Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς μας ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὶς ἰδέες καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας. Οἱ καλὲς σκέψεις διευκολύνουν τὴ ζωή. Ὅταν λέμε καλὲς σκέψεις, ἐννοοῦμε αὐτὲς ποὺ στηρίζονται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν ἀποδοχὴ τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὄχι μόνο. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ βεβαιότητα ὅτι τίποτα δὲν συμβαίνει δίχως τὴν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ. Οἱ θεοφιλεῖς σκέψεις κάνουν τὰ διάφορα βιωτικὰ προβλήματα εὐκολότερα στὴ λύση τους. Πάντα ὅμως ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ὑπάρχει καλὴ προαίρεση καὶ σταθερότητα στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει νὰ μένει μόνο στὶς καλὲς σκέψεις. Χρειάζεται νὰ προχωράει καὶ στὶς καλὲς πράξεις. Καὶ νὰ θυμᾶται συνεχῶς ὅτι οἱ σκέψεις ἔρχονται εὔκολα στὸ νοῦ, ἀλλὰ καὶ εὔκολα λησμονοῦνται καὶ παραχωροῦν τὴ θέση τους σὲ πονηρὲς σκέψεις ποὺ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ Θεό.
Ὁ πιστὸς παίρνει πάντα τὰ μηνύματα ποὺ καθημερινὰ στέλνει ὁ Θεὸς καὶ διατηρεῖ τὸν πνευματικό του προσανατολισμό. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ τίποτα δὲν ἔχει σταθερὸ στὴ ζωή του, συνεχῶς κλυδωνίζεται, ἀναθεωρεῖ καὶ τελικὰ καταβυθίζεται στὴν ἀνείπωτη δυστυχία, τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς.
Ὁ γέροντας Θαδδαῖος τῆς Σερβίας κάνει μία ἀξιοπρόσεκτη σύγκριση τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν ἄπιστο καὶ καταλήγει σὲ ἕνα ἐνδιαφέρον συμπέρασμα: «Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ποὺ ζεῖ μέσα του τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἀκτινοβολεῖ ἅγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ μέσα μας μία ἀτμόσφαιρα παραδείσου, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς κολάσεως, τὴν ὁποία ἀκτινοβολεῖ ὅποιος ἔχει τὸν Ἅδη στὴν καρδιά του. Ὁ ρόλος τῶν χριστιανῶν στὸν κόσμο εἶναι νὰ φιλτράρουν τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς γῆς, ὥστε νὰ κερδίζει διαρκῶς ἔδαφος ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ».
Αὐτὸν τὸν ρόλο δὲν τὸν ἐπιδιώκει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ἁπλῶς εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φωτεινῆς του ζωῆς. Τηρώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ὁ ἴδιος, ζεῖ πνευματικὰ καὶ τὸ παράδειγμά του δείχνει τὸν ὀρθὸ δρόμο. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἀγνοοῦν οἱ περισσότεροι χριστιανοί. Νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ βοηθήσουν τοὺς ἄλλους, ἐνῷ καὶ οἱ ἴδιοι εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τὸν κόσμο. Ἀλλὰ πόση ὁμοιότητα μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ τὸ κοσμικὸ φρόνημα; Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ βαδίζουν οἱ χριστιανοὶ μὲ συνέπεια τὸ δρόμο τῶν θείων ἐντολῶν, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὴ νοοτροπία τοῦ κόσμου. Νὰ μὴ ρίχνουν νερὸ στὸ κρασί τους. Νὰ εἶναι σὲ ὅλα προσεκτικοί. Πιστοὶ στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς ταλαντεύσεις, καὶ ἀποφασισμένοι νὰ ὑποστοῦν καὶ διωγμοὺς χάριν τοῦ Χριστοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου