Πώς νικιέται ἡ ἀπιστία; Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος, 4-9-2018, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Πώς νικιέται ἡ ἀπιστία; Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος, 4-9-2018, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr,ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικός : Λόγος ΙΘ΄ – Πρός ὅσους ἐπιδίδονται στά φοβερά ἁμαρτήματα τῶν Σοδόμων, τά ὁδηγοῦντα στόν ὄλεθρο καί τήν αἰώνια κόλαση

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός 

Λόγος ΙΘ΄ – Προς όσους επιδίδονται στα φοβερά αμαρτήματα των Σοδόμων, τα οδηγούντα στον όλεθρο και την αιώνια κόλαση

 «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, σύνεσις δε αγαθή πάσι τοίς ποιούσιν αυτήν»[1], λέγει ο θείος ψαλμωδός. Και ποιός είναι αυτός πού οδηγείται από τον φόβο του Κυρίου, διδάσκει ο ίδιος ο ψαλμωδός λέγοντας σε άλλο χωρίο: «Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον, εν ταίς εντολαίς αυτού θελήσει σφόδρα»[2], δηλαδή θα τις αγαπήσει, θα κατευθύνει με ζήλο την ζωή του σύμφωνα με αυτές και θα διδάσκεται από αυτές, όπως πάλι λέγει ο ίδιος: «Ως ηγάπησα τον νόμον σου, Κύριε· όλην την ημέραν μελέτη μου εστιν»[3]. Και αλλού πάλι λέγει: «Ως γλυκέα τώ λάρυγγί μου τα λόγιά σου, υπέρ μέλι τώ στόματί μου»[4].

Έχουν αγαθό νου αυτοί πού έχουν οδηγό τους τον φόβο του Κυρίου, δηλαδή εκτελούν έμπρακτα τις άγιες εντολές Του. Αντιθέτως, όσοι τις παραβαίνουν δεν έχουν αγαθό νού, αλλά μεγάλη ανοησία, και επιφέρουν στον εαυτό τους αιώνιο όλεθρο, όπως λέγει ο ίδιος προφήτης: «Μακράν από αμαρτωλών σωτηρία, ότι τα δικαιώματά σου ουκ εξεζήτησαν»[5]. Επίσης λέγει: «Εξουδένωσας πάντας τους αποστατούντας από των δικαιωμάτων σου, ότι άδικον το ενθύμημα αυτών»[6].

Αν όμως ο Θεός εξουδενώνει τους αποστατούντας από «τών δικαιωμάτων του», τότε είναι φανερό ότι θα καταλήξουν στην αιωνία καταστροφή. Και ποιοί είναι αυτοί πού θα χαθούν περισσότερο από όλους, αν όχι όσοι με την μεγάλη τους ανοησία νομίζουν ότι δεν θα καταδικαστούν οι άνομοι το ίδιο όπως και οι παλαιότεροι ασεβείς, οι κάτοικοι των Σοδόμων, τους οποίους η κρίση του Θεού κατέστρεψε μαζί με τις πόλεις τους διά πυρός και σιδήρου[7]; Αυτούς έχει κάνει παράδειγμα για όσους θα θελήσουν αργότερα να δείξουν ασέβεια, όπως αυτοί, στους οποίους αναφέρεται ο απόστολος Πέτρος στην Β΄ Επιστολή του[8].

Παπα Κυπριανός Σταυροβουνιώτης: «Θά δεῖτε ἀνθρώπους πονηρεμένους… θά βλέπετε τούς ἄντρες σάν τίς γυναῖκες καί τίς γυναῖκες σάν τούς ἄντρες»

 ΚΛΕΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ: 10 ΚΥΠΡΙΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ, ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1997 ΠΑΠΑ – ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ

Συνομιλητής: Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, Πνευματικός στην Ι.Μ. Κύκκου.

Κ.Ι. (Κ. Ιωαννίδης): Είχατε την ευλογία να γνωρίσετε τον παπά-Κυπριανό, όπως ήταν γνωστός, το Σταυροβουνιώτη, έναν άνθρωπο, ο οποίος είχε πύρινη φλόγα µέσα του, εάν κρίνω από τα µάτια του, τα οποία έβγαζαν φωτιά. Η φωτογραφία του είναι αποκαλυπτική. Νομίζω ότι ήταν ένθεος. Είχε μέσα του µέθη Θεού. Εσείς τι θυμάστε από τις πρώτες επαφές µαζί του και πώς τον γνωρίσατε;

Γ.Γ.: Ήμουνα στα 15 ή 16 µου χρόνια, όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα το Σταυροβούνι µε την πρόθεση να εξομολογηθώ. Τότε µου σύστησαν στο μοναστήρι τον παπά-Κυπριανό, ο οποίος ήταν ένας πραγματικά θεόπνευστος, ασκητικότατος άνθρωπος. Μόλις τον αντίκρυζες έβλεπες την ακτινοβολία της χάριτος του Θεού. Έβλεπες ένα ασκητικό πρόσωπο να ακτινοβολεί. Ήταν απλός, µε ένα παλιό ράσο και περπατούσε µε πεπαλαιωµένα σάνδαλα. Είχε µέσα του πλατιά αγάπη, ικανή ν’ αγκαλιάσει τον κάθε άνθρωπο. Στην εξομολόγηση, ήτανε πολύ σοφός.

Στην πρώτη µου εξομολόγηση εντυπωσιάστηκα από τη σοφία και την αγάπη του. Βέβαια, τον ξαναείδα επανειληµµένα, αλλά, ένα στιγµιότυπο από µια εξομολόγηση, µ’ εντυπωσίασε. Σε µια επίσκεψή µου τον συνάντησα έξω στα χωράφια. Ήταν εργατικότατος άνθρωπος (δεν ήταν µόνο πνευματικός), και χειρονακτικά δούλευε πολύ σκληρά. Τον συναντούσε κανείς περπατώντας µέσα στα περιβόλια. Στη συνάντηση αυτή τον βρήκα να κάθεται και να κόβει, νομίζω, πατάτες για τα ζώα. Δεν έδωσε πολλή σημασία όταν τον χαιρέτησα. Έσκυψα και του φίλησα το χέρι, και κάθισα απέναντι περιμένοντας να τελειώσει. Μετ’ ολίγον, ψήλωσε το βλέµµα, δεν ξέρω τι να πω, το βλέµµα του ήτανε διαπεραστικό. Διάβαζε τι ήθελε ο άλλος. Τότε φώναξε κάποιον πατέρα και τον παρακάλεσε να φέρει τον Εuεργετινό. Τον έφερε και µου είπε να διαβάσω.(σελ. 37)

• Τι να διαβάσω πατέρα; Άνοιξε το βιβλίο και µου έδειξε να διαβάσω κάπου. Όταν διάβασα, βρήκα εκείνα τα θέματα για τα οποία πήγα εκεί. Στο πρόβλημα που είχα βρήκα τις απαντήσεις στο σημείο που διάβασα. Όταν τελείωσα του είπα: – Γέροντα, αυτά που ήλθα να σου πω είναι αυτά που διάβασα. Μου λέει: – Παιδί µου, αυτά είναι αποστάγματα Πατέρων, αποστάγματα αγώνων πνευματικών. Έλα να βάλουμε και το πετραχήλι να σου διαβάσω την ευχή και να πηγαίνεις. Ήταν µια περίπτωση µοναδική που µ’ εντυπωσίασε. Επρόκειτο για διεισδυτικότατο άνθρωπο µε χάρισµα Θεού. Όσα διάβασα από τον Ευεργετινό αυτά ήταν όσα είχα να του πω….(από τη σελ. 38)

Τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Διονυσίου μέ τό καλλυμαύχιο

 Εάν κανείς επισκεφθεί τον Ναό του Αγίου Διονυσίου εις την Ζάκυνθο και προσέλθει να προσκυνήσει το σεπτό Λείψανό του, θα παρατηρήσει ότι είναι μεν ενδεδυμένο Αρχιερατική Στολή, όμως, επί της κεφαλής αντί της Δεσποτικής Μίτρας φέρει απλούν καλυμμαύχιο μετά επανωκαλυμμαύχου.

  Πολλές δε φορές επεχείρησαν οι Πατέρες της Μονής του να αφαιρέσουν το επανωκαλύμμαυχο και να τοποθετήσουν μίτρα, ο Άγιος όμως, δεν συγκατετέθη ποτέ και το επανωκαλύμμαυχο δεν έβγαινε από το κεφάλι του.

Ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος ὁ ἐν Πάτμω γιά τόν Οἰκουμενισμό

  Απολυτίκιον. 

Ήχος πλ.α. Τον Συνάναρχον Λόγον. 

Αμφιλόχιον πάντες ανευφημήσωμεν, τον αστέραν τον νέον της Εκκλησίας Χριστού· της νήσου Πάτμου αληθώς το αγλάϊσμα· των Μοναστών την Καλλονήν και ευσεβείας εραστήν·της σωφροσύνης τον λύχνον· πρεσβεύει γαρ τω Κυρίω ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

* * * * * 

῾Ο Γέροντας᾽Αμφιλόχιος ἔδρασε σέ ὅλη του τή ζωή καί σέ ὅλους τούς τομεῖς πού τοῦ ἀνέθεσε ἡ ᾽Εκκλησία ἱεραποστολικά. Δεχόταν μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τούς ᾽Ορθόδοξους καί τούς ἑτερόδοξους, χωρίς αὐτό, φυσικά, νά σημαίνει ὅτι ἔκαμνε ὁποιαδήποτε ὑποχώρηση δογματική ἤ στά τῆς πίστεως. Οἱ ἑτερόδοξοι μπροστά του ἔκλιναν τό γόνυ τους καί ἀρκετοί μεταστράφηκαν στήν ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Ορθοδοξία μας.  

 ΠΗΓΗ

* * * * *

«…ο Γέροντας πράγματι εθαύμαζε την οργάνωση των Μοναχικών ταγμάτων της Δύσεως και εδιάβαζε περιοδικό σχετικό με τις κινήσεις των σε όλο τον κόσμον· αυτό τον έκαμνε θιασώτη για την ένωση των Εκκλησιών, αλλά με τον όρον της αναπτύξεως του πραγματικού θεολογικού διαλόγου επί ίσοις όροις. Απέρριπτε βέβαια την υποταγή των Ορθοδόξων στο «αλάθητο» του Πάπα, διότι κάτι τέτοιο θα εσήμαινε την εξασθένιση και την υποδούλωση της Ορθοδοξίας, επιθυμούσε όμως την  επιστροφή του Ποντίφηκα στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και στην εποχή της αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού. Προσηύχετο για την ένωση των Εκκλησιών κάθε μέρα, και συνεμερίζετο στο θέμα αυτό, τις απόψεις του σύγχρονου ομολογητού Ιουστίνου Πόποβιτς.

H στάση του ήταν κρυστάλλινη και ο διωγμός των Ιταλών κατακτητών επεκύρωνε την άποψή μου αυτή.

Πῶς πρέπει νά προσέχει τόν ἑαυτό του ὅποιος ζεῖ μέσα στόν κόσμο

Ψυχὴ ὅλων τῶν ἀσκήσεων, ποὺ γίνονται γιὰ τὸν Κύριο, εἶναι ἡ προσοχή. Δίχως προσοχή, ὅλες αὐτὲς οἱ ἀσκήσεις εἶναι ἄκαρπες, νεκρές. Ὅποιος ποθεῖ τὴ σωτηρία του πρέπει νὰ μάθει νὰ προσέχει ἄγρυπνα τὸν ἑαυτό του, εἴτε ζεῖ στὴ μόνωση εἴτε ζεῖ μέσα στὸν περισπασμό, ὁπότε καμιὰ φορά, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλει, παρασύρεται ἀπὸ τὶς συνθῆκες.

Ἂν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ γίνει τὸ ἰσχυρότερο ἀπ’ ὅλα τ’ ἄλλα αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς, τότε πιὸ εὔκολα θὰ προσέχουμε τὸν ἑαυτό μας, τόσο στὴν ἡσυχία τοῦ κελιοῦ μας ὅσο καὶ μέσα στὸν θόρυβο ποὺ μᾶς κυκλώνει ἀπὸ παντοῦ.

Στὴ διατήρηση τῆς προσοχῆς πολὺ συμβάλλει ἡ συνετὴ μετρίαση τῆς τροφῆς, ποὺ μειώνει τὴ θέρμη τοῦ αἵματος. Ἡ αὔξηση αὐτῆς τῆς θέρμης ἀπὸ τὰ πολλὰ φαγητά, ἀπὸ τὴν ἔντονη σωματικὴ δραστηριότητα, ἀπὸ τὸ ξέσπασμα τῆς ὀργῆς, ἀπὸ τὸ μεθύσι τῆς κενοδοξίας καὶ ἀπὸ ἄλλες αἰτίες προκαλεῖ πολλοὺς λογισμοὺς καὶ φαντασιώσεις, δηλαδὴ τὸν σκορπισμὸ τοῦ νοῦ. Γι’ αὐτὸ οἱ ἅγιοι πατέρες σ’ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ προσέχει τὸν ἑαυτὸ του συστήνουν πρὶν ἀπ’ ὅλα τὴ μετρημένη, διακριτικὴ καὶ διαρκῆ ἐγκράτεια ἀπὸ τὶς τροφὲς (2).

Ὅταν σηκώνεσαι ἀπὸ τὸν ὕπνο πρόκειται γιὰ μιὰ προεικόνιση τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ποὺ περιμένει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους—, νὰ κατευθύνεις τὶς σκέψεις σου στὸν Θεό. Νὰ προσφέρεις σὰν θυσία σ’ Ἐκεῖνον τοὺς πρώτους καρποὺς τῆς λειτουργίας τοῦ νοῦ σου, ὅταν αὐτὸς δὲν ἔχει ἀκόμα προσλάβει καμιὰ μάταιη ἐντύπωση.

Ἅγιος Νικάνωρ: Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ

 Πατρίδα τού Οσίου Νικάνορα ήταν η Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε κατά το έτος 1491 από γονείς πλούσιους και ευγενείς, Ιωάννης και Μαρία τα ονόματα των γονέων. Η γέννησή του υπήρξε θαυμαστή, διότι η μητέρα του ήταν στείρα. 

Έπειτα από πολλές παρακλήσεις και νηστείες πού συνοδεύονταν από ελεημοσύνες και αγαθοεργίες γεννήθηκε ο Νικόλαος, αυτό ήταν το κοσμικό όνομα τού Αγίου. Όταν έγινε πέντε χρονών, οι γονείς του τον έστειλαν σε ένα ενάρετο δάσκαλο για να μάθει τα πρώτα του γράμματα

όπου από μικρή ηλικία φάνηκε η ευφυΐα του και η οξύτητα τού νου του, προοδεύοντας στα γράμματα και πνευματικά. Μετά τον θάνατο τον γονέων του βρέθηκε κληρονόμος μίας τεράστιας περιουσίας κι ενώ μπορούσε να έχει τιμές και αξιώματα, τα περιφρόνησε όλα. Την μεγάλη περιουσία του την μοίρασε στους άπορους και στους μη έχοντας και εκάρη μοναχός, παίρνοντας το όνομα Νικάνωρ(=νικητής ανδρών), όνομα Μακεδονικό πού το έφεραν αξιωματικοί τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και χριστιανικό πού το είχε ένας από τούς επτά διακόνους τού αρχιδιακόνου και πρωτομάρτυρα Στεφάνου.

Ενώ ή φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται παντού και εθεωρείτο διάδοχος στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης, αναχώρησε για το Καλλίστρατο όρος έπειτα από κάποιο όραμα. Έτσι περπατώντας από τόπο σε τόπο στήριζε τούς χριστιανούς με τα θαύματά και τα κηρύγματά του. Αφού πέρασε από την Βέροια, Σέρβια και Κοζάνη προχώρησε προς τα χωριά των Βεντζίων (Ν. Γρεβενών) και από κει συνεχίζοντας το δρόμο του, έφθασε στο όρος Καλλίστρατο τον τελικό του προορισμό. Μία άλλη παλιά παράδοση θέλει τον όσιο Νικάνορα συντροφευμένο στο δρόμο πού πήρε εγκαταλείποντας τη Θεσσαλονίκη, από τον σύγχρονό του Διονύσιο, πού τον ακολούθησε για να πάνε να ασκητέψουνε μαζί. Εκεί όμως πού περνούσαν έξω από ένα χωριό ακούστηκαν κάποια όργανα, πού τράβηξαν την προσοχή τού Διονυσίου.

Ἡ ἀνακομιδή τῆς τίμιας Ζώνης τῆς Θεοτόκου, ἄλλοι λένε ὅτι ἔγινε ἀπό τό βασιλιά Ἀρκάδιο καί ἄλλοι ἀπό τό γιό του Θεοδόσιο τόν Β'.

 

 Η ανακομιδή της τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β'. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν σε μια χρυσή θήκη, που ονομάσθηκε αγία Σωρός. Όταν πέρασαν 410 χρόνια, ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία αυτή Σωρό για τη βασίλισσα σύζυγο του Ζωή, που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο. Όταν λοιπόν άνοιξε την αγία Σωρό, βρήκε την τίμια Ζώνη της Θεοτόκου να ακτινοβολεί υπερφυσικά. Και είχε μια χρυσή βούλα, που φανέρωνε το χρόνο και την ήμερα που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα, και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Όποτε όλοι δόξασαν το Σωτήρα Χριστό και ευχαρίστησαν την πανάχραντη Μητέρα Του, η οποία είναι για τους πιστούς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σε κάθε καιρό και τόπο, ήμερα και νύκτα.

Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τούς Σταυροφόρους το 1204 μ.Χ., κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για το άγιο λείψανο είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453 μ.Χ.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τούς Τούρκους το 1453 μ.Χ., είναι άγνωστο τι απέγινε το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Ζώνης στη συνέχεια. Έτσι το μοναδικό σωζόμενο τμήμα είναι αυτό που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου· με εξαιρετικά περιπετειώδη τρόπο έφτασε εκεί.

Ὅταν μπαίνω σέ αἴθουσα δίχως εἰκόνα...

Ὅταν μπαίνω σέ αἴθουσα δίχως εἰκόνα, μοῦ μοιάζει τυφλή, ἀπρόσωπη, δίχως παράθυρο στόν οὐρανό. ( Ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς )

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2018/08/blog-post_221.html?m=1

5 Σεπτεμβρίου Συναξαριστής. Ζαχαρίου Προφήτη καί τῆς συζύγου τοῦ Ἐλισάβετ, Ἀβδαίου Ἐπισκόπου, τῶν Ἁγίων Μεδίμνου, Οὐρβάνου, Θεοδώρου καί οἱ σύν αὐτῶν 80 Ἱερεῖς καί Διάκονοι, Πέτρου ἐν τῷ Ἀθηρά, Ραΐς, Ἀθανασίου Ὁσίου, Alto.

Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας 
 

Ὁ Ζαχαρίας, πατέρας τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστή, ἔζησε στὰ χρόνια του Ἡρῴδη, βασιλιὰ τῆς Ἰουδαίας. Κατὰ τὴ γνώμη τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ζαχαρίας δὲν ἦταν ἁπλὸς ἱερέας, ἀλλὰ ἀρχιερέας ποὺ ἔμπαινε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Σύζυγο εἶχε τὴν Ἐλισάβετ καὶ δεν  εἶχαν παιδί. Κάποια μέρα λοιπόν, τὴν ὥρα τοῦ θυμιάματος μέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνομαζόταν Ἰωάννης.
Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε. Ἡ γυναῖκα του ἦταν στεῖρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποῦ ἄκουγε; Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι θὰ μείνει κωφάλαλος μέχρι νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Πράγματι, ἡ Ἐλισάβετ συνέλαβε καὶ ἔκανε γιό.
Ὅταν θέλησαν νὰ δώσουν ὄνομα στὸ παιδί, ὁ Ζαχαρίας ἔγραψε πάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Ἀμέσως δὲ λύθηκε ἡ γλῶσσα του καὶ ὅλοι μαζὶ δόξασαν τὸ Θεό. Βέβαια, ἡ χάρη αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸν Ζαχαρία, διότι ἦταν «δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».
Ἦταν, δηλαδή, δίκαιος μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ ζοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ παραγγέλματα τοῦ Κυρίου, ἄμεμπτος ἀπὸ κάθε σοβαρὴ ἐνοχή.  

5 Σεπτεμβρίου. Ζαχαρίου τοῦ προφήτου, πατρός Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Τετ. ιε΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Γαλ. γ΄ 15-22). 

Γαλ. 3,15           Ἀδελφοί, κατὰ ἄνθρωπον λέγω· ὅμως ἀνθρώπου κεκυρωμένην διαθήκην οὐδεὶς ἀθετεῖ ἢ ἐπιδιατάσσεται.

Γαλ. 3,15                   Αδελφοί, σας φέρνω ένα παράδειγμα, από όσα συμβαίνουν μεταξύ των ανθρώπων. Διαθήκην ανθρώπου, η οποία μετά τον θάνατον του έχει ελεχθή και αναγνωρισθή ως έγκυρος, κανένας δεν την καταργεί η δεν προσθέτει καμμίαν διάταξιν εις αυτήν.