Θαυμαστός ὁ Θεός...

Ημερολόγιο του Ιβάν Στάρτσκωφ, υπολοχαγού Β' τάγματος του Σοβιετικού στρατού

«...12 Δεκεμβρίου 1941... Βρίσκομαι στο Γενικό Νοσοκομείο κάποιας γερμανικής πόλεως... δεν ξέρω τ' όνομα της, αφού με μετέφεραν εδώ από το πεδίο μάχης ενώ ήμουν σε κώμα... Ή αλήθεια είναι πώς δε θέλω να μάθω τ' όνομα της... τι μ' ενδιαφέρει άλλωστε; Έκτος αυτού κανείς δεν έ­κανε τον κόπο να μου το πει.

Ή κατάσταση μου είναι κυριολεκτικά τραγική. Προ τριών μηνών περίπου στη φοβερή μάχη του Λένινγκραντ ηττηθήκαμε από τους Γερμανούς Ναζί, με μεγάλες απώλειες και από τις δύο πλευρές. Εγώ πληγώθηκα θανάσιμα στα δύο πόδια από έκρηξη χειροβομβίδας και στο αριστερό χέρι από κάποια αδέσποτη σφαίρα.

Με βρήκαν πλημμυρισμένο στο αίμα, ανάμεσα σ' ένα σωρό νεκρούς συναδέλφους δύο Γερμανοί στρατιώτες, πού μετά τη λήξη της μάχης έψαχναν ανάμεσα στα πτώματα για οτιδήποτε χρήσιμο ή πολύτιμο.

Με έ­να αυτοκίνητο του Ερυθρού Σταυρού με μετέφεραν σε κάποιο σταθμό πρώτων βοη­θειών οπού συνήλθα λίγο έπειτα με φόρ­τωσαν στο βαγόνι ενός τρένου, αφού μου κόλλησαν ένα νούμερο στο στήθος και στην πλάτη. Αυτό ήταν φυσικό, αφού για εκείνους δεν ήμουν τίποτε άλλο από ένα νούμερο...

Γεννήθηκα στο Σμολένσκ, μία κωμόπολη Ρωσική, περίπου εκατό χιλιόμετρα α­πό τη Μόσχα, το 1912. Από μικρό παιδί ήμουν σχεδόν άθεος, μεγαλώνοντας ασπά­σθηκα τον κομμουνισμό. Ό πατέρας μου ήταν αυστηρός μπολσεβίκος και είχε λάβει μέρος στην κομμουνιστική επανάσταση το 1917, πού ανέτρεψε το καθεστώς του Τσάρου.

Ή μητέρα μου ή Άννα ήταν καλή χριστιανή, αλλά από το φόβο του πατέρα έκανε τα καθήκοντα της τα χριστιανικά κρυφά. Είχα και έναν... μικρότερο κατά τρία χρόνια αδελφό, τον Αλέξιο. Αυτήν την ώρα μόνο αυτόν θυμάμαι, αυτόν μπορώ και αυτόν θέλω να θυμάμαι...

Αργοπεθαίνω.

Οι γιατροί μου έκοψαν και τα δύο πόδια και το αριστερό χέρι γιατί κινδύνευα απ' τη φοβερή γάγγραινα των άκρων. Από τότε είμαι κλεισμένος, ακίνητος, πάνω σ' αυτό το κρεβάτι, στο σκοτεινό θάλαμο Νο Ο (μηδέν).

Με έχουν κάνει πειραματόζωο και φυσικά, αν δεν πεθάνω κάποια στιγμή, θα με σκοτώσουν οι γιατροί, όταν τελειώσουν τα πειράματα τους.

Ὁ μέθυσος ἱερέας

 Ζει ακόμα ο επίσκοπος πού διηγήθηκε τούτη την ιστορία.

Είναι αληθινή ιστορία κι έχει βαθύ νόημα, γιατί αναφέρεται στην προσευχή των ζώντων για τούς τεθνεώτες.

Οι προσευχές αυτές πάντοτε εισακούονται, μα πιο πολύ την ώρα της θείας λειτουργίας.Ο επίσκοπος πού αναφέραμε είχε στην περιοχή του έναν ιερέα, τον παπα-Γιάννη, ευλαβικό και σ’ όλους αγαπητό.Μάλιστα στην άγία πρόθεση αργούσε λίγο, γιατί διάβαζε πολλά ονόματα.Είχε όμως ένα φοβερό ελάττωμα’ του άρεσε το κρασί. .Όσο καλός ήταν στα καθήκοντά του, τόση αδυναμία είχε στο πιοτό.Πολλοί του έλεγαν νά κόψει αυτό το πάθος, το τόσο αταίριαστο σε λειτουργό του Θεού.Το καταλάβαινε κι ο ίδιος, έκλαιγε με παράπονο, έκανε μερικές προσπάθειες, άλλά σε λίγες μέρες άρχιζε πάλι τα ίδια.

Μία μέρα πού είχε πάλι υποκύψει ατό πάθος του, πήγε στην εκκλησία και, όπως ήταν μισοζαλισμένος, έβαλε «Ευλογητός» κι άρχισε τη θεία λειτουργία.

Παραχώρησε όμως ο Θεός και κάποια στιγμή παραπάτησε μέσα ατό ιερό, όπότε του έπεσαν από τα χέρια τα τίμια Δώρα.Πάγωσε άπ’ το φόρο του. ‘Έπεσε κάτω κλαίγοντας κι άρχισε νά μαζεύει με τη γλώσσα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.’Ένιωθε την ενοχή νά τον πνίγει, γιατί το έπαθε επειδή ήταν ζαλισμένος από το κρασί.

Σχεδίασμα Γραπτῆς Διαμαρτυρίας γιά τά Θρησκευτικά

Σχεδίασμα Γραπτῆς Διαμαρτυρίας γιὰ τὰ Θρησκευτικά

   Παραθέτουμε κάτωθι στὴν ἀγάπη σας ἕνα κείμενο,τὸ ὁποῖο δύνανται νὰ ἀξιοποιήσουν οἱ ἐνδιαφερόμενοι γονεῖς (εἴτε αὐτούσιο εἴτε ἐν μέρει εἴτε διατυπωμένο διαφορετικά), συγκεντρώνοντας ὑπογραφὲς στὰ σχολεῖα τῶν παιδιῶν τους καὶ ἀποστέλλοντάς το στὸν Ὑπουργὸ Παιδείας. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσῃ μία ἀκόμη προσπάθεια ἀπὸ τὶς πολλές,ποὺ πραγματοποιοῦνται (π.χ. ὁμιλίες, ἐπιστροφὴ βιβλίων) γιὰ τὸ ἐν λόγῳ ζήτημα.

Γραπτὴ διαμαρτυρία

Πρὸς:

Κ.κ. Ὑπουργὸ Παιδείας

Κοινοποίησι:

Διεύθυνση Α/βάθμιας καὶ Β/βάθμιας τῆς περιοχῆς

Διευθυντὴ Δημοτικοῦ

Διευθυντὴ Γυμνασίου-Λυκείου

Μ.Μ.Ε.

Ἀξότιμε κύριε Ὑπουργέ,

Ἐμεῖς οἱ κάτωθι ὑπογράψαντες, διαμαρτυρόμαστε γιὰ τὸ Νέο πρόγραμμα Σπουδῶν καὶ τοὺς Φακέλλους Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὴν ἐπιμονή σας νὰ ἰσχύουν ἀκόμη καὶ κατόπιν τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως τοῦ Σ.Τ.Ε., διὰ τῆς ὁποίας ἐκρίθησαν ἀντισυνταγματικά.

Ἐμεῖς ὡς γονεῖς, ἀπευθυνθήκαμε στοὺς/στὶς δασκάλους/δασκάλες μας καὶ τοὺς/τὶς καθηγητὲς/καθηγήτριές μας καὶ τοὺς ἐζητήσαμε εὐγενῶς νὰ διδάσκουν μόνον τὴν ὕλη ἐκείνη ποὺ ἔχει ὀρθόδοξο χριστιανικὸ περιεχόμενο, ἢ ἀπὸ φωτοτυπίες ἄλλων ὀρθοδόξων σχολικῶν συγγραμμάτων, πρακτικὴ ἡ ὁποία ὡς γνωστὸν εἶναι συνήθης σὲ ἄλλα μαθήματα,ὅπως ἡ Γλῶσσα.

Δὲν ἀποστέλλουμε τὰ βιβλία πίσω στὸ Ὑπουργεῖο, ὅπως ἐπράξαμε πέρυσι, ἀφοῦ προφανῶς δὲν κατορθώσαμε νὰ ἐπηρεάσουμε ἐπ’ ἀγαθῷ τὴν συνείδησι τὴν δική σας ἢ τοῦ Πρωθυπουργοῦ καὶ τῶν ἄλλων μελῶν τῆς Κυβερνήσεως, ὥστε νὰ ἐνεργήσετε κατὰ Θεὸν καὶ κατὰ τὸ Σύνταγμα. Τὰ βιβλία θὰ παραμείνουν στὴν βιβλιοθήκη τοῦ σχολείου μας.Ἐννοεῖτε δὲ ὅτι εἴμεθα σύμφωνοι μὲ κάθε εὐπρεπῆ ἀντίδραση, ὅπως καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν βιβλίων στὸὙπουργεῖο.

Σᾶς ζητοῦμε νὰ σπεύσετε νὰ συμμορφωθεῖτε μὲ τὴν Ἀπόφασι τοῦ Σ.Τ.Ε.

Ὁ κατά Χριστόν Γάμος

Ὁ κατά Χριστόν Γάμος

Ἡ Παρθενία, σύμφωνα μέ τά ἀνωτέρω, εἶναι λίαν προτιμωτέρα τοῦ Γάμου, γι΄ αὐτούς πού θέλουν. Γι’ αὐτούς πού δέν θέλουν μένει ὁ τίμιος Γάμος. «Ἐάν δέν θέλεις νά παρθενεύεις», ἐπισημαίνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, «οὔτε καθομολόγησες (ὑποσχέθηκες) αὐτό στόν Θεό, σοῦ ἐπιτρέπεται νά ἔχεις μία γυναίκα ἐν Κυρίῳ σύμφωνα μέ τούς νόμους καί μ’ αὐτήν μόνη νά συγκατοικεῖς καί νά τήν ἔχεις σάν δικό σου σκεῦος (σῶμα) μέ ἁγιασμό (μέ ἅγιο τρόπο καί μέ σκοπό τόν ἁγιασμό ἀμφοτέρων), ἀπέχοντας μέ ὅλες σου τίς δυνάμεις ἀπό τίς ξένες (γυναῖκες)»[1].

Σημειώνει ἀκόμη ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅτι ἡ σαρκική κίνηση εἶναι ἐμπαθής καί ἀντιστρατεύεται στόν νόμο τοῦ νοός. «Ἡ ἐπανάστασις τῆς σαρκός», διδάσκει, «ἐνῶ εἶναι ἀκούσια, ἐπειδή ἀντιστρατεύεται φανερά τόν νόμο τοῦ νοός, ἄν καί ἀπό τούς σώφρονες δουλαγωγεῖται μέ βία καί ἀφήνεται μόνο χάριν παιδοποιΐας, πάντως προκαλεῖ τήν ἀρχική καταδίκη, διότι εἶναι καί λέγεται φθορά καί ὁπωσδήποτε γεννᾶ γιά φθορά. Kαί εἶναι ἐμπαθής κίνησις ἐκείνου, πού δέν ἔχει συνείδηση τῆς τιμῆς, πού δέχθηκε ἡ φύσις ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἐξομοιώθηκε μέ τά κτήνη» [2].

Ἡ διαδικασία τῆς σύλληψης ἐπίσης δέν εἶναι ἀναμάρτητη. «Ἡ κίνηση τῆς σαρκός γιά γέννηση», ἐπισημαίνει ὁ Ὅσιος Γρηγόριος, «ἀφοῦ μένει ἀνυπότακτη πρός τόν νοῦ, πού εἶναι ταγμένος νά ἡγεμονεύει τῶν λειτουργιῶν μας, δέν βρίσκεται ἐντελῶς ἔξω ἀπό τήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό καί ὁ Δαυίδ ἔλεγε (ἄν καί δέν ἦταν καρπός παρανόμου συλλήψεως): «Mέ ἀνομίες συνελήφθηκα καί μέ ἁμαρτίες μέ κυοφόρησε ἡ μητέρα μου»[3]» [4].

Ὁ δέ Ὅσιος Nικόδημος ὁ Ἁγιορείτης παρατηρεῖ ὅτι ὁ γάμος ἔχει τήν ἀρχή του ἀπό τήν ἁμαρτία: «Ὁ γάμος ἔγινε τίμιος γιά τήν παιδοποιΐα», παρατηρεῖ, «ἀλλά ὅμως κατά φύσιν ἔχει τήν ἀρχή του ἀπό τήν ἁμαρτία ἐξ’ αἰτίας τῆς ἐμπαθοῦς ἡδονῆς»[5]. Γι’ αὐτό, κάθε τί πού συνδέεται μέ τήν γεννετικήν αὐτήν λειτουργία χρήζει κάθαρσης καί μεταποίησης: ἀπό σαρκικό σέ πνευματικό.

Μητροπολίτης Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος: "Οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία"

 Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία "Ἡ θεραπεία ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τοῦ Φαρισαϊσμοῦ"

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, νὰ ξέρετε, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι, εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία. Αὐτοὶ, οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι, εἶναι ἐπικίνδυνοι.
Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπ’αὐτούς...
Ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης, ὅταν ἔκαμνα μιὰ φορὰ λειτουργία καὶ λέγαμε «Κύριε σῶσον τοὺς εὐσεβεῖς»,  λέει ἀστειευόμενος: «Κύριε σωσον ἠμᾶς ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς», δηλαδὴ ὁ Θεὸς νὰ σὲ φυλάει ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους, διότι θρῆσκος ἄνθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη, ἡ ὁποία οὐδέποτε εἶχε προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Ἁπλῶς μόνον κάμνει τὰ καθήκοντα τῆς ἀπέναντί Του, ἀλλὰ καμιὰ σοβαρὴ σχέση δὲν εἶχε, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς δὲν λέει αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο τίποτε. Καὶ σᾶς ὁμολογῶ καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν πείρα μου ὅτι δὲν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους.

Ὅταν παιδιὰ θρήσκων ἀνθρώπων, ποὺ μεσ’ τὴν ἐκκλησία ἢ καὶ παπάδων ἀκόμα καὶ θεολόγων καὶ ἀνθρώπων ποὺ κάνουν τοὺς θρήσκους καὶ τοὺς πολλούς, ἐδοκίμασαν τὰ παιδιά τους νὰ γίνουν μοναχοὶ ἢ ἱερεῖς, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν χειρότεροι καὶ ἀπὸ δαίμονες.
Ἐξανέστησαν ἐναντίον τῶν πάντων. Ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῶν ἀνθρώπων. Θυμᾶμαι γονεῖς ποὺ ἔφερναν τὰ παιδιὰ τοὺς εἰς τὶς ὁμιλίες καὶ, ὅταν τὸ παιδὶ τοὺς κάποια στιγμὴ ἔκαμε ἕνα βῆμα παραπάνω, ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι, ποὺ ἔλεγαν τὰ χειρότερα λόγια. Καὶ ἐγὼ τοὺς λέω: μὰ ἐσὺ ἔφερες τὸ παιδί σου στὴν ὁμιλία, δὲν τὸ ἔφερα ἐγώ. Καὶ μία φόρα εἶπα σὲ ἕναν πατέρα, ὅταν ἔβλεπα ὅτι ἡ κόρη τοῦ, τέλος πάντων, εἶχε ζῆλο στὴν ἐκκλησία, τοῦ λέω: Κοίταξε,  μὴν τὴν ξαναφέρεις στὴν ὁμιλία. Μὴν τὴν ξαναφέρεις νὰ τῆς μιλήσω, διότι ἡ κόρη σου θὰ γίνει μοναχὴ καὶ….

αὔριο θὰ σοῦ φταίω ἐγώ. Ὄχι, πάτερ μου, ἀλίμονο, ἐμεῖς σὲ λατρεύουμε. Καὶ ἔγινε ἡ κόρη τοῦ μοναχὴ· ἑφτὰ χρόνια καὶ δὲν μοῦ μιλᾶ ἀκόμα! Ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχαναν ὁμιλία, ἔτσι; ...δὲν ἔχαναν ὁμιλία! Ἦταν πάντοτε οἱ πρῶτοι. Ὁμιλίες, ἀγρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γῶ, τὰ πάντα...

Περί Ἱεραποστολῆς...

ΠΕΡΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ. Ο Ιερός Χρυσόστομος έλεγε τα εξής ως προς το ζήτημα αυτό: «Αφού όλοι οι Χριστιανοί είμαστε ένα σώμα, ας μη ρίχνουμε όλη την ευθύνη της ιεραποστολικής εργασίας στους κληρικούς, αλλά όλοι μαζί, λαϊκοί και κληρικοί ας ενδιαφερόμαστε για την Εκκλησία, που είναι το κοινό Σώμα μας..». (Χρυσοστόμου, Β΄ Κορινθ. ομιλ. 18, 3. 8, 3)

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/02/18-3-8-3.html?m=1

 

 

No dispair - St. Porphyrios

 “I have consciousness of my sinfulness, but I live with hope. It is bad to despair, because someone who despairs becomes embittered and loses his willingness and strength. Someone who has hope, on the contrary, advances forward”

– St. Porphyrios

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/02/no-dispair-st-porphyrios.html

19 Φεβρουαρίου. Φιλοθέης ὁσιομάρτυρος τῆς Ἀθηναίας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Τρ. λδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Πέτρ. β΄ 9-22).

Β Πε. 2,9           οἶδε Κύριος εὐσεβεῖς ἐκ πειρασμοῦ ῥύεσθαι, ἀδίκους δὲ εἰς ἡμέραν κρίσεως κολαζομένους τηρεῖν,

Β Πε. 2,9                  Ολα αυτά μαρτυρούν, ότι γνωρίζει ο Κυριος τους μεν ευσεβείς να τους γλυτώνη και να τους σώζη από δοκιμασίας και περιπετείας, τους δε αδίκους, οι οποίοι και κατά την παρούσαν ζωήν βασανίζονται από την αμαρτωλότητά των, να τους φυλάττη δια την μεγάλην εκείνην ημέραν της Κρίσεως (οπότε και θα τους επιβάλη πλήρη την τιμωρίαν).