Τά θαυμάσια τῆς δημιουργίας:

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ:

 

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ ΗΧΩΝ

 

«Ποιος πάλι λογικός άνθρωπος δεν θα διακρίνη πίσω από την ηχητική αρμονία της φύσεως τον άφθαστο καλ­λιτεχνικό νου τού Θεού; Και ποιος δεν θα τον υμνήση επάξια;» 

 

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη 

 «Καθώς παρατηρούσα τον πανώριο κόσμο— σημειώ­νει κάποιος σοφός — νόμισα ότι ακούω ένα δυνατό κή­ρυγμα και αποκαλύφθηκα αυτόματα. Μου φάνηκε ότι επρόκειτο να ψάλλω κι' εγώ αλληλούια».

 

Το ίδιο ισχύει εάν το «παρατηρούσα» γινόταν «ά­κουα». Οι μελωδικοί και αρμονικοί ήχοι που είναι σκορπισμένοι μέσα στην δημιουργία, παρόμοια βιώ­ματα προξενούν σ' αυτόν που τους ακροάζεται.

 

Ας μην εξετάσουμε όλους τους ήχους, γιατί θα μακρύνη η έρευνα. Ας σταθούμε μόνο στις φωνές των που­λιών. Ας στρέψουμε την προσοχή μας κυρίως στον κό­σμο των ωδικών πτηνών. Και συνεπαρμένοι από τα γλυκόλαλα κελαηδήματά τους, ας καταλήξουμε σε προσευχές και δοξολογικές αναφωνήσεις.

 

«Ν' ακούω τη φωνή σας, πουλάκια, μ’ αρέσει σε ξέφωτη θέσι, σε λόγγο βαθύ. Σαν ήλιος προβαίνει σαν ήσυχα σβιέται παντέχω πως λέτε καμμιά προσευχή».

 

Εδώ ο ποιητής—πρόκειται για τον Γεράσιμο Μαρκορά — στα πρωινά και βραδυνά τραγούδια των πουλιών διακρίνει ορθρινές και εσπερινές προσευχές. «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον... Αινείτε αυτόν ερπετά και πετεινά πτερωτά».

 

Τι να πρωτοθαυμάση κανείς από τους φτερωτούς μας φίλους που με τα τραγούδια τους σκορπίζουν χάρι και ζωντάνια σ’ όλη την δημιουργία!

 

Οι φυσιοδίφες, τα ωδικά πτηνά τα υπολογίζουν γύρω στα δέκα χιλιάδες είδη, που το καθένα έχει το δικό του μουσικό πρόγραμμα. Όλα τα είδη των ρυθμών και των τραγουδιών. Ο κατώτερος λάρυγγάς τους, η σύριγγα, φέρει τέσσερα ως οκτώ ζεύγη ωδικών μυών που είναι συμμετρικά διατεταγμένα. Σε ωρισμένα πουλιά, όπως λ.χ. στο αηδόνι οι λαρυγγικοί αυτοί μυς είναι ισχυρό­τατοι, ώστε να αντέχουν σε παρατεταμένα κελαηδήματα.

 

Ολα σχεδόν τα ωδικά πουλιά περιλαμβάνονται στην τάξι των «ξηροβατικών». Λέγονται έτσι διότι κάθονται και κοιμούνται σε ξερά κλαδιά δένδρων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλα τα ξηροβατικά είναι και καλοί τραγουδιστές, όπως το παρατηρούμε λ.χ. στο ψαρόνι, (=μαυροπούλι), στην κουρούνα, στην κίσσα που δεν φημίζονται για τις μελωδίες τους.

 

Όμορφο και ζωντανό είναι το κελάηδημα τού κό­τσυφα που αντηχεί στους κήπους και στις εξοχές. Ω­ραίο και το κελάηδημα της τσίχλας, καθώς το μουσικό της μοτίβο επαναλαμβάνεται ομοιόμορφα μέσα στα δάση.

 

Μελωδικούς και ρυθμικούς τόνους σκορπίζει και ο σπίνος, που ανήκει στην ομάδα των σπιζών, μια ο­μάδα που διαθέτει εξαιρετικούς μελωδούς. Στον ελληνικό χώρο κυκλοφορεί από παλαιά το πασίγνωστο τραγούδι που παρουσιάζει διάλογο παιδιού και σπίνου. Σημειώ­νουμε την πρώτη στροφή:

 

Σε φουντωμένου δένδρου κλωνάρι κάθεται σπίνος και κελαηδεί, τόσην ακούει τέχνη και χάρι και πλησιάζει ένα παιδί.

 

Η ζωνοτριχία η λευκόφρυδη— ανήκει κι αυτή στις σπίζες— μας προσφέρει μελαγχολικό κελάηδημα. Τα τραγούδια της παίζονται σε επτά νότες, αρκετά μελαγ­χολικές. Μελαγχολικό επίσης είναι και το τραγούδι της πυραλίδας, που και αυτή ανήκει στην ίδια ομάδα.

 

Πλούσια ποικιλία μελωδιών συναντούμε στην «μελόσπιζα», ένα είδος σπίνου. Ένας πτηνολόγος διεπίστωσε ότι το αρσενικό από την ανατολή ως την δύσι τού ήλιου σφύριξε περισσότερους από δύο χιλιάδες σκοπούς!

 

Και ο μικρός τρυποφράχτης (ή τρωγλοδύτης) που φωλιάζει μέσα στους φράχτες, στους θάμνους και στα δενδράκια έχει συμπαθητικό κελάηδημα. Η δεύτερη νότα του τελειώνει μία οκτάβα πιο ψηλά από την πρώτη.

 

Ιδιότυπο είναι το τραγούδι ενός πτηνού, που ζη στις βόρειες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών. Ομοιάζει με το νιαούρισμα της γάτας. Γι’ αυτό και το πουλί ονομάζεται «μίμος - γάτα». Αναγνωρίζεται από το μικρό μαύρο σκουφάκι του και από μια καφφέ κηλί­δα κάτω από την ουρά του.

 

Εξαιρετικές είναι και οι μελωδίες των κορυδαλ­λών. Ωρισμένα είδη ευδοκιμούν και στο κλουβί και μά­λιστα για πολλά έτη. Ένα είδος, ο κορυδαλλός ο δενδροδίαιτος, που έχει και λοφίο, θεωρείται ο πιο μελωδι­κός άπ' όλους. Πολλές φορές το τραγούδι του αμιλλάται το αηδόνι.

 

Πρωτότυπο κελάηδημα κάνει η παραδεισία η ρουδόλφιος, από τα πιο εντυπωσιακά παραδείσια πτηνά. Το αρσενικό κρεμιέται ανάποδα από το κλαδί του και εμφανίζοντας τους χρωματιστούς κυματισμούς των φτε­ρών του, κελαηδεί με σιγανή φωνή συνέχεια στον ίδιο τόνο επί δέκα η δεκαπέντε λεπτά.

 

Υπάρχουν πουλιά που μιμούνται τα ξένα τραγούδια. Ο σκώπτης που ανήκει σε μία οικογένεια συγγε­νική με τις τσίχλες και ζη στα νότια των Ηνωμένων Πολιτειών είναι σπουδαίος μίμος. Κελαηδεί όλο το χρόνο, ημέρα και νύχτα, και αρέσκεται να επαναλαμβάνη μουσικές φράσεις από τα τραγούδια των άλλων που­λιών. Οι ικανότητες τού λάρυγγά του προξενούν μεγάλο θαυμασμό. Μερικοί εξυψώνουν τόσο πολύ τον σκώπτη, ώστε τον τοποθετούν πάνω κι' από το αηδόνι.

 

Μελωδικά τραγούδια μας προσφέρουν ο φλώρος και το καναρίνι, καθώς και ωρισμένα πουλιά, που δημιουρ­γούνται από διασταυρώσεις καναρινιού και σπιζών. Συγ­κεκριμένα, από την διασταύρωσι αρσενικού σπίνου και θηλυκού καναρινιού γεννιώνται πτηνά με ωραιότατες αποχρώσεις στο φτέρωμά τους και με πολύ μελωδική φωνή.

 

Και ο καρδινάλιος — το πουλί που νομίζεις ότι το βούτηξαν σε κόκκινη βαφή, διότι είναι εντελώς κόκ­κινος— κελαηδεί ωραία. Τον κλείνουν, όπως το έχουμε αναφέρει, μέσα στα κλουβιά, όπου αρσενικό και θη­λυκό κελαηδούν όλο το χρόνο.

 

Θελκτικές και χαριτωμένες μελωδίες σκορπίζει και ένα μικρό και ωραίο αποδημητικό, με κοκκινωπό λαιμό, ο ερύθακος ο ερυθρολαίμης, ο γνωστός κοκκινολαίμης, όταν κελαηδή το καλοκαίρι στα ψηλώματα και το φθι­νόπωρο στους κάμπους.

 

Αλλά τα σκήπτρα στις μελωδίες τα κατέχει το α η δ ό ν ι, το ηδύμολπο και καλλίμολπο. Τερπνό και γλυ­κό κελάηδημα. Ποικιλία μουσικών στροφών. Έχουν μετρήσει γύρω στις εικοσιτέσσερις. Εξαιρετική αντοχή τού λάρυγγα λόγω ειδικής κατασκευής των μυών του. Κελαηδεί ώρες ολόκληρες χωρίς διακοπή. Μάλιστα ένα αηδόνι, πιο μεγάλο από το δικό μας, που ζη στα βό­ρεια μέρη της Ευρώπης, κελαηδεί ολόκληρο σχεδόν το εικοσιτετράωρο. Που την βρίσκουν τόση δύναμι τα φω­νητικά του όργανα! Έντασι, διάρκεια, χρωματισμός, ποι­κιλία, αρμονία! Όλα αξιοθαύμαστα. Ο πιο επιδέξιος πλαγιαυλιστής δεν μπορεί να αποδώση με το φλάουτο του την συγκίνησι και την χάρι που έχει το τραγούδι του. Ο μεγάλος μουσουργός Μπε­τόβεν προσπάθησε να ομορφύνη την «ποιμενική» του συμφωνία με τις μελωδίες του.

 

Δεν θαυμάζουμε μόνο τις εκλεκτές μελωδίες των πτηνών, αλλά και την αρμονική τους τοποθέτησι μέσα στην φύσι, τόσο από πλευράς χρόνου, όσο και από πλευράς τόπου.

 

Υπάρχουν ωρισμένες ώρες που η φύσις προσλαμ­βάνει ένα χαρούμενο χρώμα. Τότε παρατηρούμε ότι και τα κελαηδήματα των πουλιών προσφέρουν έναν τόνο χαράς. Άλλοτε παίρνει μία μελαγχολική όψι. Συμμορ­φώνονται σ' αυτό και τα πουλιά. Μερικές τοποθεσίες εμφανίζονται ερημικές και μεγαλοπρεπείς. Σ' αυτές α­κούγονται επιβλητικές κραυγές. Ωρισμένα μέρη δη­μιουργούν σκυθρωπή ατμόσφαιρα. Σ' αυτά και οι ήχοι που παρατηρούνται είναι περιπαθείς. Όσο προσέχει κανείς και διαπιστώνει αυτή την αρμονία, γεμίζει θαυ­μασμό και κατάπληξι.

 

Το πρωΐ, καθώς ξυπνά η ζωή στο δάσος, και το χτυ­πούν οι πρώτες ηλιακές ακτίνες, δημιουργείται χαρού­μενη ατμόσφαιρα. Γι' αυτό και όλα τα κελαηδήματα των πουλιών κυριαρχούνται από χαρμόσυνους τόνους. Χα­ρούμενα και εύθυμα τερετίσματα.

 

Το δειλινό, στο δάσος ή στην άκρη τού λειβαδιού, πέφτει ένα πέπλο μελαγχολίας. Γι' αυτό οι φωνές των πουλιών γίνονται νοσταλγικές, απαλές, και χάνουν τον πρωινό ζωηρό τόνο.

 

Όταν το δάσος παραδοθή στην αγκάλη της νύχτας, παίρνει ένα χρώμα μαύρο και σκοτεινό. Κι’ εδώ συνται­ριασμένοι άριστα οι ήχοι των πουλιών. Κελαηδήματα θλιμμένα. Γκιώνης, αγριοκόκκορας, κουκουβάγιες, κλαψοπούλια, όλες οι θλιμμένες φωνές τώρα εμφανίζονται.

 

Το αηδόνι με το περιπαθές άσμα του κρύβεται σε σύδενδρα, σε πυκνά χαμόκλαδα, σε λόχμες, σε ρεματιές, σε υγρά δάση, σε μέρη δηλαδή που επικρατεί κά­ποιο αντίστοιχο κλίμα.

 

Ο τσοπανάκος (επιστημονικά, η σίττη) που αρέσκεται να ζη σε υψηλά και μεγαλοπρεπή δένδρα βγάζει και με­γαλοπρεπείς ήχους. Η φωνή του είναι μεταλλική και διαπεραστική. Γι’ αυτό ονομάζεται και σφυριχτής.

 

Ο κορυδαλλός βγάζει έντονες και χαρούμενες με­λωδίες. Το περιβάλλον όπου τις σκορπίζει είναι αυτό που ταιριάζει. Ανεβαίνει σε δυσθεώρητα ύψη και μέσα στην φωτεινή χαρά και απεραντοσύνη τού ουρανού χύ­νει τις όμορφες μελωδίες του, που ακούγονται καθαρά, δίνοντας την εντύπωση ότι κατεβαίνουν από κάποια μακρυνή άκρη τού ουράνιου θόλου. Έχει λεχθή ότι αν επρόκειτο για βρυχηθμούς λιονταριού δεν θα ακούγον­ταν από τόση απόστασι. Ανοιχτός, φωτεινός, μεγαλο­πρεπής χώρος. Πλούσιες, λυρικές, χαρμόσυνες, μεγαλο­πρεπείς νότες.

 

Σε υψηλούς τόπους ακούγεται ο βασιλάκης (η κάρζιακας) ένα μικρό πουλί, καφφετί, με τραγούδι που κι­νείται σε υψηλές μελωδικές νότες.

 

Ανάμεσα στα βάραθρα και στα ύψη των μεγάλων βουνών, που όλα αποπνέουν φοβερή μεγαλοπρέπεια, α­κούγονται αντίστοιχες κραυγές από τους κόρακες, τα όρνεα και τους αετούς.

 

Θυμάμαι κάποτε που βρισκόμουν σε κάποιες υψηλές και άγριες περιοχές της Γκιώνας, ανάμεσα σε απότομα βράχια και φαράγγια, πόσο ανάλογοι σε φοβερό μεγαλείο ήταν οι κρωγμοί των κοράκων, καθώς μάλιστα δημιουρ­γούσαν αντηχήσεις πάνω στις κάθετες βραχόπετρες.

 

Και άλλη φορά, στους ίδιους τόπους, ανάμεσα σε βοσκούς, όταν τα χαράματα, «όρθρου βαθέος», ακούσθηκαν κακκαρίσματα από πολυάριθμες πέρδικες, σαν ομοβροντίες όπλων που εσήμαιναν το διαβατής νύχτας, καθώς ηχούσαν και αντηχούσαν σε βράχια και φαράγγια, πόσο συντονισμένα παρουσιάζονταν με το όλο φυσικό πλαίσιο!

 

«Τέλος εφάνη τού ηλίου η πρώτη ακτίς (γράφει ο Παπαδιαμάντης περιγράφοντας την φύσι μετά από πα­σχαλινή λειτουργία σε ερημικό νησιώτικο εξωκκλήσι) και ανέθορεν από της θαλάσσης μία πυρίνη παμφαής γραμμή τού πανεκλάμπρου φωστήρος. Και την ιδίαν στιγμήν ηκούσθη πρώτη μεγάλη και επιβλητική φωνή, ο κλαγγασμός τού αετού, χαιρετήσαντος την ανατολήν τού ηλίου επάνω εις το βουνόν, από της άφθαστου και απάτητου επί των απορρώγων βράχων καλιάς του. Και δευτέρα χαιρετιστήριος φωνή ηκούσθη, ο κακκαβισμός τού ιέρακος, ο κρωγμός τού ιέρακος επάνω εις το βου­νόν, εις μίαν υψηλήν χαράδραν τού ιλιγγιώδους βουνού τού Κουρούπη, εκεί επάνω. Και τρίτη φωνή κλιμακηδόν εχαιρέτησε το παμφαές άστρον της ημέρας, ο τιτιβισμός της πέρδικος και της τρυγόνος εις το μεσουψές της κοιλάδος. Και τελευταία αμέσως εχαιρέτησε δια τού μινυρισμού την ανατολήν τού ηλίου η γλυκεία χελιδών... Και ακροτελεύτιοι δειλοί μινυρισμοί ηκούσθη­σαν των μικρών στρουθίων επί των θάμνων...».

 

Υπάρχουν όμως πουλιά και στα τροπικά κλί­ματα. Ας μεταφερθούμε λοιπόν εκεί. Αυτές οι χώρες γνωρίζουν πολύ χτυπητούς ήχους. Όλα είναι έντονα, ζωηρά και βροντερά. Με πάταγο πέφτουν οι καταρρα­κτώδεις βροχές. Με κρότο πέφτουν τα φύλλα το φθινό­πωρο. Το τεράστιο φύλλο ενός φοίνικα κρημνίζεται με κρότο πυροβολισμού. Τα φύλλα τού γιγαντιαίου μπαμπού συνεχώς τρίζουν με έντονο θόρυβο. Οι σπόροι εκ­τινάσσονται από τους καρπούς με κρότο. Το φύσημα τού αέρα ανάμεσα από φλούδες σπόρων ωρισμένων αγκα­θωτών θάμνων δημιουργεί παράξενα σφυρίγματα (όπως σε μερικούς που συναντώνται στις πεδιάδες της Ανα­τολικής Αφρικής). Οι σπερματοθήκες της κροτούσας αμμοδόχης, ενός περίεργου δένδρου των υγρότοπων της Ν. Αμερικής, σπάζουν με έκρηξι. Από αυτό προήλθε και η χαριτωμένη ονομασία της, «κουδούνι για το γεύμα των πιθήκων»! Επίσης οι βάτραχοι σφυροκοπούν τον αέρα με κοάσματα που είναι ισχυρά σφυρίγματα.

 

Διαφορετικό λοιπόν το σκηνικό. Διαφορετικές και οι φωνές των πουλιών. Εδώ τα κελαηδήματα είναι συν­τονισμένα σ' αυτή την θορυβώδη γραμμή. Έτσι προβάλ­λει αρμονικό συνταίριασμα τού μέρους προς το σύνολο.

 

Να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Στην Αφρική οι φραγκολίνοι, κάτι σαν τις δικές μας πέρδικες, βγάζουν στριγγιές διαπεραστικές κραυγές. Σ' ένα εκτροφείο στην Κένυα μόλις χάραζε η ημέρα και πρόβαλλαν οι πρώτες ακτίνες, οι πολυάριθμες κραυγές τους μέσα από τα χόρτα, τα δένδρα και τους θάμνους, χαλούσαν τον κόσμο κι' έκαναν όλους να διακόπτουν τον ευχάριστο πρωινό ύπνο τους.

 

Οι βούκεροι, συγγενείς με τους δικούς μας κόρακες, μεγάλα κοινωνικά πουλιά που ζουν συχνά κοντά στους ανθρώπους, καθώς πετούν πολλοί μαζί, δίνουν την εντύπωσι ότι περνάει τραίνο. Όταν χτυπούν τα φτερά τους, επειδή τα ερετικά δεν περιβάλλονται στις βάσεις τους από καλυπτήρια, διέρχεται ελεύθερα ανάμεσα τους ο αέ­ρας και σφυρίζει.

 

Οι φραγκόκοτες, ήσυχα και ειρηνικά πουλιά, συγ­γενικά προς τους φασιανούς, όταν το βράδυ πετούν από δένδρο σε δένδρο για να κουρνιάσουν, χαλάνε τον κόσμο με τον θόρυβο που κάνουν. Δημιουργούν βαβυλώνια με­ταλλικών κραυγών.

 

Ένα από τα παραδείσια πτηνά, το μεγαλύτερο που ζη στα νησιά Αρού και στην Ν. Γουϊνέα, συνηθίζει ωρισμένες εποχές να χορεύη. Λικνίζει ρυθμικά πέρα - δώθε το σώ­μα του στο κλαδί τού δένδρου. Συγχρόνως βγάζει διαπερα­στικές κραυγές που ακούγονται σε τεράστιες αποστάσεις.

 

Στον Αμαζόνιο ζη ένα από τα παράδοξα πουλιά της περιοχής, που ο ήχος της φωνής του θυμίζει το κτύπημα του σφυριού στο αμόνι.

 

Το καϊμίτσι είναι ένα πουλί όμοιο με την πάπια, και ζη μόνο στην Ν. Αμερική. Αγαπά τις ακροποταμιές και τα έλη, αλλά συναντάται και στα αγροκτήματα σαν κατοικίδιο. Αυτό διαθέτει μελωδική και δυνατή φωνή. Εκτός από μερικές κραυγές όμοιες με της πάπιας, βγά­ζει συχνά μία κραυγή που είναι λαρυγγώδης και βαθειά, όμοια με σάλπισμα. Επειδή ζουν ομαδικά, πέντε έως δέκα άτομα, το ηλιοβασίλεμα όταν κράζουν δημιουργούν πολύ έντονες ηχητικές εντυπώσεις.

 

Στην Βραζιλία κάποιο πουλί το αποκαλούν ferreiro, που εξηγείται «σιδηρουργός». Η ονομασία του προέρχεται από το είδος της φωνής του. Παρ' όλο που δεν έχει μεγάλο μέγεθος — έχει το μέγεθος κότσυφα — βγάζει μία εκκωφαντική κραυγή όμοια με σφυροκόπημα.

 

Και στις Ινδίες κάποιο πουλί διαθέτει πολύ ισχυρή μεταλλική φωνή. Εξ αιτίας τού έντονου ήχου το απο­καλούν χαλκοσιδηρουργό.

 

Ας κάνουμε μία κατάδυσι και ας ρίξουμε ένα βλέμ­μα και στον θαλάσσιο κόσμο. Ας μεταφερθούμε νοερά στα νερά της Χαβάης. Σ' αυτές τις θάλασσες ακούγονται περίεργοι ήχοι, για τους οποίους λίγα πράγματα είναι γνωστά. Με την βοήθεια ενός υποβρύχιου μικροφώνου μπορεί να ακουσθή το τραγούδι μιας φάλαινας σε βά­θος τριακοσίων μέτρων. Σε λίγο συλλαμβάνεται και το τραγούδι άλλων φαλαινών. Βλέπετε είναι η εποχή τού ζευγαρώματος και της γέννας, και έχουν μαζευτή εκεί, στις ακτές της Χαβάης, πολυάριθμες.

 

Τα τραγούδια αυτά μπορούν να κρατήσουν μέχρι και μισή ώρα. Υπάρχει μία σειρά στις μουσικές στροφές, η οποία διατηρείται πιστά. Το μόνο που θα παρατηρηθή είναι κάποια επανάληψις, όχι αλλαγή στην σειρά. Όλες οι φάλαινες λένε το ίδιο τραγούδι. Αλλά την επό­μενη χρονιά που θα συγκεντρωθούν πάλι εκεί για το ζευγάρωμα και την γέννα, θα πούνε καινούργιο τραγούδι, με διαφορετικά θέματα. Και όλες θα λένε το ίδιο.

 

Έτυχε, παρακολουθώντας κάποια τηλεοπτική εκ­πομπή να ακούσω το τραγούδι τού μεγάλου αυτού κή­τους. Γεμάτο έντασι, πάθος, μυστήριο και απόκοσμο μεγαλείο! Ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Και κάτι το πρωτόγνωρο. Και όπως είναι μυστηριώδη και μεγαλειώ­δη τα βάθη των θαλασσών, έτσι ακριβώς πρόβαλε η περιπαθή μελωδία του. Έπρεπε να ταιριάζη με το φυ­σικό της πλαίσιο. Ας σημειωθή ότι τα θαυμάσια αυτά «θαλασσινά» τραγούδια ακούγονται μίλια ολόκληρα μα­κριά και σκορπίζουν ρίγος σε όποιους τύχη να βρίσκον­ται στα γαλάζια νερά τού Ειρηνικού και να τα ακροασθούν.

 

Στις μουσικές αρμονίες της φύσεως συμμετέχουν κά­πως και τα έντομα. Τις καλοκαιριάτικες νύχτες η υπόκρουσις από τα αναρίθμητα τριζόνια και τους γρύλους ξεχύνεται τόσο ταιριαστή! Απαλούς ήχους σκορπίζουν και τα φτερά των εντόμων. Κάποιος ειδικός διεπίστωσε πως όταν τα φτερά ενός εντόμου κάνουν τετρακόσιες σαράντα δονήσεις στο δευτερόλεπτο, ο βόμβος τους αντιστοιχεί με την νότα «λά». Κατά την δόνησι και ο μουσικός ήχος. Πηγαίνουν ανάλογα. Και οι δονήσεις σύμφωνα με ό,τι απαιτεί ο όλος ηχητικός περίγυρος. Όλα υπακούουν στους νόμους της αρμονίας.

 

Επόμενο είναι μετά από όλα αυτά να στρέφεται η σκέψις μας προς τον πάνσοφο Μουσικοσυνθέτη που τα εναρμόνισε όλα τόσα θαυμαστά. Όταν ακούσουμε την εκτέλεσι ενός τραγουδιού από χορωδία και ορχήστρα, θα παρατηρήσουμε πόσο συν­ταιριασμένες είναι οι φωνές με τα όργανα. Ακόμη ότι το είδος της μελωδίας και τού ρυθμού και τού οργάνου είναι εναρμονισμένα με το περιεχόμενο και το νόημα τού τραγουδιού. Βέβαια δούλεψαν μερικά καλλιτεχνικά μυαλά, ώστε να συντονισθούν όλα και να πρόκυψη αυτή η ακουστική ομορφιά. Ποιος θα το αμφισβητούσε;

 

Ποιος πάλι λογικός άνθρωπος δεν θα διακρίνη πίσω από την ηχητική αρμονία της φύσεως τον άφθαστο καλ­λιτεχνικό νου τού Θεού; Και ποιος δεν θα τον υμνήση επάξια; Και ποια ευαίσθητη ανθρώπινη ύπαρξις δεν θα τού ζητήση να σκορπίση τέτοιες χάριτες και σ' έναν άλλο χώρο; Δηλαδή στον εσωτερικό κόσμο, στον «κρυπτόν της καρδίας άνθρωπον». Και εδώ πρόκειται για μία αρμονία και ευπρέπεια που δεν θα κρατηθή στα στε­νά όρια μιας προσωρινότητας, αλλά θα επεκταθή σε μία χρονική απεραντοσύνη.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» ΕΚΔΟΣΗ Β’ –ΑΘΗΝΑ 1990

 

 

 http://fdanihl.blogspot.com/2017/04/blog-post_20.html