Κυριακή Στ Ματθαίου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Καπερναούμ. Μέρος Πρῶτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (:Ματθ.9,1-8)

                          Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

         ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

[Μέρος πρώτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ.9,1-4]

    «Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου(:και αφού μπήκε σε ένα πλοίο, πέρασε στην απέναντι όχθη της λίμνης, και ήλθε στη δική Του πόλη, την Καπερναούμ. Τότε Του έφεραν έναν παράλυτο, που τον είχαν βάλει πάνω σε ένα κρεβάτι. Και καθώς ο Ιησούς είδε την πίστη που είχε και ο παράλυτος κι εκείνοι που τον μετέφεραν, είπε στον παράλυτο, ο οποίος ανησυχούσε και φοβόταν μήπως οι αμαρτίες του γίνουν εμπόδιο στη θεραπεία του: “Έχε θάρρος, παιδί μου˙ έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου”)» [Ματθ. 9,1-2].

      «Δική Του πόλη» ονομάζει εδώ την Καπερναούμ· διότι άλλη μεν Τον έφερε στον κόσμο, η Βηθλεέμ, άλλη Τον ανέθρεψε, η Ναζαρέτ και άλλη Τον είχε διαρκώς κάτοικό της, η Καπερναούμ [πρβλ. Ματθ. 4,12-16: «Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν. καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ,  ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς (:όταν άκουσε ο Ιησούς ότι ο Ιωάννης παραδόθηκε στη φυλακή απ’ τον βασιλιά Αντίπα, αναχώρησε και πήγε στη Γαλιλαία.

Κaι αφού άφησε τη Ναζαρέτ, πήγε και κατοίκησε στην Καπερναούμ, η οποία ήταν κτισμένη κοντά στη λίμνη της Γαλιλαίας, στα σύνορα των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ. Έτσι επαληθεύθηκε και πραγματοποιήθηκε εκείνο που είπε ο Θεός μέσω του προφήτου Ησαΐα: “Η χώρα της φυλής Ζαβουλών και η χώρα της φυλής Νεφθαλείμ, που εκτείνονται κοντά στη θάλασσα και πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό, στα ανατολικά του, η Γαλιλαία, στην οποία κατοικούν πολλοί εθνικοί. Ο λαός που κάθεται καθηλωμένος κι ακίνητος στο πνευματικό σκοτάδι της ειδωλολατρικής πλάνης και της ασεβείας είδε μεγάλο πνευματικό φως, τον Χριστό˙ κι έλαμψε φως από τον ουρανό σε εκείνους που κάθονται στη χώρα που σκιάζεται από το πυκνότατο σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου”)».

      Ο παραλυτικός της παρούσης διηγήσεως είναι διαφορετικός από εκείνον που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης[Ιω.5,1-18]· διότι εκείνος ήταν κατάκοιτος κοντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, ενώ αυτός εδώ βρισκόταν στην Καπερναούμ. Και ο ένας είχε τριάντα οκτώ χρόνια παράλυτος, ενώ γι’ αυτόν που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος δεν ειπώθηκε τίποτε παρόμοιο. Ακόμη, ο παραλυτικός της Βηθεσδά δεν είχε δικούς του ανθρώπους που να τον βοηθούσαν, ενώ ο παραλυτικός της Καπερναούμ είχε ανθρώπους που τον φρόντιζαν, οι οποίοι και τον μετέφεραν επάνω στο κρεβάτι του ενώπιον του Ιησού. Επίσης σε αυτόν ο Κύριος λέγει: «θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου (:έχε θάρρος, παιδί μου, σου έχουν συγχωρηθεί  οι αμαρτίες σου)», ενώ εκείνον τον ρωτά: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;(:Θέλεις να γίνεις υγιής;)»[Ιω. 5,6]. Και τον παράλυτο της Βηθεσδά τον θεράπευσε ημέρα Σάββατο, ενώ αυτόν εδώ της Καπερναούμ, όχι Σάββατο· διότι, διαφορετικά, θα Τον κατηγορούσαν και  γι' αυτό οι Ιουδαίοι. Αλλά όσον αφορά τη θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ σιώπησαν για το θέμα αυτό, ενώ στον άλλο που θεραπεύτηκε στη Βηθεσδά από τον Κύριο έκαναν επίθεση και τον κατεδίωκαν.

    Αυτά δεν τα είπα τυχαία, αλλά για να μην νομίσει κανείς ότι υπάρχει διαφωνία μεταξύ των ευαγγελιστών, εάν θεωρήσει ότι πρόκειται για ένα και τον αυτόν παραλυτικό.

    Εσύ όμως πρόσεξε, σε παρακαλώ, την ταπεινοφροσύνη και την επιείκεια του Κυρίου·διότι και πριν από αυτό το θαύμα απέφυγε το πλήθος, και όταν εκδιώχθηκε από τους κατοίκους των Γαδάρων, δεν έφερε αντίσταση, αλλά αναχώρησε, όχι όμως μακριά. Και πάλι μπήκε στο πλοίο και κατευθυνόταν προς την απέναντι όχθη, ενώ είχε τη δυνατότητα να περάσει και πεζός δια της παραλίας της λίμνης· διότι δεν ήθελε συνεχώς να θαυματουργεί, για να μην ζημιώσει το όλο έργο της θείας οικονομίας[δηλαδή το όλο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, το οποίο κλιμακωνόταν σε διάφορα επάλληλα στάδια].

     Ο Ματθαίος, λοιπόν, λέγει ότι έφεραν απλώς τον παραλυτικό προς τον Ιησού, ενώ οι άλλοι ευαγγελιστές[Μάρκ. 2,4: «καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο(:και επειδή δεν μπορούσαν εξαιτίας του πλήθους να Τον πλησιάσουν, ξεσκέπασαν τη σκεπή στο μέρος όπου βρισκόταν ο Κύριος, και αφού έκαναν ένα άνοιγμα, έριξαν από εκεί κάτω σιγά – σιγά το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος)» και Λουκ. 5,19: «καὶ μὴ εὑρόντες ποίας εἰσενέγκωσιν αὐτὸν διὰ τὸν ὄχλον, ἀναβάντες ἐπὶ τὸ δῶμα διὰ τῶν κεράμων καθῆκαν αὐτὸν σὺν τῷ κλινιδίῳ εἰς τὸ μέσον ἔμπροσθεν τοῦ Ἰησοῦ(:Και επειδή λόγω της κοσμοπλημμύρας δεν βρήκαν από ποια είσοδο να τον βάλουν μέσα, ανέβηκαν στην ταράτσα του σπιτιού, και αφού έβγαλαν μερικά κεραμίδια, τον κατέβασαν από εκεί μαζί με το μικρό κρεβάτι του στη μέση, μπροστά στον Ιησού)»] λένε ότι ξεσκέπασαν τη στέγη και τον κατέβασαν· επίσης οι άλλοι ευαγγελιστές αναφέρουν ότι στη συνέχεια οι άνθρωποι εκείνοι που φρόντιζαν τον παραλυτικό της Καπερναούμ τοποθέτησαν τον ασθενή μπροστά από τον Χριστό, χωρίς να πουν τίποτε, αλλά τα πάντα τα ανέθεσαν στον Ιησού.

    Κατά την αρχή της δράσεώς Του ο Ιησούς περιερχόταν από τόπο σε τόπο και δεν ζητούσε τόσο μεγάλη πίστη από τους ανθρώπους που Τον πλησίαζαν και Τον παρακαλούσαν για κάτι. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση οι άνθρωποι αυτοί που χάλασαν τη στέγη και κατέβασαν από εκεί τον παραλυτικό ενώπιον του Ιησού, ήρθαν από μόνοι τους πλησίον Του και εκδήλωσαν την πίστη τους· διότι λέγει «καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου (: όταν είδε ο Ιησούς την πίστη αυτών είπε στον παραλυτικό: ‘’θάρρος, παιδί μου, μη φοβάσαι ότι οι αμαρτίες σου θα εμποδίσουν τη θεραπεία· για την πίστη σου, σού έχουν ήδη συγχωρηθεί οι αμαρτίες’’)»[Ματθ. 9,2]· καθώς δεν ζητεί σε όλες τις περιπτώσεις την πίστη από τους ασθενείς, όπως επί παραδείγματι, στις περιπτώσεις εκείνες που οι ασθενείς έχουν χάσει τα λογικά τους ή όταν έχουν χαμένες τις αισθήσεις τους κατά άλλον τρόπο λόγω της νόσου τους. Στην προκειμένη όμως περίπτωση μάλλον είχε εκδηλωθεί και η πίστη του ασθενούς, διότι, διαφορετικά δεν θα δεχόταν να τον κατεβάσουν από τη στέγη, εάν δεν είχε πίστη.

    Αφού λοιπόν έδειξαν τόση μεγάλη πίστη, καθιστά φανερή και ο Ιησούς τη δική Του δύναμη, με το να συγχωρεί τα αμαρτήματα με όλη Του την εξουσία, και αποδεικνύοντας με όλες αυτές τις ενέργειές Του ότι είναι ομότιμος με Αυτόν που Τον έχει γεννήσει. Σκέψου τώρα: παραπάνω το απέδειξε αυτό με τη διδασκαλία, όταν τους δίδαξε ως κάποιος που έχει εξουσία[πρβλ. Ματθ. 7,29: «ἦν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων, καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς(:διότι τους δίδασκε πάντοτε με εξουσία και κύρος, ως νομοθέτης και κριτής και αυθεντικός γνώστης της αλήθειας, και όχι σαν τους γραμματείς, οι οποίοι για να επιβεβαιώσουν τα όσα έλεγαν, αναφέρονταν στον νόμο και τις παραδόσεις των παλαιοτέρων)»]· έτσι ενήργησε και στην περίπτωση της θεραπείας του λεπρού που Του έλεγε, παρακαλώντας Τον: «Κύριε, ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι(:Κύριε, εάν θέλεις, έχεις τη δύναμη να με καθαρίσεις από αυτήν την ανίατη και βασανιστική λέπρα)», όταν είπε: «θέλω, καθαρίσθητι(:θέλω, καθαρίσου)»[Ματθ.8,3]·  επίσης το απέδειξε και  στην περίπτωση του εκατόνταρχου, που όταν Του είπε: «μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου(:πες έναν μόνο λόγο και αμέσως θα θεραπευτεί ο δούλος μου)»[Ματθ.8,8], έδειξε τον θαυμασμό Του και τον επαίνεσε περισσότερο από όλους· επίσης με τη θάλασσα, όταν με τον λόγο Του μονάχα την χαλιναγώγησε σταματώντας την τρικυμία που είχε ξεσπάσει[Ματθ.8,26: «ἐγερθεὶς ἐπετίμησε τοῖς ἀνέμοις καὶ τῇ θαλάσσῃ, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη(:τότε, αφού σηκώθηκε όρθιος, διέταξε με αυστηρότητα τους ανέμους και τη θάλασσα, και αμέσως έγινε γαλήνη μεγάλη)»]· αποδεικνύεται επίσης και στην περίπτωση των δαιμόνων που είχαν καταλάβει τους δύο Γεργεσηνούς νέους, όταν οι ίδιοι αυτοί δαίμονες παραδέχονταν τον Κύριο ως κριτή και τους εκδίωκε με μεγάλη εξουσία[Ματθ. 8,28 κ.ε]. Εδώ πάλι, στη θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ, με έναν τρόπο πιο θαυμαστό εξαναγκάζει τους ίδιους τους εχθρούς Του να ομολογήσουν την ομοτιμία Του προς τον Πατέρα και καθιστά αυτό φανερό με το ίδιο τους το στόμα  .

    Ο ίδιος λοιπόν ο Ιησούς, δείχνοντας την απουσία αγάπης προς τις τιμές που Τον διέκρινε(διότι Τον περιέβαλλε πολύς κόσμος που απέκλειε την είσοδο, γι' αυτό και τον κατέβασαν από τη στέγη), δεν έσπευσε αμέσως να θεραπεύσει το σώμα, το οποίο ήταν ορατό σε όλους, αλλά από τους εχθρούς Του παίρνει την αφορμή να πράξει αυτό. Και κατά πρώτο θεράπευσε εκείνο που δεν ήταν ορατό, δηλαδή την ψυχή, όταν συγχώρησε τις αμαρτίες του παραλυτικού, κάτι που έσωζε μεν τον ασθενή, στον Ιησού όμως δεν απέφερε μεγάλη δόξα.

     Οι εχθροί Του όμως, παρωθούμενοι από την πονηρία τους και επιθυμώντας να Τον προσβάλλουν δημιούργησαν χωρίς να το θέλουν τις προϋποθέσεις για να λάμψει περισσότερο το θαύμα που συντελέστηκε και να γίνει γνωστό σε όλους. Πραγματικά, ο Κύριος με την επινοητικότητά Του, χρησιμοποίησε τον φθόνο των Ιουδαίων για να καταστεί φανερό το θαύμα. Επειδή, δηλαδή, ταράσσονταν δυσαρεστημένοι και έλεγαν μέσα τους: «οὗτος βλασφημεῖ(:Αυτός βλασφημεί, διότι σφετερίζεται δικαίωμα που μόνον ο Θεός έχει)»[Ματθ.9,3]· και «τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;(:γιατί ο άνθρωπος αυτός μιλάει έτσι και ξεστομίζει βλασφημίες; Ποιος άλλος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός;)»[Μάρκ. 2,7], ας δούμε ποια απάντηση τούς έδωσε. Μήπως τους διέλυσε την άποψη αυτή; Διότι εάν δεν ήταν ίσος προς τον Θεό, έπρεπε να τους πει: «Γιατί μου αποδίδετε φήμη που δεν μου ταιριάζει; Απέχω πολύ εγώ από τη δύναμη αυτήν». Δεν είπε, όμως, τίποτε από αυτά. Αντίθετα, βεβαίωσε και επικύρωσε τον συλλογισμό τους αυτόν και με τους λόγους Του και με την πραγματοποίηση του θαύματος.

     Επειδή βέβαια το να ομιλεί κανείς για τον εαυτό του φαινόταν ότι προκαλούσε την αντίδραση και τη δυσαρέσκεια των ακροατών, γι' αυτό την αντίληψη των ανθρώπων για τον Ίδιο την επιβεβαιώνει ο Κύριος διαμέσου των άλλων. Και το άξιο θαυμασμού είναι ότι αυτό το επιτυγχάνει όχι μόνο διαμέσου των φίλων, αλλά και διαμέσου των εχθρών Του· διότι τόσος ήταν ο πλούτος της σοφίας Του. Διαμέσου των φίλων το πέτυχε όταν είπε: «Θέλω, καθαρίσου» και επίσης όταν είπε: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον (:αληθινά σας λέω, τόσο μεγάλη πίστη δεν βρήκα ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες, οι οποίοι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού)»[Ματθ.8,10], ενώ διαμέσου των εχθρών το πραγματοποιεί στην προκειμένη περίπτωση.

      Όταν λοιπόν είπαν μέσα τους ότι κανείς δεν μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες, παρά μόνο ο Θεός, πρόσθεσε : «ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας - τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου(:γιατί κάνετε μέσα στις καρδιές σας σκέψεις πονηρές και κακοπροαίρετες; Και είναι πράγματι οι σκέψεις σας αυτές κακόγνωμες και κακοπροαίρετες, διότι τι είναι ευκολότερο, το να πει κανείς: είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου, ή να πει: σήκω όρθιος και περπάτα; Εσείς θεωρείτε δυσκολότερο αυτό το τελευταίο. Για να μάθετε λοιπόν τώρα ότι ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, ο εκπρόσωπος της ανθρωπότητας και ένδοξος Κριτής της κατά τη δευτέρα παρουσία Του, έχει εξουσία να συγχωρεί στη γη τις αμαρτίες των ανθρώπων- τότε λέει στον παράλυτο: “Σήκω όρθιος και πάρε στους ώμους σου το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου”)»[Ματθ.9,4-6].   

    Όχι μόνον εδώ, αλλά και άλλοτε πάλι, όταν Του έλεγαν οι Ιουδαίοι «περὶ καλοῦ ἔργου οὐ λιθάζομέν σε, ἀλλὰ περὶ βλασφημίας, καὶ ὅτι σὺ ἄνθρωπος ὢν ποιεῖς σεαυτὸν Θεόν(:δεν θέλουμε να σε λιθοβολήσουμε για κάποιο καλό έργο από εκείνα που λες ότι  έκανες, αλλά θέλουμε να σε λιθοβολήσουμε για τη βλασφημία που ξεστόμισες, και επειδή εσύ, ενώ είσαι άνθρωπος, παρουσιάζεις τον εαυτό σου για Θεό και λες ότι είσαι ένα με τον Θεό)»[Ιω.10,33]· και εδώ δεν αρνήθηκε την αντίληψη αυτή, αλλά και πάλι την επικύρωσε, όταν είπε: «εἰ οὐ ποιῶ τὰ ἔργα τοῦ πατρός μου, μὴ πιστεύετέ μοι· εἰ δὲ ποιῶ, κἂν ἐμοὶ μὴ πιστεύητε, τοῖς ἔργοις πιστεύσατε, ἵνα γνῶτε καὶ πιστεύσητε ὅτι ἐν ἐμοὶ ὁ πατὴρ κἀγὼ ἐν αὐτῷ(:εάν δεν ενεργώ τα υπερφυσικά έργα, τα οποία ο Πατήρ μού παραγγέλλει και με βοηθεί να εκτελώ, τότε μην πιστεύετε στη μαρτυρία του δικού μου στόματος και στις δικές μου διαβεβαιώσεις. Εφόσον όμως κάνω τα έργα του Πατρός μου, και δεν πιστεύετε σε ό,τι λέω εγώ, πιστέψτε όμως σε αυτά τα έργα, για να μάθετε και να οδηγηθείτε στην τέλεια πίστη· και τότε θα εννοήσετε καλά και θα πιστέψετε σε εμένα και θα βεβαιωθείτε ότι εγώ ζω και υπάρχω εν τω Πατρί, όπως και ο Πατήρ ζει και υπάρχει εν εμοί. Έχω δηλαδή ως Υιός και Λόγος του Θεού την ίδια φύση και ουσία προς τον Πατέρα, και είμαι άπειρος εγώ, ώστε να χωράει μέσα μου ο Πατήρ, είμαστε μάλιστα και αχώριστοι ο ένας με τον άλλον, διότι και εγώ είμαι και μένω μέσα στον Πατέρα μου)»[Ιω.10,37-38· ερμηνεία Παν. Τρεμπέλα].

    Στο σημείο αυτό, όμως, και ένα άλλο σημείο της θεότητάς Του και της ισοτιμίας Του προς τον Πατέρα αποδεικνύει. Εκείνοι λοιπόν έλεγαν μέσα τους ότι η συγχώρηση των αμαρτιών είναι αποκλειστική δικαιοδοσία του Θεού, ο Κύριος, όμως, όχι μόνο συγχωρεί τις αμαρτίες, αλλά και πριν από την ενέργεια αυτή δείχνει και κάτι άλλο, το οποίο ήταν γνώρισμα του Θεού μόνο, το να αποκαλύπτει δηλαδή τις απόκρυφες σκέψεις των ανθρώπων. Διότι δεν είχαν εκφράσει ενώπιον όλων ό,τι σκέπτονταν. «Καὶ ἰδού(:τότε όμως)»,λέγει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, «τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;(:μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: “Αυτός βλασφημεί, διότι σφετερίζεται δικαίωμα που μόνον ο Θεός έχει”. Ο Ιησούς την ίδια στιγμή είδε στα βάθη της καρδιάς τους τις σκέψεις τους και είπε: ‘’ Γιατί κάνετε μέσα στις καρδιές σας σκέψεις πονηρές και κακοπροαίρετες;”)»[Ματθ. 9,3-4].

     Επίσης σχετικά με το ότι μόνο ο Θεός μπορεί να γνωρίζει καλά τα απόρρητα, άκουσε τι λέγει σχετικώς ο προφήτης: «καὶ σὺ εἰσακούσῃ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐξ ἑτοίμου κατοικητηρίου σου καὶ ἱλάσῃ καὶ δώσεις ἀνδρὶ κατὰ τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ, ὡς ἂν γνῷς τὴν καρδίαν αὐτοῦ, ὅτι μόνος γινώσκεις τὴν καρδίαν υἱῶν ἀνθρώπων(:και εσύ από τον ουρανό, από το τέλειο αυτό κατοικητήριό σου, θα ακούσεις την προσευχή τους και θα γίνεις ίλεως προς αυτούς. Θα δώσεις στον καθένα από αυτούς κατά τις επιθυμίες τους, όταν κατανοήσεις την καρδιά τους Εσύ, ο οποίος μόνος γνωρίζεις τις καρδιές των υιών των ανθρώπων)»[ Β΄Παραλ. 6,30]. Και πάλι: «συντελεσθήτω δὴ πονηρία ἁμαρτωλῶν καὶ κατευθυνεῖς δίκαιον, ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς ὁ Θεός(: ας τελειώσει πια και ας εξαφανιστεί η πονηρία των αμαρτωλών. Και τότε Εσύ, Θεέ μου, που γνωρίζεις τα κρυμμένα ελατήρια των ανθρώπων, διότι εξετάζεις τις σκέψεις στα βάθη της καρδιάς και στα απόκρυφα συναισθήματα, θα κατευθύνεις τον δίκαιο ανενόχλητο στον ίσιο δρόμο της αρετής)»[ Ψαλμ. 7,10] .

   Αλλά και ο Ιερεμίας λέγει: «βαθεῖα ἡ καρδία παρά πάντα, καὶ ἄνθρωπός ἐστι· καὶ τίς γνώσεται αὐτόν;(: η καρδιά του ανθρώπου είναι βαθειά και ανεξερεύνητη, περισσότερο από όλα τα άλλα πράγματα. Αυτός είναι ο άνθρωπος· και ποιος μπορεί να γνωρίσει εις βάθος και πλάτος αυτόν;)» [Ιερ. 17,9]. Και ακόμη: « καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Σαμουήλ· μὴ ἐπιβλέψῃς ἐπὶ τὴν ὄψιν αὐτοῦ μηδὲ εἰς τὴν ἕξιν μεγέθους αὐτοῦ, ὅτι ἐξουδένωκα αὐτόν· ὅτι οὐχ ὡς ἐμβλέψεται ἄνθρωπος, ὄψεται ὁ Θεός, ὅτι ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δὲ Θεὸς ὄψεται εἰς καρδίαν(: Ο Κύριος όμως είπε στον Σαμουήλ: ‘’μην προσέχεις και μην παρασύρεσαι από την εξωτερική του όψη, από την ωραιότητά του, ούτε από το ανάστημά του, διότι εγώ απέρριψα αυτόν. Ο Θεός δεν βλέπει, όπως βλέπουν οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος βλέπει το πρόσωπο. Ο Θεός βλέπει την καρδιά)»[Α΄Βασιλ. 16,7].Και σε πολλές άλλες περιπτώσεις είναι δυνατόν να διαπιστώσουμε ότι ο Θεός μόνο έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει καλά ό,τι υπάρχει στη σκέψη των ανθρώπων.

                                                                                                      [Συνεχίζεται]

                 ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

              επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

·        https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-matthaeum.pdf

·        Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα  έργα, Υπόμνημα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ομιλία ΚΘ΄, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1990, τόμος 10, σελίδες 279-287.

·        Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Άπαντα των αγίων Πατέρων, Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, τόμος 65, σελ. 92- 96 (ή: 43 - 45 του PDF) .

https://drive.google.com/file/d/0ByZQkrKg4yKLVHVFMUh0ODd6QzA/view

·        http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html

·        Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.

·        Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.

·        Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.

·        http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm

·        http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm