Ποιούς πρέπει νά συμβουλευόμαστε Γ΄ καί ποιούς νά ἀποφεύγουμε Α΄ Ἀρχ Σάββας Ἁγιορείτης

Ποιούς πρέπει νά συμβουλευόμαστε Γ΄ καί ποιούς νά ἀποφεύγουμε Α΄ Ἀρχ Σάββας Ἁγιορείτης 10 2 2018

Ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ[:Εβρ.7,26-28 και 8,1-2] 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ 

«Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος(:Aντικαταστάθηκε λοιπόν η λευιτική ιεροσύνη. Διότι τέτοιος και με τέτοιες ιδιότητες Αρχιερέας μάς χρειαζόταν· ευσεβής και άγιος, απαλλαγμένος από κακία και πονηρία, αμόλυντος, χωρισμένος από τους αμαρτωλούς και ανέγγιχτος από την αμαρτία. Και όσο ζούσε στη γη, ήταν τελείως χωρισμένος και ανέγγιχτος από τις αμαρτίες των ανθρώπων, επειδή ήταν απόλυτα αναμάρτητος· επιπλέον όμως τώρα και επειδή ανυψώθηκε πάνω από τους ουρανούς και κάθεται στα δεξιά του Θεού)»[Εβρ.7,26]. 

Βλέπεις ότι όλα έχουν λεχθεί για την ανθρώπινη φύση του Κυρίου; Όταν όμως λέγω «ανθρώπινη φύση», εννοώ αυτήν που έχει θεότητα· δεν τη χωρίζω, αλλά αφήνω να σκέπτεται κανείς αυτά που πρέπει. Είδες τη διαφορά του αρχιερέα; Ανακεφαλαίωσε όσα λέχθηκαν παραπάνω, λέγοντας : « οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας(: και να μην περάσει ποτέ από τον νου μας ότι αφού Αυτός είναι τώρα στους ουρανούς, δε θα δείξει ενδιαφέρον για μας· διότι δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να μας συμπαθήσει στις ηθικές και φυσικές αδυναμίες μας, επειδή τάχα δεν γνωρίζει τα όσα μας συμβαίνουν ή επειδή υψώθηκε τόσο πολύ· αλλά έχουμε αρχιερέα ο οποίος έχει αντιμετωπίσει πειρασμούς, με όλους τους τρόπους που μπορεί να δοκιμαστεί η ανθρώπινη φύση. Έχει αντιμετωπίσει πειρασμούς εξ ολοκλήρου όμοια με εμάς, χωρίς όμως να υποπέσει σε καμία αμαρτία)»[Εβρ.4,15]. 

«Τοιοῦτος γὰρ ἀρχιερεύς(:Τέτοιος λοιπόν αρχιερέας)», λέγει, «ἡμῖν ἔπρεπεν· ὅσιος, ἄκακος(:μάς χρειαζόταν· ευσεβής και άγιος, απαλλαγμένος από κακία και πονηρία)». Τι σημαίνει «ἄκακος»; Απονήρευτος· όχι ύπουλος. Και ότι είναι τέτοιος άκου τον προφήτη που λέγει: «ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ(:δε διέπραξε καμία παρανομία, ούτε βρέθηκε ποτέ δόλος και ψεύδος στο στόμα Του)» [Ησ. 53,9]. Θα μπορούσε λοιπόν να το πει αυτό κανείς για τον Θεό; Δεν ντρέπεται όμως να λέγει ότι ο Θεός δεν είναι ύπουλος, ούτε δολερός; Για τον Θεό βέβαια που έγινε άνθρωπος θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένο. «ὅσιος, ἀμίαντος(:ευσεβής και άγιος, αμόλυντος)». Και αυτό δεν θα μπορούσε να το πει κανείς για τον Θεό, γιατί έχει φύση που δεν μολύνεται. 

Ἅγιος Χριστοφόρος ὁ Παπουλάκος (18 Ἰανουαρίου 1861)

Ἦταν ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἐρωτευμένος μὲ τὸ Χριστό, ποὺ παράτησε τὰ πάντα καὶ ἀσκήτεψε.

Κάποια στιγμὴ ἄρχισε νὰ γυρίζει τὰ χωριὰ καὶ νὰ μιλάει γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀγάπη στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν μεσάνυχτα γιὰ τὴν ἴδια τὴ δική τους πνευματικὴ κληρονομιὰ – γιὰ τὴ δική τους πνευματικὴ κληρονομιὰ τοὺς μιλοῦσε, μία κληρονομιὰ ποὺ ὁδήγησε καὶ ὁδηγεῖ χιλιάδες ἀνθρώπους ἀπὸ πολλὰ ἔθνη στὴν ἁγιότητα.

Τὰ λόγια του στάζανε μέλι (κατὰ τὴ διάρκεια ὁμιλιῶν του, ληστὲς ἔφεραν πίσω τὰ κλεμμένα, ὁρκισμένοι ἐχθροὶ ἔδωσαν τὰ χέρια κ.τ.λ.) καὶ ὁ λαὸς τὸν σεβάστηκε καὶ τὸν ἀγάπησε.

Μετὰ ὅμως πληροφορήθηκε πὼς ἐκεῖνοι ποὺ κυβερνοῦσαν τὴ χώρα (ἡ ὁποία πρὶν λίγες μόλις δεκαετίες εἶχε φύγει ἀπὸ τὴ μακραίωνη τουρκικὴ σκλαβιὰ) περιφρονοῦσαν αὐτὴ τὴν πνευματικὴ κληρονομιὰ -ὄντας ξένοι καὶ ἀλλόθρησκοι- καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὴν ὑποβαθμίσουν (ἀκόμα & μὲ τὴ βία, π.χ. κλείνοντας μοναστήρια, ἐπιβάλλοντας σὲ μοναχοὺς καὶ μοναχὲς νὰ βγάλουν τὰ ράσα, πετώντας ἱερὰ κειμήλια στὰ σκουπίδια) καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήσουν μὲ ἕναν ξενόφερτο πολιτισμό, μὲ ξενόφερτες κοσμοθεωρίες καὶ μοντέρνο, ἐκσυγχρονισμένο, τρόπο ζωῆς, ὄχι πλέον παραδοσιακὸ καὶ “ὑπανάπτυκτο”… Καὶ τότε πόνεσε καὶ θύμωσε πάρα πολὺ κι ἄρχισε νὰ τοὺς ἀσκεῖ σκληρὴ κριτική.

Οἱ ἄρχοντες τοῦ τόπου φοβήθηκαν αὐτὸ τὸν ἀγράμματο ἀσκητικὸ καλόγερο, γιατί ἔβλεπαν πὼς ὁ λαὸς τὸν ἀκούει....

(ὅπως φοβήθηκε ὁ Ἡρώδης τὸν ἅγιο Γιάννη τὸν Πρόδρομο, καὶ δὲν καταλάβαινε πὼς ὁ Πρόδρομος ἦταν ὁ μοναδικός του φίλος, τὸν ὁποῖο σκότωσε). Ἐπιστράτευσαν λοιπὸν τοὺς ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ἦταν δικοί τους ἄνθρωποι, κι ἐκεῖνοι τὸν κάλεσαν (πῆγε ὁλόκληρος στρατὸς νὰ τὸν πιάσει, γιατί τὸν ἀκολουθοῦσαν χιλιάδες λαοῦ), τὸν πέρασαν ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο, τὸν καταδίκασαν καὶ τὸν φυλάκισαν στὸ κελὶ ἑνὸς μοναστηριοῦ, φρουρούμενο, γιὰ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ἐπίγεια ζωή του.

Τὸ ὄνομά του: Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, Χριστοφόρος μοναχὸς ἤ, ὅπως ἔμεινε στὴν Ἱστορία, Παπουλάκος.

Ὁ Παπουλάκος εἶναι ἀκόμη καὶ σήμερα (ἑνάμισι αἰώνα μετὰ) σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Οἱ πιὸ “εὐρωπαϊστές” Νεοέλληνες (εἴτε ἄθεοι, εἴτε χριστιανοί), “προοδευτικοὶ” καὶ “ἐκσυγχρονισμένοι”, τὸν θεωροῦν ἀνόητο φανατικό, ἐχθρό της προόδου, ἀφοῦ ἔλεγε στὸν κόσμο πὼς “τὰ ἄθεα γράμματα” (οἱ νεοφερμένες στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο εὐρωπαϊκὲς ἐπιστῆμες) “θὰ καταστρέψουν τὸν τόπο μας”. Οἱ παραδοσιακοὶ τὸν θεωροῦν ἅγιο, ὅπως τὸν θεώρησε τὸν παλιὸ καιρὸ μεγάλη μερίδα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ – τοῦ ὀρθόδοξου, ἄν μου ἐπιτρέπετε, ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ λαοῦ μας.

Τὰ τελευταία χρόνια ἐκφράστηκε δημόσια μία πρόταση γιὰ τὴν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξή του. Σ’ αὐτὴ τὴν πρόταση ἀπάντησαν κάποιοι μὲ κραυγὲς ἢ χλευασμό: “ἅγιος” ὁ Παπουλάκος; Αὐτὸς ὁ ἀγύρτης!; Αὐτὸ δὰ μᾶς ἔλειπε!

Βρῆκε τό φῶς της ὅταν ἁγιογράφησε τήν Παναγία τήν Παραμυθία.

Η μοναχή Θαβωρία κατάγεται από την Κρήτη αλλά πολύ νωρίς αφιερώθηκε στον Θεό και πήγε στο όρος Θαβώρ όπου εκεί ζει όλα τα χρόνια της μοναστικής της διαδρομής.

Είχε την ευλογία και το χάρισμα να αγιογραφεί κι έτσι όλα τα χρόνια το διακόνημά της στο μοναστήρι, ήταν να αγιογραφεί εικόνες για τα μοναστήρια των Ιεροσολύμων, του Πατριαρχείου αλλά και άλλων Μονών στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το 2012 όμως είχε ένα πρόβλημα με τα μάτια της εξαιτίας του οποίου έχασε το φως της. Όμως εκείνη δεν άφησε τις εικόνες της και ώσπου να τυφλωθεί τελείως συνέχιζε να αγιογραφεί. Μάλιστα εκείνη την περίοδο μέχρι την απόλυτη τύφλωσή της αγιογραφούσε την εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας, την οποία όμως δεν είχε τελιώσει όταν το μεγάλο πρόβλημα με τα μάτια της είχε επιδεινωθεί.

Κάτι μέσα της την οδήγησε να δώσει την εικόνα και όχι να την κρατήσει κοντά της.

Ζήτησε να την πάρουν στην Ναζαρέτ όπου όσο η εικόνα έμεινε εκεί και επιτέλεσε πολλά θαύματα ακόμη και σε Μουσουλμάνους, γεγονός που έκανε την εικόνα ξακουστή και πλήθος κόσμου άρχισε να πηγαίνει για να την προσκηνύσει.

Η Γερόντισσα όμως έλαβε την πληροφορία μέσα της να την στείλει στην Ελλάδα για ευλογία. Πράγματι, η εικόνα έφθασε στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 2012 και πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, όπου σκορπούσε την παρηγοριά και θεράπευε τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη.

Το γεγονός το πληροφορήθηκε και η Καθηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Γεωργίου και Παναγίας Παραμυθίας Ανύδρου Γερόντισσα Ιωάννα .

Οἱ κίνδυνοι τοῦ φανατισμοῦ καί ἡ ἱστορική παραμόρφωση.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 16η Ιανουαρίου 2020

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΟΥ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ

Ένα από τα πλέον εκφυλιστικά φαινόμενα στην τραγική εποχή μας είναι και η ομογενοποίηση των πάντων. Για την μοντέρνα διανόηση δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, όλα είναι ένα, σύμφωνα με το «δόγμα» της «Νέας Υδροχοϊκής Εποχής»: «Εν το παν». Με βάση αυτή την οπτική θεώρηση, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού, αλλά διαφορετικά «προσωπεία» του ιδίου πράγματος. Αυτή η νοοτροπία είναι ακόμη πιο εμφανής στον πνευματικό και θρησκευτικό τομέα, όπου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια γιγαντιαία προσπάθεια, παγκοσμίων διαστάσεων, να ομογενοποιηθούν όλα τα σύγχρονα πνευματικά ρεύματα και κυρίως οι θρησκευτικές πίστεις. Με αφετηρία το βασικό αξίωμα- δόγμα ότι όλες οι θρησκείες έχουν σπέρματα της αλήθειας, οφείλουν όλες να αλληλοπεριχωρηθούν και να συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, την προσέγγιση του «ενός θείου», με διαφορετικούς τρόπους. Πρόκειται για το σύγχρονο φαινόμενο του θρησκευτικού συγκρητισμού, το οποίο εφεύρε και προωθεί πυρετωδώς ο παγκόσμιος Οικουμενισμός.

Φυσικά δεν είναι μόνο τα «θετικά» στοιχεία των θρησκειών, τα οποία τις ομογενοποιούν, αλλά και τα αρνητικά τους, όπως το εγκληματικό παρελθόν τους. Βλέπουμε πολλούς να αναφέρονται συλλήβδην στο φαινόμενο των θρησκειών, ως αρνητικό παράγοντα του ατομικού και κοινωνικού βίου των ανθρώπων, οι οποίες μόνο κακά συσσώρευσαν στην ανθρωπότητα, προκαλώντας μίση, διχόνοιες, φανατισμούς, πολέμους και γενοκτονίες. Το δυστύχημα είναι ότι από αυτόν τον κυκεώνα δεν εξαιρέθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, η οποία υποβιβάστηκε στο επίπεδο της «χριστιανικής θρησκείας» και «τσουβαλιάστηκε» με τις θρησκείες του κόσμου. Μάλιστα, με απλουστεύσεις και παραποιήσεις της ιστορικής πραγματικότητος, παρουσιάστηκε ως ένα ολέθριο σύμπτωμα στην ιστορία της ανθρωπότητος, η οποία ευθύνεται για «εγκληματικές ενέργειες» και για την «πολιτισμική καταστροφή» του ειδωλολατρικού παρελθόντος. Είναι πολλοί εκείνοι, οι οποίοι θεωρούν την δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία του Χριστιανισμού ως την κύρια αιτία της διαχρονικής κακοδαιμονίας του κόσμου τους τελευταίους είκοσι αιώνες!

.. Ὁ Θεός εἶναι πολύ κοντά στή λυπημένη καρδιά τοῦ ἀνθρώπου..

.

.. Ο Θεός είναι πολύ κοντά στη λυπημένη καρδιά του ανθρώπου, που με θλίψη φωνάζει προς αυτόν. Και μπορεί να στερήσει τον άνθρωπο στα σωματικά αγαθά, ή με άλλον τρόπο να τον στενοχωρήσει. Όλα αυτά όμως τα κάνει, μέχρι να μάθουμε την υπομονή· σαν το γιατρό που χειρουργεί ένα βαριά ασθενή, για να τον κάνει υγιή.

Ωστόσο, στην ψυχή του θλιβομένου ο Κύριος δείχνει μεγάλη φιλανθρωπία, ανάλογη με τη σκληρότητα των πόνων που τη στενοχωρούν.

.. Εάν λοιπόν, την ώρα που έρχεται κατεπάνω μας το ραβδί του δικαστή, ταπεινωθούμε και θυμηθούμε τα αδικήματά μας και ομολογήσουμε ενώπιον του δικαστή, με λίγους πειρασμούς και θλίψεις γρήγορα γλιτώνουμε· όμως, πάνω στο μαστίγωμα, μπορεί να μας πιάσει το πείσμα, οπότε δεν ομολογούμε ότι εμείς φταίμε και ότι αξίζουμε να πάθουμε ακόμη περισσότερα, αλλά ρίχνουμε το φταίξιμο για τα δικά μας αμαρτήματα στους ανθρώπους, ή ακόμη και στους δαίμονες και, καμιά φορά, και στη δικαιοσύνη του Θεού και, έτσι, βγάζουμε αθώο τον εαυτό μας για τις ανομίες μας.

Και πεισματώνουμε και δε μετανοούμε, ενώ γνωρίζουμε ότι ο Θεός ξέρει καλύτερα ποιο είναι το συμφέρον μας, και ότι η δικαιοσύνη του απλώνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο και ότι χωρίς να δώσει εντολή ο Θεός δεν τιμωρείται κανένας άνθρωπος.

Σκέψεις γιὰ τὴν μετάφραση τῶν κειμένων τῆς λατρείας

Ἀρχιμ. Χρίστου Κυριαζόπουλου

Ph. D. Βυζαντινῆς Ἱστορίας

Μ. Α. Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Φιλολογίας

πρ. σχολικοῦ συμβούλου φιλολόγων

Ἀνατολικῆς Θεσσαλονίκης

Ἐσχάτως ἐν μέσῃ καί βαθυτάτῃ κρίσει, βρεθήκαμε οἱ Νεοέλληνες ἐνώπιον ἑνός νέου προβλήματος. Κάποιες φωνές, μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, ζητοῦν ἐπιμόνως καί ἐπειγόντως νά τελῆται ἡ θεία Λειτουργία στήν καθομιλουμένη γλῶσσα. Πιστεύουν μᾶλλον πώς ἄν αὐτό συμβῆ, θά γεμίσουν οἱ ναοί ἀπό κόσμο καί ἰδιαίτερα ἀπό νέους ἀνθρώπους. Σέ ὧρες πού ἡ ἐθνική σύμπνοια εἶναι ἀναγκαία ὅσο ποτέ, ἀνοίγουν ἕνα ἐσωτερικό μέτωπο ἐντάσεων καί συγκρούσεων.

Γιά τό θέμα τῆς τελέσεως τῆς θείας Λειτουργίας, ἀλλά καί ἐκκλησιαστικῶν ἀκολουθιῶν ἀπό μετάφραση, θά ἐκθέσουμε ταπεινά ἐλάχιστες σκέψεις. Εἶναι εὔλογο τέτοιες προτάσεις νά βρίσκουν ἀπήχηση σέ πολλούς καλοπροαιρέτους πιστούς. Ποιός δέν θά ἤθελε νά κατανοῆ ὅλα ὅσα ἀκούει στήν ἐκκλησία! Ὅμως εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό ὅτι ἡ μετάφραση δέν ὁδηγεῖ αὐτομάτως στήν κατανόηση κανενός κειμένου, πολλῷ μᾶλλον κειμένων λειτουργικῶν, μέ βαθύτητα θεολογική καί λεπτές δογματικές διατυπώσεις. Οἱ παλαιώτεροι θά θυμοῦνται τίς πολύωρες ἀναλύσεις τῶν λογοτεχνικῶν κειμένων στό σχολεῖο καί οἱ νεώτεροι γνωρίζουν ὅτι στό μάθημα τῆς λογοτεχνίας Γυμνασίου καί Λυκείου οἱ περισσότερες ἐρωτήσεις τῶν ἐξετάσεων, προφορικῶν καί γραπτῶν, ἐλέγχουν τήν κατανόηση τῶν κειμένων. Κειμένων φυσικά γραμμένων στήν δημοτική γλῶσσα.

Οἱ φιλόλογοι μποροῦν νά μᾶς βεβαιώσουν πόσο...

δυσκολεύονται σήμερα οἱ περισσότεροι μαθητές τῆς Γ΄ Λυκείου στήν κατανόηση ἑνός κάπως δύσκολου δοκιμίου, κι ἄς εἶναι γραμμένο σέ ἁπλούστατη δημοτική. Ἡ ἑρμηνεία καί ἡ κατανόηση τῶν ἁγιογραφικῶν καί λειτουργικῶν κειμένων εἶναι, κατά μείζονα λόγο, πάντοτε ἀναγκαία. Σ᾿ αὐτήν στοχεύουν τά ἑρμηνευτικά βιβλία πού, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχουν ἐν ἀφθονίᾳ καί ὁλοένα κυκλοφοροῦν καινούργια. Ἀρκεῖ νά τά μελετοῦμε. Σ᾿ αὐτήν ἀποβλέπει καί τό κήρυγμα καί ὁ ἐν γένει ποικιλότροπος διδακτικός λόγος τῆς Ἐκκλησίας.

Μέσα στό κελλί τοῦ παπά Τύχωνα... (Σέ αὐτόν τόν γέροντα ἐξομολογεῖτο ὁ Ἅγιος Παΐσιος)

 Μέσα στο κελλί του παπά Τύχωνα (1884-1968) κυκλοφορούσαν όλα ελεύθερα, από ζουζούνια μέχρι ποντίκια.

Κάποτε του είπε ένας Μοναχός, επειδή έβλεπε τα ποντίκια να χοροπηδούν:

-Γέροντα, θέλεις να σου φέρω μια γάτα; Εκείνος απήντησε:

Χωρίς προσευχή, ἡ πνευματική μας ζωή πεινᾶ, διψᾶ καί πεθαίνει.

Η προσευχή είναι το ανοικτό χέρι για την παραλαβή των δωρεών του Θεού, είναι το ανοικτό στόμα για την γεύση της Ουράνιας τροφής. 

Η προσευχή μοιάζει με το χρυσό κλειδί με το οποίο ανοίγονται όλοι οι θησαυροί των Ουρανίων αγαθών. 

Η προσευχή ανέρχεται και η Ευλογία του Θεού κατέρχεται στον άνθρωπο.

Χωρίς προσευχή, η πνευματική μας ζωή πεινά, διψά και πεθαίνει. 

~ Όσιος Αρσένιος Μπόκα ~

27 Ἰανουαρίου. ♰ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (ἀνακομιδή λειψάνου ἐν ἒτει 438). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Τοῦ ἱεράρχου. 13 Νοεμ. (Ἑβρ. ζ΄ 26 - η).

Εβρ. 7,26           Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος,

Εβρ. 7,26                  Διότι τέτοιος τέλειος και αιώνιος Αρχιερεύς μας εχρειάζετο, όσιος, χωρίς κανένα ίχνος κακίας και πονηρίας, αμόλυντος από κάθε σπίλον αμαρτίας, χωρισμένος και εντελώς διάφορος με την αγιότητά του από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έχει ανυψωθή πάρα πάνω από τους ουρανούς, εις τα δεξιά του Πατρός και Θεού,