Ο π. Εμμανουήλ Γιαννούλης, εφημέριος του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου και Αγ. Διονυσίου, αφηγείται αυθεντικά περιστατικά από τον θαυματουργό βίο του προστάτη της Αίγινας
Η συμπεριφορά αυτού του κόσμου έχει την εξουσία να υποβιβάζει τον άνθρωπο και ο Αγιος Νεκτάριος, που τον τιμούμε στις 9 Νοεμβρίου, είχε υποστεί τις συνέπειες της εξουσίας του κόσμου. Αλλά η αληθινή εξουσία είναι εκείνη του εσταυρωμένου Θεού ή των εσταυρωμένων Αγίων Του. Η ανθρώπινη ιστορία συγκλονίζεται πάντα από τη δύναμη της πίστης. Ο τρόπος όμως με τον οποίο μεταδίδεται η πίστη παραμένει ένα μυστήριο. Μπορούμε μόνο να περιγράψουμε όμορφες ιστορίες πίστης και αυτό θα κάνουμε.
Επισκεφθήκαμε το νησί όπου μόνασε ο Αγιος Νεκτάριος, την Αίγινα, και συνομιλήσαμε με τον ιερέα Εμμανουήλ Γιαννούλη, εφημέριο του Μητροπολιτικού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Αγίου Διονυσίου Αιγίνης, ο οποίος έχει κάνει έρευνα για τον Αγιο, συλλέγοντας μαρτυρίες από ανθρώπους που τον συναπάντησαν.
Ο ίδιος μίλησε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» και αναφέρει τα εξής:
«Γεννήθηκα το 1951 και μεγάλωσα στην Αίγινα, το νησί του Αγίου Νεκταρίου. Από την παιδική μου ηλικία γνώρισα διάφορα πρόσωπα τα οποία έζησαν τον μεγάλο Αγιο της Ορθοδοξίας ή άκουσαν κάτι γι' αυτόν. Αλλοι εργάστηκαν ή έζησαν στο μοναστήρι του, ορισμένοι απέκτησαν φιλικούς ή πνευματικούς δεσμούς μαζί του, άλλοι εξομολογήθηκαν σε αυτόν. Ο Αγιος λειτούργησε σε ναούς του νησιού, τέλεσε ιερά μυστήρια κ.ά.».
Και προσθέτει: «Ολοι αυτοί, μεγάλης ηλικίας τότε άνθρωποι, έχουν τώρα πια φύγει από τη ζωή. Για να μη χαθούν αυτές οι πολύτιμες μαρτυρίες, σκέφτηκα να καταγραφούν. Δεν είναι εύκολο να σκιαγραφηθεί η ζωή ενός Αγίου, πολύ περισσότερο να αποδοθούν οι μυστικές αναβάσεις της καρδίας του! Ωστόσο οι σύγχρονοι Αγιοι της Εκκλησίας αποτελούν ουσιαστικά τους πραγματικούς παρηγορητές του ανθρώπου σήμερα. Μας ανοίγουν κάποια χαραμάδα για να δούμε λίγο Ουρανό στο καθημερινό κυνηγητό της ύλης. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο έπειτα από έρευνα έγραψα για τον Αγιο Νεκτάριο και τον Οσιο γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο».
Ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος κρατάει την μίτρα του Αγίου Νεκταρίου
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ«Ο π. Φιλόθεος υπήρξε πνευματικό τέκνο του Αγίου Νεκταρίου από την εποχή που ως Κωνσταντίνος υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του στην Αθήνα και ο Αγιος ήταν τότε διευθυντής της Εκκλησιαστικής Ριζαρείου Σχολής» επισημαίνει ο π. Εμμανουήλ και συνεχίζει: «Ο γέροντας Φιλόθεος υπήρξε ο πρώτος πνευματικός στη ζωή μου. Με ποιον τρόπο; Σε ηλικία μόλις πέντε χρονών εξομολογήθηκα σε αυτόν στο σπίτι της γιαγιάς, στην Αίγινα. Οσες φορές ερχόταν ο γέροντας στο νησί για να προσκυνήσει στον τάφο του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι του, συνήθως περνούσε από το σπίτι της γιαγιάς. Ο λόγος ήταν ότι η γιαγιά καταγόταν από την Πάρο και συνδεόταν με τον γέροντα, που ήταν τότε Ηγούμενος στη Μονή Λογγοβάρδας. Αργότερα η οικογένεια της μητέρας μου εγκαταστάθηκε στην Αίγινα. Σέβονταν τον π. Φιλόθεο: “Και το νερό του, αγίασμα!” έλεγαν και φύλαγαν το νερό από το ποτήρι που έπινε...»
Η ΙΕΡΟΡΑΠΤΡΙΑ
Αναφερόμενος στον Αγιο Νεκτάριο, ο π. Εμμανουήλ Γιαννούλης σημειώνει: «Στη δεκαετία του '70 και ως φοιτητής Νομικής επισκεπτόμουν ένα γνωστό μου πρόσωπο στην Αίγινα. Ηταν μια ηλικιωμένη ιεροράπτρια, η Ευγενία Ροδίτου, που γνώρισε τον Αγιο Νεκτάριο - μάλιστα, είχε εξομολογηθεί σε αυτόν! Μου έλεγε:
“Ημαστε καμιά δεκαπενταριά κοπέλες από τη γειτονιά και ανεβήκαμε στο μοναστήρι για να εξομολογηθούμε στον Δέσποτα.
Κάποια στιγμή ήρθε ο Αγιος, μας κοίταξε όλες καλά καλά και ύστερα είπε: “Ολες καλές, εσύ, παιδί μου, όχι και τόσο...” και έδειξε με την άκρη του μπαστουνιού του κάποια κοπέλα. Αυτή ήταν αρραβωνιασμένη, ζούσε όμως σαν παντρεμένη. Ο Αγιος το είχε καταλάβει. Εκείνη την καημένη την πήραν τότε τα κλάματα! Οταν όμως σε λίγη ώρα βγήκε από το εξομολογητήριο, το πρόσωπό της έλαμπε, ήταν άλλος άνθρωπος!”
Κάποτε ρώτησα την Ευγενία: “Πώς θυμάσαι τη μορφή του Αγίου;”
Μου είπε: “Ηταν μάλλον κοντός, με μάτια ολοστρόγγυλα, θαρρείς σαν υγραμένα. Το πρόσωπό του είχε μια γλυκύτητα. Θυμάμαι μια λεπτομέρεια: Το αριστερό φρύδι του να είναι μια ιδέα πιο ψηλό από το δεξί. Μιλούσε αργά, με φωνή μελωδική. Συνήθιζε να ακουμπάει σεβαστικά την άκρη του μπαστουνιού στο δεξί του μάγουλο. Γενικά, η μορφή του απέπνεε ταπείνωση και ιεροπρέπεια”».
ΕΜΕΙΝΕ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ Από την Ευγενία Ροδίτου μαθαίνουμε επίσης:
«Ακουσα από τη μοναχή Αγαπία ότι τον Δεκαπενταύγουστο του 1920 συνόδευε τον Αγιο στην επιστροφή του από το αντρικό Μοναστήρι της Παναγίας Χρυσολεόντισσας.
Κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκε ισχυρούς πόνους από την ασθένεια στον προστάτη από την οποία υπέφερε και κατέβηκε από το ζώο. Γονάτισε τότε και ύψωσε χέρια και οφθαλμούς στον ουρανό. Για ώρα πολλή προσευχόταν ακίνητος. Τόσο ώστε η Αγαπία τον σκούντησε και ανήσυχη τον ρώτησε: “Σεβασμιώτατε, είστε καλά;”
“Ευλογημένη, με διέκοψες...” ψιθύρισε και πρόσθεσε: “Ας ευλογήσω το μοναστηράκι μου, τους χριστιανούς της νήσου ταύτης και τον κόσμον άπαντα, διότι εντός ολίγου θα απέλθω...”
“Πού θα πάτε, σεβασμιώτατε;”
“Εις τους Ουρανούς...” Και από το σημείο εκείνο στράφηκε και ευλόγησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα!»
Η «υπουργός Εξωτερικών» της μονής, η «καλλικέλαδος αηδόνα», οι άδικες κατηγορίες σε βάρος του, η συγχώρηση
«Τη μοναχή Αγαπία την ενθυμούμαι κι εγώ ως μετέπειτα μοναχή Νεκταρία. Μικροκαμωμένη και δραστήρια, την αποκαλούσαν “υπουργό των Εξωτερικών” της μονής» εξιστορεί ο π. Εμμανουήλ και συνεχίζει:
«Τον Σεπτέμβριο του 1920, υπακούοντας στις παρακλήσεις των μοναζουσών, ο Αγιος κατέβηκε στην πόλη της Αίγινας, για να πάει στον Πειραιά και από εκεί στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών. Η θάλασσα όμως ήταν για μία βδομάδα φουρτουνιασμένη! Κανένα πλοίο δεν κινιόταν. Αναγκάστηκε τότε να μείνει ο 74χρονος Ιεράρχης στο σπίτι του ιατρού Νικολάου Πέππα, ο οποίος σημειωτέον 16 χρόνια πριν, ως δήμαρχος Αιγίνης, είχε κάνει την παραχώρηση του χώρου της παλαιάς ερειπωμένης Μονής της Ζωοδόχου Πηγής (που έχτισε εκεί τον 9ο αιώνα η Οσία Αθανασία η εξ Αιγίνης), προκειμένου να ανεγείρει στον ίδιο τόπο ο Αγιος την Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος. Τότε ο Αγιος προσέφερε στον φίλο του αντίτυπο του βιβλίου του “Κεκραγάριον του Θείου και Ιερού Αυγουστίνου”».
Ο λόγος και πάλι στην ιεροράπτρια Ευγενία: «Ημουν κοπέλα δεκαπέντε χρονών. Βρισκόμουν στο σπίτι του θείου μου Νικολάκη Πέππα. Καθόταν στον καναπέ μαζί με τον Αγιο Νεκτάριο. Ακουσα τότε τον εξής διάλογο:
“Σεβασμιότατε, θα πάτε στο νοσοκομείο. Ισως κάνετε κάποια επέμβαση. Θα γίνετε καλά - εξάλλου, η επιστήμη έχει τόσο προοδεύσει στις ημέρες μας”. Αυτολεξεί τα λόγια του Αγίου: “Η επιστήμη έχει προοδεύσει και θα προοδεύσει έτι περισσότερον... Θα έρθει εποχή όπου θα ευγάζουν την καρδίαν, θα την καθαρίζουν, θα την τοποθετούν εις την θέσιν της και ο άνθρωπος θα ζει! Εγώ όμως θα απέλθω”».
Η ηγουμένη Θεοδοσία Κάτσα και το μπαλκόνι απο όπου αγνάντευε ο Άγιος Νεκτάριος
Ο π. Εμμανουήλ θυμάται και την Αιγινήτισσα μοναχή και Ηγουμένη Θεοδοσία Κάτσα (εκοιμήθη το 1980) να ψάλλει στο δεξί αναλόγιο της μονής. «Καλλικέλαδο αηδόνα» την ονόμαζε ο ίδιος ο Αγιος.
«Το καλοκαίρι του 1972, ως φοιτητής της Νομικής», λέει, «συμμετείχε στις κατασκηνώσεις της Ιεράς μας Μητροπόλεως ο Αγιος Νεκτάριος. Τα στελέχη τότε βάλαμε τη γερόντισσα στην τραπεζαρία να μας ψάλει ύμνους τους οποίους είχε συνθέσει και μελοποιήσει ο ίδιος ο Αγιος Νεκτάριος, και μάθαινε στις μοναχές του στο Δασκαλειό. Ηχογραφήσαμε την Ηγουμένη. Θυμάμαι τη μελωδία των ύμνων “Ανυμνών ανυμνώ Σε, Πανάχραντε” και “Ω! Θεία Αγάπη!”»
Και προσθέτει: «Γνώρισα και τη μοναχή Ξένη Κούδα. Ηταν η 17χρονη τότε (το 1918) Μαρία Κούδα, που έγινε αφορμή να κατηγορηθεί άδικα ο Αγιος για ανηθικότητα από τη μητέρα της Ειρήνη. Ο Αγιος Ιεράρχης αντιμετώπισε τότε τον μεγάλο πειρασμό με ανεξικακία όταν κατέφθασε από τον Πειραιά ο ανακριτής στο μοναστήρι του! Ο Αγιος, όσο ήταν εν ζωή, προστάτευε την κοπέλα και με τη σύμφωνη γνώμη της τότε Εκκλησιαστικής Αρχής την είχε δεχθεί στο μοναστήρι του, επειδή η μητέρα της ήθελε να την παντρέψει με το ζόρι με κάποιον Γιώργο από την Αίγινα, κι εκείνη δεν ήθελε. Αργότερα έγινε μοναχή και κατέβηκε στην πόλη της Αίγινας, επειδή οι άλλες μοναχές της έλεγαν: “Φύγε, μας πέθανες τον Πατέρα μας!” Η μοναχή Ξένη Κούδα εκκλησιαζόταν στον ναό όπου είμαι εφημέριος και στο σπίτι της πήγαινα τη Θεία Κοινωνία όταν βάρυνε. Τη θυμάμαι, το 1983, καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, με πόσο μεγάλη λαχτάρα και συντριβή αγκάλιαζε την Τιμία Κάρα του Αγίου!»
Ο π. Εμμανουήλ, πολύτεκνος ιερέας από την Αίγινα, ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, ευχήθηκε:
«Ας δωρίσει αυτά τα πνευματικά δώρα και σήμερα στον ταλαίπωρο άνθρωπο του 21ου αιώνα ο Φιλάνθρωπος Κύριος, με τις πρεσβείες του Αγίου Νεκταρίου του εν Αιγίνη, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, του Θαυματουργού».
Με την έρευνά του τοποθέτησε ένα λουλούδι στην ανθοδέσμη της προφορικής παράδοσης για τη ζωή των Αγίων. Η παράδοση-κόσμημα που κάνει πιο πλούσια την ομορφιά του ανθρώπου, αφού απροσδόκητα και αναπάντεχα αυτή η ομορφιά μπορεί να τον μεταμορφώσει σε παιδί του Θεού και να τον στολίσει με την αγιοσύνη.
«ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ!»
Από μια κοπέλα που έζησε επί 13 χρόνια ως ψυχοκόρη στο σπίτι της μοναχής διασώθηκε και το εξής περιστατικό, που της το διηγήθηκε η μοναχή Ξένη: «Κάποια ημέρα ο 72χρονος τότε Ιεράρχης καθόταν προσευχόμενος κάτω από το πεύκο. Τον πλησίασε τότε συγκρατημένα η Μαρία Κούδα.
“Τι θα ήθελες, παιδί μου; Τι σε βασανίζει; Πλησίασε, έλα” της είπε ο Αγιος. “Σεβασμιώτατε, ήρθα να σας παρακαλέσω να συγχωρήσετε τη μητέρα μου. Μην την πάτε στα δικαστήρια. Ολος ο κόσμος είδε την αθωότητά σας!”
Τότε ο Αγιος άνοιξε διάπλατα τα μάτια του, γεμάτα πόνο και δάκρυα, και της είπε:
“Παιδί μου, τι φρικτά πράγματα είναι αυτά που διελογίσθης; Μεγάλην ευεργεσίαν μου προσέφερεν η μητέρα σου, διότι εδόθη εις εμένα τον αμαρτωλόν η ευκαιρία να εξιλεωθώ, έστω και διά αυτό το ελάχιστον που μου εκαταλογίσθη...” Στη συνέχεια έβαλε απαλά το ευλογημένο χέρι του στο κεφάλι της, τη σταύρωσε τρεις φορές και αναστενάζοντας της είπε: “Σιώπα, σιώπα, παιδί μου”. Η μοναχή Ξένη Κούδα είπε στην τότε ψυχοκόρη της: “Αισθάνθηκα μέσα μου μια πρωτοφανή αναγέννηση, δίψα για ζωή, μια απέραντη αγάπη για τον Χριστό!”»
https://proskynitis.blogspot.com/2019/11/blog-post_67.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου