Σελίδες

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019

Ἁμαρτία καί μετάνοια κατά τούς Ἁγίους Πατέρες ΣΤ΄ μέρος, 11-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἁμαρτία καί μετάνοια κατά τούς Ἁγίους Πατέρες ΣΤ΄ μέρος, 11-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ζωντανή μετάδοση, Προκόπι Εὐβοίας http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης - Ἡ Μαγεία

῾Η Μαγεία
῾Οσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου
Προοίμιο
Ταιριάζει σέ ὅσα θά πῶ παρακάτω, νά δανεισθῶ τό θρηνητικό ἐκεῖνο ρητό τοῦ προφήτη ῾Ιερεμία καί νά φωνάξω κι ἐγώ μέ ὀδύνη : “Ποιός θά βάλει στά μάτια μου πηγή δακρύων, γιά νά κλάψουν πικρά τό λαό τῶν Χριστιανῶν μέρα καί νύχτα;” Γιατί ποιός μπορεῖ, ἀλήθεια, νά μήν τόν κλάψει, ὅταν σκεφθεῖ πώς, ἐνῶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ νίκησε μέ τό σταυρικό Του θάνατο ὅλους τούς δαίμονες, οἱ Χριστιανοί τούς ἀναδεικνύουν πάλι νικητές καί τροπαιούχους μέ τίς διάφορες μαγεῖες τους; Καί ποιός μπορεῖ νά μή χύσει πικρά δάκρυα, ὅταν συλλογισθεῖ πώς, ἐνῶ ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός ἀπάλλαξε ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου τόν κόσμο καί τούς Χριστιανούς, αὐτοί, μέ τή μαγεία, τόν ξαναφέρνουν στόν κόσμο καί τόν ξανακάνουν τύραννό τους;
Εἶναι ἤ δέν εἶναι, λοιπόν, γιά κλάματα ἡ τωρινή κατάσταση τῶν Χριστιανῶν, ἀφοῦ, μέ τά μαγικά καμώματα καί σατανικά τεχνάσματά τους, ἀναβιώνουν στήν οὐσία τή λατρεία τῶν δαιμόνων; ᾿Ενῶ δηλαδή φανερά λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό, κρυφά τόν ἀρνοῦνται καί λατρεύουν τό διάβολο. Τό μεγαλύτερο μάλιστα κακό εἶναι τοῦτο : Μολονότι χρησιμοποιοῦν ἕνα σωρό μαγικά, οὔτε πού καταλαβαίνουν πώς ἀρνοῦνται ἔτσι τό Θεό, καταφρονοῦν τό Χριστό καί ἀγκαλιάζουν τό διάβολο. Τί μεγάλη πλάνη! Κρυφή καί ἀπατηλή, ψυχώλεθρη καί θανατηφόρα!
Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, ἀποφάσισα νά ἐλέγξω τήν πλάνη καί ν’ ἀποδείξω ὅτι οἱ Χριστιανοί οὔτε μάγοι πρέπει νά γίνονται οὔτε κανένα εἶδος μαγείας νά χρησιμοποιοῦν.
Τά εἴδη τῆς μαγείας εἶναι πολλά.
᾿Αφοῦ ὁ διάβολος χωρίστηκε ἀπό τόν ἕνα Θεό, ἔπεσε στά πολλά κι ἔγινε “ποικίλος καί πολυμέριστος”. ῎Ετσι καί τά εἴδη τῆς κακίας καί τῶν μαγικῶν, πού ἐπινόησε καί ἔσπειρε στούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους, εἶναι ποικίλα, σχεδόν ἀναρίθμητα.
Καί νά τά βασικότερα εἴδη :
1. ῾Η καθαυτό μαγεία. Εἶναι, θά λέγαμε, μιά τέχνη, μέ τήν ὁποία καλοῦνται οἱ δαίμονες καί ἐρωτοῦνται καί ἀπαντοῦν, φανερώνοντας ἄλλοτε κρυμμένους θησαυρούς, ἄλλοτε ἑρμηνεῖες ὀνείρων καί ἄλλοτε ἄλλα ἀπόκρυφα. ῞Οσοι ἀσκοῦν αὐτή τήν “τέχνη” ὀνομάζονται μάγοι, καί ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς τάξεις δαιμόνων· οἱ ἐναέριοι, πού τούς θεωροῦν ἀγαθοποιούς· οἱ ἐπίγειοι, πού τούς θεωροῦν καί καλούς καί κακούς· καί οἱ κάτω ἀπό τή γῆ, πού τούς χαρακτηρίζουν ὡς κακοποιούς. Στήν πραγματικότητα, βέβαια, ὅλοι οἱ δαίμονες εἶναι κακοί καί κακοποιοί, ποτέ ἀγαθοποιοί.
2. ῾Η μαντεία. ᾿Ασκεῖται ἀπό τούς μάντεις. Αὐτοί ὑπηρετοῦν τούς δαίμονες, χρησιμοποιώντας τήν παλάμη τοῦ χεριοῦ τους ἤ κάποιες θυσίες ἤ ἀπατηλά ἔμπλαστρα ἤ ἄλλα παρόμοια μέσα. Οἱ μάντεις λένε ὅτι μποροῦν νά γνωρίσουν τό μέλλον.

«Ὅταν κάνεις τό καλό, ἀνεβαίνεις μία σκάλα (παίρνεις χάρη). Ὅταν ἁμαρτάνεις τήν κατεβαίνεις»


Γέροντας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός

Στο αίμα είναι οι αμαρτίες, λέει ο γέροντας Γαβριήλ, γιατί οι αμαρτίες επηρεάζουν το σώμα, που κρατιέται στη ζωή μέσω του αίματος το οποίο το διατρέχει και το τρέφει.

Γράφεται στο Λευιτικό (κεφ 17, στίχ.11): «η γαρ ψυχή πάσης σαρκός αίμα αυτού εστι». Δηλ. το αίμα είναι η ψυχή κάθε σάρκας. Αυτό ισχύει επακριβώς για τα ζώα, ενώ κάπως ισχύει και για τους ανθρώπους όταν γίνουν «σάρκες», δηλ. ξεπέσουν από την πνευματική ζωή, μοιάζοντας (με όσα πράττουν) με ανόητα ζώα. Διότι με τον όρο «ψυχή» αναφερόμαστε άλλοτε στην ουσία της, και άλλοτε στις ιδιότητες ή ενέργειές της.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της ψυχής των ζώων, που ως γήινη, έχει θνητή ουσία και ενέργεια, και της ψυχής των ανθρώπων που, ως λογική και αθάνατη που είναι, έχει ουσία απλή εκτός του φθαρτού αυτού πολυσύνθετου κόσμου, με την δυνατότητα όμως να δίνει με ενέργειές της ζωή στο σώμα.

Ἡ δύναμη τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης



Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
 

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα Ηπειρωτικόν Μέλλον (Ιούλιος 1999) το ακόλουθο απόσπασμα:

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.
Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου». Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί. Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:

Σεμνόν τό τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα.


Σεμνόν τό τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα.
(Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Στήν Ἐκκλησία μας ποτέ δέν μετροῦσαν τά κοσμικῆς τάξεως προσόντα τῶν ὑποψηφίων ἱερέων. Οἱ περισσότεροι Ἅγιοι ἱερεῖς τῶν ἡμερῶν μας ἦταν παπάδες ὀλιγογράμματοι ἤ τέλος πάντων χωρίς τίτλους ἀκαδημαϊκῶν σπουδῶν.
Συνεπῶς, γιά τίς σημερινές ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς μή μιλᾶμε γιά παπάδες ‘’προσοντούχους’’ καί ‘’μή προσοντούχους’’. Γιά παπάδες πτυχιούχους ἀνωτάτων σχολῶν καί γιά παπάδες τοῦ δημοτικοῦ. Καλύτερα νά μιλᾶμε ἁπλά καί μόνον γιά ἱερεῖς ἀξίους τῆς ἱερωσύνης. Μέ λιγοστά γράμματα ἐνδεχομένως, ἀλλά ἀξίους. Νά πληροῦν, δηλαδή, ὅλες τίς ἱεροκανονικές προϋποθέσεις ἱερωσύνης καί νά ἀγωνίζονται φιλότιμα στον στῖβο τῆς πνευματικῆς ζωῆς μιμούμενοι ἁγίους προκατόχους τους. Ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, νά εἶναι οἱ ἴδιοι θεραπευμένοι, ὥστε νά μποροῦν νά θεραπεύσουν καί τούς ἄλλους.
Στό ἐρώτημα, κατά πόσον ἐντελῶς ἀπροϋπόθετα μπορεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε νά γίνει ἱερεύς, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀπαντᾶ μονολεκτικά καί ἁπόλυτα: Ὄχι. Ἀπροϋπόθετα δέν μπορεῖ κανένας νά γίνει παπάς.
Συνοδικῶς οἱ ἅγιοι Πατέρες καί  θεοπνεύστως ἑρμηνεύοντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ξεκαθάρισαν λεπτομερῶς τίς προϋποθέσεις ἱερωσύνης καί ὥρισαν μέ σαφήνεια καί ἀκρίβεια τά λεγόμενα ‘’κωλύματα ἱερωσύνης’’. Δηλαδή, ποιά ἁμαρτήματα, ἀκόμα καί μετά ἀπό εἰλικρινή μετάνοια, στέκονται ἀξεπέραστα ἐμπόδια στό νά γίνει κάποιος παπάς (πορνεία, μοιχεία, τοκογλυφία, μαγεία, φόνος, δεύτερος γάμος κ.α.).

Εἴμαστε ἔνοικοι σέ προσωρινές καλύβες! Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς


Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15)
Αδελφοί, οι ψυχές μας είναι ντυμένες με πηλό· και τα πήλινα, χοϊκά. σώματά μας έχουν δοθεί για την υπηρεσία της ψυχής μας.
Είθε οι ψυχές μας να μη βουλιάξουν μέσα στο χώμα! Είθε οι ψυχές μας να μη σκλαβωθούν στο πήλινο σαρκίο! Είθε η ζωντανή φλόγα να μη σβηστεί μέσα στο χοϊκό τάφο!
Είναι απέραντη και αχανής η χοϊκή γη που μας έλκει προς τον εαυτό της, αλλά απείρως πλατύτερο είναι το απροσμέτρητο βασίλειο του Πνεύματος που καλεί την ψυχή μας, ως δικιά του.
Πράγματι συνδεόμαστε με τη γη με το χοϊκό σώμα, αλλά συνδεόμαστε και με τον ουρανό με την ψυχή. Είμαστε ένοικοι σε προσωρινές καλύβες, είμαστε στρατιώτες που καταλύσαμε σε προσωρινές σκηνές.
Ω Κύριε, «σώσόν με από πηλού ίνα μη εμπαγώ» Έτσι προσευχόταν ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ που είχε αρχικώς παραδοθείστον πηλό, στο χώμα· μέχρι που είδε πως το πήλινο σαρκίο μας έλκει μέσα στην άβυσσο της καταστροφής. Πηλός είναι το σώμα του ανθρώπου, με όλες τις φαντασιώσεις του· πηλός είναι επίσης όλοι οι πονηροί άνθρωποι που πολεμούν τους δικαίους· πηλός είναι οι δαίμονες με τον τρόμο που σκορπούν.
Είθε ο Κύριος να μας σώσει απ’ όλη αυτή τη χοϊκότητα, διότι Εκείνος μόνον είναι ικανός να το κάνει. Θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε πρώτα απ’ όλα για να δούμε τον εχθρό μέσα μας· τον εχθρό ο οποίος προσελκύει τους άλλους εχθρούς.

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Μαρίνας (Δημήτριος Παναγόπουλος)

Χίλια επτακόσια περίπου χρόνια έχουν παρέλθει από την ημέρα του μαρτυρίου της αγίας Μαρίνας.

Μάλιστα, δέκα επτά αιώνες, και τα πάντα γύρω της είναι νωπά, είναι φρέσκα, είναι καινά.
Για χιλιοστή επτακοσιοστή φορά η 17η Ιουλίου εορτάζεται από τους πιστούς ως ημέρα του μαρτυρίου της Αγίας, που ο οδοστρωτήρας του χρόνου και της συνήθειας δεν κατόρθωσε, αλλά ούτε και θα κατορθώσει ποτέ, να αφαιρέσει ή να καλύψει το μέγα δίδαγμα που απορρέει από το μαρτύριό της.
Την αγία Μαρίνα την προσκυνούν, την τιμούν, την σέβονται και την επικαλούνται νέες και νέοι, γριές και γέροντες, φτωχοί και πλούσιοι, μορφωμένοι και μη.
Η αγία Μαρίνα, το ίνδαλμα κατ’ εξοχήν των παρθένων νεανίδων, είναι η κοπελίτσα των 15 χρόνων.
Μάλιστα, ένα κοριτσάκι είναι αυτή που παρακαλούμε σήμερα, αυτή που ενώπιόν της στεκόμαστε, αυτή που πλησίον της αγρυπνούμε, αυτή που μας έφερε μέχρι εδώ, αυτή που στο όνομά της κτίστηκαν Εκκλησίες.
Βεβαίως η ανθρώπινη λογική δεν τα υιοθετεί αυτά. Ο εγωισμός δεν τα παραδέχεται, και η κατά κόσμον σοφία και γνώση τα απορρίπτει.
Και γιατί όλα αυτά; Διότι δεν γνώρισαν ποιος στέκεται όπισθεν της Αγίας.
Καθότι υπάρχει Ένας, που δίνει την Χάρη, την αξία και τον αγιασμό στους ανθρώπους Του.
Αυτός είναι ο Ιησούς, ο Χριστός. Χωρίς τον Χριστό δεν υπάρχουν Άγιοι, δεν υπάρχουν Μάρτυρες, δεν υπάρχουν νίκες και στέφανοι. Ο Ιησούς είναι ο αγωνοθέτης, και χαρά σ’ αυτούς που κάμνουν καλή χρήση της ελευθερίας τους και δέχονται τον Χριστό και στην ανάγκη μαρτυρούν γι’ Αυτόν, όπως έπραξε και η αγία Μαρίνα που εορτάζει σήμερα.
Ναι, ο Ιησούς δοξάζεται δια των Αγίων και Μαρτύρων, και Αυτός αντιδοξάζει αυτούς.
Και είναι ωραία τα τροπάρια των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας που αποδίδουν την τιμή, την δόξα, την προσκύνηση και την λατρεία στον Κύριο.
Και πολλές φορές ακούμε να ψάλλεται, συν τοις άλλοις: «Δόξα τω σε δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι» κλπ.

Θέλεις νά ἀφήσεις ἄνθρωπέ μου, πλοῦτο στό παιδί σου;


Θέλεις να αφήσεις άνθρωπέ μου, πλούτο στο παιδί σου; Δίδαξέ το να είναι τίμιο.

Γιατί έτσι θα μπορέσει να διαφυλάξει τον πλούτο του. Έτσι, ακόμα κι αν δεν αποκτήσει άλλα κτήματα, τουλάχιστον δεν θα σκορπίσει όσα έχει.

Αν όμως το παιδί σου είναι πονηρό, τότε δεν θα το αφήσεις φύλακα του πλούτου σου, αλλά θα το κάνεις χειρότερο κι από τον τελευταίο φτωχό της γης.

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: «Ἡ ἀγάπη κορυφώνεται ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση»

† Πατὴρ Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος
«Ἡ ἀγάπη συναντιέται πάρα πολὺ χαμηλά. Μέσα στὸν τάφο. Ἐκεῖ κορυφώνεται, ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση. Ἡ ἀγάπη ἀνδρειώνεται μέσα στὴν γῆ γιὰ νὰ μεγαλώσει, νὰ χαθεῖ.

25 Ιουλίου. ♰ Ἡ κοίμησις τῆς ἁγίας Ἄννης, μητρός τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Τῆς ἁγίας. 23 Σεπτ. (Γαλ. δ´ 22-27).
Γαλ. 4,22           γέγραπται γὰρ ὅτι Ἀβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. 
Γαλ. 4,22                  Διότι εκεί έχει γραφή, ότι ο Αβραάμ απέκτησε δύο παιδιά, ένα παιδί από την δούλην του, την Αγαρ, και ένα παιδί από την ελευθέραν, από την Σαρραν.