Γιατί ὁ Χριστιανισμός δέν πρέπει νά ἀλλάζει (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

   Οἱ καιροὶ ἔχουν ἀλλάξει!

Πόσο χάρηκα ποὺ τὸ ἄκουσα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀκοῦτε προσεκτικὰ ὅ,τι λέγω, καὶ ὄχι μόνο ἀκοῦτε, ἀλλὰ καὶ εἶστε διατεθειμένοι νὰ τὸ τηρήσετε. Τί περισσότερο θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπιθυμήσουμε ἐμεῖς ποὺ κηρύττουμε ὅπως διαταχθήκαμε καὶ ὅσα διαταχθήκαμε;

Ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὅλα αὐτά, μὲ κανένα τρόπο δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω μὲ τὴν γνώμη σας καὶ τὸ θεωρῶ καθῆκον μου νὰ τὴν σχολιάσω καὶ νὰ τὴν διορθώσω. Διότι – μολονότι ἴσως εἶναι παρὰ τὴν θέλησι καὶ τὴν πεποίθησί σας – προέρχεται ἀπὸ ἁμαρτωλὴ πηγή, σὰν νὰ μποροῦσε ὁ Χριστιανισμὸς νὰ μεταβάλλη τὰ δόγματά του, τοὺς κανόνες του, τὶς ἁγιαστικές του τελετουργίες, γιὰ νὰ ἀνταποκριθῆ στὸ πνεῦμα κάθε ἐποχῆς καὶ προσαρμοσμένος στὰ μεταβλητὰ γοῦστα τῶν υἱῶν τοῦ αἰῶνος τούτου, νὰ μποροῦσε νὰ προσθέση ἤ νὰ ἀφαιρέση κάτι.

Κι’ ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι. Ὁ Χριστιανισμὸς πρέπει νὰ παραμένη αἰώνια ἀμετάβλητος, χωρὶς καθόλου νὰ ἐξαρτᾶται ἤ νὰ κατευθύνεται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς. Ἀντίθετα ὁ ἴδιος ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι διωρισμένος νὰ κυβερνᾶ καὶ νὰ διοικῆ τὰ πνεῦμα τοῦ αἰῶνος γιὰ καθένα ποὺ ὑπακούει στὶς νουθεσίες του. Γιὰ νὰ σᾶς πείσω στὸ ἐν λόγῳ ζήτημα, θὰ σᾶς ἀναφέρω μερικὲς σκέψεις γιὰ νὰ τὶς μελετήσετε.

Κάποιοι εἶπαν πὼς ἡ διδασκαλία μου εἶναι αὐστηρή. Κατ’ ἀρχὴν ἡ διδασκαλία μου δὲν εἶναι δική μου, οὔτε θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἱερὴ θέσι κανεὶς δὲν πρέπει οὔτε μπορεῖ νὰ κηρύττη δικιά του διδασκαλία. Ἂν λοιπὸν ἐγὼ ἤ κάποιος ἄλλος τολμήσει ποτὲ νὰ τὸ κάνη, μπορεῖτε νὰ μᾶς βγάλετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας.

Ἐμεῖς κηρύττουμε τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων του καὶ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Συνάμα φροντίζουμε μὲ κάθε δυνατὸ τρόπο νὰ διατηρήσουμε τὴν διδασκαλία αὐτὴ ἀκεραία καὶ ἀπαραβίαστη στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά σας. Παρουσιάζουμε κάθε σκέψι καὶ χρησιμοποιοῦμε κάθε λέξι μὲ πολλὴ προσοχή, γιὰ νὰ μὴ σκιάσουμε μὲ κανένα τρόπο αὐτὴ τὴν λαμπρὴ καὶ θεία διδασκαλία. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πράξη διαφορετικά.

Ἕνας τέτοιος νόμος ποὺ καθορίζει τὸ κήρυγμα τοῦ καθενὸς στὴν Ἐκκλησία νὰ εἶναι θεόπεμπτο, καθιερώθηκε ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου κι’ ἔτσι πρέπει νὰ παραμείνη ἰσχῦον ὥς τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Ὁ Προφήτης Μωυσῆς μετὰ τὴν παράδοσι τῶν ἐντολῶν τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στὸν Ἰσραηλιτικὸ λαό, κατέληξε στὰ ἑξῆς: «Οὐ προσθήσετε πρὸς τὸ ρῆμα ὅ ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν, καὶ οὐκ ἀφελεῖτε ἀπ’ αὐτοῦ, φυλάσσεσθε τὰς ἐντολὰς Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν σήμερον» (Δευτ. 4,2).

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ἀναπολεῖ τό ξεκίνημα τῆς μοναχικῆς του ζωῆς

  Κάθε φορά που ο όσιος Πορφύριος αναφερόταν στο ξεκίνημα της μοναχικής του ζωής δάκρυζε. Τόνιζε πως η είσοδός του στο Άγιον Όρος σε τόσο μικρή ηλικία ήταν ένα μεγάλο θαύμα της προνοίας του Θεού στην ζωή του. Κάθε φορά που το αναπολούσε, συγκλονισμένος στο τέλος ομολογούσε και έλεγε:

«Ο Θεός έκανε πολλά για μένα! Όλο θαύματα ήταν η ζωή μου. Υπακοή! Τι να σας πω. Αυτή η υπακοή με έσωσε! Υπακοή με αγάπη, με χαρά! Τους αγαπούσα αληθινά τους Γέροντές μου κι η αγάπη με έκανε κι ένοιωθα τι ακριβώς ήθελαν. Γνώριζα πριν μου το πουν τι ήθελαν και πώς ακριβώς το ήθελαν. Μια φορά μου λέγανε κάτι κι εγώ το τηρούσα. Αυτό το έκανα πάντα χωρίς να αντιδρώ από μέσα μου. Γιατί μην ξεχνάτε ότι είχα δύο Γέροντες και πολλές φορές μου έδιναν αντίθετες εντολές.

 

»Οι Γέροντές μου δεν με βάζανε σε βαριές δουλειές. Πότιζα μόνον τον κήπο και με μάθαιναν ως εργόχειρο την ξυλογλυπτική. Ούτε μου κάνανε διδασκαλίες. Τον πρώτο καιρό πήγαινα μαζί τους στις Ακολουθίες, τίποτε άλλο. Αργότερα ο Γέροντας μου έδωσε ένα κομποσχοίνι και με έμαθε να κάνω προσευχή με αυτό. Στην αρχή εξωτερικές δουλειές δεν με στέλνανε. Ό,τι έκανα, το έκανα μέσα στο σπίτι. Μετά έπιανα τα ξυλόγλυπτα και στο τέλος οι Γέροντες με βάζανε και διάβαζα Ψαλτήρι όσο εκείνοι δούλευαν.

Θαῦμα Ἁγίου Μηνᾶ: Ὁ ἄπληστος ξενοδόχος

 Κάποιος χριστιανός από την Κωνσταντινούπολη, οδεύοντας για το πανηγύρι του Αγίου Μηνά και έχοντας μαζί του αρκετά χρήματα, κατέλυσε σε ένα ξενοδοχείο. Ο ξενοδόχος είδε τα ξένα χρήματα και, κυριευμένος από απληστία, σκότωσε τον προσκυνητή, τον διεμέλισε και έβαλε τα κομμάτια του σε μία σπυρίδα (ζεμπίλι). 

Ενώ σκεφτόταν που να θάψει τα μέλη του θύματός του για να μην αποκαλυφθεί το έγκλημα, καταφθάνει στο ξενοδοχείο ένας έφιππος στρατιώτης, ο Άγιος Μηνάς, και τον ρωτάει επίμονα πού βρίσκεται ο προσκυνητής. Ο ξενοδόχος τον διαβεβαιώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτε αλλά ο Άγιος ξεπεζεύει, εισέρχεται στα ενδότερα του ξενώνα, βρίσκειτην σπυρίδα, την φέρνει μπροστά του και τον ρωτάει με φοβερό και άγριο βλέμμα να του πει ποιος είναι ο νεκρός.

 

Τότε ο φονιάς έφριξε, πέφτοντας άφωνος και τρέμων στα πόδια του άγνωστου ιππέα. Ο Άγιος συνάρμοσε τα μέλη του θύματος, προσευχήθηκε και ανέστησε το νεκρό προσκυνητή παραγγέλνοντάς του να δοξάζει τον Θεό. Ο αναστημένος, σαν να είχε εγερθεί από τον ύπνο, κατάλαβε όσα έπαθε, εδόξασε τον Θεό και προσκύνησε τον Άγιο.

Τό ὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι τό μόνο ἀληθινό-Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη ἀλλά καί δικαιοσύνη

Τό ὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι τό μόνο ἀληθινό

«Αὐτόν νά πιστεύουμε... Λοιπόν, μέσα στήν θρησκεία, λέει ὅτι: «Αὐτός εἶναι». Ὁ ἱδρυτής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ὅτι ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες δέν εἶναι ὅσο εἶναι αὐτή ἡ θρησκεία. Μία θρησκεία μόνο εἶναι, ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανική Θρησκεία. Καί τό πνεῦμα αὐτό τό ὀρθόδοξον εἶναι τό ἀληθές. Τά ἄλλα πνεύματα εἶναι πνεύματα πλάνης καί οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες. Ἐδῶ, στόν σταυρό, ὁ Θεός τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι Θεός, πού, ἄν τό ποῦμε καί «ἀγάπη», ὅπως τόν λέει ἡ Γραφή, πάλι τό ἴδιο εἴπαμε. Ὁ Θεός λέγεται ἀγάπη.

Ἡ τελευταῖα μέρα τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἰακώβου (+21-11-1991)

 Ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος αγρύπνησε αποβραδίς με προσευχή. Μα ο εξουθενωμένος δε λησμόνησε και τους πονεμένους. Διάβασε τα τελευταία γράμματα και απάντησε περίπου σε δεκαπέντε. 

Παρηγόρησε, συμβούλεψε κατά περίπτω ση. 21 του Νοέμβρη. Ξημερώνοντας θα γιόρταζε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ετοιμαζόταν όλη τη νύχτα, θα κατέβαινε. Κανονικά δε θα ‘πρεπε, μα το ήθελε πολύ. 

Τόσο πολύ που τίποτα δεν μπορούσε να τον αποκλείσει από την τελευταία του θεία Κοινωνία. Με κόπο κατέβηκε, σκοτάδι ακόμα, στην Ακολουθία. Μερικοί μοναχοί πρόσεξαν μιαν άλλη διάθεση στο πρόσωπο του Γέροντα. Ιλαρότητα υπέρμετρη, αγάπη ξεχείλιζε ολόκληρος, το αγγελικό του χαμόγελο ατέλειωτο. Έγινε η Ακολουθία. Έψαλε γονατιστός τόσο άνετα και αναστάσιμα, λες και δεν ήταν άρρωστος.

 

Η θεία φωνή του γέμιζε το ναό, εξαίσια μελωδία, λες και ψέλνανε πολλοί άγγελοι μαζί. 

Στις 10 η ώρα εξομολόγησε τον αγιορείτη διάκονο Γεννάδιο, στον οποίο ευχάριστα μα σταθερά είπε μεταξύ άλλων:

- Καλά που ήρθες, να είσαι που θα με αλλάξετε, μη φεύγεις.

Ὕμνος γιά τό ἄπειρο ἔλεος καί τήν ἀγαθοσύν τοῦ Θεοῦ. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος

Ο Κύριός μας είναι έλεος και αγαθοσύνη αληθινή και όμως επιτρέπει να υποφέρει ο άνθρωπος γιά τις αμαρτίες του:

ενσκήπτουν πλημμύρες, ασθένειες, σεισμοί, ξηρασίες, φόβοι και οδύνες της ψυχής και τού σώματος.

Εκείνος πού δεν βλέπει τον Ουράνιο Πατέρα τώρα,

πού επιδαψιλεύει τις δωρεές Του,

θά Τον δει στην Τελική Κρίση ως τον Δίκαιο Κριτή.

Ο φοβερός Κριτής έχει πολλούς πού Τον υπηρετούν

και όλους τούς επιστρατεύει γιά τη σωτηρία του ανθρώπου:

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀσπάζεται τό ""σῶμα"" τοῦ Κυρίου στό Ἀντιμήνσιο .

 https://apantaortodoxias.blogspot.com/2018/11/blog-post_59.html

21 Νοεμβρίου. ♰ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τῆς ἑορτῆς. 21 Νοεμ. (Ἑβρ. θ΄ 1-7).

Εβρ. 9,1            Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν·

Εβρ. 9,1                     Λοιπόν η πρώτη διαθήκη, που εσυμβολίζετο από την σκηνήν του μαρτυρίου, είχε λατρευτικάς διατάξεις, όπως επίσης και το επίγειον θυσιαστήριον.