέντρο είναι οι δρόμοι για το Θεό, δηλαδή οι τρόποι ζωής των ανθρώπων. Προχωρούν λοιπόν οι άγιοι προς το εσωτερικό του κύκλου επιθυμώντας να πλησιάσουν το Θεό.

Και όσο προχωρούν προς το κέντρο τόσο πλησιάζουν και το Θεό  και μεταξύ τους. Το ίδιο σκεφτείτε και για το χωρισμό. Γιατί, όταν μακραίνουν από το Θεό και στρέφονται προς τα έξω, είναι φανερό πως όσο βγαίνουν και απομακρύνονται από το Θεό τόσο απομακρύνονται και από τους άλλους. Και αντίστοιχα, όσο απομακρύνονται από τους άλλους τόσο απομακρύνονται και από το Θεό.

Τόν κάρφωσαν μέ τήν τρίαινα

ΣΤΗΝ  Μυτιλήνη, ζούσε ένας άνθρωπος πολύ σκληρός, πεισματάρης και φοβερά φιλάργυρος, ονόματι Σ. Οικονόμου.

Με την εκκλησία δεν είχε ουδεμία επαφή.Η σκληρότητά του, παίδευε πάρα πολύ τήν φιλήσυχη γυναίκα του. Τα χρήματά του, τα είχε σ’ ένα πουγκί, κρεμασμένα στο λαιμό του, μέχρι και τήν τελευταία μέρα της ζωής του .

Το 1971, λίγο πριν πεθάνει, κατά τις τελευταίες ώρες του, παρευρίσκονταν στο δωμάτιο του, τα δύο παιδιά του. Η σύζυγός του. βασανισμένη από τον Ίδιο, είχε πεθάνει προ πολλού.

Κάποια στιγμή η κόρη του, πού ήταν μόνη στο δωμάτιό του, βλέπει τον πατέρα της ν’ αγριεύει, κοιτάζοντας έντρομος πρός το ταβάνι. Γυρίζει κι εκείνη το κεφάλι της πρός το Ίδιο σημείο και τί να δη!

If a person or several people have an ascetic spirit...

If a person or several people have an ascetic spirit, it is very helpful to others.

Ἡ Ἱερά Παράδοσις καί οἱ αἱρετικοί (Δημήτριος Παναγόπουλος)

Περί των πηγών της διδασκαλίας του Ιησού

Προτιθέμενοι να ελέγξωμεν και διαφωτίσωμεν άμα τας πεπλανημένας δοξασίας των κατά της Ορθοδοξίας επιτιθεμένων κακοβούλως Διαμαρτυρομένων Πρεσβυτεριανών, αυτοκαλουμένων Ευαγγελικών, κρίνομεν αναγκαίο να πραγματευθώμεν πρώτον περί της Πηγής του Θείου Λόγου. Πηγή της Θρησκείας του Σωτήρος Χριστού είναι ο θείος Αυτού τε και των θεοπνεύστων Αποστόλων λόγος. Ο θείος λόγος μετεδόθη εξ αρχής διά στόματος εις τον κόσμον, «Η πίστις εξ ακοής…» (Ρωμ. ι’ 17). Ενεχαράχθη δε και ενετυπώθη διά ζώσης φωνής εις τας καρδίας και διανοίας των ακουσάντων αυτόν. Προϊόντος όμως του χρόνου οι θείοι Απόστολοι, μη επαρκούντες εις την εξάπλωσιν των μεγάλων αληθειών της θείας αποκαλύψεως εις τα έθνη, και προς εμπέδωσιν των υπ’ αυτών ιδρυθεισών Εκκλησιών και υπό των πιστευσάντων χριστιανών παρακαλούμενοι, είτε και υπ’ άλλων αιτιών παρακινούμενοι, έγραψαν εξ αυτών τινές κατά διαφόρους εποχάς Επιστολάς κατ’ έμπνευσιν του Αγίου Πνεύματος ως και κατόπιν τα τέσσερα Ευαγγέλια. Αι Πράξεις λοιπόν των Αποστόλων, αι Επιστολαί και τα Ευαγγέλια απετέλεσαν τον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Η Καινή λοιπόν αυτή Διαθήκη, απαρτιζομένη εκ των τεσσάρων Ευαγγελίων, του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννου, εκ των Πράξεων των Αποστόλων, εκ των δέκα και τεσσάρων επιστολών του Αποστόλου Παύλου, εκ των επτά καθολικών επιστολών των Αποστόλων Πέτρου, Ιακώβου, Ιούδα και Ιωάννου και εκ της Αποκαλύψεως του Ιωάννου ήτοι εξ είκοσι και επτά θεοπνεύστων βιβλίων, αποτελείτο, ως είπομεν, Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Εκτός, δε του Κανόνος (βιβλίου) τούτου της Κ. Διαθήκης έχομεν και την Παλαιάν Διαθήκην, απαρτιζομένην εκ τριάκοντα και εννέα θεοπνεύστων κανονικών βιβλίων. Και η μεν πρώτη καλείται Νέα Γραφή, ή Καινή Διαθήκη, η δε δευτέρα Παλαιά Γραφή ή Παλαιά Διαθήκη και αι δύο ομού ονομάζονται Αγία Γραφή.

Η Αγία λοιπόν αυτή Γραφή είναι ο γραπτός λόγος του Θεού, είναι η πρώτη και κυριωτάτη πηγή της Αληθούς θρησκείας του Παλαιού και του Νέου Ισραήλ, ήτοι των Εβραίων και των Χριστιανών. Είναι τέλος τα δύο δηνάρια του Κυρίου άτινα άφησε τω Πανδοχεί ίνα επιμεληθεί του περιπεσόντος εις τούς ληστάς ανθρώπου. Και πηγή της μεν των Εβραίων θρησκείας είναι η Παλαιά Γραφή, της δε εξ αποκαλύψεως θρησκείας του Ιησού Χριστού κυρίως πηγή είναι η νέα Γραφή, μαρτυρουμένη όμως και βεβαιουμένη υπό των Νόμων και των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης η οποία έχει τας αυτάς βάσεις.

Ἀπό τό Συναξάρι – Ὁ ἅγιος Ντάνσταν ἀρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας

 

 19 Μαΐου

Ο άγιος Ντάνσταν (Dunstan) γεννήθηκε περί το 924 στο Μπάλτονσμπόρω, κοντά στο Γκλάστονμπέρυ. Ο πατέρας του, Χέορσταν, ήταν ευγενής Σάξονας από τη Δύση και η μητέρα του, Σύνεθριθ, που διήγε βίο αγίας, έλαβε θαυματουργικά την πρόρρηση της δόξας στην οποία εκλήθη ο γιος της.

Η εκπαίδευση του παιδιού ανατέθηκε σε ιρλανδούς μοναχούς που διέμεναν στο Γκλάστονμπέρυ. Το παιδί έδειξε αγάπη για τη μάθηση σε όλους τους τομείς της γνώσης, κυρίως όμως μια φλογερή ευσέβεια. Αφού χειροτονήθηκε στους κατώτερους βαθμούς της ιερωσύνης, εισήλθε στην υπηρεσία του θείου του, Έθελχελμ, αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας, και κατόπιν στην αυλή του βασιλιά Έθελσταν. Κάποιοι αυλικοί, φθονώντας τις εύνοιες των οποίων έχαιρε ο νέος κληρικός, τον κατηγόρησαν ότι μελετούσε την ειδωλολατρική γραμματεία και τη μαγεία, έτσι εγκατέλειψε την αυλή και κατέφυγε στο Γουίντσεστερ, κοντά στον επίσκοπο Έλφεγκε, με τον οποίο είχε συγγένεια.

Υπό την επίδραση του τελευταίου, ο Ντάνσταν έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε ιερέας. Αποσύρθηκε τότε στον Γκλάστονμπέρυ, για να ζήσει ως ερημίτης, κοντά στο μοναστήρι που ήταν τότε ερειπωμένο. Η αγιότητα του βίου του άρχισε να ακτινοβολεί στην περιοχή και η Έθελφλαντ, ανεψιά του βασιλιά, ο οποίος πεθαίνοντας της άφησε τη μεγάλη περιουσία του, λάβαινε αφειδώς τις συμβουλές του.

Μετά τον θάνατο του Έθελσταν, ο νέος ηγεμόνας Εδμόνδος Α’ (939-946) κάλεσε τον ερημίτη για να τον κάνει ένα από τους προσωπικούς του συμβούλους. Η εύνοια αυτή γέννησε εκ νέου συκοφαντίες που κατέληξαν στην απομάκρυνσή του. Μετά από ένα ατύχημα στο κυνήγι, από το οποίο σώθηκε εκ θαύματος, ο βασιλιάς, συνειδοτοποιώντας ότι αιτία ήταν η άδικη έξωση του Ντάνσταν, τον τοποθέτησε ηγούμενο στο μοναστήρι του Γκλάστονμπέρυ, το οποίο ανακαίνισε και ίδρυσε στο εσωτερικό του μία σχολή (943).

Ἅγιος Παΐσιος: « …νά ξεσηκωθεῖτε, ἄν θελήσουν νά σᾶς δώσουν τέτοια ταυτότητα»

  Ήταν κι άλλοι προσκυνητές, περί τα δέκα άτομα όλοι μαζί, και καθίσαμε στα κούτσουρα. Τότε, ο Γέροντας πήγε μέσα στο Κελλί του και μας έφερε την ταυτότητα ενός Ελληνοαμερικανού. 

Στο πάνω μέρος είχε τον γραμμωτό κώδικα και από κάτω την φωτογραφία. Μας την έδειξε και μας είπε:

Ηχητικό Αγιολόγιο 30 Μαίου

Ακούστε το βίο των Αγίων της Ορθοδοξίας που εορτάζουν σήμερα 30 Μαΐου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

Εἶπε μοναχός...

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Ευλογημένος είναι ο άνθρωπος στον οποίο υπάρχει η αγάπη του Θεού. Επειδή φέρει μέσα του τον Θεό. Ο Θεός είναι αγάπη και αυτός που μένει στην αγάπη μένει στο Θεό. 

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/05/blog-post_811.html?m=1

30 Μαΐου Συναξαριστής. Ἰσαακίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐμμελείας Ὁσίας, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀφροδισίου, Ἀγαπίου, Εὐσεβίου, Ρωμανοῦ, Τελετίου, Χαραλάμπους καὶ Χριστίνης, Εὔπλου Μάρτυρος, Εὐτυχοῦς Ἱερομάρτυρος, Ναταλίου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ρωμανοῦ, Τελετίου καὶ τοῦ πλήθους καέντων, Κυπριανοῦ ἐξ Ἀντιοχείας, Βαρλαὰμ Μάρτυρος, Βενανδίου Ὁσίου, Ἡσαΐου καὶ Νικάνορος Ὁσίων, Ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Εὐφημίας ἐν Δεξιοκρατιαναῖς.

Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος ὁ Ὁμολογητής
 

Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Συρία καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ ἀρειανοῦ αὐτοκράτορα Οὐάλεντος (364-378 μ.Χ.). Μοναχὸς στὴν πατρίδα του, μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ κάποια ἀπὸ τὶς μονὲς αὐτῆς. Διακρινόταν γιὰ τὴ φλογερὴ πίστη καὶ τὴ μαχητικότητά του ἐναντίον καθενὸς ποὺ ἐπιβουλευόταν αὐτήν, ἰδιαίτερα δὲ κατὰ τῶν ἐπικρατούντων αἱρετικῶν Ἀρειανῶν.
Μιλώντας πρὸς τοὺς μοναχοὺς καὶ τὰ πλήθη, δὲν δίσταζε νὰ ἐλέγχει καὶ αὐτὸν τὸν αὐτοκράτορα γιὰ τὶς ὑπὲρ τῶν αἱρετικῶν ἀπροκάλυπτες ἐνέργειές του.
Τὸ 378 μ.Χ. συνάντησε τὸν Οὐάλεντα, ἐνῶ ἀναχωροῦσε γιὰ τὴν ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Γότθων ποὺ εἰσέβαλαν στὸ Βυζάντιο, καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀπόδος ταῖς ποίμναις τοὺς ἀρίστους νομέας καὶ λήψει τὴν νίκην ἀπονητί· εἰ δὲ τούτων μηδὲν δεδρακὼς παρατάξαιο, μαθήσει τῇ πείρᾳ, πῶς σκληρὸν τὸ πρὸς κέντρα λακτίζειν, οὕτω γὰρ ἐπανήξεις καὶ προσαπολέσεις τὴν στρατιάν».

30 Μαΐου. Ἰσαακίου ὁσίου, ἡγουμένου τῆς μονῆς τῶν Δαλμάτων. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τετ. α΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. α΄ 18-27).

Ρωμ. 1,18          Ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων,

Ρωμ. 1,18                  Ηυδόκησε δε ο Θεός να δώση την εκ πίστεως δικαίωσιν, καθόσον τα έργα του κόσμου είναι τέτοια, ώστε εξ αιτίας των φανερώνεται και ξεσπάει η οργή του Θεού από τον ουρανόν εναντίον κάθε ασεβείας και κάθε αδικίας των πονηρών ανθρώπων, οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν και κατέχουν την αλήθειαν, ζουν μέσα εις την αδικίαν.