Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2019
Ἡ προσήλωση στά βιωτικά Β΄ μέρος_Μ. Βασιλείου_2-1-2019_Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἡ προσήλωση στά βιωτικά Β΄ μέρος_Μ. Βασιλείου_2-1-2019_Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
ζωντανή μετάδοση_ Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης_http://hristospanagia3.blogspot.gr_ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr
Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...
Ὁ Α. Χ. ἀπό τήν Ἀθήνα μᾶς διηγεῖται τήν μεταστροφή του ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό στήν Ὀρθοδοξία. Μία δημόσια ἐξομολόγηση
Ονομάζομαι Α. Χ. και γεννήθηκα το 1982 στην Αθήνα. Ο πατέρας μου ήταν Ιουδαίος στο θρήσκευμα ενώ η μητέρα μου παρότι ήταν βαπτισμένη Ορθόδοξη Χριστιανή ήταν αδιάφορη προς την Χριστιανική Πίστη. Παντρεύτηκαν στην Συναγωγή της Αθήνας και εκτός από εμένα απέκτησαν και άλλο ένα παιδί.
Μου έκαναν περιτομή όταν ήμουν μικρός όπως σε όλα τα εβραιόπουλα και την τελετή ενηλικίωσης που κάνουν δεκατριών ετών στα αγόρια (δώδεκα στα κορίτσια). Πήγα στο εβραϊκό δημοτικό σχολείο Αθηνών όπου εκτός των άλλων μαθημάτων που γίνονται σε όλα τα ελληνικά σχολεία μαθαίνουν την εβραϊκή γλώσσα, εβραϊκή ιστορία και Παλαιά Διαθήκη. Ξεκινάνε τη μέρα με εβραϊκές προσευχές και τηρούν όλες τις γιορτές του έτους με αργίες ή άλλες εκδηλώσεις και έθιμα. Συχνά πηγαίναμε στη συναγωγή για διάφορες τελετές. Κάθε Παρασκευή γινόταν μια ειδική γιορτή πρίν από το Σάββατο που είναι η ιερή τους ημέρα. Πολλές εκδρομες και ταξίδια που γινόντουσαν είχαν ως κέντρο την εβραϊκη θρησκεία. Επίσης υπάρχουν στην Ελλάδα διάφορες ομάδες νεότητος όπου οργανώνουν διάφορες εκδηλώσεις εδώ ή στο εξωτερικό. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε στην εβραϊκή κατασκήνωση στους Πρόποδες του Ολύμπου. Και εκεί ό,τι γινόταν, γινόταν με κέντρο τα έθιμα και τις παραδόσεις της Εβραϊκής θρησκείας και της χώρας της. (Κάθε απόγευμα λένε ακόμα και τον ύμνο του Ισραήλ!).
Αυτά ήταν τα πρώτα θρησκευτικά ερεθίσματα που είχα ενώ προσωπικά δεν με είχε απασχολήσει ποτέ το θέμα της ύπαρξης του Θεού, της Πίστης, ή της ζωής μετά το θάνατο. Θα έλεγα οτι έκανα μια κοσμική ζωή όπως τα περισσότερα παιδιά της εποχής μου, με ότι αυτό συνεπάγεται στο θέμα των αμαρτημάτων. Και ενώ τα χρόνια πέρναγαν σε αυτή την κοσμική ελευθέρια, με διασκεδάσεις αμαρτωλές, ένα τεράστιο ψυχικό κενό δημιουργόταν μέσα μου. Ενώ είχα όλες τις ανέσεις και τις ευκολίες που μπορεί να έχει ένας νέος, ενώ είχα την δυνατοτητα να αναλωθώ σε κάθε είδους αμαρτωλη πράξη και ψευτικη χαρά αυτού του κόσμου έβλεπα οτι κάτι έλειπε… Ένοιωθα ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει νόημα και αξία ένοιωθα ότι στην ουσία δεν είμαι ευτυχισμένος. Και καθώς ο καιρός και τα χρόνια πέρναγαν το ψυχικό αυτό κενό γινόταν όλο και μεγαλύτερο χωρίς να μπορω να προσδιορίσω τι είναι αυτό που λείπει και που να μπορεί να δώσει πραγματικό νόημα στην ύπαρξή μου.
Δύο είναι τα περιστατικά που συνδέονται με τα γυμνασιακά μου χρόνια και που μέσα από αυτά φαίνεται η πρόνοια του Θεού να με οδηγήσει στην Εκκλησἰα Του.
Ἡ ἀφαίρεση τοῦ Filioque προϋπόθεση τῶν διαλόγων
Ἡ ἀφαίρεση τοῦ Filioque
προϋπόθεση τῶν διαλόγων
Ὁ τόσο ὑβριζόμενος μέχρι σήμερα ἀπό τούς Παπικούς Ἅγιος Γρηγόριος, μᾶς διδάσκει ὅτι, γιά νά γίνει διάλογος μέ τούς Λατίνους (Παπικούς), θά πρέπει πρῶτα αὐτοί νά ἀφαιρέσουν τήν προσθήκη πού ἔχουν κάνει στό σύμβολο τῆς Πίστεως, δηλ. τό Filioque. «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», παρατηρεῖ ὁ Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, «ἀναφερόμενος στήν βλάσφημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ περί τῆς καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Filioque, λέει: «Δικαιότατο βεβαίως θά ἦταν νά μήν σᾶς ἀξιώσουμε οὔτε συζητήσεως, ἄν δέν σταματήσετε νά προσθέτετε στό ἱερό σύμβολο. Ὅταν ἡ προσθήκη σας ἀφαιρεθεῖ πρῶτα ἀπό ’σᾶς, ἔπειτα νά συζητήσουμε, ἐάν τό Ἅγιον Πνεῦμα προέρχεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἤ ὄχι καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καί νά ἐπικυρώσουμε ὅ,τι φανεῖ ὅτι συμφωνεῖ μέ τήν γνώμη τῶν θεοφόρων πατέρων»1. Ποτέ, λοιπόν, δέν θά σᾶς δεχθοῦμε σέ κοινωνία τούς λατίνους, τούς παπικούς, μέχρις ὅτου σταματήσετε νά λέτε ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νά ἔχετε τό Filioque, νά λέτε δηλ. ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καί νά ἔχετε ἀλλοιώσει τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δέν θά σᾶς δεχθοῦμε σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία.
Ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας
Στὸν σωτήριο ἀγώνα ἔχουμε τρεῖς ἰσχυροὺς ἐχθρούς, τὴ σάρκα, τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο. […] Γιὰ νὰ μάθουμε ὅμως νὰ πολεμοῦμε μὲ ἐπιτυχία κατὰ τῶν ἀντιπάλων αὐτῶν καὶ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ πανάγιο τοῦ Κυρίου θέλημα, πρέπει νὰ μάθουμε ποιὰ εἶναι ἡ σωστὴ ὁδὸς ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ ἀκολουθήσουμε στὸν σωτήριο αὐτὸν ἀγώνα. Τὸ κύριο σύνθημα μὲ τὸ ὁποῖο μᾶς προσκαλεῖ ὁ Κύριος νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν βρίσκεται στὸν ἀκόλουθο λόγο Του: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθείν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν
αὐτοῦ, καί ακολουθείτω μοι»(Μάρκ. 8,34) Ὅποιος λοιπὸν θέλει νὰ προχωρεῖ σωστὰ στὴ χριστιανικὴ ζωή, ὁποιαδήποτε ἰδιότητα κὶ ἄν ἔχει, πρέπει νὰ ἔχει σταθερὰ ὑπ’ ὄψιν του αὐτὴν τὴν περικοπή, ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν ἀσφαλῆ λιμένα τῆς σωτηρίας.
Ὅποιος ὅμως παρεμβάλλει προφάσεις καὶ ὑπεκφυγές, αὐτὸς ἄς μὴν πλανᾶται ὅτι θὰ ἀποβάλει μὲ ἄλλον τρόπο τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὰ πάθη του καὶ τὶς ἐπιθυμίες του. Ἄς δοῡμε τὶ ὁ Χριστὸς ζητεῖ μὲ αὐτὰ τὰ λόγια. Λέει: Ὅποιος θέλει ἐλεύθερα νὰ μὲ ἀκολουθήσει καὶ νὰ μιμηθεῖ τὰ ἔργα μου, αὐτός εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνει τρία πράγματα: νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, νὰ σηκώσει τὸ σταυρὸ του καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει. Δηλαδὴ ὅποιος θέλει νὰ ζήσει μὲ εὐσέβεια καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει ἐκπληρώνοντας τὶς ἐντολές μου, πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἐαυτὸ του, δηλαδὴ τὶς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας καὶ τὶς ἄτακτες κινήσεις της, καὶ νὰ ἀποστραφεῖ κάθε ἁμαρτία καὶ ὅλες τὶς πονηρὲς του ἐπιθυμίες ποὺ μετὰ τὴν παράβαση συνοδεύουν καὶ βαρύνουν τὴν ψυχή, ὄχι γιατὶ ἀπὸ τὴ φύση της ἡ ψυχὴ ρέπει πρὸς τὰ πάθη μὲ τὴ θέλησή της – κάθε ἄλλο! – ἀλλὰ γιατὶ ἡ προαίρεσή της ὑποδουλώνεται σὲ αὐτά.
ΕΙΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ. Πόσο ὡραῖα, πόσο εὐχάριστη, πόσο χαριτωμένη εἶναι ἡ εἰκόνα ἐκείνου πού ἐλπίζει στόν Θεό πού σώζει, στόν Θεό τῶν οἰκτιρμῶν, τόν Θεό τοῦ ἐλέους, τόν ἀγαθό καί φιλάνθρωπο Θεό.
Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό.
Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα.
Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσσα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.
Η καρδιά του είναι έτοιμη να Τον επικαλεσθεί, η διάνοια του έτοιμη να ανυψωθεί προς Αυτόν, η ψυχή του είναι προσηλωμένη στον Θεό και «η δεξιά του Κυρίου αντελάβετο αυτού». «Εν τω Κυρίω επαινεθήσεται η ψυχή αυτού». Ζητά και λαμβάνει από τον Θεό αυτό που ζητά η καρδιά του. Ζητά και βρίσκει όσα ποθεί.
Κρούει και του ανοίγονται οι θύρες του ελέους.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο επαναπαύεται σε ήσυχα νερά. Ο δε Κύριος του δίνει πλούσια τα ελέη του. Η δεξιά του Κυρίου κατευθύνει την πορεία του και δάκτυλος Κυρίου τον καθοδηγεί στους δρόμους του.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν αστοχεί. Η ελπίδα του δεν πεθαίνει ποτέ. Ο Θεός είναι η προσδοκία του, η ακρότατη επιθυμία της καρδιάς του. Προς Αυτόν στενάζει η καρδιά του όλη την ημέρα: «Κύριε μην αργήσεις, σήκω, κάνε γρήγορα, έλα και απομάκρυνε από την ψυχή μου κάθε ανάγκη, εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχή μου! Θα σε δοξολογήσω με όλη μου την καρδιά Κύριε. Σε Σένα θα απευθύνεται κάθε λόγος που θα βγαίνει απ’ το στόμα μου».
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, ευλογεί τον Ύψιστο, τον λυτρωτή του και αγιάζει «το όνομα το άγιον αυτού». Ελπίζει και από τα βάθη της καρδιάς του κραυγάζει προς τον Θεό: «Κύριε πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω σου;».
Ἀκολουθία γιὰ τὸν Ὅσιο Ἰάκωβο τὸν ἐν Εὐβοία
Ἐκδόθηκε καὶ διακινεῖται ἀπό τὴν Ἱερά Μονή Ἀμπελακιωτίσσης Η ΠΡΩΤΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ποὺ ἐγράφη γιὰ τὸν Ὅσιο Ἰάκωβο τὸν Νέο Ἀσκητὴ τὸν ἐν Εὐβοία (Τσαλίκη) ὁ ὁποῖος ἐορτάζει στὶς 22 Νοεμβρίου.
Ἡ ἀσημένια λάρνακα μέ τά ἅγια λείψανα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στόν ὁμώνυμο ναό του, στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Τριάδος - Ἁγίου Νεκταρίου στήν Αἴγινα
Άγιε του Θεού Νεκτάριε, πρέσβευε υπέρ ημών.
2 Ἰανουαρίου. (Προεόρτια τῶν Φώτων). Σιλβέστρου Πάπα Ῥώμης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τοῦ ἱεράρχου. (Ἑβρ. ε΄ 4-10).
Εβρ. 5,4 καὶ οὐχ ἑαυτῷ
τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ
Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών.
Εβρ. 5,4 Και κανείς δεν παίρνει μόνος του και αυθαιρέτως
την μεγάλην τιμήν του αρχιερατικού αξιώματος, αλλά την λαμβάνει, όταν
προσκαλήται από τον Θεόν, όπως είχε προσκληθή και ο Ααρών.