ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ_ΑΓ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ Ἱεροσολύμων_6η κατήχηση_2ο μέρος Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ_ΑΓ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ Ιεροσολύμων_6η κατήχηση_2ο μέρος 13-08-2011 Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Τά τρία πράγματα ποὺ τρέμουν οἱ δαίμονες, Ἀρχιμ. Σάββα Ἀγιορείτου

 Τά τρία πράγματα ποὺ τρέμουν οἱ δαίμονες, Ἀρχιμ. Σάββα Ἀγιορείτου, 26-08-2020 (Ἀπόσπασμα)

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τόν ἀποκεφαλισμό τοῦ Τιμίου Προδρόμου.Μέρος Τρίτο

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΟΜΗΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ [:Ματθ.14,1-12] 

Μέρος τρίτο από την ομιλία ΜΗ΄του Ιερού Χρυσοστόμου: 

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΩΦΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΕΣ ΦΙΛΙΕΣ 

Αλλά και αν εσείς μπορείτε να αποφύγετε τη μέθη, αλλά όμως γίνεστε κοινωνοί άλλης πολύ πιο φοβερής αμαρτίας· καθόσον τα συμπόσια αυτά είναι γεμάτα από πολλές αρπαγές· διότι, σε παρακαλώ, μη βλέπεις μόνο τα κρέατα που βρίσκονται μπροστά σου, ούτε και τα γλυκίσματα, αλλά αναλογίσου από πού έχουν συγκεντρωθεί, και τότε θα διαπιστώσεις ότι προέρχονται από αισχρές πράξεις, από πλεονεξία, βία και αρπαγή. Μα θα πει κάποιος: «Αυτά τα συμπόσια δεν προέρχονται από παρόμοιες ενέργειες. Μη γένοιτο· διότι ούτε και εγώ το επιθυμώ». Πλην όμως και αν ακόμη είναι καθαρά από αυτά, ούτε και έτσι είναι απαλλαγμένα τα πολυτελή δείπνα από εγκλήματα. Άκουσε λοιπόν τις κατηγορίες του προφήτη για τα συμπόσια αυτά που είναι απαλλαγμένα από όλα αυτά: «οἱ πίνοντες τὸν διυλισμένον οἶνον καὶ τὰ πρῶτα μῦρα χριόμενοι καὶ οὐκ ἔπασχον οὐδὲν ἐπὶ τῇ συντριβῇ Ἰωσήφ(:εσείς, πίνετε εκλεκτό διυλισμένο οίνο, χρίεστε με τα πανάκριβα μύρα και δεν πονάτε καθόλου για την επικειμένη καταστροφή του ισραηλιτικού λαού εξαιτίας της διαφθοράς του)»[Αμώς, 6,6]. Βλέπεις ότι κατηγορεί και την τρυφηλή ζωή; Διότι βέβαια στην περίπτωση αυτήν δεν κατακρίνει την πλεονεξία, αλλά την ασωτία μόνο. 

Και εσύ μεν τρως χωρίς μέτρο, ο Χριστός όμως δεν έτρωγε ούτε το προς το ζην· εσύ μεν τρως γλυκίσματα διάφορα, ενώ εκείνος ούτε ξερό άρτο· εσύ πίνεις οίνο από τη Θάσο, σε εκείνον όμως που διψά δεν έδωσες ούτε ένα ποτήρι κρύο νερό· εσύ μεν κοιμάσαι σε απαλό και ποικιλόχρωμο στρώμα, ενώ εκείνος πεθαίνει από το ψύχος. Για τον λόγο αυτόν και αν ακόμη είναι καθαρά τα δείπνα από πλεονεξία, παρά ταύτα είναι και πολύ αμαρτωλά, καθόσον εσύ μεν τα κάνεις όλα χωρίς να τα έχεις ανάγκη, σε Εκείνον όμως δεν δίνεις ούτε τα αναγκαία, και όλα αυτά κατά τη στιγμή που απολαμβάνεις όλες τις δωρεές Του. Αλλά όμως, αν ήσουν επίτροπος ανήλικου παιδιού και αφού έπαιρνες όλα τα υπάρχοντά του, το άφηνες να δυστυχεί, θα ήταν δυνατόν να έχεις άπειρους κατήγορους και θα λάμβανες τιμωρία σύμφωνα με τους νόμους, ενώ τώρα που έλαβες τις δωρεές του Χριστού και τις ξοδεύεις έτσι χωρίς κανένα σκοπό, δεν νομίζεις ότι θα δώσεις λόγο; Και αυτά δεν τα λέω γι΄αυτούς που προσκαλούν πόρνες στα τραπέζια(διότι σε αυτούς ο λόγος δεν έχει καμία θέση, όπως ακριβώς και στους σκύλους)· ούτε τα λέω για τους άρπαγες που κατατρώνε τους άλλους με απληστία(διότι ούτε και με αυτούς έχω τίποτε το κοινό, όπως ακριβώς δεν έχω με τους χοίρους και τους λύκους), αλλά τα λέω για εκείνους που απολαμβάνουν μεν την παρουσία τους, αλλά όμως δεν δίνουν στους άλλους, δηλαδή τα λέω απλώς και μόνο γι΄αυτούς που κατασπαταλούν την πατρική τους περιουσία· διότι ούτε και αυτοί απαλλάσσονται από την κατηγορία. 

Δισταγμοί

Δισταγμοί

Επιφανίου Θεοδωρόπουλου (+1989) [1]

- Ήρθε κάποια να εξομολογηθή και μού λέει:“Δεν κοινωνάω”, λέει:

“σιχαίνομαι τή Θεία Κοινωνία γιατί κοινωνούν όλοι με το ίδιο κουτάλι". Της λέω "σε εστιατόρια τρώς;"

"Συνήθως όχι", λέει "αλλά τρώω". "Σε καφενεία" της λέω "πίνεις καμμιά φορά νερό;" «Ναι» λέει. «να ΄ξερες της λέω, ¨πόσα σάλια πίνεις εκεί μέσα. Όπως είναι εκεί τα ποτήρια» της λέω, «τα βουτάνε εκεί και τα ξαναβγάζουνε». Με κοίταξε έτσι. «Έχεις φάει σάλια», της λέω . «Και εδώ είναι το αίμα του Χριστού», της λέω. « Εκεί έχεις σκέτο νεράκι της βρύσης», της λέω «κακομοίρα μου. Και κουτάλια και πηρούνια», της λέω, «μόλις τα περνάνε από την πετσέτα και στα δίνουνε».

Λέει κάποιος «για το θέμα αυτό με το Aids». Του λέω: «μήπως πρέπει πριν από αυτό οι ιατρικοί σύλλογοι να απαγορεύσουν τα φιλιά και τα σαλιαρίσματα; Και μετά να σκεφθούμε τι θα κάνει η Εκκλησία».

Κάποιος είπε: μήπως πρέπει να αλλάξει ο τρόπος μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας για τον κίνδυνο μεταδόσεως των μικροβίων;

Μα αδερφοί μου, πριν 50 και 60 χρόνια τότε που η φυματίωση μάστιζε τον κόσμο και πέθαιναν χιλιάδες άνθρωποι και εδώ στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη οι Ιερείς κοινωνούσαν τους φυματικούς και κατέλυαν ολόκληρο το Άγιο Ποτήριο. Δεν ακούστηκε ποτέ ότι κάποιος Ιερεύς έπαθε φυματίωση από την Θεία Κοινωνία. Μαρτυρεί μεγάλη απιστία (η υπογράμμιση του αντιγραφέα) αυτό το πράγμα να λέμε ότι θα μας μεταδοθούν μικρόβια δια της Θείας Κοινωνίας. Σας λέω έχουμε απόδειξι, δεν είναι θεωρητικό αυτό. Πολλοί Ιερείς υπηρετούσαν στα Σανατόρια πριν από χρόνια, δεν ακούστηκε ποτέ ότι κάποιος από αυτούς έπαθε φυματίωσι επειδή κατέλυε από το Άγιο Ποτήριο .

Μακροβιότεροι ήταν.

Έτσι. Μάλιστα, κάποτε ένας Ιερεύς μας έλεγε ότι είχε πάει να λειτουργήσει σ΄ ένα σανατόριο και εκεί είχε πλησιάσει ένας τελείως άπιστος φυματικός που δεν πίστευε ότι ο Ιερέας θα καταλύση το Άγιο Ποτήριο, αφού είχε κοινωνήσει δεκάδες φυματικών.

"Γιατί μέ ἀφήνεις καί τυραννιέμαι;;"

Μπήκα πριν λίγα χρόνια στο νοσοκομείο Καβάλας για αφαίρεση χολής. Δίκλινος ο θάλαμος, δίπλα μου ο Παναγιώτης από τη Θάσο, ένας άνδρας γύρω στα σαράντα σοβαρός και ολιγομίλητος στην αρχή.

Το απόγευμα στην επίσκεψη των ιατρών παρατηρώ τα πόδια του γεμάτα λακκούβες, εμφανώς παραμορφωμένα.

Ακούω τον διάλογο:

-Πως τα κατάφερες;

-Όχι εγώ... Ο Χριστός..!

Αργότερα αφού γνωριστήκαμε μου λέει:

-Από μαθητής γυμνασίου μπήκα στις ουσίες. Στην δευτέρα λυκείου έπαιρνα ήδη ηρωίνη. Δεν έβρισκα κανένα λόγο για να ζω. Έβριζα συνέχεια τον Θεό γιατί με έφερε σ αυτόν τον κόσμο. Για είκοσι περίπου χρόνια η ζωή μου δεν είχε κανένα νόημα.

Μερικές φορές γυρνούσα αργά στο σπίτι και έβλεπα την φουκαριάρα την μάνα μου γονατιστή να κλαίει μπροστά στα εικονίσματα. Την έβριζα και την περιγελούσα.

Έκανα αρκετές αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας.

Μια μέρα ετοίμαζα παραγάδια στο ψαροκάικο του δίδυμου αδελφού μου. Εκείνος ήταν στο τιμόνι. Ο ουρανός πεντακάθαρος. 

Γυρίζω το κεφάλι μου ψηλά και λέω από μέσα μου: 

Ἡ ἀποστασια τῶν καιρῶν μας.π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ – Ο ΣΟΛΟΜΩΝ ΛΕΓΕΙ ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΕΠΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ. ΤΙ ΛΕΕΙ; «ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ ΕΡΗΜΩΣΗ» ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΗ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (ΒΛ. Σ. ΣΟΛ. 5,23). ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ; ΑΠΑΝΤΑ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ·

«Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23)

ΟΜΟΙΑΖΟΜΕΝ, ἀγαπητοί μου, μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πιάνει στὰ χέρια του ἕνα ὄμορφο βιβλίο, κ᾿ ἐπειδὴ δὲν ξέρει γράμματα, τὸ ξεφυλλίζει τὸ ξεφυλλίζει, ἀλλὰ δὲν γνωρίζει τί λέει μέσα.

Εἶδα κάποτε σ᾿ ἕνα βουνὸ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε στὰ χέρια του ἕνα βιβλίο καὶ τὸ κοιτοῦσε.

―Μπαρμπα-Γιῶργο, τοῦ λέω, τί λέει τὸ βιβλίο;

―Ποῦ νὰ ξέρω, παιδάκι μου; μοῦ ἀπαντᾷ· κάτι βλέπω μέσα, ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνω τίποτα.

Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μ᾿ ἐμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ ἀκολουθίες, ὁ ὄρθρος, ὁ ἑσπερινός, ἡ θεία λειτουργία, εἶνε ἕνα βιβλίο, τὸ ὡραιότερο βιβλίο ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ἀλλὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε. Τί συμβαίνει; Ποιά νά ᾿νε ἡ αἰτία; Μήπως εἶνε ἡ γλῶσσα; Ἔ, κατά τι, συντελεῖ καὶ ἡ γλῶσσα. Δὲν εἶνε ὅμως ἡ γλῶσσα. Γνώρισα στὴ ζωή μου τσοπαναραίους καὶ γεωργοὺς καὶ ἀγραμμάτους ἀνθρώπους, ποὺ ξέρανε ἀπ᾿ ἔξω τὸν ἑξάψαλμο· γνώρισα καὶ δικηγόρους καὶ γιατροὺς καὶ μεγάλους ἐπιστήμονας καὶ καθηγητὰς πανεπιστημίου, ποὺ οὔτε τὸ «Πάτερ ἡμῶν» δὲν γνωρίζανε.

Ἄρα λοιπὸν δὲν εἶνε τόσο ἡ δυσκολία τῆς γλώσσης· εἶνε ἡ ἔλλειψις ἀγάπης στὸ Θεό. Δὲν ἔχομε αἰσθανθῆ τὸ μεγαλεῖον αὐτὸ τῆς ποιήσεως, τὸ μεγαλεῖον τῶν ἀκολουθιῶν μας· καὶ οἱ σκέψεις μας καὶ τὰ αἰσθήματά μας εἶνε ξένα πρὸς τὰ μεγαλεῖα τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν.

Γι᾿ αὐτὸ ἀπόψε θὰ θελήσω κ᾿ ἐγώ, ἀπὸ τὰ χίλια χρυσᾶ λόγια τὰ ὁποῖα ἠκούσατε εἰς τὰ ἀναγνώσματα τοῦ ἑσπερινοῦ, συντόμως νὰ δοῦμε ἕνα χρυσοῦν λόγον, ἀνεκτίμητον λόγον, ποὺ εἶπε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους σοφοὺς ―ὄχι ἁπλῶς σοφούς, ἀλλὰ θεοπνεύστους― συγγραφεῖς τῆς ἁγίας Γραφῆς, ὁ περίφημος Σολομῶν.

Ὁ Σολομῶν λέγει μιὰ προφητεία, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Λέγει κάτι ποὺ γίνεται σήμερα. Τί λέει;

«Ὅλη ἡ γῆ θὰ ἐρημώσῃ» καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ ἄνθρωπος στὸν κόσμο (βλ. Σ. Σολ. 5,23).

Καὶ ποιά ἡ αἰτία τῆς ἐρημώσεως;

Ἀπαντᾶ ὁ προφήτης· Ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἐρημώσῃ ὁλόκληρον τὴν γῆν εἶνε ἡ ἀνομία.

Μὰ ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ ἀνομία; Σ᾿ αὐτὸ συντόμως θὰ ἀπαντήσωμε.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τόν ἀποκεφαλισμό τοῦ Τιμίου Προδρόμου.Μέρος Δεύτερο

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΟΜΗΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ [:Ματθ.14,1-12] 

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 

[Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ.14,8-12] 

Πρόσεξε επίσης και την αίτηση της Σαλώμης: «Δός μοι ὧδε ἐπὶ πίνακι τὴν κεφαλὴν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ(:δώσε μου εδώ πάνω στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή)»[Ματθ.14,8]. Είδες την αδιάντροπη που δεν κοκκινίζει από ντροπή, που δόθηκε εξ ολοκλήρου στον διάβολο; Και το αξίωμα του Ιωάννη ενθυμείται, αλλά και ούτε έτσι ντρέπεται, αλλά σαν να μιλάει για κάποιο φαγητό, κατά τον ίδιο τρόπο ζητεί να της φέρουν επάνω σε πιάτο την ιερά εκείνη και μακαρία κεφαλή. Και δεν εξηγεί την αιτία της επιθυμίας, ούτε βέβαια είχε και τίποτε να πει· αλλά απλώς και μόνο επιθυμεί να τιμηθεί με τις συμφορές των άλλων. 

Και δεν είπε: «Φέρε τον αυτόν εδώ και κατάσφαξέ τον»· διότι δεν είχε τη δύναμη να αντικρύσει την παρρησία του, ούτε και όταν ακόμη επρόκειτο να πεθάνει. Καθόσον φοβόταν ότι θα άκουγε τη φωνή του και τη στιγμή ακόμη εκείνη που θα κατασφαζόταν· διότι δεν ήταν δυνατόν να σιωπήσει ο Ιωάννης ούτε και όταν ακόμη επρόκειτο να αποκεφαλιστεί. Για τον λόγο αυτόν λέγει: «Δώσε μου την κεφαλή του εδώ πάνω στο πιάτο»· «διότι επιθυμώ να δω εκείνη τη γλώσσα να σιωπά». Και δεν ενδιαφερόταν βέβαια απλώς και μόνο να απαλλαγεί από τους ελέγχους, αλλά ακόμη και να τον ποδοπατήσει και να περιπαίξει νεκρό. Ο Θεός όμως επεδείκνυε μακροθυμία και δεν έριξε κεραυνό από τον ουρανό και ούτε κατάκαψε το αναίσχυντο πρόσωπό της, αλλά και ούτε πρόσταξε τη γη να ανοίξει και να καταπιεί εκείνο το αμαρτωλό συμπόσιο· και έτσι και τον δίκαιο στεφανώνει με τον μεγαλύτερο στέφανο και παράλληλα άφησε μεγάλη παρηγορία για όλους εκείνους που μελλοντικά θα πάσχουν κάτι άδικα. 

Tό νά φορᾶ κάποιος μάσκα-προσωπεῖο στόν Ναό τοῦ Θεοῦ εἶναι βλασφημία στό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπιστία καί ἀσέβεια

ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΕΝ ΤΡΙΑΔΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ ΗΜΩΝ. ΑΡΧΙΜ ΣΆΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. 

ΤΟ ΝΑ ΦΟΡΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΣΚΑ-ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑ

Τό προσωπείο - μάσκα εἶναι:

1) Βλασφημία στό Αγιο Πνεῦμα πού κατοικεῖ στον ναό. Εἰσάγει τήν ἀμφιβολία καί τήν ἰδέα ὅτι μπορεῖ ὁ πιστός νά μολυνθεῖ ἀπό τόν ναό ἤ τόν ἀδελφό του μέσα στόν ναό. 

2)Απαξίωση τοῦ κατ' εἰκόνα, κάλυψη τῆς εἰκονας τοῦ Χριστοῦ, πού κατ΄ ἐξοχήν φανερώνεται στό πρόσωπό μας. 

3) Παραβίαση τοῦ 62ου Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού ἀπαγορεύει νά φορᾶμε προσωπεῖα.

4)Παραβίαση τῆς ἐντολῆς πού μᾶς λέγει ὅτι «ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπω» νά λατρεύουμε τόν Θεό καί νά βλέπουμε τήν Δόξα Του κοινωνόντας πρόσωπο πρός πρόσωπο μέ τόν Κύριο καί μέ τούς ἀδελφούς μας. 

5) Αλλοιωση της ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ Π.χ μέ τήν μάσκα εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐκπλήρωση τοῦ λειτουργικοῦ ἀσπασμοῦ στήν Θ. Λειτουργία, καθώς καί τοῦ ἀσπασμοῦ τῶν Ἁγίων εἰκόνων, τῆς χειρός τοῦ ἱερέως καί τῶν Ἁγίων λειψάνων. Ὅλα αὐτά εἶναι ἐντολές τοῦ Κυρίου Ο Οποίος μᾶς δίδαξε πῶς νά τελοῦμε τήν Θ. Λειτουργία. Ἐπίσης επισης εἶναι παραβίαση τῶν ἐντολῶν του Αγίου Πνεύματος τῶν Ἁγίων ΠατέρωνὍποιος το Οποιο όρισε ότι όποιος δέν ἀσπάζεται μέ τά χείλη του τίς Ἅγιες Εἰκόνες ἀφορίζεται (Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος)

Μυρόβλησε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ!

Στο Μοναστήρι των Αγίων Αρχαγγέλων (Πέτρου Βόντα) της Ρουμανίας ,το οποίο έχτισε ο Ομολογητής γέροντας Ιουστίνος Πίρβου(ΕΔΩ)

They want a Church with hedonistic pleasures, without pain, without practice, without tears, without ordeal ...

" Οι μεταπατερικοί, όπως και όλοι οι Νεο-Νικολαίτες, με την ηδονιστική, την αντίθετη στους ιερούς κανόνες και αντισταυρική θεολογία τους, αποτελούν πρόδρομο του Αντιχρίστου, του οποίου το σύμβολο και ο αριθμός του ονόματός του είναι το ΧξΣτ' ( 666 ). Ο Αντίχριστος θα αντιταχθεί στην όλη διδασκαλία του Χριστού και θα διακηρύξει μία " χριστιανική ζωή χωρίς Σταυρό, χωρίς άσκηση, χωρίς πνευματικό αγώνα". Γι' αυτό και μία από τις επικρατέστερες Πατερικές ερμηνείες του συμβόλου του είναι το Χριστιανός ξένος Σταυρού ( ΧξΣτ'=666).

Ο σύγχρονος ασκητής του Κρήτης, π. Θεόδωρος αγιοφαραγγίτης - μοναχός Νείλος, δήλωνε σε ιερέα-πνευματικό του τέκνο: " Με λυπεί αφάνταστα η καταπάτηση των ιερών κανόνων, η περιφρόνησις στους Αγίους Πατέρες και η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας. Θέλουν μία Εκκλησία με ηδονές, χωρίς πόνο, χωρίς άσκηση, χωρίς δάκρυα, χωρίς μαρτύριο... Έρχονται εδώ ιερείς με πολλά κωλύματα...με συμβουλεύονται...τους υποδεικνύω την δική μου οδό ( εννοεί της ερήμου και της εγκατάλειψης της ιερουργίας ), αλλά ταυτόχρονα αναλύω και την μαρτυρική συνέχειά της. Τους ρωτώ: Θα αντέξετε; Αν ναι, προχωρήστε... διαφορετικά, κάνετε άσκηση, αλαδιές, μετάνοιες, καθαρή εξομολόγηση, κλαυθμό να έχετε... και μετά την σύνταξη παύσατε να λειτουργείτε... Φεύγουν προβληματισμένοι".

ΑΡΧΙΜ. ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΊΤΟΥ 

" ΕΝ ΧΡΙΣΤΏ ΑΓΆΠΗ Ή ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ;

Ο Άγιος Πορφύριος απαντά..."

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΕΔΈΣΣΗΣ 2018

σελ. 141-142

Στά Αγγλικά 

The post- patristic, just as all the neo-Nicolaites, with their hedonistic theology, contrary to the Holy Canons and opposing the Cross, are the forerunners of the antichrist, whose symbol and also the number of his name is ΧξΣτ' ( 666 ).

Ἔτσι συνηθίζει ἡ ψυχή σέ ὅλες τίς πνευματικές ἀλλοιώσεις...

Όπως οι καιροί της φύσεως, δηλαδή ο Χειμώνας, η Άνοιξη, το Καλοκαίρι, το Φθινόπωρο, ο ένας διαδέχεται τον άλλον, κατά τον ίδιο τρόπο και οι καιροί οι πνευματικοί, φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος και έτσι συνηθίζει η ψυχή σε όλες τις πνευματικές αλλοιώσεις και γίνεται σοφή και έμπειρη.

28 Αὐγούστου. Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος καί τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Διομήδους καί Λαυρεντίου. Ἐζεκίου βασιλέως τοῦ δικαίου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Παρ. ιβ´ ἑβδ. ἐπιστ. (Β´ Κορ. ζ´ 10-16).

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' Ζ´ 10 - 16

¹⁰ ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται. ¹¹ ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο, τὸ κατὰ Θεὸν λυπηθῆναι ὑμᾶς, πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν! ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι τῷ πράγματι. ¹² ἄρα εἰ καὶ ἔγραψα ὑμῖν, οὐχ εἵνεκεν τοῦ ἀδικήσαντος, οὐδὲ εἵνεκεν τοῦ ἀδικηθέντος, ἀλλ’ εἵνεκεν τοῦ φανερωθῆναι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς ὑμᾶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. ¹³ Διὰ τοῦτο παρεκεκλήμεθα. ἐπὶ δὲ τῇ παρακλήσει ὑμῶν περισσοτέρως μᾶλλον ἐχάρημεν ἐπὶ τῇ χαρᾷ Τίτου, ὅτι ἀναπέπαυται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ πάντων ὑμῶν· ¹⁴ ὅτι εἴ τι αὐτῷ ὑπὲρ ὑμῶν κεκαύχημαι, οὐ κατῃσχύνθην, ἀλλ’ ὡς πάντα ἐν ἀληθείᾳ ἐλαλήσαμεν ὑμῖν, οὕτω καὶ ἡ καύχησις ἡμῶν ἡ ἐπὶ Τίτου ἀλήθεια ἐγενήθη. ¹⁵ καὶ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς ἐστιν ἀναμιμνησκομένου τὴν πάντων ὑμῶν ὑπακοήν, ὡς μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐδέξασθε αὐτόν. ¹⁶ χαίρω ὅτι ἐν παντὶ θαρρῶ ἐν ὑμῖν.