132. Ἡ λαιμαργία, 27-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

132. Ἡ λαιμαργία, Εὐεργετινός τόμ. Β΄- ὑπόθ. ΚΒ΄, 27-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μέσα ἀπό τόν 44ο ψαλμό.π.Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

               «Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 44^ο ΨΑΛΜΟ»

                                 [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 13-8-1988]                                              

     Η εορτή μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αγαπητοί μου, μας δίδει την αφορμή να δούμε εγκατάσπαρτη μέσα στην Αγία Γραφή την παναγία μορφή της και το ουρανόμηκες μεγαλείο της.

      Ο 44^ος Ψαλμός θα λέγαμε ότι είναι το θαυμάσιο εκείνο ποίημα, που αναφέρεται στον Μεσσία και την Κυρία Θεοτόκο. Στο πρώτο ήμισυ του ποιήματος εξυμνείται ο Υιός του Θεού, με όλα τα θεανθρώπινα γνωρίσματά Του και στο δεύτερο ήμισυ του ίδιου ποιήματος εξυμνείται η Εκκλησία, που η επιτομή της Εκκλησίας είναι η Παναγία Θεοτόκος. Με όλα εκείνα τα θαυμάσια γνωρίσματά της, σαν άμεσος κτίσις του Θεού.

     Ο Ψαλμός ο 44^ος έχει ως εξής- θα σας διαβάσω μόνο το κείμενο: «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου.  ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου· διὰ τοῦτο εὐλόγησέ σε ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα. περίζωσαι τὴν ῥομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου, δυνατέ, τῇ ὡραιότητί σου καὶ τῷ κάλλει σου καὶ ἔντεινον καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε ἕνεκεν ἀληθείας καὶ πρᾳότητος καὶ δικαιοσύνης, καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς ἡ δεξιά σου. τὰ βέλη σου ἠκονημένα, δυνατέ -λαοὶ ὑποκάτω σου πεσοῦνται- ἐν καρδίᾳ τῶν ἐχθρῶν τοῦ βασιλέως. ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου.   ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασσία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου, ἀπὸ βάρεων ἐλεφαντίνων, ἐξ ὧν εὔφρανάν σε.

Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο: «Λύτρον ψυχῆς ἀνδρός ὁ ἴδιος πλοῦτος» (Παρ. ιγ’, 8).

Ο Χρήστος Μ, γνωστός με το παρωνύμιο «παππούς Τάκας», υπήρξε ο μεγαλύτερος Αυριώτης ευεργέτης. Από νέος ξενητεύθηκε στην Αμερική, όπου με την εργατικότητα και την εξυπνάδα του άνοιξε δικό του κατάστημα με μεγάλη κίνηση. Είχε ως συνεταίρο έναν έμπιστο ιταλό, τον Δομήνικο, και για υπάλληλους έπαιρνε φτωχά παιδιά από το χωριό. Γύρισε στην γενέτειρα του με πολλά χρήματα. Αλλά τον πλούτο δεν τον κράτησε για να περνά άνετα αυτός, σαν τον πλούσιο του Ευαγγελίου. Ο μπάρμπα-Χρήστος αναδείχθηκε καλός οικονόμος. Απέδειξε έμπρακτα ότι «αγαθός ο πλούτος, ω ουκ έστιν αμαρτία» (Σοφία Σειράχ ιγ’, 24). Δάνειζε σε όλους τους χωρικούς άτοκα χρήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έρχονταν να δανειστούν, πάντα χωρίς τόκο, και από τα γύρω χωριά, από πολλά μέρη της Θεσσαλίας ακόμη και από την Ήπειρο.

Ήταν μία πραγματική τράπεζα που δάνειζε άτοκα σε όλους αδιακρίτως. Έτσι διευκόλυνε και βοηθούσε τους φτωχούς σε κείνα τα δύσκολα χρόνια. Επί πλέον πλήρωνε με δικά του έξοδα μαστόρους και έφτιαχναν δρόμους και καλντερίμια στο χωριό.

Τό μετόχι τοῦ Ἁγ.Παντελεήμονος Πεντέλης καί ὁ γέροντας Σίμων Ἀρβανίτης

Ο π. Σίμων Αρβανίτης περί το 1962 ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού κατέληξε στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, πού ανήκε στην Μονή Πετράκη. Αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση του ηγουμένου της Μονής Πετράκη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, άρχισε το κτίσιμο ενός κελλιού, ενός αχυρώνα και ενός φούρνου δίπλα στο υπάρχον εκκλησάκι. Όμως ο διάβολος πολέμησε την ίδρυση του μοναστηριού.

Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι. Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε. Τα πνευματικά παιδιά του Γέροντα βοηθούσαν στο σκάψιμο κατά την θεμελίωση της Μονής. Τα υλικά τα κουβαλούσαν με το γαϊδουράκι από μακριά, αφού δρόμος δεν υπήρχε. Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν έσκαβαν φυσούσε πάντα τόσο δυνατά πού έφερνε την σκόνη στα μάτια τους. Παρά τις αντιξοότητες το κελλί , ο φούρνος και ο αχυρώνας τελείωσαν και κτίστηκαν και κελλιά για τους μοναχούς πού θα έρθουν, όπως είπε ο Γέροντας, καθώς και ξενώνας.



Ο εργολάβος της οικοδομικής δραστηριότητας και συγγενής του Γέροντα, Γιώργος Πανταζής, διηγείται:

--‘’Για να κτίσουμε το μοναστήρι είχαμε 50.000 δραχμές. Κάποια στιγμή ήθελα να αφήσω την εργολαβία, γιατί δεν έβρισκα εργάτες. Κανείς δεν ερχόταν να δουλέψει τόσο μακριά. Είδα στον ύπνο μου όμως την αγία Βαρβάρα και μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει εκείνη. Πράγματι το άλλο πρωί μαζεύτηκαν δέκα εργάτες στο σπίτι μου για να δουλέψουν στο μοναστήρι, γιατί είχε πέσει ανεργία στις δουλειές τους. Όταν ρίχναμε την πλάκα και ετοιμάσαμε το μισό αστάρωμα διαπιστώσαμε ότι το νερό τελείωσε. Το παίρναμε από το πηγαδάκι, το οποίο άνοιξε ο Γέροντας σε γούρνα πού έβγαζε ελάχιστο νερό. Εκθέσαμε στον π. Σίμωνα το πρόβλημα και αυτός μάς διαβεβαίωσε ότι αφού φάμε το φαγητό πού είχε ετοιμαστεί θα έρθει νερό. Και ενώ ήταν καλοκαιρία, όσο τρώγαμε έπιασε δυνατή βροχή και χαλάζι και γέμισε με νερό ένας λάκκος δυόμισι μέτρα βάθος.



Όταν ολοκληρώθηκε και ο ξενώνας είδα πώς ξόδεψα μόνο 49.500 δραχμές. Τα υλικά τα πλήρωνε ο π. Σίμων και στοίχησαν και αυτά 49.500 δραχμές. Είναι θαύμα πώς τόσο μεγάλο έργο κόστισε τόσο λίγο’’.

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2019/07/blog-post_75.html

Ὁ «δεκάλογος» τοῦ «καλοῦ Νούντσιου» καί οἱ προϋποθέσεις τοῦ γνησίου ἐκκλησιαστικοῦ ἄνδρα (Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18η Ιουλίου 2019

Ο «ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ» ΤΟΥ «ΚΑΛΟΥ ΝΟΥΝΤΣΙΟΥ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΑ

        Μέγας σκόπελος, ανάμεσα σε δεκάδες άλλους, για τις σχέσεις της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας με τον Παπισμό είναι και η πολιτική του διάσταση. Το Βατικανό είναι πρωτίστως κράτος, με συγκεκριμένο πολίτευμα, κυβέρνηση, κρατική δομή, σύνορα, σύνταγμα, νόμους, οικονομική αυτοτέλεια, διπλωματία, εξωτερική πολιτική, εσωτερική ασφάλεια, κ.α. 

Το σύγχρονο παπικό κράτος ιδρύθηκε «Επί Πάπα όμως Πίου ΙΑ΄ και της ιταλικής κυβερνήσεως του Μουσολίνι συνήφθη στο Λατερανό στις 11 Φεβρουαρίου 1929». Με τη συνθήκη αυτή  «ιδρύθηκε νέο μικροσκοπικό ανεξάρτητο κράτος με το όνομα “Κράτος της πόλεως του Βατικανού” (Stato della Città del Vaticano) και κατέβαλε 750.000.000 ιταλ. λίρες σε μετρητά και ένα δις. Ιταλ. λίρες σε δάνειο ως αποζημίωση για την κατάληψη των εδαφών του Ποντιφικού κράτους (ποσό λιγότερο από αυτό που ανάθεσε για τον Πάπα ο ιταλικός νόμος του έτους 1871, αλλά που δεν τον δέχτηκε εκείνος). Παράλληλα ο Πάπας ανεγνώρισε το Βασίλειο της Ιταλίας, με την Ρώμη πρωτεύουσα αυτού, παραιτούμενος του λοιπού επί παντός δικαιώματος και διεκδίκησης των άλλοτε ποντιφικών εδαφών. Το ανασυσταθέν αυτό νέο κράτος της πόλης του Βατικανού έκτασης 0,44 τ.χλμ. είχε 512 κατ. (1929 έτος ίδρυσης) εξ ων 389 Ιταλοί και 113 Ελβετοί» (https://el.wikipedia.org/wiki).

       Η Δυτική Εκκλησία και ιδιαίτερα το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Ρώμης απολάμβανε σεβασμό και τιμή από όλες τις τοπικές Εκκλησίες, διότι ήταν η Εκκλησία της πρωτευούσης του απέραντου ρωμαϊκού κράτους. Η Εκκλησία της Ρώμης ήταν για τις άλλες Εκκλησίες η «προκαθημένη της αγάπης» και στον εκάστοτε Προκαθήμενός της δίνονταν ένα είδος τιμητικής πρωτοκαθεδρίας. Αυτό δεν σήμαινε, σε καμιά περίπτωση, πρωτείο εξουσίας, όπως αργότερα περιβλήθηκε ο αποκομμένος, από την ενιαία και αδιαίρετη Εκκλησία, Παπισμός. Αλλά όμως, με την μεταφορά της πρωτευούσης στην Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, από το Μ. Κωνσταντίνο (330), ατόνησε η πρωτοκαθεδρία του Επισκόπου Ρώμης, διότι δόθηκαν τα ίσα «προνόμια» και στον επίσκοπο Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, με τον 3^ο Κανόνα της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου:

Σωτήρια διδάγματα ἀπό τήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Ἀρχιμ. Σάββας ...

Τό φάρμακο γιά τούς πειρασμούς εἶναι νά μήν πέσετε σέ ἀμέλεια, νά προσεύχεσθε καί νά εὐχαριστεῖτε μέ ὅλη τήν καρδιά τόν Θεό μέ ὑπομονή στό κάθε τι. Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς

Γνωρίζοντας οι δαίμονες ότι η ψυχή που δέχεται την θεία ευλογία προοδεύει, την πολεμούν κρυφά ή φανερά. Ο Ιακώβ, όταν έλαβε την πατρική ευλογία, αντιμετώπισε αμέσως τον πειρασμό του Ησαύ. Ο διάβολος δηλαδή παρακίνησε την καρδιά του Ησαύ εναντίον του Ιακώβ, θέλοντας να αφανίσει την ευλογία.

Δεν κατόρθωσε όμως να βλάψει τον δίκαιο, γιατί έχει γραφεί: ‘’Ουκ αφήσει Κύριος την ράβδον των αμαρτωλών επί τον κλήρον των δικαίων’’ (Ψαλμός, ΡΚΔ 3).

Ο Ιακώβ όχι μόνο δεν έχασε την ευλογία που έλαβε, αλλά καθημερινά την πλήθαινε.

Αγωνισθείτε λοιπόν και σεις να νικήσετε τους πειρασμούς, διότι όσοι έλαβαν ευλογίες, οφείλουν αναγκαστικά να αντιμετωπίσουν και πειρασμούς. Και εγώ, ο πνευματικός σας πατέρας, πέρασα μεγάλους φανερούς ή κρυφούς πειρασμούς. Υπέμεινα όμως το θέλημα του Θεού με καρτερία και υπομονή, και ο Κύριος με έσωσε.

Επειδή λοιπόν και σε σας, αγαπητοί, ήλθε η ευλογία του Κυρίου, ακολούθησαν οι πειρασμοί. Υπομείνετέ τους μέχρις ότου τους νικήσετε. Τότε θα έχετε μεγάλη προκοπή και πρόοδο σε όλες τις αρετές. Θα σας δοθεί από τον ουρανό μεγάλη αγαλλίαση, άγνωστη μέχρι τώρα.

Το φάρμακο για να νικήσετε τους πειρασμούς είναι να μη πέσετε σε αμέλεια, αλλά να προσεύχεσθε και να ευχαριστείτε με όλη σας την καρδιά τον Θεό δείχνοντας υπομονή στο κάθε τι.

Ο Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο Ιώβ και άλλοι πολλοί με τους πειρασμούς φάνηκαν τελειότεροι. Γι’ αυτό έχει γραφεί: ‘’Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων και εκ πασών αυτών ρύσεται αυτούς ο Κύριος’’ (Ψαλμός ΛΓ 20). Επίσης ο Ιάκωβος παραγγέλλει: ‘’Αθυμεί τις εν υμίν, προσευχέσθω’’ (Ιακώβου, Ε 13). Βλέπετε πως όλοι οι άγιοι, όταν αντιμετώπισαν πειρασμούς, από τον Θεό ζήτησαν βοήθεια;

Έχει ακόμη γραφεί: ‘’Πιστός ο Θεός,ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε’’ (Α’ Κορινθίους, Ι 13). Για την ευθύτητα λοιπόν της καρδιάς σας, θα σας βοηθήσει ο Θεός. Εάν δεν σας αγαπούσε, δεν θα επέτρεπε τους πειρασμούς, διότι έχει γραφεί: ‘’Ον αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε υιόν, ον παραδέχεται’’ (Παροιμίες, Γ 12). Επομένως οι πειρασμοί παραχωρούνται στους πραγματικά πιστούς, ενώ οι απείραστοι είναι νόθοι, οι οποίοι φορούν το ένδυμα του πιστού, δεν ζουν όμως σύμφωνα με την πίστη.

Ο Αντώνιος μας έλεγε ότι κανείς δεν θα μπορέσει να εισέλθει απείραστος στην Βασιλεία του Θεού… Τα δέντρα, όταν σαλεύονται από τους ανέμους, ριζώνουν και ψηλώνουν περισσότερο… Καθώς η ψυχή ανεβαίνει από τα κατώτερα προς τα υψηλότερα, όσο ακολουθεί το Άγιο Πνεύμα, τόσο δοκιμάζει διαφόρων ειδών πειρασμούς. Ξεπερνώντας τους όμως γίνεται διορατική και στολίζεται με περισσότερη χάρη.

***

“Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν”, Άγιος Ιάκωβος (Ιακ. α’ 12).

«Μακάριος ο άνθρωπος, όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Κύριος εις τους αγαπώντας αυτόν» (α 12).
(Απόσπασμα από επιστολή του Αββά Αμμωνά, Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 38-43).

https://iconandlight.wordpress.com/page/2/

https://agiopneymatika.blogspot.com/2019/07/blog-post_56.html

Ὁ χαρακτήρας τοῦ μή κατ' ἐπίγνωση ζηλωτοῦ

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής κέκτηται μεν ζήλον αλλ' ου κατ' επίγνωσιν, πλανάται εν ταις σκέψεσι και ενεργείας αυτού και εργαζόμενος δήθεν υπέρ της δόξης του Θεού παραβαίνει τον νόμον της προς τον πλησίον αγάπης.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής εν τη ζέσει του ζήλου αυτού πράττει τα ενάντια, προς τάς διατάξεις του Θειου νόμου και προς το Θείον θέλημα.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής διαπράττει το κακόν, όπως επέλθη το υπ' αυτού νοούμενον αγαθόν.

Ο ζήλος του μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτού είναι πυρ διαφθείρον, πυρ καταναλίσκον· η καταστροφή προπορεύεται αυτού και η ερήμωσις έπεται αυτώ.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχόμενους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού.

Τον μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους, ο φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίσταση προς το αληθές πνεύμα του θείου νόμου, η παράλογος επίμονη εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πασίν, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έρις, και το φιλοτάραχον.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής είναι, άνθρωπος ολέθριος.

Αγ. Νεκταρίου, "το Γνώθι σαυτόν"

https://proskynitis.blogspot.com/2019/08/blog-post_55.html

Père Savvas l'Athonite - L'hypocrisie

Τά φυσικά μάτια εἶναι τυφλά γιά τό Φῶς ἐκεῖνο...

O Χριστός μεταμορφώθηκε όχι με το να αποκτήσει κάτι καινούργιο που δεν διέθετε προηγουμένως, ούτε με το να μεταβληθεί σε κάτι που δεν ήταν, αλλά με το να παρουσιαστεί στους μαθητές του όπως πραγματικά ήταν, ανοίγοντας τους τα μάτια να τον δουν και καθιστώντας την αμβλυωπία τους οξυδέρκεια.

«Ὁ ἀξιωθείς ἰδεῖν ἐαυτόν κρείττων ἐστί τοῦ ἀξιωθέντος ἰδεῖν ἀγγέλους»

Αββά Ισαάκ Σύρου

Εκείνος που βλέπει τον εαυτό του και βλέπει πόσο υστερεί και πόσο χαμηλά είναι από πλευράς αρετής και πνευματικής προόδου, αυτός που έχει αυτογνωσία, είναι πολύ ανώτερος από εκείνον που έχει αρετή και βλέπει κι αγγέλους ακόμα.

https://paraklisi.blogspot.com/2019/07/blog-post_215.html

14 Αὐγούστου. Προεόρτια τῆς κοιμήσεως τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Ἡμέρας. Τετ. θ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. ιγ΄ 4 - ιδ΄ 5).

Α Κορ. 13,4        Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,

Α Κορ. 13,4               Η αγάπη δείχνει μεγαλοψυχίαν και ανεκτικότητα, είναι ευεργετική και εξυπηρετική. Η αγάπη δεν ζηλεύει και δεν φθονεί. Η αγάπη δεν φέρεται με αλαζονείαν και αυθάδειαν, δεν υπερηφανεύεται και δεν ξιππάζεται.