Τά πάθη, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Τά πάθη, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 22-10-2018, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://www.hristospanagia.gr/ καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com, Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.com/2...

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ : Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, κεφ. ιστ΄, χωρία 19 ἔως 31 Ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἀπό τίς ὁμιλίες γ΄ και δ΄ «Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον καί τόν πλούσιον» τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου [ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ]

[…]Όταν λοιπόν ο πλούσιος στον Άδη είδε τον φτωχό Λάζαρο στην αγκαλιά του Αβραάμ, είπε: «πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ(:‘’Πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με. Λυπήσου με και στείλε τον Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δακτύλου του και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι βασανίζομαι και υποφέρω μέσα σε αυτή τη φωτιά’’)»[Λουκ. 16,24]. Για ποιον λόγο δεν απηύθυνε τον λόγο προς τον Λάζαρο; Εγώ νομίζω ότι ντράπηκε και κοκκίνισε και κρίνοντας από τον εαυτό του, νόμιζε ότι οπωσδήποτε θα του κρατά κακία. «Διότι,εάν εγώ», ίσως να σκέφτηκε, «που απολάμβανα τόση ευτυχία, και σε τίποτα δεν αδικήθηκα, περιφρόνησα τον άνθρωπο αυτόν που βρισκόταν σε τόσα κακά και ούτε ψίχουλα δεν του έδωσα, πολύ περισσότερο αυτός τώρα, που τόσο περιφρονήθηκε, δε θα συγκατανεύσει στην παράκλησή μου». Αυτά βέβαια δεν τα λέμε για να κατηγορήσουμε τον Λάζαρο, διότι εκείνος δεν διακατεχόταν από τέτοιες σκέψεις, μη γένοιτο, αλλά επειδή ο πλούσιος αυτά φοβήθηκε και δεν κάλεσε τον ίδιο τον Λάζαρο, αλλά φώναξε τον Αβραάμ, για τον οποίο πίστευε ότι αγνοούσε εκείνα που είχαν γίνει. Και ζήτησε εκείνο το δάχτυλο, το οποίο πολλές φορές άφησε να το γλύψουν οι γλώσσες των σκύλων.

Τι λοιπόν είπε εκείνος; «τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου(:Παιδί μου θυμήσου ότι εσύ απήλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου όταν ζούσες στη γη»[Λουκ.16,25]. Πρόσεχε σύνεση, πρόσεχε φιλοστοργία δικαίου. Δεν είπε, «απάνθρωπε και σκληρέ και παμπόνηρε, ενώ άφησες σε τόσο μεγάλα κακά τον άνθρωπο αυτόν, θυμάσαι τώρα τη φιλανθρωπία και το έλεος και την συγνώμη; Δεν κοκκινίζεις, δεν ντρέπεσαι;». Αλλά τι λέγει; «Τέκνο μου», λέγει, «απήλαυσες τα αγαθά σου».

Ἀπό τήν σοφία τοῦ γέροντα Γρηγορίου

  π. Διονύσιος Ταμπάκης

…Η ΩΡΑ ΕΙΧΕ περάσει καὶ ἀνέτειλε μπροστά μας ἡ Ἱερὰ Μονὴ του Δοχειαρίου μὲ τὸν ἐπιβλητικὸ πέτρινο Πυργίσκο της καὶ τὰ πολύχρωμα οἰκοδομήματά της, μοιάζοντας ὡς λειμὼν τοῦ Παραδείσου.

Ἀφοῦ κατέβηκε ἡ σιδερόπορτα τοῦ πλοιαρίου ἀμέσως ἀσυγκράτητοι καὶ κάνοντας τὸν Σταυρό μας πατήσαμε στὰ ἱερὰ χώματα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους.

Ἀπέναντί μας ἀκριβῶς καὶ καθισμένος σὲ ἕνα πρόχειρο τσιμεντένιο πεζούλι καθόταν ἀτάραχος καὶ μὲ ζωηρὸ βλέμμα ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς, ὁ π. Γρηγόριος, ἀκραιφνὲς δεῖγμα Ὀρθοδόξου ἤθους καὶ βιώματος. Δὲν τὸν ἀναγνωρίσαμε, νομίζοντάς τον ὡς ἕνα ἁπλὸ γερασμένο Μοναχὸ. Δίπλα του εἶχαν πρὸ ὤρας μαζευτεῖ πολλοὶ προσκυνητὲς διαφόρων ἡλικιῶν ἀλλὰ καὶ 6-7 μικρόσωμα σκυλάκια που ὡς δορυφόροι περιφερόντουσαν μὲ ἀγάπη γύρω ἀπὸ τὸν Γέροντα.

 

Τὸν χαιρετίσαμε λέγοντάς του τὸ ἁρμόδιο Εὐλογεῖτε (αὐτὸς εἶναι ὁ καθιερωμένος ἀσπασμὸς στὸ Ὅρος) ἀπαντώντας μας, «ὁ Κύριος».

-Ξέρετε Γέροντα ποῦ εἶναι ὁ Ἡγούμενος;

-Τί νὰ τὸ κάνετε αὐτὸ τὸ στραβόξυλο; Μακριὰ ἀπὸ αὐτόν, ἐννοώντας τὸν ἑαυτό του.

 

Μετὰ κι ἀπὸ ἄλλα ὡραῖα καὶ ἔξυπνα πού μᾶς ἀνέφερε μὲ τὴ γνωστή του νεανικὴ ζωηράδα, ἔστω καὶ ὑπερεβδημοκοντούτης, ἦρθε ἕνα νέο καλογεράκι καὶ πιάνοντάς τον ἀπὸ τὸ χέρι, ἔχοντας τὸ ἄλλο στὴν μαγκούρα, πῆρε ν’ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὸ λιθόστρωτο καλντερίμι πρὸς τὴν πύλη τῆς Μονῆς, ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὰ ἤρεμα σκυλάκια ποὺ ’μοιάζαν πιότερο μὲ ἀλεποῦδες.

 

-Γέροντα, θὰ μᾶς πεῖτε κάτι πνευματικό; Πῶς θὰ γνωρίσουμε τὸν Θεό;

-Καὶ ἐμένα βρήκατε νὰ ρωτήσετε;

Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ ἁπλά, μέσα ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται ἡ Θεογνωσία, δὲν εἶναι προϊὸν γνώσης ἢ μαθητείας σὲ κάποιο Πανεπιστήμιο, ἀλλὰ πνευματικοῦ βιώματος.

-Γιὰ τὴν εὐχὴ τί ἔχετε νὰ μᾶς πεῖτε;

-Πρὶν τὴν εὐχὴ καλὸ θὰ εἶναι, ὅπως λένε καὶ οἱ Πατέρες, νὰ γίνει ἀναπνοή μας τὸ «Ἰησοῦ Χριστέ». Ἔτσι, ζεσταίνεται ἡ καρδιά μας καὶ παίρνει μπροστὰ ἡ εὐχὴ καὶ ὅλη ἡ προσευχή.

 

Ι.Σ.Κ.Ε.: Καλοῦμε τοὺς κληρικοὺς νὰ ξεσηκωθοῦν. Νὰ ἀφήσουν τὴν δημοσιοϋπαλληλική τους ταυτότητα καὶ νὰ συμπεριφερθοῦν ὡς ἀπόγονοι τοῦ Ἀθανάσιου Διάκου καὶ τοῦ Παπαφλέσσα

Ἀνακοινωθὲν Ἱεροῦ Συνδέσμου Κληρικῶν Ἑλλάδος

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ ἀδελφοί.

Ζοῦμε σὲ ἡμέρες κρίσιμες περισσότερο γιὰ τὴν Πατρίδα μας καὶ ὕστερα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

Ξεπουλιῶνται τὰ πάντα.

Μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι γιὰ τοὺς ὁποίους πολὺ δύσκολα θὰ τοὺς ὀνόμαζε κανεὶς ἔνθερμους πατριῶτες, γιατί πατριώτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν ἰδανικῶν της φυλῆς καὶ τοῦ γένους καὶ προασπίζεται σθεναρὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἐδαφικῆς της ἀκεραιότητας.

Βρισκόμαστε στὸ τιμόνι ἑνὸς ἱστορικοῦ Συλλόγου σὲ ὧρες κρίσιμες γιὰ τὴν πατρίδα μας. Καὶ ἡ θέση μας αὐτὴ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ μένουμε σιωπηλοὶ καὶ ἄπραγοι τοῦτες τὶς ὧρες. 

Λύκοι βαρεῖς ἀπὸ παντοῦ καὶ ἀντίσταση ἀπὸ πουθενά. Ἀπὸ τὴν μία προδοσία ἀπὸ τὴν...

ἄλλη ὠχαδελφισμός.

Ποιοὶ εἴμαστε ἐμεῖς πού θὰ σηκώσουμε κεφάλι;

Πού θὰ πᾶμε κόντρα στοὺς κοτσαμπάσηδες καὶ τοὺς ἀλληλέγγυους;

Πού δὲν θὰ κάτσουμε μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια στὸ ξεπούλημα τῆς πατρίδας μας;

Πού θὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδας;

Ὄχι δὲν εἴμαστε πολιτικοί.

Ὄχι δὲν εἴμαστε φασίστες.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ. 

Εἴμαστε ἡ μαγιὰ ἐκείνη ποὺ κρατάει ὅτι ἑλληνορθόδοξο ἔχει φθάσει μέχρι τὶς ἡμέρες μας προφυλαγμένο ἀπὸ τὴν σκουριὰ τῆς σήψης καὶ τῆς ἀνωμαλίας ποὺ προωθεῖται ἀπὸ παντοῦ καὶ ποὺ ἀπειλεῖ νὰ ἀφανίσει ὅτι ὀρθόδοξο καὶ ἑλληνικό.

Εἴμαστε ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ξεχνᾶμε πὼς ἡ οὐσιαστικὴ ἐπιβίωση ἑνὸς λαοῦ εὑρίσκεται μέσα στὰ πνευματικὰ στοιχεῖα τοῦ πολιτισμοῦ του, αὐτὰ πού, μὲ μία λέξη, ὀνομάζομε παράδοση, δηλαδὴ τὰ ἐπὶ μέρους ἐκεῖνα στοιχεῖα ἀπὸ τὰ ὁποία ἀπαρτίζεται ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ συντηρεῖται ἡ ἐθνικὴ αὐτοσυνειδησία. Πού ἐξασφαλίζει τὴν πολιτιστικὴ συνοχὴ τῶν γενεῶν καὶ οἰκοδομεῖ τὸ λαμπρὸ οἰκοδόμημα τοῦ μέλλοντος. Εἶναι ἡ ἀριστοτελικὴ "ἐντελέχεια" ποὺ συγκρατεῖ καὶ ζωογονεῖ ὅλο τὸ θεσμὸ τοῦ Γένους, διασώζοντας στὶς λεπτομέρειες ἕναν ὁλόκληρο κόσμο βιωμάτων, ἐπιδιώξεων, τάσεων, κλίσεων, ροπῶν ποὺ ἀπαρτίζουν τὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ μας καὶ ἐπιτρέπουν στὸν Ἕλληνα νὰ εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς εἶναι. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ : Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, κεφ. ιστ΄, χωρία 19 ἔως 31 Ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἀπό τή β΄ ὁμιλία «Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον καί τόν πλούσιον» τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου [ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ]

[…] «Κάποτε λοιπόν πέθανε ο φτωχός Λάζαρος», λέγει, «και οι άγγελοι του Θεού τον μετέφεραν στην αγκαλιά του Αβραάμ, για να βρει ανάπαυση εκεί μέσα στον παράδεισο» [Λουκά 16,22]. Γίνεται φανερό λοιπόν από την εξεταζόμενη παραβολή ότι οι ψυχές όταν βγουν από το σώμα, δεν μένουν πια εδώ, αλλά αμέσως μεταφέρονται. Και όχι μόνο οι ψυχές των δικαίων, αλλά και οι ψυχές των αμαρτωλών μεταφέρονται εκεί· και αυτό πάλι γίνεται φανερό από έναν άλλον άφρονα πλούσιο, μιας άλλης παραβολής. Επειδή δηλαδή απέδωσαν πλούσια σοδειά τα χωράφια του, είπε μέσα του: «τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου(:Αυτό θα κάνω: θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και πιο ευρύχωρες. Και θα μαζέψω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου)»[Λουκά,12,18]. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από μια τέτοια γνώμη. Πράγματι γκρέμισε τις αποθήκες του· διότι αποθήκες ασφαλισμένες δεν είναι οι τοίχοι, αλλά τα στομάχια των φτωχών· ενώ ο πλούσιος άφησε εκείνες τις αποθήκες και φρόντιζε για τους τοίχους.

Τι λοιπόν του λέγει ο Θεός; «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;(:Άμυαλε και ανόητε άνθρωπε, που στήριξες την ευτυχία σου μόνο στις απολαύσεις της κοιλιάς και νόμισε ότι η μακροζωία σου εξαρτιόταν από τα πλούτη σου και όχι από μένα· τη νύχτα αυτή, που εδώ και πολύ καιρό ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας και νόμιζες ότι θα άρχιζε από εδώ και πέρα η αναπαυτική και απολαυστική ζωή σου, οι φοβεροί δαίμονες απαιτούν να πάρουν την ψυχή σου. Σε λίγο θα πεθάνεις. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες και αποθήκευσες σε ποιον θα ανήκουν και σε ποιους κληρονόμους θα περιέλθουν;)»[Λουκ.12,20].

Και πρόσεχε ότι στην περίπτωση του Λαζάρου λέγει ότι μεταφέρθηκε από τους αγγέλους, ενώ στην περίπτωση του άφρονος πλουσίου λέγει «απαιτούν» και τον ένα τον πήραν σαν αιχμάλωτο, ενώ τον άλλο τον περιστοίχιζαν σαν νικητή.

Τί εἶναι καί τί περιλαμβάνει ὁ ὄρθρος τῆς ἐκκλησίας μας

 Πρόκειται για μια ερώτηση που πραγματικά βοηθάει πολύ στο να κατανοήσουμε τα περί του τυπικού της εκκλησίας μας. Έτσι ακόμα και με μια μόνο ανάγνωση του παρακάτω, την Κυριακή που θα εκκλησιαστούμε, θα ξέρουμε σε ποιό σημείο βρίσκεται η ακολουθία.

Όρθρος λέγεται η Ακολουθία που τελείται πριν τη Θεία Λειτουργία. Είναι δοξολογία στο Χριστό, που Εκείνος είναι το Φως του κόσμου και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης και είναι επίσης παράκληση στον Κύριο του Σύμπαντος με την ανατολή της καινούργιας ημέρας.

Συγχρόνως είναι η καλύτερη ψυχική προετοιμασία για τη Θ.Λειτουργία (το Μυστήριο των Μυστηρίων) που θα επακολουθήσει.

 

1. ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ: Κατανυκτική ανάγνωση (όλοι ιστάμεθα όρθιοι) των 6 από τους 150 ψαλμούς του Ψαλτηρίου, τους περισσότερους των οποίων έγραψε ο Δαβίδ. Είναι συγχρόνως ύμνος, δέηση και προφητεία.

• 3ος: εικονίζει τη σταθερή ελπίδα της ψυχής στο Θεό.

• 37ος: Θρήνος της ψυχής για το βάρος των αμαρτιών.

• 62ος: Απαλή παρηγορητική πρωινή προσευχή.

• 87ος: Δέηση ψυχής τσακισμένης από τις συμφορές.

• 102ος: Προσευχή ευγνωμοσύνης για τις ευεργεσίες του Θεού.

• 142ος: Θερμή παράκληση βοήθειας.

 

2. ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ: Σύντομα τροπάρια που περιγράφουν περιληπτικά την υπόθεση της εορτής. Λέγονται απολυτίκια διότι ξεκινούν ψαλλόμενα από τον Εσπερινό πριν την Απόλυση και μετά τη φράση του πρεσβύτη Συμεών που επαναλαμβάνει ο ιερεύς: «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα…». Συνήθως είναι τρία: Το πρώτο είναι του Ήχου της ημέρας αναφερόμενο στην Ανάσταση, το Δεύτερο στον Άγιο που εκείνη την ημέρα εορτάζει και το τρίτο στη Θεοτόκο.

 

3. ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ: Σύντομα τροπάρια της Αναστάσεως στον ήχο της ημέρας. Ονομάζονται καθίσματα επειδή οι πιστοί εκάθοντο για να κατανοήσουν πιο άνετα τα βαθιά νοήματα που περιέχουν. Και αποτελούσαν ανάπαυλα σε Αναγνώσεις μακρές από το Ψαλτήριον του Δαβίδ.

 

4. ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ: Ψάλλονται πάντα σε ήχο Πλάγιο του Α΄. Εκφράζουν την κατάπληξη των Αγγέλων, των Μυροφόρων και των Αποστόλων για το Θαύμα της Αναστάσεως και καταλήγουν σε υμνολογία της Αγίας Τριάδος και το ενθουσιώδες «Αλληλούια».

 

5. ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ: Ψαλμοί στον Ήχο της ημέρας, που διηγούνται τα μεγαλεία της δημιουργίας και μοιάζουν με σκαλοπάτια που ανεβάζουν τη ψυχή προς τον ουράνιο Δημιουργό. Είναι εμπνευσμένα από τους Ψαλμούς των Αναβαθμών (119-133) από τους οποίους έχουν πάρει πολλές εκφράσεις.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ζήτημα πίστεως

 Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ζήτημα πίστεως.Ἂν δέν πιστεύω σέ Θεό δέν τίθεται ζήτημα ἐρχομοῦ τῆς βασιλείας του. Ἂν ὃμως, πιστεύω, τότε ὁ ἐρχομός της εἶναι ζἠτημα πίστεως. Ζήτημα πίστεως καί ὡς πρός τήν ἐπικράτησή της στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Δέν θά εἶχε νόημα νά μᾶς λέει ὁ Κύριος νά ἐπαναλαμβάνουμε τό, "ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου", ἂν αὐτό δέν ἦταν πραγματοποιήσιμο. Γιατί νά μᾶς ἐμπνεύση μιά τέτοια αὐταπάτη καί ψευδαίσθηση; Ἀδύνατο καί ἀπαράδεκτο τοῦτο. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσα στή σφαίρα τῆς πίστεως ἀποτελεῖ μιά λογική ἀναγκαιότητα.Ἐκεῖνο στό ὁποῖο πέφτω ἒξω, καί πιθανόν καί ἂλλοι συνάνθρωποί μου, εἶναι τό ὑποκειμενικό μέτρο πού χρησιμοποιῶ ὡς πρός τό χρόνο. Βιάζομαι νά ἒλθη ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ποθῶ νά γίνη τώρα πραγματικότητα.

4 Νοεμβρίου Συναξαριστής. Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου, Νικάνδρου καὶ Ἑρμαίου, Πορφυρίου τοῦ Μίμου, Ἰωάννου Βατάτζη, Βιταλίου τοῦ Δούλου, Ἀβιμέλεχ Δικαίου, Γεωργίου Καρσλίδη Ὁσίου.

Ὁ Ὅσιος Ἰωαννίκιος ὁ Μέγας ὁ ἐν Ὀλύμπῳ 

Γεννήθηκε στὴ Βιθυνία τὸ 740 μ.Χ. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Μυριτρίκη καὶ τὴν μητέρα του Ἀναστασῶ. Καὶ οἱ δυὸ ἦταν εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ παιδαγώγησαν τὸν γιό τους σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὅταν ὁ Ἰωαννίκιος στρατεύτηκε, αὐτοκράτορας ἦταν ὁ τραχὺς εἰκονομάχος Κωνσταντῖνος ὁ Ε’.
Αὐτὸς διέπρεψε στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τῶν Βουλγάρων καὶ εἶχε μεγάλη ἐκτίμηση ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες του. Ἡ ψυχολογία ποὺ καλλιεργήθηκε στὰ πεδία τῶν μαχῶν, παρέσυρε τὸν Ἰωαννίκιο καὶ στὸ θρησκευτικὸ ἔδαφος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει εἰκονομάχος, σὰν τὸν αὐτοκράτορα.
Ὅταν, ὅμως, ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, δὲν ἄργησε νὰ καταλάβει τὴν πλάνη του καὶ σὲ τί μεγάλα σφάλματα τὸν εἶχε ὁδηγήσει αὐτή. Τί νὰ κάνει ὅμως; Μὰ τί ἄλλο. Νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἐπανέλθει στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία ποὺ τοῦ πρόσφεραν οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του.

Illumination of our nousCatanyxis - Illumination - Tears

ΤΗΕ ROLE OF THE ORTHODOX CHURCH 

 previous:https://hristospanagia3.blogspot.com/2018/11/antimonastic-spirit.html

Illumination of our nous

Question from the audience:

Is illumination a permanent state or is the Holy Spirit coming back and forth?

Answer by Fr. Savvas:

When we progress to illumination, this state is permanent. It’s there and you live it 24 hours a day. This means we live this state also during our sleep… The Holy spirit prays within us and we feel it also during our sleep! This is a state described in the Song of Songs (or Song of Solomon) 5:2, “I sleep, but my heart waketh”. How does my heart hold this wake? By praying ceaselessly. Our heart, at this state, never stops praying all day through. This is the state of illumination. It is when a man becomes a temple of the Holy Spirit!

Catanyxis - Illumination - Tears

Question from the audience:

Does illumination have anything to do with catanyxis (a combination of the following for a limited period of time: sense of reverence, contrition and inner rejoicing)? For example, when a faithful prays heartfelt inside the church and is in catanyxis, can we assume he/she is also illumined?

Answer by Fr. Savvas:

It depends. Maybe yes, maybe no. Tears (and catanyxis) is an issue that needs an illumined spiritual father to discern what is going on. There are many kinds of tears.

There are emotional tears, who are shed, because we remember something and got emotional.

There are egoistical tears: Somebody told us something, we could not stand it, we felt wronged (insulted) and we started crying… because of our selfishness, it was our selfishness which was actually affected.

4 Νοεμβρίου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΓ΄ (Ε΄ ΛΟΥΚΑ). Ἰωαννικίου ὁσίου τοῦ μεγάλου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Κυρ. κγ΄ ἐπιστ. (Ἐφεσ. β΄ 4-10).

Εφ. 2,4              ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς,

Εφ. 2,4                      Ο Θεός όμως, ο οποίος είναι πλούσιος εις έλεος και φιλανθρωπίαν, χάρις εις την απεριόριστον αγάπην του, με την οποίαν μας ηγάπησε,