22. Ὅποιος μένει μέσα στόν Χριστό δέν ἁμαρτάνει, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη

22. Ὅποιος μένει μέσα στόν Χριστό δέν ἁμαρτάνει, Α΄ Ἰωαν. 3, 5-6, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου καί Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη, 3-2-2019, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Ἡ Σιών κατά τοῦ Σιωνισμοῦ.Μία ἑλληνορθόδοξη κριτική ἐναντίον τῆς ἀόρατης δικτατορίας τῶν Σιωνιστῶν. (Ἐξαιρετικό ἄρθρο)

 γραφει ο Διόδωρος Ράμμος

Μέσα από την Ιστορία, τη μελέτη του ανθρώπινου παρελθόντος, διαπιστώνει κανείς ότι η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη πόνο και θλίψη, η οποία κατά κανόνα προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. 

Ο άνθρωπος ταλαιπωρεί τον συνάνθρωπό του, τον δυσκολεύει, τον βασανίζει, του φέρεται όπως, προφανώς, δεν θα ήθελε ο ίδιος να του φέρονται οι άλλοι. Η επιστήμη της Ιστορίας, τελικά, είναι η εξιστόρηση της ανθρώπινης κακίας στο πέρασμα του χρόνου.

      Ένα τεράστιο φιλοσοφικό και θρησκευτικό ερώτημα από την αρχαιότητα είναι το γιατί υπάρχει το κακό στη ζωή μας. Όπως γνωρίζουμε, μέσω της χριστιανικής μας πίστης, το κακό δεν είναι μόνο κατάσταση ή αφηρημένη έννοια. Είναι κάτι πολύ χειρότερο, είναι πρόσωπο, ύπαρξη, που έπλασε το κακό. Δηλαδή, είναι ο Κακός που δημιουργεί το κακό. Και, το πιο παράδοξο, ο Κακός (ο Διάβολος) ήταν αρχικά καλός (άγγελος), αλλά ο ίδιος προτίμησε να γίνει κακός και να παραμείνει έτσι για πάντα.

     Ανάμεσα στο καλό και το κακό υπάρχει η ελευθερία, η δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέξει τί θα εφαρμόζει στη ζωή του. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν το κακό. Είναι γνωστός ο ελληνιστικός μύθος του Ηρακλή, που κάποια στιγμή στα νιάτα του βρέθηκε σε ένα δρόμο που χωριζόταν στα δύο και όφειλε να επιλέξει ποιον δρόμο να ακολουθήσει, της Αρετής ή της Κακίας. 

Αν ο δρόμος ήταν μονόδρομος, αν δεν υπήρχε αυτή η διχάλα με τις δύο κυρίες, ο Ηρακλής δεν θα ήταν ελεύθερος. Αρκεί όμως να είσαι ελεύθερος να επιλέγεις; Όχι, χρειάζεται και να κάνεις σωστές επιλογές. Ο μύθος τελειώνει λέγοντας ότι ο Ηρακλής επέλεξε τον δρόμο της αρετής.

     Ζούμε στην περίοδο της ιστορίας που κάποιοι επέλεξαν να μας χαράξουν πορεία στη ζωή μας, αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς. Επέλεξαν να καταστρέψουν τη φύση, την οικονομία, την Ελλάδα, τον Χριστιανισμό. Αποφάσισαν να υποτάξουν, με τον πλέον καταστροφικό τρόπο, την ανθρωπότητα σε μία νέα εποχή, σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Όποιος υποταχθεί, φαινομενικά θα ζήσει. Όποιος αντισταθεί, θα εξοντωθεί. Ποιοι άνθρωποι πήραν αυτές τις αποφάσεις; Γιατί;  Τελικά, θα κυριαρχήσει το κακό στην ιστορία;

     Γνωρίζω, εκ των προτέρων, ότι όσα έχω γράψει, θα αμφισβητηθούν ή θα απορριφθούν, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να δικαιωθούμε, αλλά να βρούμε και να πούμε την αλήθεια, σε μια εποχή που το ψεύδος και η πλάνη έχουν θριαμβεύσει. Γνώση και αλήθεια, αν συνδυαστούν σωστά, μας οδηγούν σε άριστο αποτέλεσμα, την ελευθερία. «Καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω.8,32).

Α. Εισαγωγή

Α.1 Το θέατρο του παραλόγου

     Η ανθρώπινη ιστορία, μέχρι και τον 17ο αιώνα μ.Χ., εξελίσσεται με τρόπο φυσικό. Σαν το νερό του ποταμού, που κυλά με τα δεδομένα της φύσης. Από τον 18ο αιώνα και έπειτα, τα γεγονότα στη ζωή των ανθρώπων είναι τεχνητά, προαποφασισμένα από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, που ενεργεί μυστικά. Σαν να επεμβαίνουμε, με διάφορα τεχνολογικά μέσα, στη ροή του ποταμού, να του διαμορφώνουμε την κοίτη, τη ροή, να τον αναγκάζουμε να λειτουργεί με τεχνητό τρόπο, όχι πια φυσικό.

      Άλλη παρομοίωση, που απεικονίζει αυτό το φαινόμενο, είναι το θέατρο. Τα όσα λένε και κάνουν οι ηθοποιοί σε μια θεατρική παράσταση είναι αποφασισμένα από τον συγγραφέα του έργου, δεν είναι φυσικές πράξεις της ζωής των ηθοποιών, οι οποίοι υποκρίνονται (κατά την αρχαία ελληνική ορολογία).

Ἡ ἡδονή δέν πρέπει νά γίνεται σκοπός

Ποτέ δέν πρέπει ἡ ἡδονή νά γίνεται αὐτοσκοπός. Οὔτε ἐκτός τοῦ Γάμου, οὔτε μέσα στόν γάμο. Σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ θέωση καί ὄχι ἡ ἡδονή. Ὁ γάμος, ἀλλά καί ὅποια ἄλλη δραστηριότητα τοῦ ἀνθρώπου, θά πρέπει νά ὑπηρετεῖ τήν πνευματική τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό καί τήν θέωσή του.

Ἡ ἐπιδίωξη τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, ἡ ὑποδούλωση στίς αἰσθήσεις, σαρκοποιεῖ τόν ὅλο ἄνθρωπο, τήν ψυχή καί τό σῶμα του. Τότε ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐλεύθερος· εἶναι αἰχμάλωτος τῶν παθῶν του, τοῦ πονηροῦ πνεύματος καί προγεύεται τήν αἰώνιακόλαση. Ὁ Κύριος στήν Παλαιά Διαθήκη ἐπέφερε τόν Κατακλυσμό, διότι οἱ ἄνθρωποι εἶχαν σαρκοποιηθεῖ[1]. «Εἶδεν ὁ Θεός τήν σαρκικότητα αὐτήν τῶν ἀνθρώπων», γράφει ἡ Ἁγία Γραφή, «καί εἶπε· “δέν θά παραμείνη πλέον τό πνεῦμα μου στούς ἀνθρώπους τούτους, διότι κυριαρχοῦνται ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό σαρκικά φρονήματα. Ὅλες δέ οἱ ὑπολειπόμενες ἡμέρες τῆς ζωῆς τους θά περιορισθοῦν μόνον στά ἑκατόν εἴκοσιν ἔτη”»[2]. Ἡ ἁμαρτία εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τό νά ἀποσύρει ὁ Θεός τήν χάρη Του ἀπό τούς ἀνθρώπους καί νά μειωθεῖ ἡ χρονική διάρκεια τῆς ζωῆς τους. Στήν συνέχεια, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι δέν μετενόησαν, ἔγινε ὁ κατακλυσμός. «Ὁ Θεός, βλέποντας ὅτι πληθύνθηκαν καί πληθύνονταν συνεχῶς οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων στήν γῆ», γράφει τό Ἱερό Κείμενο, «καί ὅτι ἡ καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἦτο δοσμένη στήν ἁμαρτία καί εἶχεν πάντοτε ὡς ἀντικείμενο τῶν ἐπιθυμιῶν καί σκέψεών της τά πονηρά ἔργα,... ἀπεφάσισε ... καί εἶπε· “θά ἐξαφανίσω ἀπό τό πρόσωπον τῆς γῆς τόν ἄνθρωπον, πού δημιούργησα, καί, μαζί μέ αὐτόν, κάθε ἄλλο ζωντανόν ὄν, ἀπό ἀνθρώπου μέχρι κτήνους, ἀπό τά ἑρπετά τῆς γῆς ἕως τά πτηνά τοῦ οὐρανοῦ, διότι μετεμελήθηκα πού τούς ἐδημιούργησα”»[3].

''Κάποιος πῆγε στήν κόλαση καί ἤθελε νά χτίσει ἐκεῖ ναό...''

 Γερ. Σωφρονίου του Έσσεξ

«Κάποιος πήγε στην κόλαση, αλλά όμως ήθελε να υπάρχει εκεί ναός για να προσεύχεται. Παρά την αμαρτωλότητά του αγαπούσε τον Θεό και ήθελε να προσεύχεται.

 

Άρχισε να μετρά τον χώρο για να κάνει θεμέλια...

 

Ένας διάβολος τον ρώτησε τι κάνει; Εκείνος απάντησε: «Θέλω να κτίσω ιερό ναό για να προσεύχομαι».

 

Ανησύχησε ο διάβολος γιατί δεν ήταν δυνατόν να κτιστεί ναός στην κόλαση και προσπάθησε να τον εμποδίσει. Δεν το κατόρθωσε και φώναξε και άλλους δαίμονες! Ούτε αυτοί μπόρεσαν. Το ανέφεραν στον αρχηγό τους...

 

Και τότε συγκεντρώθηκαν πολλοί δαίμονες, και τον έβγαλαν έξω από την κόλαση, για να μην κτίσει ναό.

Μικρὴ συμβολὴ στὸ διάλογο γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ «Αὐτοκέφαλο»

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621,  agotsopo@gmail.com

         Πάτρα  4.2.2019

 Δεῖτε το Α μέρος ἐδῶ:

Μικρὴ συμβολὴ στὸ διάλογο γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ «Αὐτοκέφαλο»

ΜΕΡΟΣ   Β΄

Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο  ἢ  κακοκέφαλο;

Στὸ α΄ μέρος τῆς μικρῆς συμβολῆς μας προσκομίσαμε ἐπίσημα στοιχεῖα, ἔγγραφα καὶ ἐκδόσεις  κυρίως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Τυπικὰ 11-17^ου αἰ., Συνταγμάτια 18-20^ου αἰ.), μελέτες στελεχῶν καὶ συνεργατῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Ἀρχειο-φύλακας τοῦ Οἰκ. Θρόνου Κ. Δελλικάνης, π. Θ. Ζήσης, Β. Σταυρίδης, Βλ. Φειδᾶς, Γρ. Λαρεντζάκης) καθὼς καὶ ἐπίσημα διατυπωμένες θέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου (ἐπιστολές, ὁμιλίες). Ὅλα τά ἀνωτέρω στοιχεῖα συνομολογοῦν μία ἀπολύτως βέβαιη ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα: τοὺς τελευταίους τρισείμισι αἰῶνες ἡ «Μητρόπολις Κυόβου» ἢ «Μικρὰ Ρωσία», μέρος τῆς σημερινῆς Οὐκρανία, ἀστασίαστα ὑπαγόταν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχα ἀσκοῦσε τὴν πλήρη κανονικὴ δικαιοδοσία του σὲ ὅλα τα ζητήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ κυρίως στὰ δύο καίριας σημασίας σημεῖα τῆς ἐκλογῆς καὶ κρίσεως τῶν ἐπισκόπων, ἐνῶ οἱ κάτοικοι τῆς Οὐκρανίας συμμετεῖχαν ἐνεργά σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας (ἐνοριακὴ ζωή, μοναχισμὸς θεολογικὲς σπουδές, διοίκηση).

Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἰσχυριστεῖ – δικαίως ἀπὸ μία πλευρὰ – ὅτι ἡ παράθεση τῶν ἀνωτέρω ἀδιαμφισβητήτων ἱστορικῶν στοιχείων εἶναι τελείως περιττή, διότι γιὰ τὸ ζήτημα αὐτὸ ὑπάρχει ἕνα ἄλλο ὕψιστο κριτήριο τὸ ὁποῖο αὐτὸ καὶ μόνο σὲ παρόμοιες περιπτώσεις ἀποφαίνεται τελεσίδικα: ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία καὶ ζωὴ ἢ μὲ ἄλλα λόγια αὐτὸ ποὺ ἔγραψε ὁ Βικέντιος Λερίνης «quod ubique, quod semperque, quod ab omnibus creditum est» («ὅ,τι παντοῦ, πάντοτε καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη»). Αὐτὸ τὸ ὁποῖο στὴν κανονικὴ παράδοση ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ἔθος» [43] καὶ ἔχει ἐφαρμογὴ ἀκόμα καὶ σὲ ζητήματα κανονικῆς δικαιοδοσίας. Ἄλλωστε τὸ αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἐπικυρώθηκε ὑπὸ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (431 μΧ) ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ ἐπικρατήσαντος ἐθίμου οἱ ἐν Κύπρῳ ἐπίσκοποι νὰ χειροτονοῦνται ἀπὸ τὴ Σύνοδό τους καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Θρόνο τῆς Ἀντιοχείας: «ἔξουσι τὸ ἀνεπηρέαστον καὶ ἀβίαστον οἱ τῶν ἁγίων ἐκκλησιῶν, τῶν κατὰ τὴν Κύπρον, προεστῶτες, κατὰ τοὺς κανόνας τῶν ὁσίων Πατέρων, καὶ τὴν ἀρχαίαν συνήθειαν, δι᾿ ἑαυτῶν τάς χειροτονίας τῶν εὐλαβεστάτων ἐπισκόπων ποιούμενοι· τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων διοικήσεων, καὶ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπαρχιῶν παραφυλαχθήσεται· … Ἔδοξε τοίνυν τῇ ἁγίᾳ καὶ οἰκουμενικῇ συνόδῳ, σῴζεσθαι ἑκάστῃ ἐπαρχίᾳ καθαρᾷ καὶ ἀβίαστα τὰ αὐτῇ προσόντα δίκαια ἐξ ἀρχῆς καὶ ἄνωθεν, κατὰ τὸ πάλαι κρατῆσαν ἔθος» (κανόνας Γ-8). Σχετικοὶ εἶναι καὶ οἱ πολὺ σημαντικοί κανόνες Α-6, Β-2, Δ-28 ποὺ ἀφοροῦν σὲ κανονικὴ δικαιοδοσία ἐπαρχιῶν.

Τοὺς τελευταίους, λοιπόν, τρισείμισι αἰῶνες «κατὰ τὸ πάλαι κρατῆσαν ἔθος», «παντοῦ, πάντοτε καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη» καὶ διεκηρύχθη ὅτι ἡ «Μικρὰ Ρωσία» ὑπαγόταν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας.

Συνεπῶς, ἡ ἐκκλησιατικὴ ἐμπειρία-παράδοση ἔχει πανορθοδόξως ἀποφανθεῖ καὶ ἐναπόκειται σὲ ἕνα ἕκαστο, ὡς τοπικὲς  Ἐκκλησίες καὶ ὡς πρόσωπα ὁ σεβασμός της.

Α. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΩΝ (ἠθελημένων καὶ μὴ…)

1. ΠΟΙΟΣ ΧΟΡΗΓΕΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ;

Ἡ Παλαιά Διαθήκη ἐναντίον τοῦ Σιωνισμοῦ

 

Είναι διάχυτη η αντίληψη ότι τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης εξυμνούν τον λαό των Εβραίων και κακολογούν τους υπόλοιπους λαούς, μεταξύ των οποίων είναι και οι Έλληνες. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι πιστεύουν ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι το ιερό βιβλίο των Σιωνιστών και ότι ο Σιωνισμός πηγάζει από την Βίβλο. Άραγε έχουν δίκιο; 

Η αλήθεια είναι ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο! Δεν υπάρχει βιβλίο στον κόσμο, που να μιλάει με σκληρότερη γλώσσα εναντίον του εβραϊκού λαού, από την Παλαιά Διαθήκη. Αναρίθμητες φράσεις μέσα από τα διάφορα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως έκφραση του πιο ακραίου και φανατικού αντισημιτισμού!

Πού οφείλεται αυτή η φαινομενική αντίφαση, το ιερό βιβλίο των Εβραίων να βρίζει τους Εβραίους; Στο ότι πάντα υπήρχαν Εβραίοι οι οποίοι δεν πίστευαν στον αληθινό Θεό, αλλά παρέμεναν (είτε κρυφά είτε φανερά) ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές. Επίσης, πάντα υπήρχε ένα τμήμα του εβραϊκού λαού που ήταν αποκρυφιστές, δηλαδή ασχολούνταν με την μαγεία.

Τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί εξέλεξε ο Θεός τον λαό των Εβραίων και τον ονόμασε περιούσιο λαό; Αυτό έγινε λόγω του ότι πάντα υπήρχαν και ενάρετοι Εβραίοι, λίγοι ευλαβείς, καλόκαρδοι και πιστοί Εβραίοι, οι οποίοι τελικά έγιναν Χριστιανοί, όταν ήρθε ο Μεσσίας (Ιησούς Χριστός). O ίδιος ο Θεός ξεκαθάρισε στους Εβραίους ότι ακόμη και αν είναι αριθμητικά σαν τους κόκκους της άμμου της θάλασσας, μόνο ένα μικρό τμήμα, ένα μικρό υπόλοιπο μονάχα θα σωθεί (Ησαΐας 10, 22).

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε διάφορες φράσεις μέσα από την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Γιαχβέ (Θεός) κατακεραυνώνει την πλειοψηφία των κακών και των αμετανόητων Εβραίων: τους ονομάζει «πονηρά συναγωγή» (Αριθμοί 14,27), «ἐξεστραμμένη γενεά» (Δευτερονόμιο 32,20), καβγατζήδες και σκληρόκαρδους: «πᾶς ὁ οἶκος Ἰσραὴλ φιλόνεικοι εἰσι καὶ σκληροκάρδιοι» (Ιεζεκιήλ 3,7).

Ὅσιος Βασίλειος Α' ὁ Ὁμολογητής Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

 Ο Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής καταγόταν από την Αθήνα. 

Ήταν αρχικά Επίσκοπος Κρήτης και μετετέθη στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Θεσσαλονίκης. Όπως μαρτυρείται από τον Νικήτα Παφλαγόνα ο «Βασίλειος ούτος ο πρότερον μεν Κρήτης επίσκοπος γενόμενος, διά την των Αγαρηνών έξοδον εις Θεσσαλονίκην μετατεθείς».

Η χειροτονία του Οσίου Βασιλείου πρέπει να συνέβη κατά την πρώτη πατριαρχία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ιγνατίου (846-858 ) και η μετάθεσή του στο θρόνο της Θεσσαλονίκης πολύ σύντομα. Το πιθανότερο είναι να μην πρόλαβε να εγκατασταθεί καθόλου στην Κρήτη και να μετατέθηκε σχεδόν αμέσως στην Θεσσαλονίκη.

Προς τον Όσιο Βασίλειο Α', Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης απευθύνεται η βούλα της 25ης Σεπτεμβρίου 860 του Πάπα Νικολάου Α' (858 - 867), με την οποία επικυρώνεται ο διορισμός του ως βικαρίου της Ρώμης στο ανατολικό Ιλλυρικό.

Το έτος 862. ο Όσιος Βασίλειος αναντιώθηκε κατά του δυσεβούς αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ' (842 - 867). Οι κακοποιήσεις και οι διώξεις που επακολούθησαν, του χάρισαν το στέφανο του Ομολογητού της πίστεως.

Αὐτή εἶναι ἡ ἐπιστήμη τῶν ἁγίων

 Γεράσιμος μοναχός Αγιοπαυλίτης (1881 - 1957)

  «Η γη είναι ο τόπος της υπομονής, είναι ο τόπος των πειρασμών και των θλίψεων. Όλοι δυνάμεθα να είμεθα τελείως ευτυχείς αλλ’ εις μόνον τον ουρανόν, την αιωνίαν αυτήν πατρίδα μας, όπου μας αναμένει η αιωνία ανάπαυσις … 

 Τίποτε δεν είναι περισσότερον ευχάριστον εις τον Θεόν, όσον μία ψυχή η οποία υποφέρει με υπομονήν και ειρήνην, όλους τους σταυρούς της θλίψεως τους οποίους ο ίδιος ο Θεός στέλλει εις αυτήν …

Φρικτή προφητεία..Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΡΟΥΣΤΙΚΩΝ Π ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΛΑΜΠΑΚΗΣ.

 Φρικτή προφητεία

Από τις φρικτότερες προφητικές του αποκαλύψεις ήταν ότι:

.. .Θά δεις τον διωγμό της Εκκλησίας.

7 Φεβρουαρίου. Παρθενίου ἐπισκόπου Λαμψάκου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Παραληφθείς. Κυρ. κη΄ ἐπιστ. (Κλσ. α΄ 12-18).

Κολ. 1,12           εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ τῷ ἱκανώσαντι ἡμᾶς εἰς τὴν μερίδα τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων ἐν τῷ φωτί,

Κολ. 1,12                   να ευχαριστήτε και να δοξάζετε τον Θεόν και Πατέρα, ο οποίος μας ηξίωσε και με την χάριν του μας έδωσε την ικανότητα, να λάβωμεν μέρος και να γίνωμεν μέτοχοι της κληρονομίας, την οποίαν θα έχουν οι άγιοι, (δηλαδή της μακαρίας και φωτεινής βασιλείας του Θεού)