24. Ὅποιος γεννήθηκε ἀπό τόν Χριστό δέν ἁμαρτάνει, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη

24. Ὅποιος γεννήθηκε ἀπό τόν Χριστό δέν ἁμαρτάνει (Α΄ Ἰωαν. 3, 9), Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου καί Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, 17-2-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Κυριακή τοῦ Ἀσώτου, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Μέρος Πρῶτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (Κατά Λουκάν,κεφ. ιε´,εδάφια 11 – 32)

    Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου,

                     «Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου»

 [ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ]

      Πάντοτε μεν, αδελφοί, οφείλουμε να διακηρύττουμε τη φιλανθρωπία του Θεού (διότι μέσω αυτής «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν(:ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε»[Πραξ.17,28])· και μάλιστα σε τούτον τον καιρό έχουμε χρέος να το κάνουμε αυτό, για να υπάρξει κοινή ωφέλεια και για να ευεργετηθούν οι αστέρες που πρόκειται να ανατείλουν από την κολυμβήθρα[: όσοι κατηχούμενοι επρόκειτο σε λίγο να βαπτιστούν]. Καθώς και αυτοί μέσω αυτής θα λάμψουν και εμείς μέσω αυτής σωθήκαμε και σωζόμαστε· αυτή δόθηκε από τον Δημιουργό Θεό και Πατέρα μας σε μας αντί κληρονομίας.

      Ας πούμε, λοιπόν, περί της μετανοίας, αυτά ακριβώς που είπε ο Χριστός, ο Δεσπότης και φιλάνθρωπος Υιός του φιλάνθρωπου Πατρός, ο μόνος γνήσιος ερμηνευτής της πατρικής Ουσίας. Ας αναπτύξουμε όλη την Παραβολή για τον Άσωτο, για να μάθουμε από αυτήν πώς πρέπει να προσεγγίζουμε τον Απροσπέλαστο και πώς να ζητούμε συγχώρηση των αμαρτιών μας.

    «Ἄνθρωπός τις(:Ένας άνθρωπος)», λέγει , «εἶχε δύο υἱούς(:είχε δύο γιους)». Ο Σωτήρας εδώ ομιλεί όχι με τρόπο που να παρουσιάζει ευδιάκριτα τα δόγματα της χριστιανικής πίστης, αλλά με παραβολές. Γι’ αυτό και για τον Πατέρα Του ομιλεί σαν για κάποιον άνθρωπο, όπως και για τους δούλους, ομιλεί σαν να είναι τέκνα, για να δείξει την στοργή του Θεού προς τους ανθρώπους. «Κάποιος άνθρωπος, λέγει, είχε δύο υιούς». Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Είναι ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγοριάς. Ποιοι γνωρίσματα είχαν αυτοί οι δύο υιοί; Αντιπροσωπεύουν ο ένας τους δικαίους και ο άλλος τους αμαρτωλούς. Ο ένας γιος αντιπροσωπεύει αυτούς που τηρούσαν τα θεία προστάγματα και ο άλλος γιος, ο άσωτος, αυτούς που παρέβαιναν τις δεσποτικές εντολές. 

    «Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί(:Και είπε ο νεότερος από αυτούς στον πατέρα του)». Και ποιος είναι αυτός ο νεότερος υιός; Αυτός που έχει αστάθεια γνώμης  και παρασύρεται εδώ και εκεί από τους φρέσκους πρωινούς ανέμους της νεότητας. Και εκ φύσεως μεν αναγνώρισε Αυτόν που τον έπλασε ως Πατέρα, αλλά από την κακή του προαίρεση δεν απέδωσε την πρέπουσα τιμή σε Αυτόν που τον δημιούργησε. Και λέγει: «πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας(:Πατέρα, δώσε μου το ανάλογο μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει)». Καλώς ζήτησε από τον Θεό τον θεϊκό πλούτο, αλλά κακώς δαπάνησε όσα έλαβε. «Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον(:Και ο πατέρας μοίρασε και στους δύο του γιους την περιουσία)». Και έδωσε σε αυτούς, ως Κτίστης, όλη την κτίση. Παρείχε σε αυτούς σώματα και λογικές ψυχές, ώστε από τον ορθό λόγο καθοδηγούμενοι να μη διαπράττουν τίποτε παράλογο. Όρισε σ’ αυτούς τον νόμο Του, τον φυσικό και τον γραπτό, σαν ένα θείο παιδαγωγό, ώστε από τον νόμο παιδαγωγούμενοι, να εφαρμόσουν τη βούληση του Νομοθέτου.

Οἱ ἱεροί Κανόνες γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα καί τίς διαστροφές

Οἱ ἱεροί Κανόνες γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα

καί τίς διαστροφές

Τά σαρκικά ἁμαρτήματα[1] καί οἱ σαρκικές διαστροφές[2] καταδικάζονται διαρρήδην, ὅπως εἴδαμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Ἐπίσης, καταδικάζονται ἀπερίφραστα καί ἐπιτιμῶνται μέ βαρύτατα ἐπιτίμια ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες καί ἀπό ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρες.

Γιά τήν πορνεία, τίς προγαμιαῖες σχέσεις καί τόν πολιτικό γάμο[3], οἱ Ἱεροί Κανόνες ὁρίζουν κανόνα ἀποχῆς ἀπό τήν Θ. Κοινωνία δύο ἕως ἐννέα ἔτη[4], βέβαια μέ τήν προϋπόθεση καί ἀπό τήν στιγμή πού ὁ ἁμαρτάνων σταματᾶ τήν ἁμαρτία. Εἶναι ἀπαράδεκτη ἡ στάση κάποιων χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα Πνευματικῶν[5], οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ὁ ἐξομολογούμενος δέν σταματᾶ τήν πορνεία, τοῦ ἐπιτρέπουν νά κοινωνεῖ, κάνοντας κάποια προσωρινή διακοπή τῆς πορνείας. Σ’ αὐτήν τήν περίπτωση καί ὁ ἴδιος ὁ «Πνευματικός» καί ὁ ἐξομολογούμενος παίρνουν τεράστιο κρῖμα καί κόλαση[6]. Ἐδῶ δέν πρόκειται γιά οἰκονομία, ἀλλά γιά παρα-οἰκονομία. Οἰκονομία εἶναι ἡ συντόμευση τοῦ ἐπιτιμίου ἀκοινωνησίας, ὅταν ὑπάρχει θερμή μετάνοια ἀπό τόν ἐξομολογούμενο. Ὅταν δέν ὑπάρχει μετάνοια, δηλαδή παύση τῆς πορνείας καί τῆς ὅποιας ἄλλης ἁμαρτίας, τότε δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει καί μετοχή στόν Χριστό, στό Ποτήριον τῆς Ζωῆς. Ἡ ἀμετανοησία εἶναι ἡ ἁμαρτία τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριος εἶπε ὅτι δέν συγχωρεῖται[7]. Πῶς ἄλλωστε νά συγχωρηθεῖ ὁ ἀμετανοήτως ἁμαρτάνων, ἀφοῦ, μέ τήν ὅλη του στάση-ζωή, δέν ζητεῖ συγχώρηση ἀπό τόν Θεό;

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ....

Ένας γέροντας είπε, πως η ταπείνωση είναι ισχυρότερη από κάθε δύναμη. Διηγήθηκε μάλιστα και τούτο:

Δύο επίσκοποι γειτονικών επαρχιών είχαν κάποτε μεταξύ τους κάποια παρεξήγηση. 

Κι ήταν ο ένας πλούσιος και αυταρχικός, ενώ ο άλλος ταπεινός. Ο αυταρχικός ζητούσε να κάνει κακό στον ταπεινό. Το άκουσε αυτός κι έλεγε στους κληρικούς του:

– Θα νικήσουμε, με τη χάρη του Θεού.

– Ποιος μπορεί, δέσποτα, να τον νικήσει αυτόν; του έλεγαν οι κληρικοί.

– Κάνετε υπομονή, παιδιά μου, και θα δείτε το έλεος του Θεού, τους απαντούσε εκείνος.

Περίμενε λοιπόν την κατάλληλη ευκαιρία. Και όταν ο άλλος επίσκοπος είχε πανήγυρη κάποιων αγίων μαρτύρων, πήρε τους κληρικούς του και κίνησε, λέγοντάς τους:

– Ακολουθήστε με! Και ό,τι με βλέπετε να κάνω, αυτό να κάνετε κι εσείς. Και θα τον νικήσουμε!

Καθώς λοιπόν τον ακολουθούσαν, έλεγαν μεταξύ τους:

– Τι πρόκειται να κάνει άραγε;

Ἑλλάδα χωρὶς Ὀρθοδοξία;

 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνὸς

Ὁμότιμος καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς 

Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Κάθε δίλημμα σήμερα τοῦ τύπου «Ὀρθοδοξία ἢ Ἑλληνισμὸς» εἶναι ὄχι μόνο πλαστό, ἀλλὰ καὶ ἐθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση ἐπιστροφῆς στὴν ἀτέλειά μας, στὴν παλαιὰ ἀγωνιώδη ἀναζήτησή μας. Ἐνῶ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ποὺ διασώζει τὴν αὐτοσυνειδησία του, τὸ ζητούμενο εὑρέθη. Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν ... εὔρομεν πίστη ἀληθῆ! Εὔρομεν τὴν ἀλήθειαν». 

Κάθε ἀποδέσμευση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν συνιστᾶ μόνο τραγικὸ διαμελισμὸ τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀλλὰ καὶ καθαρὸ παραλογισμό...

Ὅπου χάνεται ἡ Ὀρθοδοξία, χάνεται καὶ ὁ Ἑλληνισμός! Ἰδοὺ γιατί κάθε παρόμοια ἐπιδίωξη συνιστᾶ ὀπισθοδρόμηση καὶ ὄχι πρόοδο. 

Γιατί μετέχει στὸ «συντηρητισμὸ» τῶν αἱρέσεων, τῶν «ἑλληνιστικῶν λήρων» κατὰ τὸν Μέγα Φώτιο. (λῆρος= λόγος ἐντυπωσιακὸς ἀλλὰ χωρὶς οὐσιαστικὸ περιεχόμενο, παραλήρημα, φλυαρία, ἀνοησία)

Τὸ τραγικότερο ὅμως, συνιστᾶ, ἰδιαίτερα σήμερα, ἀπώλεια κάθε δυνάμεως αὐτοπροστασίας, μὲ ἀπόληξη τὸν.... ραγιαδισμὸ καὶ τὴν ὑποδούλωση. 

Τὸ μόνο ποὺ ἔχει νὰ προσφέρει ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμὸς στὸν κόσμο εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη παράδοσή του. 

Ὁ Ἑλληνισμὸς σώζεται ἐκεῖ κυριολεκτικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ σώζεται ἡ γλώσσα καὶ ἐθνική μας συνείδηση. 

Γι' αὐτὸ πολεμεῖται ἡ Ἐκκλησία. 

23 Φεβρουαρίου. Πολυκάρπου ἱερομάρτυρος ἐπισκόπου Σμύρνης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Σαβ. λδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Τιμ. ς΄ 11-16).

Α Τιμ. 6,11         Σὺ δέ, ὦ ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ταῦτα φεῦγε· δίωκε δὲ δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πρᾳότητα.

Α Τιμ. 6,11                Συ δε, ω άνθρωπε του Θεού, απόφευγε όλα αυτά τα αμαρτήματα και πάθη. Επιδίωκε δε να αποκτήσης την δικαιοσύνην, την ευσέβειαν, την πίστιν, την αγάπη, την υπομονήν, την πραότητα.

Κυριακή τοῦ Ἀσώτου:Πρός Κορ. Β 4, 6-15,Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Μέρος Δεύτερο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ: Προς Κορ.Β΄4,6-15

          

        Ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου στην αποστολική περικοπή

από τη Β΄«Προς Κορινθίους» επιστολή του αποστόλου Παύλου, κεφ.4,εδαφ. 6-18

[ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: υπομνηματισμός των  εδαφίων Προς Κορ. Β΄ 4,8-18]

   «ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἀπολλύμενοι(:Κι έτσι συμβαίνει να θλιβόμαστε σε κάθε τόπο και περίσταση, αλλά όμως οι εξωτερικές αυτές δυσκολίες δε μας δημιουργούν εσωτερικό αδιέξοδο και στενοχώρια αγωνιώδη. Φθάνουμε σε απορία, χωρίς όμως και να απελπιζόμαστε ή να στερηθούμε τελείως κάθε μέσο και δυνατότητα σωτηρίας. Μας καταδιώκουν οι άνθρωποι, αλλά δε μας εγκαταλείπει ποτέ ο Θεός. Φαίνεται ότι μας κατανικούν και μας ρίχνουν κάτω στη γη σαν τους παλαιστές, αλλά δε χανόμαστε)»[Β΄Κορ.4,8-9].

    Ακόμα επιμένει στο να δείξει ότι το παν είναι έργο της δυνάμεως του Θεού, καταστέλλοντας τα φρονήματα εκείνων που καυχώνται για τον εαυτό τους. «Γιατί δεν είναι μόνο αυτό», λέγει, «το αξιοθαύμαστο, ότι φυλάσσουμε σε πήλινα σκεύη τον θησαυρό αυτόν, αλλά, το ότι αν και πάσχουμε άπειρα κακά και από παντού δεχόμαστε πλήγματα, διατηρούμε αυτόν και δεν τον χάνουμε». Αν και βέβαια και αν ακόμα ήταν αδαμάντινο το σκεύος, δε θα μπορούσε να βαστάξει τόσο μεγάλο θησαυρό, ούτε θα άντεχε στις τόσες επιβουλές· τώρα όμως και φέρει αυτόν και κανένα κακό δεν πάσχει, εξαιτίας της χάριτος του Θεού.

    Γιατί λέγει: «ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι(:έτσι συμβαίνει να θλιβόμαστε σε κάθε τόπο και περίσταση, αλλά όμως οι εξωτερικές αυτές δυσκολίες δε μας δημιουργούν εσωτερικό αδιέξοδο και στενοχώρια αγωνιώδη)». Τι σημαίνει «ἐν παντὶ»; Από τους εχθρούς, από τους φίλους, από τα αναγκαία, από τις άλλες ανάγκες, από τους αντιπάλους, από τους συγγενείς. «Αλλά δε στενοχωρούμαστε». Και πρόσεχε ότι λέγει πράγματα αντίθετα, ώστε και από εδώ να δείξει τη δύναμη του Θεού. Γιατί λέγει: «θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι(:θλιβόμαστε, αλλά δεν στενοχωρούμαστε)»· «ἀπορούμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐξαπορούμενοι(:βρισκόμαστε σε αμηχανία, αλλά δεν απελπιζόμαστε)»· δηλαδή, δε χάνουμε στο τέλος το θάρρος μας. Υποφέρουμε βέβαια πολλές φορές και αποτυγχάνουμε, αλλά όχι έτσι, ώστε να χάσουμε εκείνα που βρίσκονται μπροστά μας· γιατί αυτά παραχωρούνται από τον Θεό σε μας για άσκηση και όχι προς ήττα.

   

Ἁγία Σοφία τοῦ Σλούτσκ. Ἡ προστάτιδα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Οὐνίτες, μὲ τὸ ἄφθαρτο λείψανο

  Ἡ Ἁγία Σοφία γεννήθηκε τὴν 1 Μαίου 1585. Τὴν ἴδια χρονιὰ πέθανε ἡ μητέρα της, ἐνῶ ἕναν χρόνο ἀργότερα, στὶς 6 Μαίου πέθανε καὶ ὁ πατέρας της. Ἔτσι ἡ μικρὴ καὶ ὀρφανὴ Σοφία μεγάλωσε κοντὰ σὲ διάφορους συγγενεῖς της οἱ ὁποῖοι μονίμως σφετερίζονταν τὴν περιουσία της καὶ βρισκόνταν σὲ διαμάχες.

Ὅταν ἡ Σοφία ἔφτασε στὴν κατάλληλη ἡλικία, ὁ Ἰάνουζ Ράντζιβιλ πρίγκηπας τοῦ Νέσβιζ, στὶς 20 Ἰουλίου 1600 ζήτησε τὴν εὐλογία τοῦ πάπα γιὰ νὰ παντρευτεῖ τὴν πριγκίπισσα Σοφία τοῦ Σλουτσκ (τὸ 1596 ὁ μεγάλος δούκας τῆς Λιθουανίας εἶχε ἀποφασίσει τὴν ἕνωση μὲ τὴν Ρώμη). Ἡ Σοφία ὅμως ἦταν ἀποφασισμένη νὰ παραμείνει ὀρθόδοξη καὶ τὰ παιδιά της νὰ τὰ βαπτίσει ὀρθόδοξα.

Ὁ γάμος ἔγινε σὲ μία ἀπὸ τίς ἐκκλησίες τῆς Βρέστης. Μετὰ τὸν γάμο ἡ ζωή της δὲν ἄλλαξε. Οἱ λύπες ἦταν πολλές. Ἡ διαμάχη τῆς οἰκογένειας τοῦ συζύγου της μὲ τοὺς Τσιοντκίεβιτς καὶ ἡ λαιμαργία τους τὴν ἔκαναν νὰ ὑποφέρει. Κοντὰ σὲ αὐτὰ εἶχε προστεθεῖ καὶ ἡ ἕνωση μὲ τὸν πάπα.

Η Σοφία ἦταν πολὺ πιστὴ καὶ ἡ μόνη της παρηγοριὰ ἀπὸ πολὺ μικρὴ ἡλικία ἦταν οἱ προσευχές.

Η Σοφία ἦταν ἡ προστάτιδα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καὶ προσπαθοῦσε νὰ τοὺς προστατεύει ἀπὸ τὴν μανία τῶν οὐνιτῶν. Εἶχε μεγάλη ἐπιρροὴ στοὺς ντόπιους ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ τοὺς στήριζε τόσο πνευματικὰ ὅσο καὶ ὑλικά.

Αὐτοί πού διάβολο στέλνουν.

 

‘‘Άὐτοί πού στέλνουν τόν ᾂλλο στό διάβολο εἶναι πράκτορες τοῦ σατανᾶ καί στήν οὐσία εὔχονται νά αὐξηθεῖ ᾑ βασιλεία τοῦ σατανᾷ κατά ἓνα μέλος καί νά μειωθεῖ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ κατά ἓνα μέλος.

π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «Ἡ Μακεδονία ἦταν, εἶναι καί θά μείνει εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων Ἑλληνική»

  

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ «ΚΑΝΩ ΕΚΚΛΗΣΗ “ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ’’

ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΟΥΝ ΕΙΣ ΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ. Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!!.»