Ὁ πνευματικός ἀγώνας κατά τῆς πορνείας Γ΄, Εὐεργετινός, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ὁ πνευματικός ἀγώνας κατά τῆς πορνείας Γ΄, Εὐεργετινός, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου 12-12-2019

Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον... Γ΄, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον... Γ΄, 19-6-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

https://www.youtube.com/watch?v=KfxwxkVL3Ys

Ἡ αἰτία τήρησης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

ΜΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ 

Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν. Δέν εἶναι ὅμως ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν, αὐτό πού μᾶς χαρίζει τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν ἁπλῶς μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά ποῦμε ὅτι «εἴμαστε ἀχρεῖοι δοῦλοι»[1]. Ἡ υἱοθεσία, δηλαδή ἡ μετοχή στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ διά τῆς ζωῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, χαρίζεται ὡς δῶρο, ἐξ αἰτίας τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ στούς πιστούς δούλους Του. 

«Ὁ Κύριος», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ ἀσκητής, «θέλοντας νά διδάξῃ ὅτι κάθε ἐντολή [τοῦ Θεοῦ] ὀφείλουμε [νά τήν ἐπιτελέσουμε] καί ὅτι μέ τό ἴδιο τό Αἷμα Του ἔχει χαριστῆ στούς ἀνθρώπους ἡ υἱοθεσία, λέγει: «Ὅταν ἐκτελέσετε ὅλα ὅσα εἶναι προσταγή [τοῦ Θεοῦ] σέ σᾶς, τότε νά πῆτε, ὅτι εἴμαστε ἄχρηστοι δοῦλοι καί κάναμε ὅ,τι εἴχαμε χρέος νά κάνουμε». Γι’ αὐτό δέν εἶναι ἀντιμισθία γιά [προσφορά] ἔργων, ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀλλά χάρισμα τοῦ Κυρίου ἑτοιμασμένο στούς πιστούς [Του] δούλους»[2]. 

Ἡ αἰτία τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριο. Ὀφείλουμε νά εἴμαστε καλοί ἀπό εὐγνωμοσύνη καί ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί ὄχι ἀπό διάθεση συμμόρφωσης σέ κάποιον ἠθικό κώδικα. 

«Ἐπειδή ἀκριβῶς, μέ τό νά ἀπαρνηθοῦμε τόν σατανᾶ καί τά ἔργα του», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Θεόδωρος Ἐδέσσης, ἀπευθυνόμενος σέ Μοναχούς, «μέ τήν Χάρι τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ, συνταχθήκαμε μέ τόν Χριστό καί διά τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας καί τώρα πάλι διά τῆς μοναχικῆς ἐπαγγελίας, ἄς τηρήσωμε τίς ἐντολές Του. Διότι αὐτό ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς, ὄχι μόνον ἡ διπλῆ ἐπαγγελία [μας- τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τῆς Μοναχικῆς Κουρᾶς], ἀλλά καί ἡ φυσική ὀφειλή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία, ἀφοῦ δημιουργηθήκαμε ἀπό τόν Θεό κατ’ ἀρχάς πολύ καλοί, αὐτό ὀφείλομε νά εἴμαστε. Διότι ἄν καί ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία εἰσῆλθε κρυφά ἀπό δική μας ἀπροσεξία, εἰσήγαγε μαζί τό παρά φύσιν, ἀλλά ἕνεκα τοῦ πλήθους τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ μας, πάλι κληθήκαμε σέ ἐπιστροφή καί ἀνακαινισθήκαμε μέ τό Πάθος τοῦ Ἀπαθοῦς. Καί ἀγορασθήκαμε μέ τιμή, τό [ἀτίμητο] αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ λυτρωθήκαμε ἀπό τήν ἀρχαία πατρογονική παράβασι [τήν πτῶσι τῶν Πρωτοπλάστων]. Ἐάν ἑπομένως γίνωμε ἐνάρετοι, δέν [εἶναι] τίποτα τό σπουδαῖο· ἀλλά μᾶλλον τό νά ἐκπέσωμε τῆς ἀρετῆς [εἶναι] ἐλεεινό καί ἄξιο καταδίκης»[3]. 

Ὁφείλουμε νά εἴμαστε καλοί, νά τηροῦμε τίς θεῖες ἐντολές, ὄχι ἀπό ὑπακοή σέ κάποια ἠθική, φιλοσοφία ἤ σέ κάποιο σύστημα καλῶν ἀρχῶν, ἀλλά ἀπό φιλότιμο[4], ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός ἅγιος Γέρων Παΐσιος, ἀπό εὐγνωμοσύνη γιά ὅσα ἔκανε ὁ Χριστός σ’ ἐμᾶς. Ἡ εὐγνωμοσύνη-εὐχαριστία μᾶς χαρίζει τήν ἀπόλαυση τῶν θείων δωρεῶν. Ἡ ἀγνωμοσύνη ἀντίθετα, ὁδηγεῖ στήν μή τήρηση τῶν ἐντολῶν καί τελικά στήν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ θάνατος εἶναι μετάβαση πρός τήν ἀληθινή ζωή

Γέροντα, πονάτε;

– Εσύ τί λές; Αν δεν ξημερώσω απόψε, τότε θα έχω μεγάλη ημέρα· δεν θα βραδιάζη ποτέ ούτε θα ξημερώνη! Τον ήλιο κρατήστε τον εσείς !*

– Γέροντα, όταν πλησιάζη ο καιρός να φύγη από αυτήν την ζωή κάποιος που είναι τακτοποιημένος πνευματικά, άραγε πώς νιώθει;

– Που να ξέρω;

– Γέροντα, δεν σάς είπε κανένας καμμιά φορά;

– «Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν»** , δεν λέει; Άρα, αυτή η ζωή είναι θάνατος και ο θάνατος είναι μετάβαση προς την αληθινή ζωή. Επομένως, πηγαίνει χαρούμενος προς την ζωή!

– Γέροντα, πολλοί Άγιοι έχουν δει ψυχές, όταν φεύγουν από το σώμα. Τί μορφή έχουν;

– Είναι σαν παιδάκια. Στην άλλη ζωή όλοι θα είναι όπως οι Άγγελοι· δεν θα υπάρχουν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες ούτε γέροι ούτε γριές ούτε μωρά· όλοι θα είναι ένα φύλο, θα έχουν μια ηλικία. Γι’ αυτό, και όταν δη κανείς ψυχές που φεύγουν από την ζωή, τις βλέπει κατά κάποιον τρόπο σαν μικρά παιδιά. Το πρόσωπό τους έχει τα χαρακτηριστικά του, αλλά είναι σαν μικρού παιδιού.

Όταν έμενα στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, επισκεπτόμουν καμμιά φορά τον Γερο-Φιλάρετο***. Ήταν ένα ευλαβέστατο γεροντάκι που έμενε σε ένα κοντινό Κελλί. Επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι που αρρώστησε και ο ίδιος, διακονούσε τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που έπασχε από πάρκινσον. Την τελευταία φορά που πήγα στο Κελλί του, τον βρήκα πεσμένο κάτω. Είχε έναν μήνα που δεν έτρωγε τίποτε· έπινε μόνο λίγο νερό. Ούτε να ξαπλώση μπορούσε· κοιμόταν με τα παπούτσια, καθιστός και ακουμπισμένος στον τοίχο. Τα ρούχα του ήταν κολλημένα στο σώμα του και τα παπούτσια του γεμάτα υγρά, γιατί είχαν ανοίξει τα πόδια του και έβγαζαν αίμα και νερό. Αλλά αυτός αντιμετώπιζε όλη αυτήν την κατάσταση σαν να μη συνέβαινε τίποτε.

Γενέσιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου:Ἑρμηνεία τῆς Αποστολικός περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Μέρος Πρῶτο

ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ[:Ρωμ. 13, 11 έως 14,4] 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ 

[Μέρος πρώτο: Υπομνηματισμός των χωρίων Ρωμ.13,11-14] 

«Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν(:και αυτά θα τα πράττουμε, έχοντας υπόψη μας την προσωρινότητα και τη βραχύτητα της παρούσας ζωής· και ότι ακόμη είναι πλέον ώρα να ξυπνήσουμε από τον ύπνο της πνευματικής ραθυμίας που μας κάνει νωθρούς για τα καλά έργα· διότι τώρα είναι πιο κοντά η ημέρα της σωτηρίας και απολυτρώσεώς μας, παρά όσο ήταν τότε που πιστέψαμε)»[Ρωμ. 13,11]. 

Αφού ο απόστολος Παύλος ανέθεσε ως καθήκοντα στους Ρωμαίους όλα όσα ήταν αναγκαίο να πράττουν, τους παρακινεί πάλι προς την επιτέλεση των αγαθών πράξεων, αφορμώμενος τώρα από το επιχείρημα του κατεπείγοντος. «Γιατί ο καιρός της κρίσεως», λέγει, «είναι πολύ κοντά», όπως ακριβώς έγραφε και στους Κορινθίους, ότι «ὁ καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπόν ἐστιν (:ο καιρός πλέον είναι λίγος και περιορισμένος)»[Α΄Κορ.7,29] · και στους Εβραίους πάλι: « ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ(:καλλιεργείστε και τονώστε την υπομονή σας, διότι πολύ λίγος χρόνος απομένει, και ο Κύριος, ο ερχόμενος για να κρίνει ζώντες και νεκρούς, θα έλθει πάλι και δε θα αργήσει)»[Εβρ. 10,37]. Αλλά εκεί τα έλεγε αυτά για να τονώσει εκείνους που κοπίαζαν και για να τους παρηγορήσει για τους ιδρώτες των διαδοχικών πειρασμών, ενώ εδώ για να αφυπνίσει εκείνους που κοιμούνταν· και πράγματι αυτός ο λόγος μάς είναι χρήσιμος και για τα δύο[και για παρηγοριά δηλαδή και για αφύπνιση από τη νάρκη των καθημερινών μεριμνών για την παρούσα ζωή]. 

Τι όμως σημαίνει αυτό που λέγει «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι (:είναι ώρα να σηκωθούμε από τον ύπνο)»[Ρωμ.13,11]; Δηλαδή, κοντά είναι η ανάσταση, κοντά η φοβερή κρίση, κοντά η ημέρα που καίγεται ως κλίβανος, και πρέπει πλέον να απαλλαγούμε από τη ραθυμία και την αδιαφορία. «Νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν (:γιατί τώρα είναι πιο κοντά η σωτηρία μας, παρά τότε που πιστέψαμε)». Βλέπεις πώς παρουσιάζει σε αυτούς τώρα την ανάσταση; «Γιατί καθώς περνάει ο χρόνος», λέγει, «ξοδεύεται ο καιρός της παρούσας ζωής, ενώ έρχεται πιο κοντά ο καιρός της μέλλουσας ζωής». Εάν λοιπόν είσαι προετοιμασμένος και έχεις κάνει όλα όσα σε έδωσε ως εντολές ο Κύριος, η ημέρα γίνεται για σένα σωτηρία, εάν όμως συμβαίνει το αντίθετο, δεν είναι ακόμη σωτηρία για σένα. 

π. Αὐγουστίνου Καντιώτου – ΓΟΝΕΙΣ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΗΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

(σελίδες ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου)

Ο ἱερὸς Αὐγουστῖνος εἶνε μιὰ σάλπιγγα τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὁ ἦχος της φτάνει στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Εἶνε ἕνας μεγάλος ποταμός, ποὺ ἀρδεύει τὸ γεώργιον τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Εἶνε ἕνας κῆπος μὲ ποικίλα ἔγχρωμα ἄνθη, ποὺ ἀποπνέουν ἄρωμα Ὀρθοδοξίας. Εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ δέκα μεγάλα πνεύματα ποὺ ἀνέδειξε ἡ ἀνθρωπότης.

Ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι· «Ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα». Ἔτσι καὶ ἀπὸ λίγες σελίδες τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου μποροῦμε ν᾿ ἀναλογισθοῦμε τὴν τεραστία φυσιογνωμία του.

Θὰ σταθοῦμε σὲ τρία σημεῖα τῆς ζωῆς του.

* * *

Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος στὰ παιδικά του χρόνια ἦταν πολὺ ζωηρός. Τὸ σχολεῖο τὸ ἀπέφευγε. Γύριζε στοὺς δρόμους. Ἔκανε παιχνίδια μὲ τοὺς συμμαθητάς του. Πηδοῦσε φράχτες, ἀνέβαινε βουνά. Πῆγε κάποτε στὸν κῆπο ἑνὸς γείτονα καὶ ρήμαξε τὴν ἀχλαδιά του…

Ζωηρὸ παιδί. Ἀλλ᾿ εὐτύχησε νὰ ἔχῃ γονεῖς. Διότι πολλὰ παιδιὰ φαίνεται ὅτι ἔχουν γονεῖς μὰ δὲν ἔχουν. Τὸ νὰ γεννήσῃ κανεὶς παιδὶ εἶνε εὔκολο· εἶνε φυσικὸ φαινόμενο καὶ συναντᾶται σὲ ὅλη τὴν φυσιολογικὴ κλίμακα τῶν ζῴων. Ὄχι λοιπὸν τὸ γεννᾶν ἀλλὰ τὸ ἀνατρέφειν, αὐτό εἶνε τὸ δυσκολώτερο. Ἡ ἀνατροφὴ εἶνε «τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν».

Ὁ μικρὸς Αὐγουστῖνος εἶχε γονεῖς. Ὁ πατέρας του ὁ Πατρίκιος, ἂν καὶ εἰδωλολάτρης, ἦταν πολὺ αὐστηρός. Ἦταν χαλινάρι στὴν ζωηρότητα τοῦ παιδιοῦ του, καὶ πολλὲς φορὲς τὸ τιμωροῦσε αὐστηρά. Δὲν ἔμοιαζε μὲ τοὺς σημερινοὺς γονεῖς, ποὺ ἀνέχονται τὰ πάντα κι ἀφήνουν τὰ παιδιὰ ἀσύδοτα.

Πέρασαν τὰ χρόνια κι ὁ πατέρας πέθανε. Στὶς Ἐξομολογήσεις του τὸν μνημονεύει. Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, λέει, διότι μοῦ ἔδωσες αὐστηρὸ πατέρα, ποὺ μὲ συγκρατοῦσε στὴν ἀτίθασο ἡλικία μου.

Αὐστηρὸς ὁ πατέρας, καὶ ὅμως ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος τὸν εὐγνωμονεῖ. Ἀλλὰ περισσότερο εὐγνωμονεῖ τὴν ἁγία του μητέρα, τὴ Μόνικα, ποὺ ὑπενθυμίζει μεγάλες φυσιογνωμίες τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Ἡ Μόνικα ἦτο μία ἡρωΐδα ἀφωσιωμένη στὸ παιδί της. Καὶ ὅταν ὁ Αὐγουστῖνος μεγάλωσε καὶ ἐξέκλινε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου καὶ περιέπεσε σὲ πλάνες καὶ σὲ συστήματα ξένα πρὸς τὸν χριστιανισμό, ἡ ἁγία Μόνικα ἔκλαιγε. Πῆγε τότε στὸν ἅγιο ἐπίσκοπο Ἀμβρόσιο Μεδιολάνων καὶ τὸν ρωτοῦσε, ἐὰν ὁ Αὐγουστῖνος θὰ σωθῇ. Καὶ ὁ ἐπίσκοπος ἀπήντησε· «Ὕπαγε εἰς εἰρήνην· παιδί, γιὰ τὸ ὁποῖον ἡ μάνα του χύνει τόσα δάκρυα, εἶνε ἀδύνατον νὰ χαθῇ».

Ἁγίου Ἰωάννου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου.«Πρός τε Ἰουδαίους καὶ Ἓλληνας ἀπόδειξις ὅτι ἐστὶ Θεὸς ὁ Χριστός ἐκ τῶν παρά τοῖς προφήταις πολλαχοῦ περί αὐτοῦ εἰρημένων» .Μέρος Δεύτερο

Aγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου 

«Πρός τε Ἰουδαίους καὶ Ἓλληνας ἀπόδειξις ὅτι ἐστὶ Θεὸς ὁ Χριστός 

ἐκ τῶν παρά τοῖς προφήταις πολλαχοῦ περί αὐτοῦ εἰρημένων» 

(:κατά Ιουδαίων και εθνικών, απόδειξη ότι ο Χριστός είναι Θεός, με βάση όσα είπαν οι προφήτες γι’ Αυτόν σε πολλά σημεία των βιβλίων τους) 

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ 

Επρόκειτο να εισέλθει στην πόλη καθισμένος επάνω σε όνο· και αυτό προλέχθηκε από πριν από τον Ζαχαρία, λέγοντας τα εξής: «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον(:χαίρε λοιπόν πάρα πολύ, κόρη μου Σιών, διαλάλησε Ιερουσαλήμ, ιδού ο βασιλιάς σου έρχεται σε εσένα δίκαιος, λυτρωτής και σωτήρας, πράος, καθισμένος επάνω σε ένα υποζύγιο, σε ένα νεαρό πουλάρι)» [Ζαχ. 9,9]. Εκδίωξε από τον ναό εκείνους που πωλούσαν περιστέρια καθώς και τους κολλυβιστές. Το έκανε αυτό από ζήλο προς τον ναό, και συγχρόνως για να δείξει ότι δεν είναι κάποιος αντίθετος του Θεού, αλλά και σύμφωνος προς τον Πατέρα. Γι' αυτό και υπεράσπισε τον ναό από τις αγοραπωλησίες που γίνονταν εκεί. Ούτε αυτό αφέθηκε αδήλωτο, αλλά προλέγοντάς το και αυτό ο προφήτης Δαβίδ και προερμηνεύοντας τη διάθεση με την οποία θα το έκανε, λέγει: «ὅτι ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου κατέφαγέ με, καὶ οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ(:πάσχω από όλα αυτά διότι ο φλογερός ζήλος υπέρ του ναού σου ως πυρ με έχει καταφλέξει· οι αναίσχυντες ύβρεις, οι οποίες εκτοξεύονται εναντίον σου από τους ασεβείς ανθρώπους, πέφτουν όλες βαριές επάνω μου)» [Ψαλμ. 68,10]. Τι θα μπορούσε να υπάρξει πιο καθαρό από αυτό; 

Επρόκειτο να παραδοθεί και την προδοσία να την κάνει εκείνος που καθόταν μαζί Του στο τραπέζι. Πρόσεχε πώς και αυτό το προείπε αυτός ο ίδιος προφήτης, λέγοντας: « καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης μου, ἐφ᾿ ὃν ἤλπισα, ὁ ἐσθίων ἄρτους μου, ἐμεγάλυνεν ἐπ᾿ ἐμὲ πτερνισμόν(:όχι μόνο οι εχθροί μου, αλλά και ο επιστήθιος φίλος μου, στον οποίο είχα στηρίξει τις ελπίδες μου, αυτόν τον οποίο είχα ομοτράπεζό μου και έτρωγε από τους άρτους μου, ύψωσε όσο του ήταν δυνατό υψηλότερα τη φτέρνα του και κατάφερε εναντίον μου λάκτισμα βίαιο και κτηνώδες)» [Ψαλμ. 40,10]. Πρόσεχε όμως και του ευαγγελιστού τη συμφωνία. Γιατί λέγει: «ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ὁ ἐμβάψας μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ τρυβλίῳ τὴν χεῖρα, οὗτός με παραδώσει(:ο Κύριος τους αποκρίθηκε: “Εκείνος που βούτηξε μαζί μου το χέρι στο ζωμό της πιατέλας, αυτός θα με παραδώσει να θανατωθώ”)»[Ματθ.26,23]. 

Πότε ὁ διάβολος σπεύδει νά σπείρει στήν καρδιά μας τήν ἀμφιβολία,τίς βλάσφημες σκέψεις,τήν ἀδημονία;

«Πολλοί, διαβάζοντας ένα κοσμικό βιβλίο ή μία εφημερίδα αισθάνονται ευχαρίστηση και εύκολα πιστεύουν ό,τι διαβάζουν. 

Διαβάζοντας όμως ένα θρησκευτικό κείμενο νοιώθουν βάρος στην καρδιά, βασανίζονται από την αμφιβολία και την απιστία και δοκιμάζουν ένα είδος αποστροφής. Γιατί συμβαίνει αυτό; 

Χωρίς άλλο δεν φταίει η φύσις του αναγνώσματος, αλλά η φύσις των αναγνωστών, η κατάσταση της καρδιάς τους. Και, πίσω απ’ αυτή, ο διάβολος, ο εχθρός της αλήθειας, ο εχθρός του Λόγου του Θεού:

''Εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν'' (Λουκ. η’ 12). 

Όταν διαβάζουμε κάτι αδιάφορο, δεν τον θίγουμε και εκείνος δεν μας θίγει. Αλλά όταν διαβάζουμε κάτι το Χριστιανικό, καθώς αρχίζουμε να φέρουμε στον νου τη Σωτηρία μας, τον ερεθίζουμε, πάμε εναντίον του. Και αυτός τότε μας επιτίθεται και προσπαθεί να μας διώξει την πίστη.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε για να τον αντιμετωπίσουμε; Να δείξουμε υπομονή σ’ αυτό το διάβασμα και σ’ αυτούς τους λογισμούς. 

''Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν'' (Λουκ. ια’ 19), λέγει ο Κύριος. 

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὁ κόσμος δέν δύναται νά λάβη διότι δέν τό βλέπει οὔτε τό γνωρίζει

Ομιλία του Μακαριστού Γέροντος (1927 – 2006) πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων ΙΖ' & ΙΑ'..ημερομηνία πού διεξήχθη ἡ ὁμιλία 12-12-88.
https://www.youtube.com/watch?v=JexsWabB6m4&app=desktop

Φύλαγε τόν ἑαυτό σου ὅσο μπορεῖς...

Tέχνη του σατανά είναι και αυτή, να υποχωρεί θεληματικά αρκετά χρόνια και να μην ενεργεί όσα συνηθίζει, οπωσδήποτε με το σκοπό να βάλει στο νου όσων ασκούνται την ψεύτικη ιδέα ότι έφτασαν στην τελειότητα. Μήπως όμως εκείνος που φυτεύει αμπέλι, παίρνει αμέσως και τον καρπό; Ή εκείνος που σπέρνει, θερίζει αμέσως; Ή μήπως το νεογέννητο βρέφος γίνεται αμέσως τέλειος άνδρας;

Ἄν τό καταλάβεις............

"Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Αν λοιπόν καταλάβεις πως ό,τι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση. Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό."

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/05/blog-post_423.html

21 Ἰουνίου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Ἰουλιανοῦ μάρτυρος (γ΄-δ΄ αἰ.). Τερέντίου ἰερομάρτυρος ἐπισκόπου Ἰκονίου (α΄ αἱ), Νικἡτα ἰερομ. τοῦ Νισυρίου (1732). Τῇ αὑτῇ Κυριακῇ μνήμη πάντων τῶν ἐν Ἀγίῳ Ὅρει διαλαμψάντων πατέρων, πάντων τῶν ἐν Παλαιστίνῃ ἁγίων, σύναξις τῶν 23 ἁγίων τῆς νήσου Λέσβου καί ἐν Σερβίοις (Κοζάνης) σύναξις τῆς ἁγίας βασιλίσσης Ἄρτης Θεοδώρας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Κυρ. β΄ ἐπιστ. (Ῥωμ. β΄ 10-16).

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Β´ 10 - 16

¹⁰ δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι· ¹¹ οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. ¹² ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. ¹³ οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. ¹⁴ ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, ¹⁵ οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων, ¹⁶ ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.