20. Ἡ ἁγνότητα ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, Α΄ Ἰωαν. 3, 2-3, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου καί Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη

20. Ἡ ἁγνότητα ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, Α΄ Ἰωαν. 3, 2-3, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου καί Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη, 13-1-2019, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Πῶς πρέπει νά διορθώνουμε τήν φαντασία καί τήν ἐνθύμησί μας

 

Ο Αόρατος πόλεμος 

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΕ΄  Πῶς πρέπει νά διορθώνουμε τήν φαντασία καί τήν ἐνθύμησί μας.

Αφού μιλήσαμε σχετικά για την διόρθωσι των αισθήσεών μας, επακόλουθο είναι να πούμε εδώ και Πως πρέπει να διορθώνουμε την φαντασία και ενθύμησί μας, επειδή και κατά την γνώμη όλων σχεδόν των φιλοσόφων, η φαντασία και η ενθύμησις, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αποτύπωσις όλων εκείνων των αισθητών πραγμάτων, που είδαμε, ακούσαμε και μυριστήκαμε και γευτήκαμε και πιάσαμε. Και για να πω με συντομία, η φαντασία και ενθύμησις, είναι μία εσωτερική κοινή αίσθησις, η οποία φαντάζεται και θυμάται καθαρά όλα, όσα οι εξωτερικές πέντε αισθήσεις μας πρόλαβαν να προαισθανθούν. Και κατά κάποιο τρόπο, η μεν αίσθησις και τα αισθητά, παρομοιάζονται με την σφραγίδα, ενώ η φαντασία, με το αποτύπωμα της σφραγίδας.

Η φαντασία αυτή και η ενθύμησις μας δόθηκε μετά την παράβασι για να την μεταχειρισθούμε, όταν οι εξωτερικές μας αισθήσεις ησυχάζουν και όταν δεν έχουμε μπροστά μας παρόντα τα αισθητά εκείνα πράγματα, που πέρασαν από τις αισθήσεις και τυπώθηκαν σε αυτήν. Γιατί είναι αδύνατο να έχουμε πάντα παρόντα όλα όσα γνωρίσαμε και ακούσαμε και μυρίσαμε και γευθήκαμε και πιάσαμε, γι αυτό τα φέρνουμε μπροστά μας με την φαντασία και την ενθύμησι, που τα έχει τυπωμένα και έτσι μιλούμε γι αυτά και σκεπτόμαστε, σαν να τα είχαμε και μπροστά μας.

Γιά παράδειγα· εσύ πήγες μία φορά και είδες την Σμύρνη, έπειτα έφυγες από εκεί και πλέον δεν την βλέπεις με την εξωτερική αίσθησι των ματιών, αλλά όμως με την εσωτερική αίσθησι δηλαδή, με την φαντασία και ενθύμησι, όταν θέλης, φέρνεις την Σμύρνη μπροστά σου και την βλέπεις, σαν να ήταν και παρόν, με το ίδιο σχήμα και διάστημα και μέγεθος και τοποθεσία, που έχει· όχι Πως τότε πηγαίνεις και βλέπεις την Σμύρνη, (καθώς νομίζουν μερικοί αμαθείς). Αλλά βλέπεις την εικόνα της Σμύρνης, την οποία έχει τυπωμένη μέσα η φαντασία και η ενθύμησίς σου. Αυτή η φαντασία των αισθητών είναι, που μας ενοχλεί και μέσα στον ύπνο και μας κάνει να βλέπουμε τα διάφορα και πολυποίκιλα όνειρα, στα οποία πρόσεχε να μη πιστεύης ποτέ.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς γιά τόν Οἰκουμενισμό.Ὁ Ἅγιος Παΐσιος καί ὁ π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης γιά τόν Οἰκουμενισμό

Συμπερασματικά

Ἀπό ὅλα τά ἀνωτέρω συνάγεται, ὅτι ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἶναι τελείως ἀντίθετος μέ τόν σύγχρονο συγκρητισμό, τόν οἰκουμενισμό, τήν πανθρησκεία καί τήν Νέα Ἐποχή. Ἡ διδασκαλία του εἶναι ἀπόλυτα σύμφωνη μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρες. Μάλιστα συμφωνεῖ καί μέ ὅλους τούς σύγχρονους Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι εἶναι, ὅλοι ἀνεξαιρέτως, ἀντίθετοι μέ τίς σύγχρονες αὐτές φοβερές αἱρέσεις καί τούς διαλόγους μέ τούς αἱρετικούς ἔτσι ὅπως αὐτοί γίνονται. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε τίς θέσεις κάποιων συγχρόνων Ἁγίων μας ἐπάνω σ’ αὐτά τά θέματα.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς γιά τόν Οἰκουμενισμό

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἀναφερόμενος στόν Οἰκουμενισμό, τόν εἶχε χαρακτηρίσει ὡς παναίρεση. «Ὁ Οἰκουμενισμός», παρατηρεῖ, «εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις. Διατί; Διότι εἰς τό διάστημα τῆς ἱστορίας αἱ διάφοροι αἱρέσεις ἠρνοῦντο ἤ παρεμόρφωνον ἰδιώματα τινά τοῦ Θεανθρώπου καί Κυρίου Ἰησοῦ, αἱ δέ εὐρωπαϊκαί αὗται αἱρέσεις ἀπομακρύνουν ὁλόκληρον τόν Θεάνθρωπον καί εἰς τήν θέσιν του τοποθετοῦν τόν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Οἰκουμενισμοῦ καί ἄλλων αἱρέσεων, ὧν τό ὄνομα “λεγεών”»[1].

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος καί ὁ π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης

γιά τόν Οἰκουμενισμό

Ὁ σύγχρονος Ἅγιος Παΐσιος δίδασκε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἕνα ἀπό τά τρία μέσα, πού χρησιμοποιεῖ ὁ πονηρός γιά νά πλανᾶ καί νά κολάζει τούς ἀνθρώπους. «Ὁ διάβολος», ἔλεγε, «ἔχει τρία πλοκάμια. Γιά τούς φτωχούς τόν κουμμουνισμό, γιά τούς πιστούς τόν οἰκουμενισμό καί γιά τούς πλουσίους τήν μασονία»[2].

Κοινοῦ Θεοδόσιος Ἡγεμὼν βίου, Κοινὴ Μονασταῖς ἐκβιώσας ζημία. Ἑνδεκάτῃ ὀλοὸν βίοτον λίπε Κοινοβιάρχης.

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος πλάγιος α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀρεταῖς θεοσδότοις ἐκλάμψας ὅσιε, Μοναστικῆς πολιτείας ὤφθης λαμπρὸς χαρακτήρ, καὶ φωστὴρ θεοειδὴς Πάτερ καὶ ἔξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, τῶν Ἀγγέλων μιμητά, θεράπων ὁ τῆς Τριάδος ἣν ἐκδυσώπει ἀπαύστως,ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἠμῶν.

Βιογραφία

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος γεννήθηκε στό χωριό Μωγαρισσοῦ τῆς Καππαδοκίας ἀπό πολύ πιστούς καί ἐνάρετους γονεῖς, τόν Προαιρέσιο καί τήν Εὐλογία. Ἔζησε στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντα τοῦ Μεγάλου (457 - 474 μ.Χ.) καί ἔφτασε ἕως καί τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου τοῦ Δικόρου (491 - 518 μ.Χ.). Ἀρνήθηκε τήν ἔγγαμη ζωή καί σέ νεαρή ἡλικία ἔγινε μοναχός. Ἀπό πολύ νωρίς διακρίθηκε γιά τήν ἐγκράτεια καί τήν ἠθική του τελειότητα.

Ἀφοῦ ἀσκήτεψε κοντά σέ μεγάλους ἀσκητές ὅπως ὁ Συμεών ὁ Στυλίτης (βλέπε 1 Σεπτεμβρίου) καί ὁ ἡσυχαστής Λογγίνος ἀποσύρθηκε σέ ἀπομακρυσμένο ἡσυχαστήριο ὅπου δίδασκε τό λόγο τοῦ Θεοῦ στούς περαστικούς διαβάτες. Ἡ φήμη του γιά τήν ἁγία ζωή του ἔγινε γρήγορα γνωστή στά πέρατα τῆς αὐτοκρατορίας καί ἔφερε στό ἡσυχαστήριό του δεκάδες ἀδελφούς ἀναγκάζοντας τόν Θεοδόσιο νά ἱδρύσει ἕνα εὐρύχωρο μοναστήρι ὅπου ἐφήρμοσε πιστά τά πρότυπα τοῦ ἀσκητικοῦ βίου. Ἔκανε πολλά θαύματα καί, ἀφοῦ δίδαξε τίς ἀρετές τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς στούς ἑκατοντάδες μαθητές του, ἐκοιμήθη σέ βαθύ γῆρας τό 529 μ.Χ.

Ἡ εἴδηση τῆς κοιμήσεώς του διαδόθηκε σάν ἀστραπή. Καί ἔτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοί καί μοναχοί, ἀκόμη καί Ἐπίσκοποι, γιά νά ἀσπαστοῦν τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου ἀνδρός, πού στάθηκε γιά ὅλους φιλόστοργος πατέρας καί προστατευτικός ἀδελφός.

Ποιμαντικές ἰδιορρυθμίες – Ἡ εἰρήνη τῆς ἀγάπης (π. Θωμάς Βαμβίνης)

  

Ποιμαντικές ἰδιορρυθμίες

Ὅλο τό νόημα τῆς καθημερινότητας συνοψίζεται, ἀπό πολλούς στίς μέρες μας, στό νά αἰσθάνεται κανείς καλά μέ τόν ἑαυτό του, νά μήν αἰσθάνεται ἐνοχές καί τύψεις, νά μήν ἐνοχοποιῆ τίς ἐπιθυμίες του, οὔτε τούς θυμούς του, νά μή λυπᾶται γενικά γιά τά πάθη του, ἀλλά νά ἀποδέχεται μέ εἰλικρίνεια τόν ἑαυτό του. Στάση ζωῆς πού ἐνισχύεται ἀπό τήν κοσμική τηλεοπτική ψυχοθεραπεία ἐλαφρῶν ἐκπομπῶν, ἡ ὁποία ὅμως πέρασε (καί ἔχει πέραση) καί σέ μιά ἰδιόμορφη διαδικτυακή ποιμαντική, ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας, ἰδιόρρυθμων ποιμένων.

Τό συνθετικό «ἴδιο» στίς παραπάνω λέξεις παραπέμπει στήν ἰδιοτέλεια τῆς ἐγωκεντρικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐκμεταλλευόμενη ἀκόμη καί τήν δημόσια ἐξομολόγηση, δέν ἀλλάζει, δέν μετανοεῖ, ἀλλά ἐπιχειρεῖ νά κάνῃ ἀποδεκτή, ὅπως εἶναι, τήν κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ἀνομίας. Ἄλλωστε… «οὐδείς καθαρός ἀπό ρύπου», ὅπως λέγεται στήν τρίτη εὐχή τῆς Πεντηκοστῆς. Ὅμως στήν ἐν λόγῳ εὐχή ἡ πρόταση συμπληρώνεται μέ τό «ἐνώπιόν σου». Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι κανείς καθαρός ἀπό ρύπου κι αὐτό γεννᾶ προσευχή μετανοίας.

Πάντως, ἡ διαδικτυακή ἰδιόρρυθμη ποιμαντική, μέ πολύ «γλυκύτητα», «ἐξομολογητικότητα» καί ἐπιδεικτική συγκαταβατικότητα στίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, βγάζει τούς ἀνθρώπους ἔξω ἀπό τόν κυρίως Ναό τῆς Ἐκκλησίας, στόν Νάρθηκα ἤ τόν αὐλόγυρό της, δημιουργώντας τους ταυτόχρονα τήν αἴσθηση ὅτι εἶναι αὐθεντικοί Χριστιανοί καί ὄχι κίβδηλοι εὐσεβιστές καί νομικιστές. Ἔσχατοι χρόνοι…

Αὐτή ἡ ποιμαντική ἐκτροπή, ὅμως, ἐκπέμπει καί ἕνα σημαντικό μήνυμα: ἡ εὔκολη ἀποδοχή της ἀπό πολύ λαό, δείχνει, σέ ὅλους τούς ποιμένες, τήν ἀνάγκη πού ἔχουν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι νά τούς ἀγγίζῃ ὁ θεραπευτικός λόγος τῆς Ἐκκλησίας στίς πιό κρυφές πληγές τῆς ψυχῆς τους μέ διάκριση καί ἀγάπη, ὥστε μέ ἐπίγνωση, ταπείνωση καί ἐλπίδα νά λαμβάνουν δύναμη γιά τήν ἑκούσια ἄρση τοῦ σταυροῦ τῆς μετανοίας τους.

Ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 13-1-2019

Πῶς μπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ ὁ πιστός ἀπό τόν παλαιό πτωτικό ἄνθρωπο;

 Θέματα πνευματικοῦ ἀγῶνος (Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους)

Όλοι αισθανόμαστε ότι φέρουμε τα ίχνη του παλαιού ανθρώπου. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η φιλαυτία, δηλαδή η αρρωστημένη εγωκεντρική «αγάπη» του εαυτού μας. Η φιλαυτία δεν μας αφήνει να αγαπήσουμε αληθινά και ανιδιοτελώς το Θεό και τον άνθρωπο. Από τη φιλαυτία γεννιούνται τα πάθη. Εμπαθείς καθώς είμαστε δεν μπορούμε να συνδεθούμε απαθώς με τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα και τα πράγματα. Οι σχέσεις μας γίνονται εμπαθείς και εγωιστικές και μας εμποδίζουν να χαρούμε αληθινά τους συνανθρώπους μας και τα άλλα αγαθά του κόσμου. Αυτό τελικά μας οδηγεί στη μοναξιά, το κενό, το αδιέξοδο.

Όταν λοιπόν λέμε παλαιό άνθρωπο, εννοούμε τον αρρωστημένο εγωκεντρισμό, από τον οποίο όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, πάσχουμε.

Πώς θα απαλλαγούμε από αυτή τη βαριά πνευματική αρρώστια που δηλητηριάζει όλη μας την ύπαρξη;

Μόνο κάποιος ελεύθερος από την αρρώστια αυτή θα μπορούσε να γίνει ο ιατρός μας. Μόνο ένας καινός, καινούργιος άνθρωπος θα μπορούσε να δώσει και σε μας την δυνατότητα να ξεπεράσουμε την αρρώστια του παλαιού ανθρώπου και να γίνουμε και εμείς καινοί -καινούργιοι άνθρωποι.

Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτός ο καινός άνθρωπος είναι ο Θεάνθρωπος, ο Σωτήρας μας Χριστός, που κατά τη Γραφή «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού».

13 Ἰανουαρίου 1822: Ἡ καθιέρωση τῆς γαλανόλευκης ἑλληνικῆς σημαίας

 Ἡ Πρώτη ἐθνοσυνέλευση τοῦ ἐπαναστατημένου Ἑλληνισμοῦ πραγματοποιήθηκε στὴν Πιάδα, κοντὰ στὴν Ἐπιδαυρο καὶ γι’ αὐτό, «τῆς Ἐπιδαύρου» ὀνομάζεται. Ξεκίνησε στὶς 20 Δεκεμβρίου 1821 καὶ διάρκεσε ὡς τὶς 16 Δεκεμβρίου 1822.

Τὴν πρωτοχρονιὰ τοῦ 1822, ὁ πρόεδρός της, Ἀλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ἐξέδωσε τὴν πανηγυρικὴ διακήρυξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνεξαρτησίας. Εἶναι τὸ πρῶτο ἐπίσημο κείμενο τοῦ ἐλεύθερου ἑλληνικοῦ κράτους στὸν διεθνῆ χῶρο:

 

«Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος:

Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος, τὸ ὑπὸ τὴν φρικώδη ὀθωμανικὴν δυναστείαν, μὴ δυνάμενον νὰ φέρη τὸν βαρύτατον καὶ ἀπαραδειγμάτιστον ζυγὸν τῆς τυραννίας καὶ ἀποσεῖσαν αὐτὸν μὲ μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διὰ τῶν νομίμων παραστατῶν του, εἰς ἐθνικὴν συνηγμένων συνέλευσιν, ἐνώπιον θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, τὴν πολιτικὴν αὐτοῦ ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν». 

 

Στὶς 13 Ἰανουαρίου 1822 κι ἐνῶ οἱ ὁπλαρχηγοὶ ἔλειπαν στὸν Ἀκροκόρινθο, ἡ ἐθνοσυνέλευση ἀποφάσισε τὴν...κατάργηση ὅλων τῶν διακριτικῶν της Φιλικῆς Ἑταιρείας καὶ τὴν ἀντικατάστασή τους μὲ ἄλλα. Ἀνάμεσα σ’ αὐτὰ ἦταν καὶ ἡ σημαία της ποὺ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴ γαλανόλευκή του Γιάννη Σταθᾶ. 

 

Τὸ “Προσωρινὸν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος” ποὺ προέκυψε ἀπὸ αὐτὴ τὴν συνέλευση, εἶναι οὐσιαστικὰ τὸ πρῶτο ἑλληνικὸ σύνταγμα. Στὶς παραγράφους ρδ’ καὶ ρὲ’ ὑπάρχει ἡ πρώτη ἀπόφαση γιὰ τὴ μορφὴ τῆς Ἑλληνικῆς σημαίας. 

 

Τὸ Πολίτευμα καθιέρωσε τὰ χρώματα κυανὸ καὶ λευκὸ καὶ ἀνέθεσε στὸ Ἐκτελεστικὸ Σῶμα νὰ προσδιορίσει τὴ μορφή της. 

Ἐκπομπὴ 75η. «Ὁ ἅγιος Μάξιμος γιὰ τὴν Θέληση» 3 Ἰανουαρίου 2019, Ναυπάκτου Ἱερόθεος

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/01/75-3-2019.html?m=1

Σέ κανέναν μήν παραδώσετε τόν Χριστό!

 

 

«Σε κανέναν μην παραδώσετε τον Χριστό! Ας είναι ο μοναδικός βασιλιάς της καρδιάς σας! Η πίστη στον Χριστό είναι πραγματική ζωή, η ζωή του Ίδιου του Χριστού. Με την αγάπη μας προς τον Χριστό, θα παραμείνουμε ασάλευτοι. Κάθε παρεξήγηση, κάθε θλίψη μας, να την υπομένετε ως ζωή του Χριστού. Υπάρχουν πολλές οδοί προς το “απολυτο” της ανθρωπότητος, αλλά δεν υπάρχει καμμία που θα μπορούσε να συγκριθεί με την οδό του Χριστού, παρά τις οποιεσδήποτε δυσκολίες.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΊΑ ΤΟΥ ΘΕΟΎ. Στάρετς Νικολάι Γκουριάνοφ

 

Πρέπει να λυπηθείτε οσους πανε εναντίον του Θεού ... Καταλάβετε ότι μόνο η κόλαση τους περιμένει ... Αν κάποιος δεν βρει τον Θεό μέσα στην ψυχή του, ολόκληρη η γήινη ζωή του δεν έχει νόημα. 

Γέροντα Νικολάι Γκουριάνοφ

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/01/blog-post_587.html

15 Ιανουαρίου Συναξαριστής. Παύλου του Θηβαίου, Ιωάννου Καλυβίτη, Πανσοφίου Μάρτυρα, των Αγίων έξι Πατέρων, Αλεξάνδρου Ακοιμήτου, των Αγίων Ελπιδίου, Δάνακτος και Ελένης, Σεκουνδίνης Μάρτυρος, Ιτας εξ Ιρλανδίας, Προχόρου Οσίου, Γαβριήλ Οσίου, Βαρλαάμ εκ Ρωσίας.

Ο Όσιος Παύλος ο Θηβαίος

Ο Όσιος Παύλος ο Θηβαίος, ήκμασε στα χρόνια του Δεκίου (249-251 μ.Χ.) και του Βαλεριανού (254-259 μ.Χ.). Σύμφωνα με την βιογραφία του Αγίου Ιερωνύμου, της οποίας πρόσφατα αποδείχθηκε η ιστορικότητα, με βάση μια πολύ αρχαιότερη ελληνική πηγή, τα όρια της ζωής του μπορούν να τοποθετηθούν μεταξύ των ετών 233 και 346 μ.Χ.
Ανήκε σε πλούσια οικογένεια της κάτω Θηβαΐδος της Αιγύπτου. Όταν ο Δέκιος εξαπέλυσε κατά των Χριστιανών τον τρομερό διωγμό του, ο Όσιος σε νεαρή ηλικία έχασε τους γονείς του. Επειδή φοβήθηκε μήπως παραδοθεί στους διώκτες των Χριστιανών από τον άνδρα της αδελφής του, τον γαμπρό του, ζήτησε παρηγοριά και σωτηρία στην έρημο.
Αφού πέρασε ο διωγμός του Δεκίου και επανήλθε η γαλήνη, απατηλή όμως και προσωρινή, ο Όσιος αποφάσισε να εξακολουθήσει την ερημική του διαμονή. Στην έρημο αγάπησε τον ασκητικό βίο και προχώρησε στα ενδότερα, όπου βρήκε σπήλαιο, μέσα στο οποίο πέρασε όλο τον χρόνο της ζωής του με πνευματικούς αγώνες και στερήσεις. Λέγεται μάλιστα ότι έξω από το σπήλαιο έτρεχε δροσερότατη πηγή και υπήρχε φοίνικας, ιδιαίτερα ψηλός.

15 Ἰανουαρίου. Παύλου ὁσίου τοῦ Θηβαίου καί Ἰωάννου τοῦ καλυβίτου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Τρ. ιδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. ιβ΄ 20 - ιγ΄ 2).

Β Κορ. 12,20      φοβοῦμαι γὰρ μήπως ἐλθὼν οὐχ οἵους θέλω εὕρω ὑμᾶς, κἀγὼ εὑρεθῶ ὑμῖν οἷον οὐ θέλετε, μήπως ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, φυσιώσεις, ἀκαταστασίαι,

Β Κορ. 12,20            Διότι φοβούμαι, μήπως όταν έλθω δεν σας εύρω, όποιους θέλω να σας εύρω, και εγώ ευρεθώ απέναντι σας έτσι που και σεις δεν θέλετε. Φοβούμαι μήπως εύρω μεταξύ σας έριδας, φθόνους, θυμούς, φιλονεικίας και φατριασμούς, κατακρίσεις εναντίον αλλήλων, ψυθυρισμούς εις βάρος των άλλων, αλαζονείας και αποκαταστασίας.