Monastic versus family life - St. Paisios

 One day St. Paisios  was asked: can monastic life be considered higher than family life? To which the elder answered with a short parable: 

“Suppose two people go on a pilgrimage. One goes along a well-groomed road, the other goes along the path. However, both marchers have the same goal.

117. Ἡ εὐταξία στήν ψαλμωδία καί τήν προσευχή Β΄, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

117. Ἡ εὐταξία στήν ψαλμωδία καί τήν προσευχή Β΄ (Εὐεργετινός τόμ. Β΄- ὑπόθ. ΙΑ΄), 16-2-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ζωντανή μετάδοση_ Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης_http://hristospanagia3.blogspot.gr_ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου, Ἡ Ταπεινοφροσύνη, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

   Πνευματικά θησαυρίσματα από ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

                                         Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ

     Αν η αμαρτία, όταν είναι ενωμένη με την ταπεινοφροσύνη, τρέχει τόσο γρήγορα στο δρόμο της θεϊκής ευσπλαχνίας, ώστε μπορεί να ξεπεράσει και την αρετή που τρέχει με αλαζονεία, τότε πού δε θα φτάσει η αρετή, όταν συνυπάρχει με την ταπεινοφροσύνη; Αν εκείνοι που ομολογούν τα αμαρτήματά τους, βρίσκουν έλεος από τον Κύριο, τότε πόσα στεφάνια δε θα κερδίσουν εκείνοι που έχουν πλήρη επίγνωση των αγαθών τους πράξεων και παραμένουν ταπεινοί;

   Έχεις πραγματοποιήσει αναρίθμητα καλά έργα; Έχεις αποκτήσει κάθε αρετή; Όλα αυτά είναι μάταια και ανώφελα, αν δε συνοδεύονται από την ταπεινοφροσύνη. Κανένα, μα κανένα κατόρθωμα δεν μπορεί να σταθεί δίχως αυτήν.

   Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο με σώμα και ψυχή, δηλαδή με ένα στοιχείο υλικό και με ένα πνευματικό, είναι και τούτος: όταν κυριεύεται από την αλαζονεία, να ταπεινώνεται από την ευτέλεια του φθαρτού σώματος, και όταν του έρχεται λογισμός εξευτελιστικός για τη θεόπλαστη φύση του, να ενθαρρύνεται από την ευγένεια της αθάνατης ψυχής του. Γι’ αυτό είναι καλό να συλλογιζόμαστε την καταγωγή μας, να θυμόμαστε από τι και πώς δημιουργηθήκαμε.

    Έβαλε ακόμα μέσα μας ο Θεός μεγάλες δυνάμεις, αλλά και πολλές αδυναμίες. Έτσι, με τις δυνάμεις δοξάζεται η δική Του σοφία και με τις αδυναμίες περιορίζεται η δική μας υπερηφάνεια. Μας έδωσε, λ.χ., γλώσσα που μιλάει, ψάλλει, υμνεί τον Κύριο του σύμπαντος, διηγείται την ωραιότητα της κτίσεως, συζητάει για τα γήινα και τα επουράνια, για τα πρόσκαιρα και τα αιώνια. Και όλα αυτά, μολονότι είναι ένα μικρό κομμάτι σάρκας, που δεν έχει μέγεθος ούτε δυο δαχτύλων. Για να μη νομίζει, λοιπόν, η γλώσσα πως είναι κάτι σπουδαίο και υπερηφανεύεται για τις θεόσδοτες ικανότητές της, πολλές φορές, με θεία παραχώρηση, πληγώνεται ή πρήζεται. Έτσι μαθαίνει ότι ενώ μπορεί να μιλάει για πράγματα αθάνατα, η ίδια είναι θνητή· και ενώ ο Θεός, τον οποίο κηρύσσει, είναι παντοδύναμος, η ίδια είναι αδύναμη.

   Μας έδωσε ακόμα ο Πλάστης μας το μάτι, τον μικρό αυτό βολβό, με τον οποίο ατενίζουμε ολόκληρη την κτίση. Και για να μην υπερηφανεύεται το μάτι, έχοντας τέτοια θαυμαστή ικανότητα, προσβάλλεται συχνά από διάφορες παθήσεις, που μειώνουν ή και αποσβήνουν την όραση. Έτσι μαθαίνει τι είναι στην πραγματικότητα, μαθαίνει όμως και να δοξάζει, μέσω της ορατής κτίσεως, τον Δημιουργό.

Ἡ ἀνωτερότητα τῆς Παρθενίας

Ἡ ἀνωτερότητα τῆς Παρθενίας

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἑρμηνεύοντας τόν Ἀποστολικό λόγο: «εἶναι καλό στόν ἄνθρωπο νά μήν ἀγγίζει γυναίκα»[1] διδάσκει: «Τό πρῶτο καί ἀνώτερο καλό σέ κάθε ἄνθρωπο τόσο στό λαϊκό, ὅσο καί σ’ αὐτόν, πού πρόκειται νά γίνει ἱερέας, καί ὄχι μόνο σ’ ἐκεῖνον πού πρόκειται νά γίνει ἱερέας, ὅπως κάποιοι κακῶς τό ἐννοοῦν (τό ἀνωτέρω ρητό τοῦ Ἀποστόλου)· τό πρῶτο λέγω καί ὑψηλότερο (ἀνώτερο καί τελειότερο) καλό σέ κάθε ἄνθρωπο εἶναι αὐτό, τό νά μήν παίρνει καθόλου γυναίκα, ἀλλά νά φυλάττει τήν παρθενία του. Τό πιό σίγουρο ὅμως καί ἐκεῖνο, πού βοηθεῖ στήν ἀσθενή ἀνθρώπινη φύση εἶναι ὁ γάμος καί τό νά παίρνει ὁ ἄνθρωπος γυναίκα νόμιμη»[2]. Ἑπομένως, τό ἀνώτερο καί τό εὐκταῖο στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ παρθενία. Ἔτσι ζοῦσαν οἱ Πρωτόπλαστοι πρό τῆς πτώσεως. Ἔτσι θά ζοῦν καί στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅσοι θά ἀξιωθοῦν αὐτῆς. Ὅμως, ἐπειδή κάποιοι δέν θέλουν καί δυσκολεύονται, παραχωρεῖται ὁ Γάμος.

Ὁ Γάμος δέν ὑπῆρχε πρίν τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων στόν Παράδεισο. Εὐλογήθηκε, ὅμως, μετά τήν πτώση ἀπό τόν Θεό. Εἶναι μία παραχώρηση τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία-ἀρρώστια-ἐμπάθεια, ἡ ὁποία εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη φύση μετά τήν πτώση[3]. Εἶναι σαφής ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων: Ὁ τρόπος συλλήψεως, κυοφορίας καί γεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τούς δερμάτινους χιτῶνες, πού φόρεσαν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα μετά τήν πτώση[4].

«Ὁ γάμος εἶναι συγγνώμη πάθους», παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «ἐνῶ ἡ ἁγνότητα εἶναι λαμπρότης... (Ὁ γάμος) Εἶχε τά πρωτεῖα στόν καιρό τοῦ νόμου καί τῶν σκιῶν· (ὅταν ὁ κόσμος ἦταν σέ νηπιακή πνευματική κατάσταση).

Μία τεράστια καφέ ἀρκούδα ἁπλώνει τό πόδι της...

    Φεβρουάριος 1937. Βράδυ, με θερμοκρασία 40-45 °C υπό το μηδέν. Ένα τραίνο κινείται με μεγάλη ταχύτητα ανάμεσα στα δάση, κατάλευκα από το πυκνό χιόνι, που πέφτει από το πρωί.

Επιβάτες του ιερείς, μοναχοί και μοναχές, που κατευθύνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της βόρειας Σιβηρίας.

Ήταν τόση η ταλαιπωρία τους από τα βασανιστήρια και το σφοδρό κρύο, ώστε πολλοί πέθαιναν στο τραίνο. Τότε οι φρουροί που τους συνόδευαν, άνοιγαν την πόρτα τού τραίνου και τούς πετούσαν έξω στο χιόνι, ύψους περίπου 23 μέτρων.

Αυτό επαναλήφθηκε και με ένα νέο ιερέα, ο οποίος κοιμόταν στο πάτωμα. Τον νόμισαν νεκρό, τον άρπαξαν, άνοιξαν την πόρτα και τον πέταξαν έξω. Το τραίνο συνέχισε την πορεία του.

«Έπεσα στο αφράτο χιόνι, θυμόταν αργότερα ο ιερεύς, μισοκοιμισμένος, σαν πούπουλο, ενώ σταμάτησε η χιονόπτωση. Απόλυτη ησυχία. Μόνο οι δυνατοί κτύποι της καρδιάς μου νόμιζες ότι ενοχλούσαν και διέκοπταν την ησυχία. Δεν υπήρχαν δένδρα εκεί κοντά. Το πυκνό δάσος ήταν λίγο μακρύτερα. Δεν αισθανόμουν τόσο πολύ το κρύο. Να ‘ταν η φλόγα της αδιάκοπης προσευχής μου στον Κύριο Ιησού Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο; Τα δάκρυα που μούσκευαν το πρόσωπο και τα χιονισμένα ρούχα μου καθώς κατέβαζαν τον ουρανό στη γη; Ποιος ξέρει;

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης: Παραινέσεις πρός πνευματικόν τέκνον

Ψυχή μου, κλαύσον, πόνεσον και στέναξον εκ βάθους,
ν’ απαλλαχθής, να λυτρωθής του ολεθρίου πάθους.

του πάθους, πού 'χει δύναμιν ψυχάς να καταστρέφη,
του πάθους του οδυνηρού, που καταντά σαν μέθη.

Μεθύει ο ταλαίπωρος άνθρωπος και πλανάται,
και πράττει α ουκ έξεστιν, ούτε Θεόν φοβάται.

Για 'σένα, τέκνον, έκλαψα κι ουδέποτε θα πάψω,
ίσως μπορέσω μια φορά τον λύχνον σου ν’ ανάψω.

λύχνον της διανοίας σου, να φωτισθής, να βλέψης,
να βλέψης που σε οδηγούν των ηδονών αι τέρψεις.

Απόλαυσις των ηδονών, τον τάφον σου θα σκάψουν,
μιαν ώραν, που 'σ’ αμέριμνος, αμέσως θα σε θάψουν.

Απόλαυσις των ηδονών, των σαρκικών προ πάντων,
ποτέ της δεν πληρώνεται, ποτέ μετά ταλάντων.

Απόλαυσις των ηδονών θα πληρωθή με θλίψεις,
θα είναι πάντα δια σε του συνειδότος τύψεις.

Στίς θλίψεις νά ἐμπιστευόμαστε στή σοφία καί στή δύναμη τοῦ Θεοῦ (Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος)

 

1 Ούτε οι δαίμονες, ούτε τα θηρία που βλάπτουν τους ανθρώπους, ούτε οι κακοί άνθρωποι μπορούν να εκπληρώσουν το θέλημά τους, ώστε να αφανίσουν και να καταστρέψουν τους άλλους, αν δεν το επιτρέψει ο Θεός, που κυβερνά τον κόσμο, και αν δεν ορίσει μέχρι πιο σημείο μπορούν να βλάψουν. Γιατί ο Θεός δεν επιτρέπει να ενεργούν με απεριόριστη ελευθερία˙ γιατί αν γινόταν αυτό, δε θα μπορούσε να επιβιώσει κανένα ζωντανό πλάσμα. Ο Κύριος δεν αφήνει τα κτίσματά του να τα πλησιάσει η δύναμη των δαιμόνων και των κακών ανθρώπων και να τα βλάψουν κατά το θέλημά τους. Για τούτο να λες πάντα στην ψυχή σου: Έχω φύλακα το Θεό, που με φυλάει, και κανένα φθοροποιό κτίσμα δεν μπορεί να παρουσιασθεί μπροστά μου, παρά μόνο αν έχει την άδεια του Θεού. Πίστεψε ακόμη πως δεν τολμούν ούτε να φανούν στα μάτια σου, ούτε να σε κάνουν να ακούσεις με τ’ αυτιά σου τις απειλές τους. Γιατί, αν είχαν άδεια από το Θεό να ενεργούν απεριόριστα το κακό, δε θα χρειάζονταν τα λόγια τους για να σε φοβίσουν, αλλά θα εκπλήρωναν κατ’ ευθείαν το έργο τους σύμφωνα με το θέλημά τους.

Και πάλι να λες στον εαυτό σου: Εάν είναι θέλημα του Κυρίου μου να εξουσιάσουν το πλάσμα του οι πονηροί δαίμονες και άνθρωποι, κι αυτό το δέχομαι με χαρά, σαν τον άνθρωπο που δε θέλει να καταργήσει το θέλημα του Κυρίου του. Και έτσι στους πειρασμούς σου θα γεμίσεις από χαρά, γνωρίζοντας με βεβαιότητα ότι σε κυβερνά και σε κατευθύνει μέσα στους πειρασμούς το νεύμα του Κυρίου. Λοιπόν, στήριξε την καρδιά σου έχονταςεμπιστοσύνη στον Κύριο, και μη φοβηθείς ούτε από φόβο νυχτερινό, ούτε από βέλος που εκτοξεύεται την ημέρα˙ γιατί λέει η Γραφή πως η πίστη του δικαίου στο Θεό εξημερώνει τα άγρια θηρία και τα κάνει σαν τα πρόβατα. (12).

Να ευγνωμονούμε το Θεό για τις θλίψεις και να τις υπομένουμε με χαρά, γιατί μας αγαπά ο Θεός.

2 Ο Θεός πολλές φορές παραχωρεί να δοκιμασθούν οι ενάρετοι ασκητές με την έλλειψη των υλικών αγαθών και αφήνει, όπου και να βρίσκονται, να ξεσηκωθούν πειρασμοί εναντίον τους, και (οι πειρασμοί) τους πληγώνουν με σωματικές αρρώστιες, όπως τον Ιώβ, και τους βάζουν στη φτώχεια και στον κίνδυνο του αφανισμού από ανθρώπους αποστάτες, και τους κάνουν να υποφέρουν χάνοντας αυτά που έχουν αποκτήσει.

Ὁ Τάφος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστή Λουκᾶ

 Βρίσκεται μέσα στον ομώνυμο Ιερό Ναό του Αγίου Αποστόλου και 

Ευαγγελιστή Λουκά, στην Θήβα, μαζί με ένα μικρό μέρος των ιερών λειψάνων του.

 Ο ναός του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά που αρχιτεκτονικά, είναι σύνθετος σταυροειδής εγγεγραμμένος με τρούλο, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της πόλης της Θήβας, στον λόφο με το παλαιό νεκροταφείο της πόλης και σύμφωνα με την παράδοση, αυτός είναι ο τόπος του μαρτυρίου αλλά και της ταφής του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστή ο οποίος είναι και ο ιδρυτής και της τοπικής εκκλησίας, της Βοιωτίας.

Ο ναός, όπως και το εκτεταμένο νεκροταφείο γύρω του, υπήρχαν τουλάχιστον από τα τέλη του 11ου αιώνα, όπως δείχνουν σχετικές αναφορές σε κείμενα της εποχής και στην ίδια θέση έχουν αποκαλυφθεί τμήματα της κλασικής οχύρωσης της πόλης καθώς και μία μεγάλη αψίδα που πρέπει να ανήκει σε ακόμη παλαιότερο ναό, των παλαιοχριστιανικών χρόνων.

...ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό, νομίζοντας ὅτι τά ξέρουμε καλύτερα ἀπό Αὐτόν ἤ πᾶμε δίπλα Του, γιά νά Τοῦ ὑποδείξουμε...

  Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κάθε μέρα πού ξυπνοῦσε, ἔκανε μία σύντομη προσευχή πού ἔλεγε: Πήγαινε Χριστέ καί σήμερα μπροστά μας! 

  Ὁ Χριστός εἶπε, ὅποιος θέλει ἄς μέ ἀκολουθήσει. Ἀλλά ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό, νομίζοντας ὅτι τά ξέρουμε καλύτερα ἀπό Αὐτόν ἤ πᾶμε δίπλα Του, γιά νά Τοῦ ὑποδείξουμε, λές καί ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς δικές μας ὑποδείξεις. 

 Δέν ἀκολουθοῦμε τό Χριστό, δέν Τόν βάζουμε μπροστά μας καί δέν Τόν ἐμπιστευόμαστε, γι΄ αὐτό καί ἡ ζωή μας γέμισε βάσανα καί τραγωδίες.

Ἀναγνώριση ἀπό τόν Ἅγιο Πορφύριο.Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΡΟΥΣΤΙΚΩΝ Π ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΛΑΜΠΑΚΗΣ.

Ήταν, κατά την συνάντηση τού πατρός Σπυρίδωνος με τον Άγιο Πορφύριο πού προείπαμε, ζήτησε αυτός από τον χαρισματούχο Άγιο την γνώμη του για κάποιο θέμα πού τον απασχολούσε, εκείνος τού απάντησε με βεβαιότητα:

18 Φεβρουαρίου. ♰ Λέοντος πάπα Ῥώμης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Δευτ. λδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Πέτρ. α΄ 20 - β΄ 9).

Β Πε. 1,20          τοῦτο πρῶτον γινώσκοντες, ὅτι πᾶσα προφητεία γραφῆς ἰδίας ἐπιλύσεως οὐ γίνεται.

Β Πε. 1,20                 Υπό την απαραίτητον προϋπόθεσιν ότι τούτο προ παντός πρέπει να γνωρίζετε· ότι κάθε προφητεία της Αγίας Γραφής δεν λύεται και δεν αποσαφηνίζεται κατά την προσωπικήν εκάστου αντίληψιν, αλλά με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος.