Ἡ μεταπατερική θεολογία εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Ἡ προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ἀνηθικότητας ἀπό τήν μεταπατερική θεολογία

Ἡ μεταπατερική θεολογία εἶναι βλασφημία

κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ἡ πλήρης ἀπαξίωση τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῆς ὅλης Ἱερᾶς Παράδοσής μας ἀπό τούς μεταπατερικούς θεολόγους εἶναι μία πολεμική, μία ἀντίθεη βλασφημία στό Πανάγιο Πνεῦμα, τοῦ Ὁποίου φορεῖς εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

«Ὅπως...ὁ Βαρλαάμ καί οἱ ὁπαδοί του», παρατηρεῖ ὁ καθηγητής κ. Τσελεγγίδης, «ἀμφισβήτησαν τόν ἄκτιστο χαρακτήρα τοῦ θείου φωτός καί τῆς θείας Χάριτος, ἔτσι καί οἱ «μετα-πατερικοί» θεολόγοι σήμερα παραγνωρίζουν στήν πράξη τόν ἄκτιστο καί ἄρα διαχρονικό χαρακτήρα τῆς ἁγιότητας καί τῆς διδασκαλίας τῶν θεοφόρων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀξιώνουν νά ὑποκαταστήσουν στήν διδασκαλία, παράγοντας, κατά τήν γνώμη τους, οἱ ἴδιοι πλέον πρωτογενῆ θεολογία. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ μία ἐξωτερικοῦ χαρακτήρα Πατρομαχία, ἀλλά κυρίως συνιστᾶ μιά Θεομαχία, ἐπειδή ἐκεῖνο πού καθιστᾶ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὄντως Πατέρες εἶναι ἡ ἄκτιστη ἁγιότητά τους, τήν ὁποία ἔμμεσα ἀλλά οὐσιαστικά παραμερίζουν καί ἀκυρώνουν μέ ὅσα εἰσηγοῦνται μέ τήν «μετα-πατερική» θεολογία τους»[1].

Ἡ προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

καί τῆς ἀνηθικότητας

ἀπό τήν μεταπατερική θεολογία

Παράλληλα, στήν μεταπατερική θεολογία ἔχουμε μία ἐξύμνηση τῶν θεολόγων τῆς Δύσεως καθώς καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. «Οἱ ἐπίδοξοι «μετα-πατερικοί θεολόγοι», ἐπισημαίνει ὁ κ. Τσελεγγίδης, «γνωρίζουν πολύ καλά, ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων θέτει σαφῆ ὅρια, τά ὁποῖα εἴτε δέν τούς εὐνοοῦν προσωπικῶς... εἴτε ἐμποδίζουν τούς στρατηγικούς στόχους, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν τόν ἀγαπημένο τους Οἰκουμενισμό. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἁπλῶς τό ἐπιμελημένο περιτύλιγμα!»[2].

Ἐπίσης, οἱ μεταπατερικοί ἀκολουθώντας πιστά τήν νεοορθόδοξη θεολογία, ἀπαξιώνουν τήν ἠθική, τούς ἱερούς Κανόνες, τό Πηδάλιο[3], συλλήβδην τούς ἀσκητικούς Πατέρες (Ἁγίους Μακάριο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Γρηγόριο Παλαμᾶ κ.λ.π.), τήν Φιλοκαλία καί ὅλους τούς Φιλοκαλικούς Πατέρες, ἐνῶ ὑβρίζουν τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη καί ὑποτιμοῦν τό ἔργο του.

Ὁ χαρισματοῦχος Ὄσιος Γέρων Ἀναστάσιος Κουδουμιανός[4], μεμαρτυρημένης ἁγιότητας, ἡσυχαστής, ἐργάτης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, μέ οὐράνιες ἐμπειρίες καί θαυμαστό βίο, ἀπεκάλυψε σχετικά σέ πνευματικό του παιδί: «Εἶδα παιδί μου ἀπόψε τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη περίλυπο... κρατοῦσε στό ἕνα χέρι τό ἱερό Πηδάλιο καί στό ἄλλο τό Ἐξομολογητάριο.. Μοῦ μίλησε στήν ἐνδιάθετη[5] γλώσσα.. Μοῦ εἶπε: «πολλές ὕβρεις ἐκτοξεύονται ἐναντίον μου τά τελευταῖα χρόνια ἀπό μοντέρνους Δεσποτάδες, κοσμικούς, ἱερεῖς καί ἐγκεφαλικούς θεολόγους, ἐπειδή ἔγραψα αὐτά τά γιατρικά τῆς ψυχῆς.. Ὅμως, ὅποιος τά βάλει μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, θά ἀποδοκιμασθεῖ μετά πατάγου ἀπό τόν Θεό..». Ἄλλοτε, ἦρθε ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ὁ ἀδελφόθεος. Mοῦ εἶπε: «τί παραξενεύεσθε ἐπειδή βρίζουν καί ἀμφισβητοῦν τούς Πατέρες; Ἐντός ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος θά ἀρχίσουν νά ἀμφισβητοῦν τά γραπτά τά δικά μας. Θά ἀκυρώσουν ἀπό τίς «ἀκαδημίες» τους ἐμᾶς τούς Ἀποστόλους... Θά τό ἐπιχειρήσουν... Ἀλλά τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία καί αὐτοί θά ἔχουν τήν ἴδια κατάληξη πού εἶχαν ὅλοι οἱ ὅμοιοί τους ἀνά τούς αἰῶνες»[6].

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

[1]               Δ. Τσελεγγίδη, «Μετα-Πατερική» ἤ «Νεο-Βαρλααμική» θεολογία; Ἄγνοια ἤ ἄρνηση τῆς ἁγιότητας; Κριτήρια τοῦ ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν. Ἡ ὑπεροψία καί ἡ θεολογική ἐκτροπή τῶν ἐπίδοξων «μεταπατερικῶν» θεολόγων, στό : Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, Πατερική Θεολογία καί Μεταπατερική αἵρεση, Πρακτικά Θεολογικῆς Ἡμερίδος, Πειραιεύς 2012, σελ. 42-43.

[2]               Δ. Τσελεγγίδη, «Μετα-Πατερική» ἤ «Νεο-Βαρλααμική» θεολογία; Ἄγνοια ἤ ἄρνηση τῆς ἁγιότητας; Κριτήρια τοῦ ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν. Ἡ ὑπεροψία καί ἡ θεολογική ἐκτροπή τῶν ἐπίδοξων «μεταπατερικῶν» θεολόγων, στό : Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, Πατερική Θεολογία καί Μεταπατερική αἵρεση, Πρακτικά Θεολογικῆς Ἡμερίδος, Πειραιεύς 2012, σελ. 44-45.

[3]               Βλ. 1) Περιοδικό «Πληροφόρηση» Mάιος-Ἰουνιος 2014, ὅπου ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος λέγει: "..Πρέπει νά προχωρήσουμε σέ ἀπαλλαγή τῶν θεμελιωδῶν πηγῶν τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης ἀπό νόθα κείμενα καί αὐθαίρετες προσθῆκες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό Πηδάλιο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὅπως ἀνέδειξε πρόσφατη ἐπιστημονική ἔρευνα...".

                Βλ. ἐπίσης 2) Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου,«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», σελ. 14, http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=57625, ὅπου ὁ ἅγιος ὁμολογητής Ἰεράρχης καταγγέλει στά 1990 σέ ἀντιοικουμενιστικό του κήρυγμα στήν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου (ἀγρυπνία τῆς Μεταμορφώσεως) ὅτι:«…Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου ἐκφράζονται χυδαιότατα γιά τό Πηδάλιο, τό ὁποῖο εἶναι ἐπιμελημένη συλλογή ὅρων καί κανόνων τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν Συνόδων μετά ἑρμηνείας καί ὑπομνηματισμοῦ ἀπό τόν περιώνυμο Ἁγιορείτη μοναχό ἅγιο Νικόδημο. Ὀνομάζουν τό Πηδάλιο …χαρτί ὑγείας! Στό κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τελευταίως καλλιεργεῖται ἕνα πνεῦμα νεοπατερισμοῦ, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο τά ὅσα εἶπαν καί διέταξαν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κατά τό παρελθόν, σέ τοπικές καί οἰκουμενικές Συνόδους, ἴσχυαν γιά «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», ἀλλά τώρα ἔχασαν τήν ἀξία τους. Γιά τόν λόγο αὐτόν, σύγχρονοι πατέρες θεσπίζουν νέους ὅρους, θεσμούς καί ἤθη στήν Ἐκκλησία, τά ὁποῖα καί ἔχουν κατ᾽ αὐτούς σήμερα ἰσχύν καί ἀξία! Αὐτοί διαχειρίζονται τά μεγάλα θέματα τῆς πίστεως καί ἔχουν ἀναφαίρετο δικαίωμα μέ τίς οἰκουμενιστικές τους ἐκδηλώσεις νά ὑποδουλώσουν τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ στόν μινώταυρο τοῦ παπισμοῦ μέ τό πρόσχημα τῆς ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν». Συνέπεια αὐτῶν εἶναι, ἄλλος ἱεράχης νά πιστεύῃ, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶχε τό ἀναμάρτητον… Καί εἶναι αὐτός, παρακαλῶ, ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ κλίματος ἐν ἐνεργείᾳ, χωρίς νά τοῦ γίνῃ οὔτε ἡ παραμικρά παρατήρησις, δεδομένου ὅτι ἑκατοντάδες ἐπιστολῶν, ἀναφορῶν, ὑπομνημάτων τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν εἶχαν σταλῆ στό Πατριαρχεῖο… Ἐγώ δέ ἀπέστειλα στό Πατριαρχεῖο ἐμπεριστατωμένη μήνυσιν κατά τοῦ ἐν λόγῳ ἱεράρχου, ἀλλά δυστυχῶς ἡ μήνυσίς μου πέρασε στό χρονοντούλαπο, χωρὶς κἄν νά ἐξετασθῇ, χωρίς κἄν νά διαταχθοῦν ἀνακρίσεις. Ἀντί δέ νά ἐπιπλήξουν ἔστω καί μέ τήν ἐλαφροτέραν ἐπίπληξιν τόν ἱεράρχη πού ἐξέφερε τήν βλάσφημη καί αἱρετική αὐτή δοξασία, ἀπέστειλαν οἱ ἐν τῷ Πατριαρχείῳ ἐπιστολήν πρός ἐμέ, διά τῆς ὁποίας εἰρωνικῶς γράφουν, ὅτι «εἶμαι εὐαίσθητος καί σκανδαλίζομαι ἀπό ὡρισμένες ζωηρές ἐκφράσεις». Στό σημεῖο αὐτό ἕνας ἀπό τούς παρισταμένους μοναχοὺς – μέλη τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ τῆς μονῆς Ἰβήρων, διέκοψε τόν σεβασμιώτατο καί μέ ὕφος αὐθάδες εἶπε, ὅτι δέν περίμεναν σέ μιά τέτοια ἐπίσημη ἡμέρα νά θιγῇ ἕνα τέτοιο θέμα. Ὅλοι περιμέναμε, εἶπε, ἡ ὁμιλία σας νά στραφῇ στό ἑορταζόμενο γεγονός τῆς ἁγίας Μεταμορφώσεως. Κατόπιν τούτων, διαμαρτυρόμεθα καί ἀποχωροῦμε τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας.Καί ἀπεχώρησε αὐτός καί ἕνα ἀκόμη πρόσωπο. Στήν συνέχεια ἔδωσαν ἐντολή νά ἀποχωρήσουν καί ἄλλα δύο μέλη, παρά τὴν θέλησί τους… Ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς εἶπε· «Συνεχίστε, σεβασμιώτατε». Ὅλος δέ ὁ ὑπόλοιπος λαός καί οἱ μοναχοὶ παρέμειναν στήν θέσι τους μέσα στόν ναό καί συνέχισαν τήν ἀκρόασι τῆς ὁμιλίας τοῦ ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος στούς ἀδίκως διαμαρτυρηθέντας καί θεατρικῶς ἀποχωρήσαντας εἶπε ὅτι μίλησε γιά τήν Μεταμόρφωσι τό πρωί, ὅταν αὐτοί ἔλαμψαν μέ τήν ἀπουσία τους. Καί μέ στεντορεία τή φωνή προσέθεσε· «Ἐμεῖς δέν θά παύσωμε νά λαλοῦμε μέ τήν γλῶσσα τῆς ἀληθείας, ἔστω καί ἄν διωχθοῦμε, ὅπως διωχθήκαμε στό παρελθόν. Ἐμεῖς πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὡς πολυτιμότερο ἀγαθό θεωροῦμε τήν Ὀρθοδοξία, τήν ὁποία πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά τήν διαφυλάξουμε ἀκεραία καί ἀλώβητη. Ἂν κάποιοι κληρικοί καί μοναχοί θέλουν νά τήν προδώσουν καί νά τήν παραδώσουν στόν ἀντίχριστο πάπα, ὁ λαός, ὁ εὐσεβής λαός, ὁ πάντοτε σταθείς ἄγρυπνος ὡς φρουρός τῆς Ὀρθοδοξίας, καί τώρα θὰ ὑψώσῃ τό ἀνάστημά του καί δέν θά ἐπιτρέψῃ τέτοια προδοσία. Ἐκφράζω βαθυτάτη λύπη, διότι τό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖο θεωρεῖται πρόμαχος τῆς Ὀρ­θοδοξίας καί ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν παραδόσεων –κατ᾽ ἐμέ δέ καί ἀλεξικέραυνον τῆς ὀρθοδόξου Ἑλλάδος–, προδίδεται ἀπό μοναχούς οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν βλασφήμους ἱεράρχας… Εἶναι τοῦτο σημεῖον ἐσχάτης καταπτώσεως! Ἀλλ᾽ ἄν αὐτοί τόσο φθηνή ἀντίληψι γιά τήν Ὀρθοδοξία ἔχουν, ἄς μή λησμονοῦν ὅτι ὑπάρχει λαός, ὑπάρχει τό λεῖμμα τῆς εὐσεβείας, κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι πεθαίνουν γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἔχουν ὡς σύνθημα «Ὀρθοδοξία ἤ θάνατος» καί δέν θά ἐπιτρέψουν στούς νεωτεριστάς νεορθοδόξους καί νεοπάτορες νά νοθεύσουν τήν πίστι καί νά ὑποτάξουν τήν Ὀρθοδοξία». Ὁ λόγος τοῦ μητροπολίτου Αὐγουστίνου ἄναψε φωτιές στούς πατριαρχικούς, γι᾽ αὐτό ὁ τότε διοικητής τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Λούλης, κατ᾽ ἐπιθυμίαν τῶν οἰκουμενιστῶν, διέταξε τήν ἀπέλαση τοῦ ἱεράρχου! Τόν ξύπνησαν νύκτα, τοῦ ἀνακοίνωσαν ὅτι εἶναι ἀνεπιθύμητος στό Ἅγιον Ὄρος, καί ζήτησαν ν᾽ ἀναχωρήσῃ ἐκείνη τήν ὥρα! Φοβοῦνταν νά περιμένουν μέχρι τό πρωί, μή τυχόν πάρουν εἴδησι γιά τήν ἀπαίσια πρᾶξι τους οἱ μοναχοί καί ξεσηκωθοῦν. Τέτοιου εἴδους ἀγάπη καί ἀνεκτικότητα ἔχουν οἱ οἰκουμενισταί γιά τούς ὀρθοδόξους· δέν σεβάστηκαν οὔτε ἕνα γέροντα ἀγωνιστὴ ἱεράρχη!

[4]           Γέροντας Ἀναστάσιος Κουδουμιανός - Σύντομος βίος: Ὁ μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Ἀναστάσιος, κατά  κόσμο Γεώργιος Λεονταρίδης, γεννήθηκε στόν Πανασό Κρήτης, στίς 20/7/1927. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Νικόλαος, καταγόμενος ἀπό τή Σελεύκεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μέ πολλούς συγγενεῖς στό χωριό Δαμάνια Μονοφατσίου Κρήτης, τόπο ἐγκατάστασης προσφύγων ἀπό τή Σελεύκεια, μετά τή μικρασιατική καταστροφή...Τόν Γέροντα, ὡς μικρό Γεώργιο, τόν ὤθησε στά στοιχειώδη γράμματα τοῦ δημοτικοῦ σχολείου ἡ μητέρα του... Ἡ εὐλαβέστατη μητέρα τους ἀπό νωρίς τούς μετάγγισε τή δύναμη τῆς πίστεως καί τῆς προσευχῆς. Ὁ Γέροντας ἔμαθε νά νηστεύει αὐστηρά, νά μελετᾶ καί νά προσεύχεται μέ ὅλη τή δύναμη τῆς καρδιᾶς του. Ὡς μικρό παιδί, μελέτησε τόν βίο τοῦ Ἁγ. Ἀντωνίου, ἐμπνεύστηκε ἀπό τούς ἄθλους τῆς  ἔνθεης βιωτῆς του καί ἄρχισε νά ἐξασκεῖ τήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, διά τῆς Θεοτόκου, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν». Ὅπως ἀφηγεῖτο ὁ ἴδιος, αὐτή ἦταν ἡ μόνιμη προσευχητική του ἐνασχόληση. Δημιουργήθηκαν ἔτσι οἱ προϋποθέσεις ἀπό τά παιδικά χρόνια του ὥστε νά ἀναπτυχθεῖ ἀργότερα ἡ ἐσωκάρδια νοερά προσευχή, ὅταν ἐνεδύθη τό μοναχικό σχῆμα. Ἡ προσευχή του ὅμως προσήλκυσε τή χάρη τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία τοῦ χορήγησε στήν πρώτη τάξη τοῦ δημοτικοῦ τό χάρισμα τῆς χωρητικότητας τοῦ νοῦ. Ἡ εὐλογία τῆς Θεοτόκου τόν συνόδευε πάντοτε. Ὅταν ὡς ἔφηβος βρέθηκε στήν πόλη τοῦ Ἡρακλείου ἐργαζόμενος, παρασύρθηκε ἀπό ἕναν συγχωριανό του πού ἄνηκε σέ κάποια εὐαγγελική αἵρεση καί παρακολούθησε μιά ὁμιλία πού ἔγινε σέ αἴθουσά τους. Εὐθύς ἀμέσως ἡ Θεοτόκος ἐμφανίστηκε ἀστραπιαία στό νεαρό Γεώργιο, δείχνοντάς του τό μεγαλείο τῆς θ. Λειτουργίας ἀπό τό ὁποῖο κινδύνευσε νά ἀποκοπεῖ.... Ἡ παιδιόθεν κλίση του πρός τή μοναχική πολιτεία ἄρχισε νά γίνεται πραγματικότητα μέ τήν εἴσοδό του, ὡς δοκίμου μοναχοῦ, στήν Ἱ. Μ. Βροντησίου, στίς 26/7/1957, ἡμέρα ἑορτῆς τῆς Ἁγ. Παρασκευῆς, σέ ἡλικία 30 ἐτῶν... Στίς 12/8/1958, (στήν Ἱ.Μ. Κουδουμᾶ) ἐπί ἡγουμενίας Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Γεπεσάκη, ἐκπληρώθηκε ὁ θεῖος του πόθος καί ἐκάρη Μοναχός, μέ τό ὄνομα Ἀναστάσιος. Τόν ἑπόμενο χρόνο, δηλαδή στίς 11/8/1959, χειροτονήθηκε διάκος στήν Ἱ. Μονή τῆς μετανοίας του, ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ἀρκαδίας Τιμόθεο καί ἀργότερα Πρεσβύτερος. Ἐδῶ γεύστηκε ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση τοῦ Μοναστηριοῦ τήν παραδεδομένη ἀπό τούς Ἁγίους νέους κτήτορα του, Παρθένιο καί Εὐμένιο, καί ἐπιδόθηκε σέ σπουδαίους πνευματικούς ἀγῶνες. Ἀθλήθηκε πρωτογενῶς στήν ὑπακοή, ἀγόγγυστα διακόνησε σέ ὅλα τά διακονήματα, τά ὁποῖα τόν καιρό ἐκεῖνο, ἰδιαίτερα στήν Ἱ. Μ. Κουδουμᾶ, ἦταν ἐξαιρετικά κοπιαστικά καί ἐπίπονα. Ἐμπνεύστηκε ἀπό τή ζωή παλαιοτέρων καί ἐναρέτων μοναχῶν, ὅπως τοῦ Παρθενίου Ψαράκη, πνευματικοῦ τέκνου τῶν Ἁγ. Πατέρων Παρθενίου καί Εὐμενίου, τοῦ Νικοδημου Καλιγιαννάκη καί τοῦ Εὐμενίου Χαριτάκη. Ὑπῆρξε ἀσκητής καί συναγωνιστής τοῦ Ὁσίου Γέροντα Εὐμενίου Σαριδάκη καί ἄρωγός του στόν μεγάλο πειρασμό πού ἀντιμετώπιζε τά χρόνια ἐκεῖνα. Πάντοτε μιλοῦσε γιά τόν π. Εὐμένιο μέ μεγάλο σεβασμό καί τόν τιμοῦσε ὡς ἕναν Ὅσιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐντός τῆς χάριτος καί τῆς ὑπακοῆς ἁγιάζουσας Ἐκκλησίας, μέ ὀρθό ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου του καλλιέργησε τή σιωπή καί τήν εὐχή καί ἀθέατος ἀπό τήν ὑπόλοιπη ἀδελφότητα κατέφευγε στά σπήλαια καί τά ἁγιασμένα ἀσκητήρια, ἰδιαίτερα τίς νυχτερινές ὧρες, μέ νηστεῖες, μέ χαμαικοιτίες, μέ ἀγρυπνίες, μέ τήν ἐσωτερική νοερά ἐργασία καί ἄλλα πνευματικά γυμνάσματα καί ἀσκητικά παλαίσματα, ἀπό τά ὁποῖα ἀπόκτησε σπουδαῖες καί βαθιές πνευματικές ἐμπειρίες. Ἔζησε, ἐπί 7 περίπου χρόνια, στό Ἱ. Μετόχιο τῆς Ἱ. Μ. Κουδουμᾶ, στόν Ἁγ. Ἰωάννη πού βρίσκεται σέ παραλιακό χῶρο. Ἐκεῖ διέμενε ἐντός σπηλαίου μέσα σέ ἀπαράκλητες γιά τά ἀνθρώπινα μέτρα συνθῆκες διαβίωσης. Τήν περίοδο αὐτή εἶχε συνασκήτρια τή μητέρα του ἡ ὁποία, ὅπως προείπαμε, ἐκάρη Μοναχή μέ τό ὄνομα Εὐγενία. Τό βαρύ ἐγκεφαλικό πού ὑπέστη ἡ μητέρα του 1973 τόν ἀνάγκασε νά ἐγκαταλείψει τόν ἀγαπημένο του χῶρο τῆς ἀσκήσεως καί νά ἐπανέλθει στό χωριό τοῦ Πανασός γιά νά δώσει τήν ἀναγκαία βοήθεια σ' ἐκείνη, ἡ ὁποία ἐκοιμήθη τό ἴδιο ἔτος καί ἐτάφη στό ἐν λόγω χωριό. Μετά τήν κοίμηση τῆς μητέρας του μετέβη στό Ἅγ. Ὄρος, ὅπου περιόδευσε σέ Ἱ. Μονές καί Σκῆτες, χάριν εὐλογίας καί ἐγκαταβίωσε στήν σκήτη τῶν Ἰβήρων, κοντά στόν Γέροντα Γρηγόριο γιά ἕνα περίπου ἔτος. Ἡ ἐκεῖ παραμονή του ἦταν πολύ ὠφέλιμη, καθώς ἔζησε τόν ἁγιορείτικο τρόπο ζωῆς, ἀλλά καί γνώρισε σπουδαῖες προσωπικότητες, ὅπως τόν Γέροντα Ἀθανάσιο τόν Ἰβηρίτη. Ἐπανῆλθε στήν Κρήτη γιά λόγους ὑγείας τό ἔτος 1974, καί μετά ἀπό συνάντηση μέ τό γνωστό του Μητροπολίτου Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Τιμόθεο, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στίς 24/11/1974. Ὁ Ἐπίσκοπος Τιμόθεος τοῦ πρότεινε νά ἐπιλέξει μεταξύ τῶν Ἐνοριῶν Ἀντισκαρίου καί Τσούτσουρου. Ὁ Γέροντας ἐπέλεξε τήν ἐνορία Τσούτσουρου στήν ὁποία ἐφημέρευσε ἀπό τό 1974 ἕως καί τίς 30/6/2000, ὁπότε καί συνταξιοδοτήθηκε...Ἐπανῆλθε στήν Ἱ. Μονή τῆς μετανοίας του μόνιμα τό ἔτος 2002, ὅπου ἔζησε τόν ὑπόλοιπο βίο του ἀσκητικά καί σιωπηλά, «πλήρης χάριτος καί Πνεύματος Ἁγίου», διδάσκων τόν ἀνεκτίμητο λόγο τῆς πατερικῆς παραδόσεως καί ἀπολαμβάνων τόν ἀπεριόριστο σεβασμό τῆς ἀδελφότητας καί τῶν προσκυνητῶν τῆς Ἱ. Μονῆς, μέχρι τῆς ὁσιακῆς τελευτῆς του, ἡ ὁποία ἐπῆλθε στίς 2/12/2013. (Ἀπό τό βιβλίο Γέροντας Ἀναστάσιος ὁ Κουδουμιανός. Ἐκδ. Ἱ. Κ. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Κουδουμᾶ).

[5]                      Ἐνδιάθετη γλῶσσα ἤ ἐνδιάθετος λόγος εἶναι ὁ ἐσωτερικός λόγος, ὁ ἐνδόμυχος, ὁ λόγος τοῦ νοῦ, ἡ ἐσωτερική φωνή τῆς ψυχῆς μας. Ὁ ἄλλος λόγος πού διαθέτουμε εἶναι ὁ προφορικός λόγος.

[6]               Προσωπική μαρτυρία ἱερέως- πνευματικοῦ του τέκνου.