50. Περί Μελανίας τῆς πρεσβυτέρας, Λαυσαϊκόν, Ἁγίου Παλλαδίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὀμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 1-8-2018, (κήρυγμα στήν ἀγρυπνία), ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr,ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...
Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018
«Μακαρισμός τρίτος» μέρος β΄ τελευταῖο
π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου
Οἱ ἀντεκδικήσεις πού βλέπουμε εἶναι ἰδίως γιά τά κληρονομικά. Πώ πώ, αὐτά τά κληρονομικά... τί θυμοί, τί διεκδικήσεις δικαιωμάτων ὑπάρχουν ἐκεῖ! Καί μάλιστα περισσότερο διεκδικοῦν ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν δίκαιο! Σᾶς βεβαιώνω ὅτι δέν φοβήθηκα, ἤ μᾶλλον δέν σιχάθηκα τίποτα περισσότερο, ἀπό τό νά ἔρχεται κάποιος ἄνθρωπος νά μέ ρωτήσει τί πρέπει νά κάνει γύρω ἀπό τά θέματα τά κληρονομικά!
Δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχουν ὡραῖοι ἄνθρωποι, καί ἄνδρες καί γυναῖκες, πού λένε:«Εἶμαι ἕτοιμος νά παραιτηθῶ ἀπό ἕνα δικαίωμά μου ἀπό τά ἀδέλφια μου»! Πολλές φορές συμβαίνει γιά μιά ζωή ὁλόκληρη νά μή ποῦν οὔτε καλημέρα τά ἀδέλφια, ἐπειδή νόμιζαν ὅτι ἀδικήθηκαν. Φοβερό πράγμα!
Ἀκόμα ἡ πραότητα μπορεῖ νά ὁδηγήσει περισσότερους ἁμαρτωλούς στόν Χριστό καί στήν ἀρετή, παρά ἴσως ἕνας ἔνθεος ζῆλος, μιά εὐγλωττία λόγου ἤ κάποια μόρφωση. Ἡ πραότητα ἔχει θετικότερα ἀποτελέσματα.
Γονεῖς καί παιδιά, γιά νά ζήσουν ἁρμονικά μέσα στό σπίτι, χρειάζονται τήν πραότητα. Ἄν γιά μιά στιγμή δέν τήν ἔχει ὁ ἕνας, πρέπει νά τήν διαθέτει ὁ ἄλλος, γιατί ἀλλιώτικα δέν μποροῦν νά εἶναι εὐτυχισμένοι· μεταξύ τους πάντα θά εἶναι τσακωμένοι.
Ἄν πάρετε δύο στουρναρόπετρες1 καί τίς χτυπήσετε τή μία μέ τήν ἄλλη, βγαίνει σπίθα. Τό ξέρετε αὐτό· ἔτσι; Ἄν πάρετε μία τέτοια πέτρα καί τήν τρίψετε μ᾿ ἕναν φελλό, δέν βγαίνει τίποτα! Τό ἴδιο λοιπόν συμβαίνει καί στούς ἀνθρώπους· δηλαδή ὅταν εἶναι σκληρός ὁ ἕνας, σκληρός καί ὁ ἄλλος, καί συγκρουσθοῦν, τότε θά βγάλουν σπίθες, θά βγάλουν φωτιά, θά ἀρχίσουν μάχη! Ἔτσι λοιπόν, τουλάχιστον ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο πρέπει νά ἔχει πραότητα.
Ποιός Σατανᾶς, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Σατανᾶς...
Θαυμαστή αλλοίωση
Σέ ἡλικία 23 ἐτῶν, εἶχα ἔντονες ἀνησυχίες γιά τήν ὕπαρξη ἤ ὄχι τοῦ Θεοῦ καί γιά τό ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Μέσῳ ἑνός φίλου, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1991, βρέθηκα σέ μιά μικρή ὀργάνωση στήν Ἀθήνα πού πιστεύει ὅτι σημερινή ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ γκουρού Sathya Sai Baba. Στήν ὀργάνωση αὐτή πήγαινα δύο-τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα, ὅπου κάναμε ἀσκήσεις χαλάρωσης. Δέν προχώρησα σέ ἀσκήσεις διαλογισμοῦ, γιατί δέν εἶχα μυηθεῖ ἀκόμη, δέν εἶχα πάρει τό μάντραμ, τήν λέξη πού θά ἐπαναλάμβανα διαρκῶς ἐν εἴδει προσευχῆς.
Ἡ βασική θεωρία τῆς ὀργάνωσης εἶναι ὅτι ὁ Θεός εἶναι μέσα μας. Μέ ποιά ἔννοια ὅμως: Μέ τήν ἔννοια ὅτι κάθε ἄνθρωπος ὅπως καί κάθε ζῶο εἶναι κατ’οὐσίαν Θεός, ὁ ὁποῖος ἔχει μπεῖ στήν περιπέτεια τῆς ὕλης. Γι’αὐτό εἶναι ἀπαραίτητες οἱ μετενσαρκώσεις, προκειμένου τό ὄν (ἄνθρωπος-ζῶο) νά ὑποστῆ διάφορες παιδαγωγίες, ἔτσι ὥστε νά βελτιωθῆ καί νά ἐπανέλθη στήν κατάσταση τῆς «θεώσεως», δηλαδή νά.... ξαναγίνη κατ’οὐσίαν Θεός. Πολύ συχνές ἦταν οἱ ἀναφορές σέ φράσεις καί ὅρους ὀρθόδοξους πού ἐπέτειναν τήν σύγχυση: «Θεοί ἐστέ καί Θεοί γίνεσθε».
Μᾶς ἔλεγαν, πώς δέν πρέπει νά φοβόμαστε κανέναν καί τίποτα. Ἐγώ τούς εἶχα πεῖ ὅτι φοβόμουν τόν Σατανᾶ. Τότε, μοῦ ἔλεγαν, ὅτι δέν ἔπρεπε νά τόν φοβᾶμαι, γιατί εἶχα κι ἐγώ δυνάμεις μέσα μου πού ἔπρεπε νά τίς ἀπελευθερώσω (ἐννοοῦσαν μέ τήν μύηση καί τό μάντραμ).
Ἔλεγαν ἐπίσης ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νά εἶναι Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Βουδιστής καί ταυτόχρονα νά ἀνήκει στήν ὀργάνωση καί νά ἐξελίσσεται-βελτιώνεται μέ τίς τεχνικές της.
Καί τά φίδια θανατώθηκαν καί τά ὄρνεα τά ἀπομάκρυναν!
Κάποιος διάκονος που κατοικούσε στα μέρη της Νουρσίας πήγε στον άνθρωπο του Θεού, τον ασκητή Φλωρέντιο που είχε φύγει στην ερημιά και ζούσε ησυχαστικά, για να ζητήσει τις προσευχές του.
Έξω από το κελλί του όμως βρήκε ο διάκονος αμέτρητα φίδια που σκέπαζαν σχεδόν όλη την περιοχή εκεί. Τρομαγμένος από αυτό, φώναξε:
Έτυχε τότε να είναι εξαιρετική καλοκαιρία.
Βγήκε ο Φλωρέντιος και, βλέποντας το άπειρο πλήθος των φιδιών, ύψωσε τα μάτια και τα χέρια του στον ουρανό και παρακαλούσε τον Θεό να διώξει εκείνη τη συμφορά, όπως αυτός ξέρει.
Ἀπαραίτητη δι’ ὅλους μας, ἡ σωτήριος μετάνοια
Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ
Ποιμαντορική Εγκύκλιος γιά τόν Δεκαπενταύγουστο 2018
Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί
τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Αντικυθήρων
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙
Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ ἀρχομένη ἱερά περίοδος τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν προστασίαν καί σκέπην τῆς Πανάγνου Θεομήτορος.
Μέσα εἰς τόν φυσικόν καύσωνα τοῦ θέρους ἄς ποθήσωμε καί ἀναζητήσωμε τήν δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν αὔρα τῆς Θείας Χάριτος. Μέ τήν διπλῆ νηστεία, τήν σωματική καί τήν πνευματική. Μέ τήν ἀπάρνησι τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεῖο νόμο. Μέ τήν βαθειά καί ἀληθινή μετάνοια καί τήν συνειδητή προσέγγισι καί ἐφαρμογή τοῦ Θείου θελήματος. Μέ τήν θεοδίδακτη ἀγάπη πρός τόν Θεόν, τόν πλησίον μας καί τόν ἐχθρόν μας ἀκόμη. Μέ τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα κάι τήν ἐν τῇ Ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ Ἁγιοπνευματική μας κοινωνία.
Τό μήνυμα τῆς ἀληθινῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τόν Κύριον καί Θεόν μας εἶναι ἐπίκαιρο καί ἐπιτακτικό σήμερα, παρά ποτέ ἄλλοτε. Εἶναι ἡ μόνη διέξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδο τῆς ἀμετανόητης καί ἀποστατημένης ἀπό τόν Πανάγιο Θεό ζωῆς.
Ὅλους μᾶς κατέθλιψαν καί σέ ἐθνικό πένθος ἐβύθισαν τήν πατρίδα μας τά δραματικά γεγονότα τῶν προσφάτων πυρκαϊῶν μέ τίς ἐννέα περίπου δεκάδες τῶν ἀπανθρακωμένων ἀδελφῶν μας καί τούς πάρα πολλούς σοβαρά κινδυνεύοντας συνανθρώπους μας, ἀλλά καί τούς βαθειά πληγωμένους οἰκείους καί συγγενεῖς των, τούς ὁποίους συμμεριζόμεθα ἀπόλυτα καί συλλυπούμεθα θερμά. Αἰφνίδιος καί πικρός θάνατος ἀθώων ἀνθρώπων καί μάλιστα μικρῶν παιδιῶν. Καταστροφές οἰκισμῶν καί δενδροφυτευμένων περιοχῶν. Ἀπώλειες σπιτιῶν καί ὁλοκλήρων περιουσιῶν. Ἄν ὑπῆρχε ἡ ἐπιβαλλόμενη προσοχή καί ἐπαγρύπνησις γιά τά κοινά, ὁ σεβασμός τῆς ζωῆς καί τῆς περιουσίας τῶν ἄλλων, ἡ ἀγάπη πρός τήν ὡραιότατη δημιουργία τοῦ Θεοῦ καί πρός τήν ἰδιαίτερα προικισμένη ἀπό φυσικές καλλονές πατρίδα μας, δέν θά εἴχαμε τέτοια καί παρόμοια φαινόμενα βιβλικῶν καταστροφῶν.
Ἡ ζωή στήν ἔρημο τοῦ Ἄθω. Ἀναμνήσεις τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ
Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΘΩ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ.
Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΘΩ
Η έξοδος στην έρημο. Η προσευχή κατά την οποία λησμονείται ο κόσμος. Η σύναξη των Γερόντων το 1938. Ό λόγος τού Αρχιεπισκόπου Βασιλείου Κριβοσέιν. Ή πνευματική του διακονία. Διάλογος με μοναχό. Το άκτιστο φως.
’Άς είναι η δόξα τού Κυρίου ευλογημένη τώρα και στους αιώνες. Πάλι τις τελευταίες ημέρες ετοιμαζόμουν νοερά για την έξοδό μου από αυτή τη ζωή. Με τη μείωση των δυνάμεών μου, με τη σταδιακή αύξηση της απομονώσεως μου, στήν οποία καταδικάσθηκα εξαιτίας τού γήρατος, μή έχοντας δυνατότητα ούτε νά διαβάσω ούτε να ακούσω, σκέφτομαι ότι τό «έργο» μου τελείωσε. Γι’ αυτό και αποφάσισα νά σάς διηγηθώ γιά τις τελευταίες ημέρες τού Γέροντα και γιά τις πρώτες ημέρες της ζωής μου μετά τήν τελευτή του.
Όταν ο πατήρ Σιλουανός ήταν ακόμη νέος, αρρώστησε σοβαρά, και περιμένοντας τό τέλος του παρακάλεσε τον ηγούμενο Μισαήλ νά τού δώσει ευλογία γιά τό μεγάλο Σχήμα. Ό ηγούμενος Μισαήλ, ο θαυμάσιος αυτός άνδρας, τού λέει: «Γιά τό Σχήμα νά σε ευλογήσει ο Θεός, αλλά δεν θά πεθάνεις σύντομα». Και τού είπε τί θά τού συμβεί, αλλά τώρα δεν τό θυμάμαι ακριβώς. Όταν όμως άρχισε τό έτος 1938, ο Σιλουανός είπε:
«Σύμφωνα με τούς λόγους τού ηγουμένου, ο θάνατός μου πρέπει νά έρθει αυτό τον χρόνο». Λίγο καιρό αργότερα ζήτησα ευλογία από τον ηγούμενο, τον ίδιο άγιο και θαυμάσιο άνδρα Μισαήλ, νά μου επιτρέψει νά χρησιμοποιώ μιά καλύβη. Ουσιαστικά αυτή ήταν ένα καλό σπίτι γιά διαβίωση ηλικιωμένων ανθρώπων πού ήθελαν νά τελειώσουν τή ζωή τους στον Άθω. Απείχε από τό μοναστήρι περίπου δεκαπέντε λεπτά πορείας, με κατεύθυνση προς τον Νότο, προς τή Δάφνη, τό λιμάνι τού Άγιου Όρους. Εκεί λοιπόν σύχναζα όταν ήμουν έλεύθερος από τις ακολουθίες. Στο μοναστήρι ήμασταν δύο διάκονοι. Όταν έπρεπε νά είμαστε παρόντες σέ όλες τις ακολουθίες, τότε πολύ λίγος καιρός απέμενε, ενώ όταν ήμουν έλεύθερος από τή σειρά της διακονίας μου, τότε περνούσα τον περισσότερο καιρό εκεί.
'Η ζωή μου στήν Καλύβη αυτή ήταν πολύπλοκη. Ήμουν νεότερος από τούς περισσότερους πατέρες. Ή διαμονή σέ τέτοια Καλύβη θεωρούνταν από πολλούς ως μεγάλο προνόμιο. Άλλά, όπως γνωρίζετε από τό βιβλίο μου, ο Θεός μού δώρισε συντριβή γιά τις αμαρτίες μου, απόγνωση γιά τον ίδιο τον εαυτό μου και παρατεταμένο και βαθύ πένθος .
Έκει γίνονταν πολλές συνομιλίες, γιά τις οποιες θά ήθελα νά μιλήσω μαζί σας.
Κάποια φορά με ρώτησε ο Σιλουανός:
- Νιώθετε άνετα νά προσεύχεσθε στήν Καλύβη αυτή;
Ἡ προσαρμογή τῆς Θεολογίας στήν ἁμαρτωλή ζωή μας!
Εἶναι δύσκολο νά γράψει κανείς, σήμερα, γιά θέματα Πίστεως. Ὅσοι Ἕλληνες Χριστιανοί ἔχουμε ἀπομείνει ἀπό τήν μανιώδη τάση αὐτοκαταστροφής μας, τόσες ἀπόψεις ὑπάρχουν καί περί τῆς ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Το πνευματικό μας «μπάζωμα», κατά τον ἅγιο Παΐσιο τόν ἁγιορείτη, δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε καθαρά τά γεγονότα, ἀφοῦ, ἕνεκα τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν, ὑπάρχει πλήρης σύγχυση στόν νοῦ μας.
Ἕνα χαρακτηριστικό, ἁπλό παράδειγμα, εἶναι ἀρκετό, γιά νά καταλάβουμε τό μέγεθος τῆς συγχύσεώς μας. Ἕνας φυσιολογικός ἄνθρωπος, ἄνδρας ἤ γυναῖκα, θά ντρέπονταν νά κυκλοφορήσει στήν ἀκροθαλασσιά μέ τά ἐσώρουχά του. Ἡ Μόδα ὅμως, ἐφηῦρε τά μαγιό. Τώρα, μέ τά μαγιό, μποροῦμε νά ἀπολαμβάνουμε ἄνετα τά μπάνια μας στήν θάλασσα, χωρίς ντροπή. Τα μαγιό, ὅμως, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἐσώρουχα μέ ἄλλο ὕφασμα! Τό εἶδος τοῦ ὑφάσματος εἶναι αὐτό πού προκαλεῖ τήν ἀνάσχεση τῆς ντροπῆς ἤ ἡ κάλυψη τοῦ σώματός μας; Μέ χοντρό ἀδιαφανές καλσόν, καμιά κοπέλα δέν θά τολμοῦσε νά κυκλοφορεῖ στούς δρόμους· τά πράγματα ἀλλάζουν, ὅταν αὐτό τό ὀνομάσουμε κολάν! Εἶναι πραγματικά ἀδιανόητο, ὅταν κάποιος προσπαθεῖ νά τό ἀναλογισθεῖ. Ἐάν δέν πέσουν τά λέπια ἀπό τούς πνευματικούς ὀφθαλμούς, δέν θά εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε σαφῆ καί κριτική ματιά σέ ὅλα αὐτά πού μᾶς προστάζει ἡ Μόδα καί ὁ Πονηρός δημιουργός της. Δέν θά μπορέσουμε νά καταλάβουμε, ὅτι ὁ «βασιλιάς εἶναι γυμνός» καί τά ταγκαλάκια γελοῦν μαζί μας!
Ἀπό τά μικρά, αὐτά πού κάποιοι ἀποκαλοῦν λεπτομέρειες καί δέν ἀσχολοῦνται μέ αὐτές (ὄχι ὅτι ἀσχολοῦνται μέ τά μεγάλα), ἔρχονται καί τά μεγάλα, καί ἐάν, ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, δέν μποροῦμε νά ποῦμε «ὄχι» ἤ νά διορθώσουμε τά μικρά, πῶς θά ποῦμε «ὄχι» ἤ θά διορθώσουμε τά μεγάλα;
Ὁ ἅγιος μάρτυς Πόντιος ἤ Ποντιανός, ὁ Συγκλητικός. ΠΕΝΤΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ. «Σέ εὐχαριστῶ Θεέ μου, πού οἱ Ἑβραῖοι λυσσομανοῦν ἑναντίον μου - ὅπως ἄλλοτε οἱ πατέρες τους μαινόμενοι ἑναντίον τοῦ Χριστοῦ φώναξαν: «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν».
Ήταν γιος του συγκλητικού Μάρκου και της γυναίκας του Ιουλίας. Η στείρα Ιουλία, υστέρα από είκοσι-δύο έτη γάμου, συνέλαβε και γέννησε τον Πόντιο. Ό Πόντιος βαπτίστηκε από τον επίσκοπο Ποντιανό, όπως και ο φίλος του Παλέριος (ο μελλοντικός βιογράφος του)• κατόρθωσε δε νά μεταστρέφει στη χριστιανική Πίστη τον πατέρα του Μάρκο, τον αυτοκράτορα Φίλιππο και τον γιό του, αλλά και πολλούς άλλους διακεκριμένους Ρωμαίους.
Ώς συγκλητικός ο Πόντιος προστάτευε και υποστήριξε την Εκκλησία• ήταν δε καλός φίλος του επισκόπου Φαβιανού. Όταν ξεκίνησε ο διωγμός κατά των χριστιανών, επί Λεκίου, ο Πόντιος έφυγε από τη Ρώμη και βρήκε καταφύγιο στους πρόποδες τών Άλπεων. Συνελήφθη επί βασιλείας του Ουαλεριανού και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια, στη διάρκεια τών οποίων συνέβησαν πολλά θαύματα καί πολλές ψυχές μετεστράφησαν στην Πίστη προς τον Χριστό.
Ὕμνος στή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος
Εκεί όπου ο Ισραήλ νίκησε τον Σισάρα, συγκαταβαίνων έστερξε ο
Ουράνιος Βασιλεύς, για να προσευχηθεί άγρυπνος- γιά να εκδηλώσει τη δόξα της Μεταμορφώσεως Του
Και να εδραιώσει σε όσους Τον ακολουθούσαν
Την πίστη τους στην αιώνια νίκη Του. Εκεί έλαμψε με Θείο Φως ο
Νικητής, το πυκνό σκότος διέλυσε και φώτισε το Θαβώρ.
Το Φως, όντος Του κρυμμένο από αιώνων μακρών,
Που Εκείνος έστελνε στον κόσμο δι αναλαμπών
Τώρα εξεχύθη άπλετο, Ακτινοβολώντας αφειδώς
χαρμόσυνες, γλυκόφωτες Ακτίνες -
9 Αὐγούστου. Ματθίου τοῦ ἀποστόλου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἀποστόλου. Δευτ. διακαιν. (Πρξ. α΄ 12-17, 21-26).
Πραξ. 1,12 Τότε ὑπέστρεψαν εἰς
Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ ὄρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος,
ὅ ἔστιν ἐγγὺς Ἱερουσαλήμ, σαββάτου ἔχον ὁδόν.
Πραξ. 1,12 Τοτε οι μαθηταί επέστρεψαν εις την Ιερουσαλήμ από το
όρος, που ελέγετο Ελαιών και το οποίον είναι πλησίον της Ιερουσαλήμ, εις
απόστασιν ενός και κάτι χιλιομέτρου, όσον δηλαδή επετρέπετο στους Ισραηλίτας να
βαδίσουν κατά την ημέραν του Σαββάτου.