Δὲν εἶναι πρόσφυγες – Δὲν εἶναι μετανάστες

Τῆς Ἀριάδνης Νούκα, Δικηγόρου

Τὸ μεταναστευτικὸ ἢ γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε τὸ λαθρομεταναστευτικὸ (αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ λέξη ἀναφέρεται καὶ τὸ ἄρθρο 79 περ. γ' τῆς Συνθήκης λειτουργίας τῆς Ε.Ε.) εἶναι σήμερα τὸ κρισιμότερο καὶ πρωταρχικὸ ἐθνικὸ καὶ κοινωνικὸ πρόβλημα. Μὲ δεδομένο δέ, τὸν ἐξελισσόμενο δημογραφικό μας “θάνατο”, ποὺ σκοπίμως μᾶς τὸν παρουσιάζουν, ὡς μὴ ἀναστρέψιμο, ὡς Ἔθνος ἔχουμε ἐλάχιστα χρονικὰ περιθώρια γιὰ τὴν συνέχιση τῆς κυριαρχίας ἐπὶ τῆς χώρας μας, καὶ ἄρα καὶ ἐλάχιστα χρονικὰ περιθώρια γιὰ τὴν σωτηρία μὲ εἰρηνικὰ μέσα. Ἑπομένως ἡ ἐπιβίωσή μας, τόσο ὡς ἔθνος, ὅσο καὶ ὡς κράτος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτῶν τῶν δύο ἀλληλένδετων ζητημάτων. Τὸ θεσμικὸ πλαίσιο, ἀναπτύσσεται σὲ τρία ἐπίπεδα, τὸ διεθνές, τὸ εὐρωπαικὸ καὶ τὸ ἐθνικό.

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι συμβαλλόμενο μέρος στὴ Σύμβαση τῆς Γενεύης τοῦ 1951 γιὰ τὸ Καθεστὼς τῶν Προσφύγων, καθὼς καὶ στὸ σχετικὸ Πρωτόκολλο τῆς Νέας Ὑόρκης τοῦ 1967.

Ἤδη τὸ νομοθέτημα ποὺ ψηφίστηκε πρόσφατα (Ν.4636/2019) περιέχει τὸ σύνολο τῶν....διατάξεων ποὺ διέπουν:

- τὴν ἀναγνώριση καὶ τὸ καθεστὼς τῶν πολιτῶν τρίτων χωρῶν ἢ τῶν ἀνιθαγενῶν, ὡς δικαιούχων διεθνοῦς προστασίας

- τὸ καθεστὼς τῶν προσφύγων ἢ τῶν ἀτόμων ποὺ δικαιοῦνται ἐπικουρικὴ προστασία, τὴν ὑποδοχὴ τῶν ἀνωτέρω αἰτούντων

- τὴ διαδικασία χορήγησης καὶ ἀνάκλησης τοῦ καθεστῶτος διεθνοῦς προστασίας καθὼς καὶ τὴν διαδικασία παροχῆς δικαστικῆς προστασίας.

Ἐπρόκειτο σύμφωνα μὲ τὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση γιὰ ἕνα ἑνιαῖο νομοθέτημα τῶν ἐθνικῶν ρυθμίσεων μὲ τὶς ὁποῖες ἐνσωματώνονται οἱ Ὁδηγίες ποὺ συγκροτοῦν, κατὰ κύριο λόγο, τὸ Κοινὸ Εὐρωπαϊκὸ Σύστημα Ἀσύλου.

Ἀρχικὰ θὰ πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ δὲν θὰ πρέπει νὰ συγχέεται τὸ πρόσωπο τοῦ πρόσφυγα καὶ τοῦ μετανάστη.

Ἡ Μετανάστευση κατὰ τὸ Διεθνὲς Δίκαιο, εἶναι ἡ γεωγραφικὴ μετακίνηση ἀνθρώπων, εἴτε μεμονωμένα, εἴτε ὁμαδικὰ καὶ διακρίνεται σὲ νόμιμη καὶ παράνομη.

- Νόμιμοι μετανάστες εἶναι οἱ «ὑπήκοοι» τρίτων κρατῶν, οἱ ὁποῖοι διαμένουν νόμιμα στὸ ἐνωσιακὸ ἔδαφος καὶ σαφῶς στὴν χώρα μας, ὅπως ἐνδεικτικὰ γιὰ ἐργασία, σπουδές.

- Παράνομοι μετανάστες θεωροῦνται οἱ ὑπήκοοι τρίτων χωρῶν, οἱ ὁποῖοι εἰσέρχονται στὸ ἔδαφος κρατῶν-μελῶν τῆς Ε.Ε. μὲ πλαστὰ ταξιδιωτικὰ ἔγγραφα ἢ ἀκόμα καὶ χωρὶς αὐτά.

Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951, πρόσφυγας είναι ένα άτομο στο πρόσωπο του οποίου συντρέχουν οι ακάλουθες προυποθέσεις :

- βρίσκεται εκτός της χώρας καταγωγής του ή του τόπου κατοικίας του

- έχει δικαιολογημένο φόβο δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας εθνικότητας, συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα ή λόγω πολιτικών πεποιθήσεων

- αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να απολαμβάνει την προστασία αυτής της χώρας ή την επιστροφή σ’ αυτήν εξαιτίας αυτού του φόβου δίωξης

Αυτός που διεκδικεί στάτους πρόσφυγα πρέπει να αποδείξει ότι

- ο φόβος του για διώξεις στην χώρα προέλευσής του δεν είναι αφηρημένος και είναι στέρεα θεμελιωμένος

- ο φόβος είναι ενεστώς, πραγματικός, άμεσος και εξατομικευμένος

- υπάρχει εύλογη πιθανότητα να πραγματοποιηθεί ο φόβος του κατά την επιστροφή του στη χώρα καταγωγή

- οι διώξεις διεξάγονται «αδιακρίτως» σε βάρος της ομάδας που ανήκει και όχι σε βάρος του προσωπικά.

Ὡς ἐκ τούτων πρόσφυγας εἶναι αὐτὸς ποὺ προέρχεται εἴτε ἀπὸ ἐμπόλεμη ζώνη, εἴτε ἀπὸ κράτος ὑπὸ πλήρη διάλυση

Ὑπὸ τὰ ὡς ἄνω δεδομένα ΔΕΝ εἶναι πρόσφυγας καὶ ΔΕΝ μπορεῖ νὰ διεκδικήσει στάτους πρόσφυγα

- αὐτὸς ποὺ μπορεῖ νὰ μετακινηθεῖ μέσα στὴ χώρα του ἀπὸ ἐπικίνδυνη σὲ ἀσφαλῆ περιοχή. (π.χ. Ἀφγανιστᾶν)

- αὐτὸς ποὺ ἰσχυρίζεται ἀναληθῶς ὅτι προέρχεται ἀπὸ ἄλλη χώρα, διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν πραγματικὴ πατρίδα του

- αὐτὸς ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἐμπόλεμη ζώνη ὅμως κρίνεται ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν δημόσια ἀσφάλεια πχ ἂν εἶναι μέλος τοῦ ΙΣΙΣ προερχόμενος ἀπὸ τὸν Ἰντλὶμπ τῆς Συρίας.

Οἱ ἐπιπρόσθετες προυποθέσεις γιὰ ν΄ἀναγνωριστεῖ στάτους πρόσφυγα στὸν αἰτοῦντα, προκειμένου νὰ τύχει τῆς σχετικῆς προστασίας εἶναι οἱ ἀκόλουθες:

- Εισοδος στην χώρα κατευθείαν από τη χώρα, όπου κινδυνεύει, η οποία είναι εμπόλεμη. Με δεδομένο, ότι όλοι αυτοί που εισέρχονται στην Ελλάδα μεταβαίνουν πρώτα στην Τουρκία τίθεται ζήτημα, εαν η Τουρκια είναι η πρώτη ασφαλής χώρα. Το ζήτημα έλυσαν δύο αποφασεις του Συμβουλίου Επικρατείας η 2347/2017 και η 2348/2017. Ετσι κρίθηκε ότι, το νομοθετικό πλαίσιο προστασίας της Τουρκίας, ερμηνευόμενο υπό το φώς της Συνθήκης της Γενεύης και των κανόνων του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, πληροί τις προϋποθέσεις, προκειμένου να κριθεί ότι, παρέχει ισοδύναμη προς τη προστασία που παρέχεται κατ’ εφαρμογή της Σύμβασης της Γενεύης . Διευκρινίστηκε δε, ότι για να κριθεί, αν μια χώρα παρέχει ισοδύναμη προς τη Σύμβαση της Γενεύης προστασία, δεν απαιτείται αυτή να έχει κυρώσει χωρίς γεωγραφική επιφύλαξη την εν λόγω σύμβαση, δηλαδή να έχει κυρώσει το Πρωτόκολο του 1967 (η Τουρκία δεν το έχει κυρώσει), αλλά να παρέχει προστασία που να πληροί τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες που απορρέουν από τη Σύμβαση της Γενεύης, ήτοι να υφίσταται καθεστώς “προσωρινής προστασίας”, που παρέχει νόμιμο δικαίωμα διαμονής απολαμβάνοντας ελεύθερη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίας υγείας και εκπαίδευσης, δυνατότητα εργασίας υπό καθεστώς όμοιο προς τους πολίτες της Τουρκίας, χωρίς να υφίστανται σε βάρος τους διακρίσεις.

Με την είσοδο τους στην χώρα εμφάνιση πάραυτα στις αρχές και δήλωση υποβολής αιτήματος διεθνούς προστασίας

Παροχή επαρκών εξηγήσεων για τους λόγους της παράνομης εισόδου στην χώρα

Ἑπομένως ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία ὅλων αὐτῶν ποὺ εἰσέχονται στὴν χώρα

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ μὲ τὴν νομικὴ ἔννοια τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, διότι:

- δὲν ἦλθαν ἀπὸ χῶρες ποὺ θεωροῦνται ἐμπόλεμες ἢ πλήρως διαλυμένα κράτη

- ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι ἡ πρώτη ἀσφαλὴς χώρα ἀκόμη, κι ἂν μετακινήθηκαν ἀπὸ ἐμπόλεμη περιοχὴ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, διότι δὲν ἔχουν εἰσέλθει στὴν χώρα μὲ νόμιμη ἄφιξη

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ, ὅτι οὐδεμία σχέση ὑφίσταται μεταξὺ παράνομων καὶ παράτυπων μεταναστῶν , διότι ΠΑΡΑΤΥΠΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ εἶναι αὐτοὶ ποὺ εἰσῆλθαν στὴν χώρα μὲ νόμιμες διαδικασίες καὶ στὴν συνέχεια παραβίασαν τοὺς κανόνες τὶς ἄδειας παραμονῆς, δὲν προέβησαν σὲ ἔγκαιρη ἀνανέωση.

Ὅσοι εἰσῆλθαν παράνομα στὴν χώρα καὶ δὲν εἶναι πρόσφυγες, σύμφωνα μὲ τὸ θεσμικὸ πλαίσιο μποροῦν νὰ ὑποβάλουν αἴτημα διεθνοῦς προστασίας, ΜΟΝΟ ἐφόσον εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποδείξουν, ὅτι διώκονται ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ἀπὸ τὸ καθεστὼς τῆς χώρας καταγωγῆς τους. Πρέπει δηλαδὴ

- νὰ ἀποδείξουν τὴν ταυτότητά τους. Ἡ ταυτοποίηση γίνεται ΜΟΝΟ μὲ γνήσια – ἔγκυρα ἔγγραφα, διαβατήριο, ταυτότητα, ἄδεια ὁδήγησης, πιστοποιητικὰ σπουδῶν ἢ ἄδεια ἐργασίας. Ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ταυτοποίηση μὲ ἔγγραφα, διότι ἔχουν ἀπωλεσθεῖ, γιὰ τὴν πιστοποίηση τῆς χώρας προέλευσης τοὺς ἕνας εὔκολος τρόπος γιὰ νὰ ἐπαληθευτεῖ ἐὰν δηλώνουν ἀληθῆ χώρα προέλευσης εἶναι ἡ γλώσσα, ἐπαλήθευση ποὺ δύναται νὰ πραγματοποιηθεῖ μέσω μεταφραστικῶν ὑπηρεσιῶν.

- νὰ ἀποδείξουν ἐπαρκῶς τοὺς λόγους διώξεώς τους

Μόνο λοιπόν, ἂν συντρέχουν, οἱ ὡς ἄνω προυποθέσεις στὸ πρόσωπο τῶν εἰσερχόμενων στὴν χώρα ἀτόμων μπορεῖ νὰ ἐξασφαλιστεῖ γὶ αὐτοὺς πλαίσιο προστασίας τους.

Ἐπισημειώνεται δέ, ὅτι :

Α. Ἡ Ἁρμοδιότητα ἀναγνώρισης

στάτους πρόσφυγα καὶ σχετικῆς προστασίας

στάτους δικαιούχου ἐπικουρικῆς προστασίας

τῆς δυνατότητας ἢ ὄχι ἐπαναπροώθησης

ἀνήκει ἀποκλειστικὰ

- στις οιονεί δικαστικές αρχές, δηλαδή οι Ανεξάρτητες Επιτροπές Προσφυγών και

- στα αρμόδια Ελληνικά Δικαστήρια

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, δεν έχει κανένα καθοριστικό ρόλο. Οπως ήδη έχει κρίνει το ΣτΕ οι απόψεις της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, όπως αυτές αποτυπώνονται σε σχετικά κείμενα και εγχειρίδια, δεν είναι σε καμία περίπτωση δεσμευτικές, διότι απλώς εμπεριέχουν προτάσεις για την τήρηση ορισμένης διαδικασίας κατά την εξέταση των αιτημάτων ασύλου και θέτουν με τον τρόπο αυτό “ήπιο” δίκαιο. Μόνες αρμόδιες δε για την ερμηνεία των κρίσιμων κανόνων δικαίου παραμένουν οι οιονεί δικαστικές αρχές, όπως οι Ανεξάρτητες Επιτροπές Προσφυγών και ακολούθως τα Ελληνικά Δικαστήρια. Καμία διάταξη δεν χορηγεί στην Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες την εξουσία «αυθεντικής ερμηνείας» της Σύμβασης της Γενεύης, ούτε, κατά μείζονα λόγο, αναγνωρίζεται στην Ύπατη Αρμοστεία από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο η αρμοδιότητα να διατυπώνει δεσμευτικές, για τα εθνικά δικαστήρια και τις διοικητικές αρχές, κρίσεις ως προς το περιεχόμενο των νομικών εννοιών, οι οποίες απαντώνται στα νομοθετήματα (κανονισμοί, οδηγίες) που συγκροτούν το Κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου.

Β. Κατά την επικύρωση της Σύμβασης της Γενεύης, η Ελλάδα έχει διατυπώσει την ακόλουθη επιφύλαξη: «Η Ελληνική Κυβέρνηση επιφυλάσσεται να καταργεί τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις διατάξεις του άρθρου 26, στις περιπτώσεις ή στις περιστάσεις που κατά τη γνώμη της δικαιολογούν την εφαρμογή μιας εξαιρετικής διαδικασίας προς το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας ή της δημοσίας τάξεως. Επομένως, η χώρα μας δικαιούται να επικαλεστεί λόγους εθνικής ασφαλείας ή δημοσίου συμφέροντος, προκειμένου να αρνηθεί και το στάτους πρόσφυγα και το δικαίωμα διεθνούς προστασίας ακόμη κι αν κάποιος φέρει το στάτους πρόσφυγα

Γ. Εξαιρετικά σημαντική παρατήρηση επί του πρόσφατου νομοθετήματος , είναι η απουσία στις διατάξεις του της ακύρωσης του καθεστώτος του πρόσφυγα. Πρόκειται για την απόφαση με την οποία κηρύσσεται ανίσχυρη η αναγνώριση του καθεστώτος του πρόσφυγα, το οποίο δεν θα έπρεπε να χορηγηθεί, διότι δεν πληρουσε τις προυποθέσεις υπαγωγής σ΄αυτό. Η ακύρωση αφορά τις οριστικές αποφάσεις καθορισμού του καθεστώτος του πρόσφυγα δηλαδή αυτές που δεν υπόκεινται σε προσφυγή ή σε επανεξέταση. Με την ακύρωση καθίσταται ανίσχυρο το χορηγηθέν καθεστώς του πρόσφυγα από την ημερομηνία του αρχικού καθορισμού. Αυτό θα μπορούσε να δώσει την βάση ελέγχου όσων ήδη αναγνωρίστηκαν με στάτους προσφυγα. Στο νομοθέτημα προβλέπεται μόνο η ανάκληση ή παύση που αφορούν συνθήκες και κατάστασεις μετά την αναγνώριση τους ως προσφυγες.

Συνοψίζοντας, οι εισβάλοντες στην Ελλάδα στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι πρόσφυγες, είναι παράνομοι μετανάστες μουσουλμάνοι. Ακόμη και η μετακίνηση των Σύριων νοείται προσφυγική μόνο ως προς την Τουρκία. Κάθε παραπέρα μετακίνησή του από μία ασφαλή χώρα, Τουρκία, σε άλλη επίσης ασφαλή χώρα, Ελλάδα, είναι λαθρομετανάστευση και επομένως η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να δέχεται αιτήσεις για ένταξη τους σε καθεστώς προστασίας, ως πρόσφυγες. Η Τουρκία λειτουργεί ως κράτος – human trafficker μαζί φυσικά με τις γνωστές ΜΚΟ που δρουν προς αποκόμιση τεράστιων κερδών. Η Τουρκία προσκαλεί και διευκολύνει να έλθουν χιλιάδες Πακιστανοί, Αφγανοί, Μαροκάνοι, Αλγερίνοι και Τυνήσιοι, χωρίς βίζα και με φθηνά αεροπορικά εισιτήρια στην Κωνσταντινούπολη οι οποίοι μεταφέρονται στα παράλια και από εκεί στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Οπως όλοι γνωρίζουμε ο Ερντογάν, απείλησε ότι θα ανοίξει τα σύνορα και θα στείλει 3,6 εκ ανθρώπους σε ευρωπαικό έδαφος, επομένως τους χρησιμοποιεί, ως εργαλείο απειλής και αποσταθεροποίησης, παραβιάζοντας το σύνολο του Διεθνούς Δικαίου περί Προσφύγων, όπως αυτό αναπτύχθηκε.

Αυτό που γίνεται σε βάρος της Ελλάδας δύναται να χαρακτηριστεί μαζικός εποικισμός που θα επιφέρει πληθυσμιακή μετάλλαξη, εποικισμός τον οποίο το διεθνές δίκαιο χαρακτηρίζει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και οδηγεί σε δημογραφική γενοκτονία του αυτόχθονος λαού.

ευνομία

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2019/11/blog-post_54.html