Το ασυμβίβαστο των «κεκλεισμένων θυρών» με την πίστη και πράξη της Εκκλησίας
Ιωάννης Λίτινας
Η αμάρτυρη στην εκκλησιαστική ιστορία κοινή απόφαση κράτους και ηγεσίας της Εκκλησίας για απαγόρευση συμμετοχής του λαού του Θεού στη θεία Λατρεία, εν όψει μάλιστα της Μεγάλης Εβδομάδας, προσκρούει στη ορθόδοξη δογματική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας και αποδεικνύεται ως ασυμβίβαστη με την πίστη και πράξη του, διότι:
1) Εμποδίζεται στην πράξη το κυριότερο χαρακτηριστικό, από το οποίο σημαίνεται ετυμολογικώς η Εκκλησία: η συνάθροιση των ορθοδόξων για τη λατρεία του Τριαδικού Θεού.
2) Δεν είναι ακόλουθη των Αγίων Πατέρων.
Καμία Αγία Σύνοδος και κανείς Άγιος Πατήρ δεν αποφάσισε, κανόνισε, κήρυξε, δίδαξε, ή έστω νουθέτησε ποτέ τέτοια απαγόρευση εν μέσω πανδημίας. Αντιθέτως η Εκκλησία, σε όμοιες και πολύ χειρότερες περιπτώσεις επιδημιών, ηύξανε τις ιεροπραξίες της με λιτανείες, με παρακλήσεις, με αγρυπνίες, με ευχέλαια, με εκκλήσεις για μετάνοια στο μυστήριο της εξομολογήσεως, ώστε να καμφθεί το έλεος του Θεού στον κόσμο.
Δι’ αυτών επιχειρείτο να ειπωθεί εντονότερα από σύσσωμο το ποίμνιο στις εκκλησιές η ευχή του ιερέως :
«ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν ταύτην, καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ,καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου, καὶ αἰφνιδίου θανάτου, ὑπὲρ τὸν ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλακτον, γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καί, διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον, τὴν καθ' ἡμῶν κινουμένην, καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ
ἀπειλῆς, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς», στρέφοντας έτσι το φόβο -κατά την εντολή του Χριστού- απέναντι στον Ίδιο : «Λέγω δὲ ὑμῖν τοῖς φίλοις μου· μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, καὶ μετὰ ταῦτα μὴ ἐχόντων περισσότερόν τι ποιῆσαι. ὑποδείξω δὲ ὑμῖν τίνα φοβηθῆτε· φοβήθητε τὸν μετὰ τὸ ἀποκτεῖναι ἔχοντα ἐξουσίαν ἐμβαλεῖν εἰς τὴν γέενναν· ναί, λέγω ὑμῖν, τοῦτον φοβήθητε». (Λουκ.12,4-5)
Τα θαύματα που έχουν καταγραφεί, με κατάπαυση των θανάτων εκ του λοιμού είναι πολλά.
3) Έρχεται σε σύγκρουση με την πίστη και το λατρευτικό βίωμα της Εκκλησίας, όπως αυτά εκφράζονται μέσα από την αθάνατη υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδας:
Την Κυριακή των Βαΐων η Εκκλησία ψάλλει τρείς (3) φορές στον εσπερινό και μία (1) στον όρθρο το ακόλουθο τροπάριο, ώστε να εμπεδωθεί στους πιστούς και να ομολογήσουν : «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγε, καὶ πάντες αἴροντες, τὸν Σταυρόν σου λέγομεν, Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου, Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις.»
Είναι τόσο σπουδαία η ημέρα αυτή, ώστε και οι αρχαίοι μοναστές της Παλαιστίνης, κατ' εκείνο το εσπέρας, συνήγοντο στο μοναστήρι ύστερα από την τεσσαρακονθήμερη διαμονή κατά μόνας στην έρημο, προς εορτασμό από κοινού των Παθών και της Ανάστασης στο ναό.