131.Πνευματική μελέτη στό Ἅγιο Ὄρος, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

131.Πνευματική μελέτη στό Ἅγιο Ὄρος, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 31-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης,, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

130. Θεῖες ἐμπειρίες Δ΄, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

130. Θεῖες ἐμπειρίες Δ΄ , Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 30-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

129. Θεῖες ἐμπειρίες Γ΄, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

129. Θεῖες ἐμπειρίες Γ΄, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 29-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Ἀρχ. Θεοδόσιος Ι. Μάκκος (1913-1991)-Ὁ Γέροντας τῆς Βηθανίας

ΑΡΧ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ι. ΜΑΚΚΟΣ (1913-1991) - Ο Γέροντας της Βηθανίας

Ό ονομαστός, αξιαγάπητος και αξιοσέβαστος Αγιοταφίτης σεπτός Γέροντας π. Θεοδόσιος Μάκκος, μετατέθηκε από τη γη στον ουρανό. Από τη στρατευόμενη Εκκλησία στη θριαμβεύουσα. Εξαίρετη φυσιογνωμία ο Αγιοταφίτης αυτός Γέροντας.

Από μικρό παιδί ακόμη φάνηκε, κατά τρόπο θαυμαστό, ή κλίση του στην ιερατική διακονία. Την ώρα της βαπτίσεώς του σχηματίστηκε το σημείο του Τιμίου Σταυρού στο νερό της κολυμβήθρας, εκεί στη Σμύρνη, όπου γεννήθηκε στις 7-1-1913, και στη συνέχεια στην πλάτη του.

Προφητικός και ό λόγος του ιερουργού ιερέα στην ανάδοχο: «Καλότυχη εσύ, γιατί το παιδί αυτό πού βάπτισες θα γίνει ιερέας».

Έτσι και έγινε. Άλλα δοκιμάσθηκε σκληρά.

Οι γονείς του Κωνσταντίνος και Αγγελική έφυγαν από τη ζωή, ό ένας υστέρα από τον άλλο. Πρώτα ό πατέρας του Κωνσταντίνος και υστέρα ή μητέρα του Αγγελική.

Ορφανός, σε ηλικία 4 χρόνων, προστατεύθηκε από τη θεία του την Αγγελική, αδελφή του πατέρα του, ή οποία και τον έφερε μαζί της στην Αθήνα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, κάτω από δραματικές συνθήκες. Ήδη σε ηλικία 12 χρόνων ό μικρός Ιωάννης μελετούσε, με όσα γράμματα πέτυχε να μάθει, βίους αγίων και άλλα πνευματικά βιβλία. Αυτά του μεγάλωσαν τον πόθο της μοναχικής ζωής. Μια απόπειρα να μονάσει στην Ί. Μονή του Αγίου Μάρκου, στη Χίο, απέτυχε.

Οι συγγενείς του αντέδρασαν δυναμικά. Άλλα δεν λύγισε ό γενναίος έφηβος.

Έστρεψε το βλέμμα του τότε προς την Άγια Γη, όπου και πέτυχε, υστέρα από διαδικασίες, να φθάσει και να γίνει δεκτός στην Αγιοταφική Αδελφότητα. Αρχικά εκάρη μοναχός με το όνομα Θεοδόσιος και υστέρα χειροτονήθηκε Διάκονος το 1937 και Πρεσβύτερος το 1942.

Ό ευλαβής, κληρικός πια, π. Θεοδόσιος έγινε κι αυτός Φύλακας του Παναγίου Τάφου! Και αφοσιώθηκε στην ιερή και υψηλή αυτή διακονία δεκατέσσερα χρόνια. Στα χρόνια αυτά διακρίθηκε για την πολλή του ευλάβεια και την πιστή άσκηση της διακονίας του, γεγονός το όποιο έκανε τον τότε Πατριάρχη ΤΙΜΟΘΕΟ να τον χειροθετήσει, το 1947, Αρχιμανδρίτη.

Και ύστερα;

Ὁ τολμηρός Κρητικός Παπάς πού λειτούργησε στήν Ἁγιά Σοφιά τό 1919!

Ἡ τελευταία λειτουργία στήν Ἁγιά Σοφιά ἔγινε τήν Τρίτη 29 Μαΐου 1453, ὕστερα ἡ Πόλη ἀλώθηκε. Κι ὅμως, ἕνα τολμηρός κρητικός παπάς, τό 1919, κατάφερε νά κάνει τό ὄνειρό του πραγματικότητα καί νά λειτουργήσει στήν Ἁγία Σοφιά.

Πρωταγωνιστῆς αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς, τῆς λειτουργίας στήν Ἁγιά Σοφιά, ἦταν ἕνα ἀληθινό παλικάρι, ἕνα βλαστάρι τῆς λεβεντογέννας Κρήτης, ὁ παπά – Λευτέρης Νουφράκης ἀπό τίς Ἅλωνες Ρεθύμνου.

Ὁ πάπα-Λευτέρης Νουφράκης ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιωτικός ἱερέας στή Β’ Ἑλληνική Μεραρχία, μία ἀπό τίς δύο Μεραρχίες πού συμμετεῖχαν στίς ἀρχές τοῦ 1919 στό «συμμαχικό» ἐκστρατευτικό σῶμα στήν Οὐκρανία. Η Μεραρχία αὔτη στό δρόμο πρός τήν Οὐκρανία στάθμευσε γιά λίγο στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Πόλη τῶν ὀνείρων τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία τήν ἐποχή ἐκείνη βρισκόταν ὑπό «συμμαχική ἐπικυριαρχία», ὕστερα ἀπό τό τέλος τοῦ Ἅ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μία ὁμάδα Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν μέ ἐπικεφαλῆς 4ο γενναῖο κρητικό καί μαζί του τόν ταξίαρχο Φραντζή, τόν Ταγματάρχη Λιαρομάτη, τό Λοχαγό Σταματίου καί τόν Ὑπολοχαγό Νικολάου ἀγνάντευαν ἀπό τό πλοῖο τήν πόλη καί τήν Ἅγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στήν καρδιά τούς τό μεγάλο μυστικό τους, τή μεγάλη ἀπόφαση πού εἶχαν πάρει τό περασμένο βράδυ, ὕστερα ἀπό πρόταση καί ἔντονη ἐπιμονή τοῦ τολμηροῦ Κρητικοῦ πάπα-Λευτέρη Νουφράκη. Νά βγοῦν δηλαδή στήν πόλη καί νά λειτουργήσουν στήν Ἅγια-Σοφιά.

Ὅλοι τους ἦταν διστακτικοί, ὅταν ἄκουσαν τόν πάπα-Λευτέρη νά τούς προτείνει τό μεγάλο ἐγχείρημα. Ἤξεραν ὅτι τά πράγματα ἦταν πολύ δύσκολα.

Ἡ Ἁγία Ὑπομονὴ (29 Μαΐου), μητέρα τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου καὶ τὸ θαῦμα κοντὰ στὸ Λουτράκι!

 

Ἡ ἁγία Ὑπομονὴ ἐμφανίσθηκε ὡς μοναχὴ σὲ κάτοικο τῶν Ἀθηνῶν ποὺ ἐργαζόταν σὲ ταξί. Τὸ σταμάτησε καὶ ζήτησε νὰ κατευθυνθεῖ πρὸς τὸ Λουτράκι. Ὁ ταξιτζὴς εἶχε καρκίνο τοῦ δέρματος στὰ χέρια του καὶ βρισκόταν σὲ μεγάλη ἀπελπισία. Καθ’ ὁδὸν ἡ μοναχὴ ποὺ φοροῦσε ἕνα κουκούλι μὲ κόκκινο σταυρὸ τὸν ρώτησε... 

"Γιατί εἶσαι μελαγχολικός"; Καὶ ἐκεῖνος δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει ὅλη τὴν ἀλήθεια. Μετὰ τὸν ρώτησε ἂν θέλει νὰ τὸν σταυρώσει γιὰ νὰ γίνει καλὰ καὶ ἐκεῖνος δέχθηκε. Σὲ λίγο ὅμως τὸν...

ἐπίασε ὑπνηλία καὶ παρακάλεσε τὴν μοναχὴ νὰ σταθοῦν λίγο γιὰ νὰ μὴν σκοτωθοῦν. Εἶχαν φθάσει κοντὰ στὰ διόδια καὶ εὔκολα θὰ ἔβρισκαν ἄλλο ταξὶ ἂν ἐκείνη βιαζόταν. 

Ἡ λύση τοῦ « ἄλυτου αἰνίγματος τῆς θρησκείας» (Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η Μαΐου 2019

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ «ΑΛΥΤΟΥ ΑΙΝΙΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ»

Η θρησκευτικότητα είναι ένα από τα σπουδαιότερα φαινόμενα στην ανθρώπινη ιστορία. Μελετώντας την πορεία του ανθρωπίνου γένους, διαπιστώνουμε πως, ένα από τα πλέον σταθερά στοιχεία του είναι το θρησκευτικό φαινόμενο, η ακαταμάχητη τάση του ανθρώπου να θρησκεύει, η έμφυτη ανάγκη του να εξαρτά την ύπαρξή του από μια οντότητα ανώτερη της ιδικής του φύσεως. 

Η θρησκεία είναι πανταχού παρούσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, έτσι ώστε να είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ανθρώπινη ζωή. Είναι γνωστό το περίφημο απόφθεγμα του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Πλουτάρχου (46-127 μ. Χ.), (σε μετάφραση), ότι: «Ταξιδεύοντας θα μπορούσες να βρεις και πόλεις χωρίς τείχη, γράμματα, βασιλείς, σπίτια, χρήματα, που δε χρειάζονται νομίσματα, που τους λείπουν θέατρα και γυμναστήρια, δεν υπάρχει όμως ούτε έχει υπάρξει κανείς που να είδε κάποια πόλη χωρίς ιερά και θεούς, που δε χρησιμοποιεί ευχές, όρκους, μαντείες ή θυσίες για καλό σκοπό ή για την αποτροπή των κακών» (Πλούταρχος, Προς Κολώτην Επικούρειον, 1126, D-E). Tο φαινόμενο της Θρησκείας γίνεται αντικείμενο επιστημονικής έρευνας ήδη από τον 19^ον αιώνα, με τους δύο μεγάλους θεμελιωτές της κοινωνιολογίας της Θρησκείας, τον Emile Durkheim, (1858-1917), και τον Max Weber, (1864-1920). Οι δύο αυτοί επιστήμονες προσπάθησαν να ερευνήσουν το θρησκευτικό φαινόμενο ως προς τις εξωτερικές εκφάνσεις του, ως προς συλλειτουργία του με τους άλλους κοινωνικούς θεσμούς, αλλά και ως προς το ρόλο του, να δώσει ένα υπερβατικό και καθολικό νόημα στη ζωή του ανθρώπου.

Ωστόσο παρά το ότι το φαινόμενο της θρησκείας έχει μια αναμφισβήτητη καθολικότητα και επηρεάζει βαθύτατα τα ανθρώπινα πρόσωπα και τις κοινωνίες, από τον 18^ον αιώνα και εντεύθεν εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας δύο μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα οευρωπαϊκός διαφωτισμός, και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του, ο άθεος διαλεκτικός υλισμός, κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των οποίων υπήρξε η αποστροφή και η εχθρότητα προς τον Χριστιανισμό και γενικότερα προς το θρησκευτικό φαινόμενο. Εξ’ αυτών το μεν πρώτο, αφού θεοποίησε τον ανθρώπινο νου και ανήγαγε τον άνθρωπο σε απολυτότητα, στράφηκε κατά της θρησκείας, θεωρώντας την ως «ξεπερασμένοφαινόμενο», ως σύμπτωμα «ανωριμότητας» και ως «ανασταλτικό παράγοντα» της προόδου και της ευημερίας του ανθρώπου. Το δε δεύτερο την θεώρησε ως «όπιο του λαού», ως κατασκεύασμα του ανθρώπου, ως  «φαντασιακή πραγμάτωση της ανθρώπινης ουσίας». Και τα δύο αυτά αθεϊστικά και φιλοσοφικά ρεύματα προσπάθησαν να «απελευθερώσουν», όπως ισχυρίζονται, το σύγχρονο άνθρωπο από αυτή την απατηλή κατάσταση, επαγγελλόμενοι την επιστήμη, η οποία θα «εξαφανίσει»  τις ατομικές και κοινωνικές παθογένειες και μαζί τους την θρησκεία. 

Νὰ κόψουμε τὰ πάθη πρὶν γίνουν συνήθεια

 

Ἀββὰς Δωρόθεος

Τρεῖς εἶναι οἱ καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἕνας ἀφήνει ἐλεύθερο τὸ πάθος του νὰ ἐκδηλώνεται, ὁ ἄλλος δὲν τὸ ἀφήνει νὰ ἐκδηλωθεὶ καὶ ὁ τρίτος τὸ ξεριζώνει. Αὐτὸς ποὺ τὸ ἀφήνει νὰ ἐκδηλωθεῖ, ἐνεργεῖ ὅπως τοῦ ὑπαγορεύει τὸ πάθος, σὰν αὐτὸ νὰ ἦταν δικαίωμά του. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἐπιτρέπει στὸ πάθος νὰ ἐκδηλωθεῖ, οὔτε τὸ ἀφήνει ἐλεύθερο οὔτε καὶ τὸ κόβει, ἀντίθετα τὸ ἐξετάζει καὶ τὸ ξεπερνάει τὴ δύσκολη στιγμή, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ τὸ ἔχει.

Καὶ αὐτὸς ποὺ ξεριζώνει τὸ πάθος εἶναι ὅποιος ἀγωνίζεται καὶ κάνει τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τοῦ ὑπαγορεύει τὸ πάθος του.

Ἀπὸ ἔπαρση δὲ σηκώνει κανεὶς μία κουβέντα ἀπὸ τὸν ἀδελφό του. Μπορεῖ κάποιος νὰ ἀκούσει μία κουβέντα καὶ νὰ ταραχθεῖ καὶ νὰ πεῖ πέντε κουβέντες ἢ καὶ δέκα γιὰ τὴ μία ποὺ ἄκουσε.

Μετὰ μαλώνει καὶ ταράζει τὸν ἄλλο.

Πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός: Ἡ πτώση τῆς Ῥωμανίας

Φωτογραφία: «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ», γράφει ὁ πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός

Τὰ αἴτια τῆς πτώσης

Ἀπὸ τὰ παραπάνω γίνεται φανερό, ὅτι ἡ πτώση τῆς Πόλης τὸ 1453 δὲν ἔγινε ἀπροσδόκητα, οὔτε μὲ αὐτὴν ἄρχισε ἡ τουρκοκρατία. Στὶς 29 Μαΐου 1453, ὅπως εἴδαμε, ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Ρωμανίας ἦταν ἤδη κάτω ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, τοὺς Ἄραβες καὶ τοὺς Βενετούς. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη δὲν μπόρεσε νὰ ἀναλάβει τὴν πρώτη της δύναμη καὶ ὅλα ἔδειχναν πὼς βαδίζει στὴν τελικὴ πτώση. Τὸ φραγκικὸ πλῆγμα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἀπὸ τὸ 13ο αἰ. ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μιὰ πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ».11 Ἡ ἅλωση ἦταν ἐξάλλου ἡ κατάληξη μιᾶς μακροχρόνιας ἀποσύνθεσης τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ὑπόστασης τοῦ Γένους. Ἀπὸ τὸ 13ο αἰ. ὁ Ἑλληνισμὸς εἶχε διασπαστεῖ καὶ διαμοιραστεῖ, στὸ μεγαλύτερο μέρος του, σὲ ξένους δυνάστες. Οἱ διεισδύσεις, ἔπειτα, μισθοφόρων στὸ στρατὸ καὶ ἀλλοφύλων στὸ διοικητικὸ μηχανισμό του εἶχαν προκαλέσει τὴν ἐθνολογική του ἀλλοίωση. Οἱ ἐμφύλιοι πόλεμοι (321-1328, 1341-1355), καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀναρχία εἶχαν ἐπιφέρει τὴ δημογραφική του συρρίκνωση. Σοβαρὰ λάθη στὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῶν αὐτοκρατόρων, ὅπως ἡ συνεχὴς αὔξηση τῆς μεγάλης ἰδιοκτησίας σὲ βάρος τῶν μικρῶν, ποὺ πιέζονταν ἀπὸ τὴ δυσβάστακτη φορολογία, ἡ καταχρηστικὴ ἐπέκταση τοῦ θεσμοῦ τῶν «προνοιαρίων» καὶ ἡ ὑπερβολική, πολλὲς φορές, αὔξηση τῶν μοναστηριακῶν κτημάτων δημιούργησαν μιάν οἰκονομικὴ ὀλιγαρχία σὲ βάρος τῶν μικροκαλλιεργητῶν τῆς γῆς, μὲ ἀπόληξη τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Τὸ ἐμπόριο εἶχε περιέλθει στὰ χέρια τῶν δυτικῶν καὶ οἱ δυνατότητες γιὰ οἰκονομικὴ ἀνάκαμψη περιορίστηκαν σημαντικά. Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ πνευματικὰ αἴτια τῆς πτώσης. 

- ''Ἔλα Ματρώνουσκα, ἔλα σέ μένα. Ἰδού ἔρχεται ἡ ἀντικαταστάτριά μου, ὁ ὄγδοος στύλος τῆς Ρωσίας! ''

 Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο μεγάλος αυτός Άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας, όταν συνάντησε για πρώτη φορά την άγνωστή του τότε  δεκατετράχρονη τυφλή Ματρώνα μετά από την Θεία Λειτουργία μέσα στον κατάμεστο από κόσμο Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα, είπε γι' αυτήν τα παρακάτω λόγια:

Δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο στόν κόσμο ὡραιότερο ἀπό τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο

 

 «Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο, ούτε στον Ουρανό, ούτε στη γη, ωραιότερο από το Άγιο Ευαγγέλιο. Είναι ο Ίδιος ο Λόγος του Θεού, το Άγιο Ευαγγέλιο. Τα ίδια τα λόγια που είπε ο Ίδιος ο Θεός γράφτηκαν μέσα στο Ιερό Ευαγγέλιο. Βγήκαν από το στόμα του Ίδιου του Θεού. Δεν είναι ανθρώπινα λόγια, δεν τα είπαν άνθρωποι».

Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης.

https://proskynitis.blogspot.com/2019/05/blog-post_326.html

4 Ιουνίου. Μητροφάνους ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Μάρθας καί Μαρίας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Τοῦ ἱεράρχου. 13ης Νοεμ. (Ἑβρ. ζ´ 26-η´ 2).

Εβρ. 7,26           Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, 

Εβρ. 7,26                  Διότι τέτοιος τέλειος και αιώνιος Αρχιερεύς μας εχρειάζετο, όσιος, χωρίς κανένα ίχνος κακίας και πονηρίας, αμόλυντος από κάθε σπίλον αμαρτίας, χωρισμένος και εντελώς διάφορος με την αγιότητά του από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έχει ανυψωθή πάρα πάνω από τους ουρανούς, εις τα δεξιά του Πατρός και Θεού,