Ερώτησε κάποιος αρκετά μορφωμένος – ίσως καυχιόταν και για τις γνώσεις του – τον Γέροντα πως έρχεται η ταπείνωση.
Και έλαβε την απάντηση: «Αν έχουμε λίγο μυαλό, θα πρέπει να είμαστε ταπεινοί».
Σε άλλον που τον παρεκάλεσε με πόνο για το ίδιο θέμα απάντησε ο Γέροντας: «Έχει πολλή ταπείνωση ο Χριστός, θα δώσει και σε μας. Αρκεί να το αναγνωρίζουμε και να εξομολογούμεθα την αδυναμία μας».
Όταν κοιμήθηκε ο π. Ιάκωβο Βαλοδήμος (†1960), ο άγιος αυτός άνθρωπος, τον διαδέχτηκε στο Μοναστήρι του κάποιος ανιψιός του, Ιάκωβος και αυτός, ο οποίος όμως καθόλου δεν έμοιαζε στον θείο του, μάλιστα κάπνιζε κι όλας. Αλλά ο κόσμος τον ευλαβείτο και αυτόν σαν συνέχεια του Γέροντος Ιακώβου. «Έτσι και τώρα» συνέχιζε ο Πατήρ «ήταν ο Άγιος Αρσένιος και ύστερα άφησε εμένα (σημ. Το “εμένα” δεν το έλεγε, αλλά άφηνε να εννοηθή με τον τρόπο του). Και ο κόσμος συνεχίζει να ευλαβήται κι εμένα. Μόνο που εγώ δεν καπνίζω».
Ακούοντάς τα εγώ, εθαύμαζα για την ταπείνωση του Πατρός μου, συγχρόνως όμως ελεινολογούσα τον εαυτό μου: «Εσύ, ταλαίπωρε, είσαι στην θέση του ανιψιού του π. Ιακώβου. Απλώς που κι εσύ δεν καπνίζεις».
Α εωράκαμεν και ακηκόαμεν
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Αγίου Ιλαρίωνος
Πρόμαχοι Αριδαίας
σελ. 150-151
https://epanosifi.blogspot.com/2019/07/blog-post_495.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου