Ὁμιλία περί τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν (Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.

Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφ. Η. 27 – 39.

Τω καιρώ εκείνω, Εξελθόντι τω Ιησού εις την γην των Γαδαρινών, υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ός είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο, και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ’ εν τοις μνήμασιν. Ιδών δέ τον Ιησούν και ανακράξας, προσέπεσεν αυτώ και φωνή μεγάλη είπε: τί εμοί και σοί, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; Δέομαί σου, μή με βασανίσης. Παρήγγειλε γάρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν απο του ανθρώπου. Πολλοίς γάρ χρόνοις συνηρπάκει αυτόν, και εδεσμείτο αλύσεσι, και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους. Επηρώτησε δέ αυτόν ο Ιησούς λέγων: τί σοί εστιν όνομα? Ο δέ είπε, λεγεών’ ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν’ και παρεκάλει Αυτόν ίνα μή επιτάξη αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν. Ήν δέ εκεί αγέλη χοίρων ικανών βοσκομένων εν τω όρει, και παρεκάλουν αυτόν ίνα επιτρέψη αυτοίς εις εκείνους εισελθείν.

Και επέτρεψεν αυτοίς. Εξελθόντα δέ τα δαιμόνια απο του ανθρώπου, εισήλθον εις τους χοίρους, και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την λίμνην και απεπνίγη. Ιδόντες δέ οι βόσκοντες το γεγενημένον, έφυγον, και απήγγειλαν εις την πόλιν και εις τους αγρούς. Εξήλθον δέ ιδείν το γεγονός, και ήλθον προς τον Ιησούν» και εύρον καθήμενον τον άνθρωπον, αφ’ ού τα δαιμόνια εξεληλύθει, ιματισμένον και σωφρονούντα παρά τους πόδας του Ιησού, και εφοβήθησαν. Απήγγειλαν δέ αυτοίς οι ιδόντες πώς εσώθη ο δαιμονισθείς. Και ηρώτησαν Αυτόν άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών απελθείν απ’ αυτών, ότι φόβω μεγάλω συνείχοντο. Αυτός δέ εμβάς εις το πλοίον υπέστρεψεν. Εδέετο δέ Αυτού ο ανήρ, αφ’ ού εξεληλύθει τα δαιμόνια, είναι σύν Αυτώ’ απέλυσε δέ αυτόν ο Ιησούς λέγων: υπόστρεφε εις τον οίκόν σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός. Και απήλθε καθ’ όλην την πόλιν κηρύσσων όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς.

4. Συμβουλές Γέροντος στούς Χριστιανούς πού ζοῦν στόν κόσμο (Ἱ.μ. Ὄπτινα) Δ΄, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, 10-10-2018

4. Συμβουλές Γέροντος στούς Χριστιανούς πού ζοῦν στόν κόσμο (Ἱ.μ. Ὄπτινα) Δ΄, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, 10-10-2018, ζωντανή μετάδοση, (Ἱ.Ν. Τιμίου Σταυροῦ, Καλή Πέλλας), http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος…»

 16 Ἰανουαρίου 1982 «Ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἀρχίσανε μὲ τὴν γλῶσσα. Ὅσο ξεπέφτει ἡ γλῶσσα τόσο ξεπέφτει ὁ λαός. Λένε ὅτι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά. 

Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Τὰ παιδιὰ καὶ πάλι δὲν θὰ μάθουν γράμματα, γιατὶ ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο. Τὸ αἴτιο εἶναι ἡ ὀρφάνια, ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ δίνει τόπο στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ μπερδεύεται μὲ τὸν νέο καὶ κάνει μπερδεμένη τὴν ψυχή.» 

[…] Ὁ ἄσωτος ὅταν κατάλαβε τὴν ἀπελπιστικὴ κατάστασή του εἶπε μέσα του «Θὰ σηκωθῶ νὰ πάω στὸν πατέρα μου». Γιὰ νὰ τὸ εἰπεῖ ὅμως αὐτὸ αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα, γιατὶ μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει πατέρα μπορεῖ νὰ εἰπεῖ «θὰ γυρίσω στὸν πατέρα μου». 

Γι’ αὐτὸ, ὁ διάβολος ἢ ὁ παλαιὸς μέσα μας ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι δὲν ἔχουμε πατέρα, ὅτι εἴμεθα ὀρφανοὶ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ ἐπιστρέψουμε. 

Ἄρα μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν αὐτοκτονία. Θυμηθεῖτε ὅτι ὁ Ἰούδας κατάλαβε ὅτι ἁμάρτησε μὲ τὸ νὰ παραδώσει αἷμα ἀθῶο, ἀλλὰ δὲν αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα καὶ δὲν εἶχε πιὰ νόημα γι’ αὐτὸν ἡ ζωὴ καὶ ἔτσι ἀπηγχονίσθη μόνος του. 

Ὁ τοῖχος τοῦ νοσοκομείου ἔγινε διάφανος σάν τζάμι!

 Μια νέα κοπέλα πήγε να χειρουργηθεί σε νοσοκομείο της Συμφερούπολης. Η κατάστασή της ήταν πολύ σοβαρή και η εγχείρηση δύσκολη κι επικίνδυνη. Η γιατρός που θα τη χειρουργούσε κάλεσε τη μητέρα της ασθενούς και της είπε.

– Η εγχείρηση είναι πολύ δύσκολη κι επικίνδυνη. Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα. Δεν ξέρω αν η κόρη σας βγει ζωντανή.

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Η νέα οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Σ’ όλη τη διάρκεια της εγχείρησης η μητέρα καθόταν στην αυλή του νοσοκομείου και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν στον άγιο Λουκά [τον Ιατρό, Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως] και στον άγιο Παντελεήμονα να βοηθήσουν.

 

Σε κάποια στιγμή μπροστά στα μάτια της μητέρας εκτυλίχθηκε ένα καταπληκτικό γεγονός: ο τοίχος του νοσοκομείου έγινε διάφανος σαν τζάμι. Φάνηκε η αίθουσα του χειρουργείου.

Ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς: Ἀντί νά βιώνουμε τόν Θεό, ἀρχίσαμε νά τόν ... «ἐκτυπώνουμε»

 Τροφή μου είναι τα βιβλία, γράμματα τρώω -με τα γράμματα τρέφομαι. Βιβλιοφάγος και γραμματοφάγος, για αυτό είμαι μονίμως πεινασμένος και διψασμένος.

Σαν να μου έχουν πέσει τα αυτιά και δεν ακούω τους λόγους Εκείνου: «Εμόν βρώμα έστιν, ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με» (Ίω. 4, 34).

Το γράμμα αποκτείνει, το πνεύμα ζωοποιεί.

 

Όλη η σοφία του ανθρώπου και όλη η επιστήμη δεν είναι τάχα ένα κομποσκοίνι από γράμματα; ο άνθρωπος έγινε γραμματισμένος, έγινε όλος ένα αλφάβητο και νομίζει πώς έγινε το αλφάβητο όλου του κόσμου και του Θεού.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς - Φοβᾶσαι τόν θάνατο;

  Έχεις ακούσει για τον μακάριο διάκο Αββακούμ; Όταν τον οδηγούσαν οι Τούρκοι μέσω του Βελιγραδίου, στα δεσμά, για να τον καρφώσουν στον πάσσαλο, αυτός ο ιπποτικός Βόσνιος τραγουδούσε: 

«Ο Σέρβος είναι του Χριστού, χαίρεται, τον θάνατο»! Αυτά τα λόγια ακούγονται εντελώς σύμφωνα με το πνεύμα του απόστολου Παύλου ο όποιος γράφει στους Φιλιππησίους: «Συνέχομαι δε εκ των δύο, την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι· πολλώ γαρμάλλον κρείσσον· το δε επιμένειν εν τη σαρκί αναγκαιότερον δι’ υμάς» (Φιλιπ, 1,23-24). Ο απόστολος δεν μιλά καν περί του θανάτου αλλά μόνο περί της μετάβασης απ΄ αυτή τη ζωή στην άλλη ζωή. Και χαίρεται περισσότερο εκείνη τη ζωή παρά αυτήν.

 

Ρώτησα πρόσφατα έναν υγιή γέρο: «Τι θα επιθυμούσες από τον Θεό να σου δώσει περισσότερο στον κόσμο;» Έβαλε το χέρι στην καρδιά και απάντησε: «Τον θάνατο και μόνο τον θάνατο»! «Πιστεύεις στη ζωή μετά από τον θάνατο;» «Ακριβώς λόγω αυτής της πίστης επιθυμώ όσο πιο γρήγορα τον θάνατο», είπε ο γέρος.Οι άπιστοι φοβούνται τον θάνατο, αφού θεωρούν ότι ο θάνατος είναι εξ ολοκλήρου καταστροφή της ζωής. Πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν πάλι φοβούνται τον θάνατο επειδή νομίζουν, ότι δεν ολοκλήρωσαν το καθήκον τους σ’ αυτόν τον κόσμο: Δεν έβαλαν τα παιδιά στον ορθό δρόμο ακόμα, ή δεν ολοκλήρωσαν ό,τι άρχισαν. Ακόμα και κάποιοι άγιοι άνθρωποι είχαν φόβο την ώρα του θανάτου. Όταν κατέβηκαν οι άγγελοι να πάρουν τη ψυχή του αγίου Σίσογιε, αυτός ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν, να τον αφήσουν ακόμα λίγο στη ζωή ένεκεν μετάνοιας και προετοιμασίας για την άλλη ζωή. Οι άγιοι, λοιπόν, δεν φοβόντουσαν τον θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά τον θάνατο. Και αυτός είναι ο μόνος δικαιολογημένος φόβος του χριστιανού, ο οποίος πιστεύει σταθερά στην άλλη ζωή και στην κρίση του Θεού.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης - Ἡ φροντίδα τῶν ἡλικιωμένων γονέων

 Στὴ δύσκολη ἐποχή μας ἀκόμα καὶ οἱ λεγόμενοι συνειδητοὶ χριστιανοί, ποὺ γιὰ τοὺς ἄλλους ἔχουν εὔκολες τὶς συμβουλές, ἐπιλέγουν νὰ ἀναθέτουν τὴ φροντίδα τῶν γερασμένων γονέων τους σὲ κάποιο ἵδρυμα ἢ σὲ κάποια ἀλλοδαπὴ γυναίκα, ἡ ὁποία βρίσκεται στὴν Χώρα μας, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὸ ψωμὶ τῶν πεινασμένων παιδιῶν της, προφασιζόμενοι ὅτι οἱ ἴδιοι δὲν μποροῦν νὰ τοὺς περιποιηθοῦν. 

Ὁ μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος ἀναφέρει γιά τά μελλοντικά γεγονότα

Το Άγιο Όρος (θα το δείτε αυτό, εγώ δεν θα ζω), με τις πρεσβείες της Θεοτόκου, μια μέρα θα «δώσει» τούς Ευαγγελικούς κήρυκες, προκειμένου να Ευαγγελίσουν όλη την ανθρωπότητα, ύστερα από τον μεγάλο σπαραγμό και την μεγάλη καταστροφή, πού μας περιμένει και την οποία θα φτιάξουμε μόνοι μας... 

Ἡ μάχαιρα τοῦ Προφήτη Ἡλία

 - Γέροντα, το απολυτίκιο του Προφήτη Ηλία λέει ότι είναι ο «δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού». Θα έρθει ο Προφήτης Ηλίας στη γη;

20 Οκτωβρίου Συναξαριστής. Ἀρτεμίου Μεγαλομάρτυρα, Ἐβόρη καὶ Ἐνόη, Ματρώνας Χιλιοπολίτιδος, Γερασίμου Ὁσίου, τῶν Ἁγίων Ζεβίνα, Γερμανοῦ, Νικηφόρου καὶ Ἀντωνίου, Μαναθοὺς Παρθένου, Βασιλείου Ἐπισκόπου.

Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμιος ὁ Μεγαλομάρτυρας

Πολλὲς καὶ σοφὲς ἅγιες μορφὲς παρελαύνουν ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς ἱστορίας τῆς μεγάλης μας Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Μιὰ τέτοια μορφὴ καὶ ἐξαιρετικὴ προσωπικότητα εἶναι κι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἀρτέμιος ποὺ ἔζησε καὶ μαρτύρησε περὶ τὰ μέσα τοῦ τέταρτου αἰώνα μ.Χ. (361 – 363). Γιὰ τὸν Μεγαλομάρτυρα τοῦτον Ἅγιον ἀξίζει νὰ μιλήσουμε κάπως ἐκτενέστερα. Γι’ αὐτὸν λοιπὸν καὶ οἱ γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν.
Νέος, νεότατος ὁ Ἅγιος χάρη στὴ χριστιανικὴ μόρφωση ποὺ πῆρε ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γονεῖς του ἄρχισε νὰ ξεχωρίζει ἀνάμεσα στοὺς συνομήλικούς τῆς πόλεώς του μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰ προσόντα του.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ γνώρισε τὸν εὐσεβὴ καὶ σοφὸ τοῦτο νέο, τὸν ἐξετίμησε ἰδιαίτερα καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν ἀναδείξει δούκα καὶ αὐγουστάλιον τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Ἀλεξανδρείας. Δηλαδὴ τὸν διόρισε ἀνώτερο διοικητὴ ὅλης της Αἰγύπτου. Στὴν ἐπίσημη αὐτὴ καὶ τιμητικὴ θέση ὁ Ἀρτέμιος σὰν πιστὸς χριστιανὸς ἀσκοῦσε τὰ καθήκοντά του μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ σύνεση, ὥστε ὅλοι νὰ θαυμάζουν τὰ ὑπέροχα πολιτιστικὰ καὶ ἠθικά του χαρίσματα.

Election of the bishops

ΤΗΕ ROLE OF THE ORTHODOX CHURCH

previous:https://hristospanagia3.blogspot.com/2018/10/the-results-of-persecution-of-orthodox.html

Election of the bishops

Exemplifying the loss of the orthodox healing tradition is the way we elect our bishops in contemporary Orthodoxy.

Our Church has insistently kept this blessed tradition to elect bishops from the monasteries. Why?

Because the monasteries are the university medical schools that produce true physicians for the human soul, real bishops and real spiritual fathers and confessors!

We have destroyed this blessed habit today, and we elect bishops out of those who have got a degree from a theology school, actually from those who, in a big degree, have studied heresy, the absolute darkness.

In the old days, indeed, the bishops were chosen from the monasteries. Why so?

20 Ὀκτωβρίου. Ἀρτεμίου μεγαλομάρτυρος. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - ¨Ημέρας. Σαβ. κα΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ γ΄ 12-18).

Β Κορ. 3,12        Ἔχοντες οὖν τοιαύτην ἐλπίδα πολλῇ παῤῥησίᾳ χρώμεθα,

Β Κορ. 3,12               Εχοντες, λοιπόν, μίαν τέτοιαν ελπίδα, ότι δηλαδή το εν Χριστώ έργον μας είναι αφαντάστως και αιωνίως, ένδοξον, προχωρούμεν και εργαζόμεθα με πολύ θάρρος δια την διάδοσιν του Ευαγγελίου.