30. Ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη

30. Ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο (Α΄ Ἰωαν. 3, 24), Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου καί Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, 14-4-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη ζωντανή μετάδοση_ Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης_http://hristospanagia3.blogspot.gr_ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Ἡ ἐμφάνιση τῆς σατανικῆς ὑπερηφάνειας στούς ἀνθρώπους

 Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης

 

   Η υπερηφάνεια συνηθέστατα κάνει την εμφάνισή της στον άνθρωπο με τον εξής τρόπο: 

 Ο άνθρωπος που δέχτηκε τη μόλυνσή της, εξισώνει με τον εαυτό του τους πάντες η τουλάχιστον πολλούς ανωτέρους η μεγαλύτερούς του στην ηλικία, την εξουσία η τις ικανότητες, και δεν ανέχεται να βρίσκεται χαμηλότερά τους. 

 Αν ο υπερήφανος άνθρωπος είναι υφιστάμενος, δεν σέβεται – όπως και πρέπει – τον προιστάμενό του, δεν θέλει να του υποκλίνεται με σεβασμό, δεν σέβεται τις εντολές του και τις εκτελεί απρόθυμα, από φόβο· εξισώνει τον εαυτό του με όλους τους μορφωμένους ανθρώπους και δεν παραχωρεί την υπεροχή πάνω από τον εαυτό του σε κανένα ή, αν το κάνει αυτό, το κάνει για πολύ λίγους ανθρώπους.

   Αν είναι είτε μορφωμένος είτε αμόρφωτος, είτε γιός είτε κόρη, δεν αποδίδει τον προσήκοντα σεβασμό στους γονείς και τους ευεργέτες του, ιδιαίτερα τους απλοικούς και τους απαίδευτους, θεωρώντας τους ίσους με τον εαυτό του, ακόμα και υποδεέστερους.

 Πρέπει να προσέχεις στο έπακρο να μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους από οποιαδήποτε άποψη, αλλά να τοποθετείς τον εαυτό σου χαμηλότερα απ΄ όλους έστω κι αν στην πραγματικότητα είσαι σ΄ οτιδήποτε καλύτερος από πολλούς η ίσος με πάρα πολλούς. Κάθετι μέσα μας είναι από τον Θεό· δεν είναι δικό μας. «… Τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον, ουκ εξ έργων, ίνα μη τις καυχήσηται» (Εφεσ. 2,8-9). «Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα» (πρβλ. Α΄Κορ.12,4·11). 

Καί πως μπορώ να υπερηφανεύομαι για κάτι καλό που δεν είναι δικό μου και να συγκρίνω τον εαυτό μου με κείνους που από τον ίδιο τον Θεό και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας τοποθετήθηκαν πιο ψηλά από μένα; Έστι λοιπόν, όταν κληθής υπό τινος εις γάμους, μη κατακλιθής εις την πρωτοκλισίαν, μήποτε εντιμότερός σου η κεκλημένος υπ΄ αυτού, … Ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 14, 8· 11).

Ἡ ἀπελπισία χειρότερη καί ἀπό τήν ἴδια τήν ἁμαρτία

 «Τίποτε δεν υπάρχει ίσο ή ανώτερο από τους οικτιρμούς του Θεού. Γι’ αυτό όποιος απελπίζεται, σφάζει ο ίδιος τον εαυτό του» (λόγ. ε', 23).

Υπάρχει συμφωνία σε όλους τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας που βασίζονται στην Αγία Γραφή, ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στον κόσμο από την απελπισία. Την θεωρούν απείρως χειρότερη και από την ίδια την αμαρτία. 

Κι ο Πονηρός ακόμη δεν χαίρεται τόσο όταν βλέπει τον άνθρωπο να αμαρτάνει, όσο όταν απελπίζεται. Γιατί στην αμαρτία υπάρχει διέξοδος: η μετάνοια. Όταν μετανοείς, από την κόλαση πας στον ουρανό. 

Σαν τον άσωτο της γνωστής παραβολής: από τον άδη της ασωτείας βρέθηκε στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Γιατί ακριβώς μετάνιωσε. Γιατί πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Η απελπισία όμως είναι ήδη ένας θάνατος, είναι μία αυτοκτονία, γιατί στην ουσία ο άνθρωπος σταματάει να υψώνει το βλέμμα του στον ουρανό. Μένει προσκολλημένος στον εαυτό του, στις ανύπαρκτες δυνάμεις του, στις πτώσεις του. Σαν τον χοίρο που κυλιέται στη λάσπη. Ο άγιος Ιωάννης το αναφέρει ωμά: «όποιος απελπίζεται, σφάζει ο ίδιος τον εαυτό του»!

Τι κρύβεται πίσω από την απελπισία; Γιατί ταυτίζεται με την ίδια την απιστία και τη βλασφημία επομένως του αγίου Πνεύματος – τη μόνη αμαρτία κατά τον Κύριο που δεν μπορεί ποτέ να συγχωρηθεί;

Μία εὐλαβεστάτη καί ἀγράμματη γιαγιά, στήν γιορτή τῆς Ἁγία Μαρίνας καί βλέποντας τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας, ἄναψε 2 κεράκια

Μια ευλαβεστάτη και αγράμματη γιαγιά, στην γιορτή της Αγία Μαρίνας και βλέποντας την εικόνα της Αγίας, άναψε 2 κεράκια. Το ένα το άναψε για την Αγία. Το άλλο το άναψε στο διάβολο, βλέποντάς τον στην εικόνα, να τον χτυπάει η Αγία Μαρίνα με ένα σφυράκι. 

''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολο'', είπε μέσα της, μόλις άναψε το 2ο κεράκι. 

Το βράδυ που πήγε να κοιμηθεί, εμφανίζεται στην γιαγιά ο διάβολος οφθαλμοφανώς και της λέει: 

- Μέχρι να λιώσει εκείνο το κερί που άναψες για μένα, εγώ κάηκα! Εκείνος να ζητήσει έλεος από μένα και όχι εγώ απ' Αυτόν! 

Ἀλλαγή δόγματος: Ὁ ταχυδακτυλουργικός τρόπος τῆς Σκοπιᾶς νά ἀλλάζει τά δόγματά της

 Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

 

            Η αληθινή Εκκλησία του Θεού δεν αλλάζει τις δογματικές της αλήθειες. Στην Α' Οικουμενική Σύνοδο διακηρύχθηκε επίσημα ότι ο Υιός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα. Αυτό παραμένει για την Εκκλησία αμετακίνητη αλήθεια. Στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο διακηρύχθηκε ότι ο Υιός του Θεού είναι ένα πρόσωπο, ένας Κύριος, ένας και ο αυτός «γνωριζόμενος εν δυο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπως, αδιαιρέτως, αχωρίστως». Δηλαδή η ανθρώπινη φύσις δεν συγχέεται με την θεία, η ανθρώπινη φύσις δεν μπορεί να μετατραπεί σε θεία ούτε η θεία σε ανθρώπινη και επειδή οι δύο φύσεις είναι ενωμένες στο ένα πρόσωπο του Υιού του θεού, η ένωσις αυτή παραμένει αμετακίνητη, χωρίς ενδεχόμενο διαιρέσεως ή χωρισμού. Και αυτή η αλήθεια, σαν επίσημο δόγμα της Εκκλησίας, παραμένει ακλόνητη και σταθερή. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους δογματικούς όρους.

 

Με τους αιρετικούς όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Επειδή σ' αυτούς δρα όχι το Άγιο Πνεύμα, αλλά το πνεύμα της πλάνης, αναγκάζονται κατά καιρούς να τροποποιούν τις δογματικές τους θέσεις.

 

Θα πάρουμε σαν παράδειγμα μία εσχατολογική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ξεκινούν από ένα χωρίο του προφήτου Δανιήλ, όπου γίνεται λόγος για «επτά καιρούς» (δ' 22).

 

 Πρόκειται για μία χρονική περίοδο κατά την οποία ο βασιλεύς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ θα βρίσκεται εκδιωγμένος από τον θρόνο του. Και με κάτι αλληγορικές ερμηνείες (επτά καιροί, 2520 έτη διακοπή στην διακυβέρνηση του Θεού πάνω στην γη, 607 π.Χ. καταστροφή της Ιερουσαλήμ, 607 + 2.520) με κάποιες μετρήσεις, με μερικούς υπολογισμούς και προσθέσεις κατέληξαν οι ηγέτες των Μαρτύρων του Ιεχωβά ότι το 1914 μ.Χ. θα είναι ένα σημαντικό έτος· ότι σ' αυτό θα τελειώσουν οι καιροί των εθνών, ότι σ' αυτό το έτος το 1914 θα αρχίσει η βασιλεία του Ιεχωβά στην γη.

 

Να σημειώσουμε κάτι: Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με έγκυρες και αδιαμφισβήτητες ιστορικές έρευνες δεν έγινε το 607 Π. Χ αλλά το 586 π.Χ. Αυτό σημαίνει ότι οι υπολογισμοί είναι λανθασμένοι πέρα για πέρα.

 

Είπαν ακόμη ότι η γενεά των ανθρώπων που θα προλάβει το 1914 θα αξιωθεί να δει την μάχη του Αρμαγεδδώνος και την έναρξη της χιλιετούς βασιλείας. Δηλαδή κάποιος που το 1914 ήταν έστω βρέφος,1 αυτός αν ζούσε ενενήντα, εκατό χρόνια θα έπεφτε πάνω στα μεγάλα γεγονότα,Σκοπιά», να καθαρίζεται η γη από τους κακούς, να μετατρέπεται η γη σε παράδεισο, να αρχίζει μία χιλιόχρονη βασιλεία.

Ἡ Ὑπερηφάνεια (μον. Ἀγαπίου Λάνδου)

ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

 Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο
«ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ» του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός

  

Α΄- «ΕΚΚΛΙΝΟΝ ΑΠΟ ΚΑΚΟΥ»

 

Η υπερηφάνεια

  Η υπερηφάνεια είναι ρίζα και πηγή κάθε αμαρτίας. Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος την ονομάζει βασίλισσα όλων των αμαρτιών. Αυτή, αφού νικήσει τον άνθρωπο και αιχμαλωτίσει την καρδιά του, τον παραδίνει στην εξουσία των δαιμόνων για να τον θανατώσουν ψυχικά. Ο ιερός Ισίδωρος, πάλι, την αποκαλεί αφανίστρια όλων των αρετών, γιατί όλες τις πολεμάει και τις εξαλείφει. Επειδή όμως το κυριότερο χαρακτηριστικό της είναι η καταφρόνηση της υποταγής, γι΄ αυτό γενικά λέγεται εχθρός και αντίπαλος της ταπεινώσεως.

Οι βαθμοί της υπερηφάνειας είναι πέντε. Ο πρώτος βαθμός είναι όταν έχεις κάποια χαρίσματα και δεν τα αποδίδεις στον δωρεοδότη Θεό, αλλά στον εαυτό σου. Ο δεύτερος βαθμός, όταν παραδέχεσαι ότι τα έχεις από το Θεό, όχι όμως σαν έλεος, αλλά γιατί σου πρέπουν και σου αξίζουν.
Ο τρίτος βαθμός, όταν νομίζεις ότι έχεις χαρίσματα που στην πραγματικότητα δεν έχεις.
Ο τέταρτος βαθμός, όταν καταφρονείς τους άλλους και έχεις την απαίτηση να σε τιμούν σαν ανώτερό τους, και ο πέμπτος βαθμός, όταν περιφρονείς τους ιερούς νόμους της Εκκλησίας και των Πατέρων και δεν υποτάσσεσαι σ΄ αυτούς. Στον τελευταίο τούτο βαθμό ο υπερήφανος αμαρτάνει βαρύτερα, γιατί ασεβεί άμεσα στον Κύριο, σ΄ Εκείνον που πρέπει κάθε τιμή και δόξα.

Κλαδιά και θυγατέρες της υπερηφάνειας είναι η αλαζονεία, η κενοδοξία, η καύχηση, η περιέργεια,
η ιδιορρυθμία, η αυθάδεια, η απόγνωση, η ανειλικρινής εξομολόγηση, οι προφάσεις, η αποστασία,
η ελευθεριότητα και τελευταία, η συνήθεια της αμαρτίας, δηλαδή η συνεχής καταφρόνηση  των εντολών
του Θεού. Αυτές οι δώδεκα θυγατέρες της υπερηφάνειας τρέφουν και αυξάνουν πολύ τη μητέρα τους, γι΄ αυτό πρέπει να τις μισήσεις και να τις αποφεύγεις.

Η ταπείνωση είναι το σημείο των εκλεκτών του Θεού, εκείνων που θ΄ απολαύσουν την ουράνια βασιλεία, ενώ η υπερηφάνεια είναι το γνώρισμα των κολασμένων, εκείνων που θα ταπεινωθούν στον άδη. Γιατί «όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί» (Λουκ. 14:11).

Όσο πιο πολύ υπερηφανεύεσαι, όσο πιο πολύ κυνηγάς τη δόξα και τον έπαινο και την τιμή, τόσο
πιο τιποτένιος είσαι ενώπιον του Κυρίου, ο οποίος «αντιτάσσεται στους υπερήφανους, ενώ στους ταπεινούς δίνει τη χάρη του» (Παροιμ. 3:34).

Βαρυσήμαντος ἐπιστολή πρός τήν Ἱ. Κοινότητα 12 Ἁγιορειτῶν Γερόντων διά τό Οὐκρανικόν

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 17ῃ Μαρτίου 2019

Σεβαστὴν Ἱερὰν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους Ἄθω, εἰς Καρυὰς

Πανοσιολογιώτατοι, σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, εὐλογεῖτε.

Μετὰ πολλῆς λύπης καὶ ἀνησυχίας πληροφορούμεθα ὅσα λαμβάνουν χώραν ἐν τῇ καθόλου Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀντικανονικῆς ἀποδόσεως αὐτοκεφαλίας εἰς τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, ἄνευ συναινέσεως τῆς κανονικῆς αὐτονόμου Ἐκκλησίας, τῆς ὑπὸ τὸν μητροπολίτην Ὀνούφριον, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νὰ θεωρῆ σχισματικοὺς τοὺς νέους αὐτοκέφαλους, νὰ μὴ ἔχῃ κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, βάσει δὲ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ μὲ ὅσους κοινωνοῦν μὲ τοὺς σχισματικούς. Ἤδη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἔχει διακόψει τὴν κοινωνίαν μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον αὐτογνωμόνως παρεχώρησε τὸ αὐτοκέφαλον, ἐπεμβαῖνον ὑπερορίως εἰς ξένην δικαιοδοσίαν, παρὰ τὴν ρητὴν ἀπαγόρευσιν τῶν «ἱερῶν Κανόνων. Θὰ πράξουν δὲ τὸ ἴδιο καὶ ἄλλαι αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι, ὅπως ἤδη ἔχουν δηλώσει. Ἀπειλεῖται ἔτσι διεύρυνσις καὶ ἐξάπλωσις τοῦ σχίσματος, εἰς ἔκτασιν παρομοίαν ἐκείνης τοῦ 1054.

Δὲν ἔκλεισαν ἀκόμη αἱ πληγαὶ καὶ τὰ τραύματα, ποὺ προεκλήθησαν ἀπὸ τὴν Σύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐκκλησιοποίησιν τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν ὑποστήριξιν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διέρρηξε κάθε σχέσιν μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Πατερικὴν καὶ συνοδικὴν Παράδοσιν, τὴν καταδικάζουσαν τὰς αἱρέσεις. Εὑρισκόμεθα πρὸ νέων πληγῶν εἰς τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἀποκλειστικὸν ὑπεύθυνον τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, καὶ μὲ δικαίωσιν τώρα ὄχι τῶν αἱρέσεων, ἀλλὰ τῶν σχισμάτων.

Πλήττεται ἔτσι καὶ παρεμποδίζεται ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, διότι εἶναι μυριόλεκτον τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως δίδαγμα, ὅτι ἡ αἵρεσις καὶ τὸ σχίσμα ὁδηγοῦν εἰς τὴν ἀπώλειαν, ἐπειδὴ εἰς τοὺς χώρους αὐτοὺς δὲν ἐνεργεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Περιοριζόμεθα εἰς ἐλαχίστας μόνον μαρτυρίας. Ὁ Μ. Βασίλειος, ἀριθμῶν τὸ σχίσμα ὡς τὴν δευτέραν μετὰ τὴν αἵρεσιν ἐκκλησιολογικὴν ἐκτροπήν, διδάσκει ὅτι «οἱ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες, οὐκ ἔτι ἔσχον τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ἑαυτοὺς- ἐπέλιπε γὰρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τὴν ἀκολουθίαν»1. Ὅσοι δηλαδή, μὲ τὰ σχίσματα, φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν δὲν ἔχουν πλέον τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας συνεπάγεται τὴν διακοπὴν τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συνεχίζει μάλιστα λέγων ὅτι δὲν ἠμποροῦν πλέον νὰ μεταδίδουν εἰς ἄλλους διὰ τῶν μυστηρίων τὴν Χάριν ἀπὸ τὴν ὁποίαν οἱ ἴδιοι ἐξέπεσαν: «Οἱ δὲ ἀπορραγέντες, λαϊκοὶ γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο Χάριν Πνεύματος Ἁγίου ἑτέροις παρέχειν, ἧς αὐτοὶ ἐκπεπτώκασι»2.

Ἡ Παναγία μία ζωή ἦταν σιωπηλή. Μέσα της ὅμως προσεύχονταν ἀκαταπαύστως!

 

Η Παναγία μία ζωή ήταν σιωπηλή. Μέσα της όμως προσεύχονταν ακαταπαύστως! Η καρδιακή της προσευχή, δεν έχει μέτρο συγκρίσεως. Είναι κάτι ακατανόητο για τους ανθρώπους, ακόμα και για τους αγγέλους, γι' αυτό η Παναγία είναι πρύτανης όλων των καθηγητών της νοεράς προσευχής. 

Λίγο πριν φύγει η Παναγία από τούτο τον κόσμο, οι μαθητές του Χριστού την παρακάλεσαν να τους κάνει μία και μοναδική διδασκαλία, ως πνευματική παρακαταθήκη. Η Παναγία τους είπε: 

Νά ἔχεις τά μάτια καί τά αὐτιά σου ἀνοιχτά καί τό στόμα σου κλειστό...

Νά ἔχεις τά μάτια καί τά αὐτιά σου ἀνοιχτά καί τό στόμα σου κλειστό... Γιατί τότε μόνο σοῦ φέρνει ὁ Θεός διάκριση. Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη

  

14 Ἀπριλίου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. Μαρίας ὁσίας τῆς Αἰγυπτίας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Κυρ. ε΄ νηστ. (Ἑβρ. θ΄ 11-14).

Εβρ. 9,11           Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως,

Εβρ. 9,11                   Και πράγματι ο Χριστός, όταν ήλθεν ως Αρχιερεύς των αγαθών, τα οποία δια την Π. Διαθήκην ήσαν μέλλοντα, εισήλθε δια της μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, που δεν είχε κατασκευασθή από ανθρώπινα χέρια, δηλαδή όχι δια μέσου των υλικών κτισμάτων, αλλά με το άγιον και τίμιον σώμα δια της αειπαρθένου Μαρίας. (Αυτό το σώμα ήτο η μεγαλυτέρα και τελειοτέρα σκηνή του Θεού).