Ή τρίτη και τελευταία σύλληψη του έγινε στις 25 Σεπτεμβρίου 1958. Αιτία στάθηκε μάλλον το γεγονός ότι γύρω του είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός μαθητών, κάτι πού θεωρήθηκε ώς άμεσος κίνδυνος στα μάτια του αθεϊστικού καθεστώτος.
Στήν δίκη, πού έγινε, ό κύριος μάρτυρας υπερασπίσεως του ήταν ό πρώην μαθητής και επίσης βαπτιστικός του, ό όποιος διαβεβαίωσε, ότι ό π. Ιλαρίων ποτέ δεν μίλησε για την «ειρήνη» με τήν έννοια πού κατανοούσαν οι αρχές (εννοώντας την εξόντωση τού κομμουνισμού).
Ό π. Ιλαρίων, επίσης, υπεράσπισε τον εαυτό του λέγοντας ότι απλώς ήθελε να «διαδώση τήν ειρήνη τού Χριστού».
Όπως προβλεπόταν, ή τελευταία άπόφασι τού δικαστηρίου ήταν 20 χρόνια φυλάκισι λόγω τής «εντατικής δραστηριότητός του εναντίον τού λαϊκού στρώματος και τής επαναστατικής του κινήσεως» και άλλα 20 χρόνια επειδή «συνωμοτούσε εναντίον τών άρχών». Μεταφέρθηκε πρώτα στις φυλακές τού GHERIA και μετά στο AIUD για να συμπληρώση τήν ποινή του.
Αφού άρνήθηκε να δεχθή όποιονδήποτε συμβιβασμό, σήκωσε τον σταυρό του μέχρι τέλους ώς αληθινός μαθητής τού Χριστού. Στις φυλακές τού AIUD ό π. Ιλαρίων έγινε ό κύριος καθοδηγητής και ό πνευματικός πατέρας τών φυλακισμένων μαζί μέ τον μεγάλο θεολόγο π. Δημήτριο SABAU Σύμφωνα μέ τον π. Ιωάννη 5303, ό όποιος βρισκόταν ήδη στή φυλακή, ό π. Ιλαρίων λειτουργούσε μέ απέραντο σεβασμό και εμφορούνταν τόσο πλούσια από τή χάρι τού Χριστού, ώστε ή προσευχή του ένέπνεε όλη τήν ομάδα τών φυλακισμένων να συμμετέχουν στήν ακολουθία μέ όλη τους τήν ύπαρξη, καρδιακά.
"Έγινε λοιπόν το AIUD ένα αληθινό μοναστήρι, «το μεγαλύτερο επίτευγμα τής ρουμανικής πνευματικότητας».
Στον ίδιο τόπο, στις φυλακές τού AIUD, εξ αιτίας όλων των βασανιστηρίων και των στερήσεων πού υπέστη και επειδή τού αρνήθηκαν κάθε ιατρική περίθαλψη, έκοιμήθη ώς αληθινός μάρτυρας στις 18 Σεπτεμβρίου 1961. Έτάφη στους κοινούς τάφους των φυλακών χωρίς σταυρό.
"Ενας φυλακισμένος, ό π. Ιωάννη BARDAS, περιγράφει τήν ημέρα κατά τήν οποία όλοι έμαθαν στο AIUD, διά μέσου χτυπημάτων στους τοίχους των κελλιών των φυλακών και στους σωλήνες μέ σύστημα Μόρς, ότι ό π. Ιλαρίων έκοιμήθη•
«Όταν μάθαμε ότι έκοιμήθη έν Κυρίω, αγρυπνήσαμε δύο βραδιές, μέχρι πού τον μετέφεραν στο κοινό νεκροταφείο των πολιτικών φυλακισμένων. Τήν δεύτερη βραδιά αυτοί πού βρίσκονταν στον κάτω όροφο, κοντά στο νεκροτομείο, στον χώρο πού κρατούσαν τούς νεκρούς, έδωσαν σήμα• “Αυτή τή στιγμή παίρνουν τον π. Ίλαρίωνα”!
"Ήμασταν όλοι κάτω απ’ τα σκεπάσματά μας -μετά τις 10 μ.μ-, τήν ώρα πού σβήνουν τα φώτα. Όλοι μας, 5.000 άτομα συμπεριλαμβανομένων 400 ορθοδόξων Ιερέων, προσευχόμασταν όπως ώριζε το τυπικό τής Εκκλησίας• “Μετά των άγιων άνάπαυσον, Χριστέ... Άν υπήρχε Ιερέας στο κελλί, άπήγγελλε έπιπρόσθετες προσευχές, οι περισσότερες προσευχές όμως ειπώθηκαν κάτω απ’ τα σκεπάσματά μας. Αυτοί πού έδωσαν το πρώτο σήμα μάς ειδοποίησαν αργότερα, ότι το σώμα είχε φτάσει στήν κεντρική πύλη, όπου συνέβη ένα από τα πιο απαίσια σκηνικά- ό αστυνομικός πού υπηρετούσε έφτασε μέ ένα αιχμηρό σίδερο, το όποιο κάρφωσε στήν καρδιά τού νεκρού, γιά να βεβαιωθούν οι διοικητές ότι πέθανε.
Όταν οι νεκρώσιμες προσευχές τελείωσαν μέ τή λέξι “Άμήν’ ακόμα άκουγες μέσα από τις σωληνώσεις και τούς τοίχους• “Ό Θεός να τόν άναπαύση. Αιωνία του ή μνήμη”».
Ό π. Ιλαρίων έζησε και πέθανε γιά τήν πίστη του στο Χριστό. Όσο ζούσε συνήθιζε να κηρύττει, ότι το μαρτύριο έχει δύο κυρίως όψεις, τήν εξωτερική και τήν εσωτερική. Οι μάρτυρες νίκησαν τήν εξωτερική oψι, τούς σωματικούς βασανισμούς, επειδή ήδη είχαν κατορθώσει να νικήσουν τόν εσωτερικό τους άνθρωπο, τα πάθη τους. Επομένως, όπως οι παλαιοί μάρτυρες, μπόρεσε να όμολογήση τήν πίστη του και να πεθάνη γι’ αυτήν, επειδή άκριβώς είχε άφιερώσει ολόκληρη τή ζωή του στο Χριστό.
Ένώ τα λείψανά του άναπαύονται στόν κοινό τάφο, όπου μπορεί ποτέ να μήν αναγνωριστούν, όλη ή άγια ζωή του και ή διδασκαλία του διατηρούνται στή μνήμη και στήν καρδιά πολλών ορθοδόξων χριστιανών, οι όποιοι τόν ευλαβούνται ώς άληθινό μάρτυρα.
Άγιε πάτερ Ιλαρίων, δεήσου στο Θεό γιά μάς!
(τέλος)
[πηγή• περιοδικό «THE ORTHODOX WORD», μετάφρ. I. μ. ’Αγ. Αύγουστίνου Φλωρίνης]
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/06/fele-3.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου