Ὁ πίθηκος μὲ τὴ μάσκα, Ἀρχιμ Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ πίθηκος μὲ τὴ μάσκα, 20-2-2016, Ἀρχιμ Σάββας Ἁγιορείτης

Σεαυτόν ἁγνόν τήρει Α, Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτου

Σεαυτόν ἁγνόν τήρει Α, 15-8-2019, Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτου

Desavarsirea crestina, Razboiul nevazut, Arhim. Savva Aghioritul, Χριστιανική τελειότης, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Desavarsirea crestina, Razboiul nevazut, Sf. Nicodim Aghioritul. Arhim. Savva Aghioritul1.Χριστιανική τελειότης, Ἀόρατος Πόλεμος, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορ., (Μετάφραση στά Ρουμανικά), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 1-5-2018, (1. Desavarsirea crestina, Razboiul nevazut, Sfantul Nicodim Aghioritul, Arhim. Savva Aghioritul 1-5-2018,

Κυριακή Ε Λουκᾶ:«Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον καί τόν πλούσιον» .Μέρος Τρίτο

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ [: Λουκ. 16,19 - 31] 

Επιλεγμένα αποσπάσματα από τις ομιλίες γ΄και δ΄ του Ιερού Χρυσοστόμου 

«Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον καί τόν πλούσιον» 

[ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ] 

[…]Όταν λοιπόν ο πλούσιος στον Άδη είδε τον φτωχό Λάζαρο στην αγκαλιά του Αβραάμ, είπε: «Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ(:Πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με. Λυπήσου με και στείλε τον Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δακτύλου του και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι βασανίζομαι και υποφέρω μέσα σε αυτή τη φωτιά)»[Λουκ. 16,24]. 

Για ποιον λόγο δεν απηύθυνε τον λόγο προς τον Λάζαρο; Εγώ νομίζω ότι ντράπηκε και κοκκίνισε και κρίνοντας από τον εαυτό του, νόμιζε ότι οπωσδήποτε θα του κρατά κακία. «Διότι, εάν εγώ», ίσως να σκέφτηκε, «που απολάμβανα τόση ευτυχία, και σε τίποτα δεν αδικήθηκα, περιφρόνησα τον άνθρωπο αυτόν που βρισκόταν σε τόσα κακά και ούτε ψίχουλα δεν του έδωσα, πολύ περισσότερο αυτός τώρα, που τόσο περιφρονήθηκε, δεΝ θα συγκατανεύσει στην παράκλησή μου». Αυτά βέβαια δεν τα λέμε για να κατηγορήσουμε τον Λάζαρο, διότι εκείνος δεν διακατεχόταν από τέτοιες σκέψεις, μη γένοιτο, αλλά επειδή ο πλούσιος αυτά φοβήθηκε και δεν κάλεσε τον ίδιο τον Λάζαρο, αλλά φώναξε τον Αβραάμ, για τον οποίο πίστευε ότι αγνοούσε εκείνα που είχαν γίνει. Και ζήτησε εκείνο το δάχτυλο, το οποίο πολλές φορές άφησε να το γλύψουν οι γλώσσες των σκύλων. 

Τι λοιπόν είπε εκείνος; «τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου(:Παιδί μου θυμήσου ότι εσύ απήλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου όταν ζούσες στη γη)»[Λουκ.16,25]. Πρόσεχε σύνεση, πρόσεχε φιλοστοργία δικαίου. Δεν είπε: «απάνθρωπε και σκληρέ και παμπόνηρε, ενώ άφησες σε τόσο μεγάλα κακά τον άνθρωπο αυτόν, θυμάσαι τώρα τη φιλανθρωπία και το έλεος και την συγνώμη; Δεν κοκκινίζεις, δεν ντρέπεσαι;». Αλλά τι λέγει; «Τέκνο μου», λέγει, «απήλαυσες τα αγαθά σου». Διότι λέγει ο σοφός Σειράχ: «Καρδίαν παρωργισμένην μὴ προσταράξῃς καὶ μὴ παρελκύσῃς δόσιν προσδεομένου (: Μην ταράξεις περισσότερο την καρδιά, την οποία έχει αναστατώσει η οργή, και μην αναβάλεις τη βοήθειά σου σε άνθρωπο, που έχει την ανάγκη σου)» [Σοφ. Σειρ. 4,3]. Του αρκούν οι τιμωρίες του, ας μην επιβαρύνουμε τις συμφορές του. Εξάλλου και για να μην νομίσει ότι από μνησικακία για τα περασμένα δεν άφησε τον Λάζαρο να πάει, τον αποκαλεί «τέκνο μου», απολογούμενος κατά κάποιον τρόπο για τον εαυτό του, με την προσφώνησή του. «Αυτό που είναι στην εξουσία μου», λέγει, «σου το δίνω, το να μεταβεί όμως ο Λάζαρος από εδώ εκεί , δεν είναι στη δική μου δικαιοδοσία». 

Παλαιόν καί Νέον Ἅγιον Ὄρος: Ἡ ἀνατροπή τῶν αὐτονοήτων.

Γέρων Παΐσιος Μοναχός Καρεώτης

Επιφάνιος Μοναχός Καψαλιώτης

Υπενθυμίζουμε ότι στη Καταγγελία – διαμαρτυρία Αγιορειτών Πατέρων επί των επιβληθέντων μέτρων, λόγω του covid-19, στην Αυτοδιοίκητη Αγιορετική Πολιτεία, προς την σεβαστή Ιερά Κοινότητα (ΙΚ) του Αγίου Όρους (ΑΟ), η οποία δημοσιεύθηκε στον Ορθόδοξο Τύπο (αρ. φ. 2319), ετέθησαν συγκεκριμένα ερωτήματα, που παρ΄ όλες τις αρνητικές εξελίξεις σ΄ αυτό, παραμένουν αναπάντητα…

Ειδικότερα, τα ζητήματα–ερωτήματα που έθετε το κοινά υπογραφέν κείμενο, παρ΄ ότι έχουν να κάνουν με τα επιβληθέντα κυβερνητικά μέτρα, και κυρίως αυτό της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, ήταν σαφώς ευρύτερα και κατ΄ουσίαν αναφέρονταν στον χαρακτήρα της νομιμότητας στο ΑΟ, βάσει του Καταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους (ΚΧΑΟ). Ατυχώς, κατόπιν προσπαθειών συγκεκριμένων παραγόντων της Ιεράς Επιστασίας (ΙΕ), η ΙΚ δεν το εξέτασε, παρ΄ ότι καθ΄ ημάς το κείμενο της Διαμαρτυρίας-Καταγγελίας, έχοντας κατατεθεί αρμοδίως προς την Ιερά Επιστασία (ΙΕ), και ενώπιον μαρτύρων, από πλευράς ΚΧΑΟ εκρεμμεί. Καθήκον της ΙΕ ήταν να το προωθήσει ενώπιον της Συνάξεως της Ιεράς Κοινότητος (ΙΚ), οπότε και θα συζητήτο.

Ως προς το αληθές διακύβευμα του τι συμβαίνει στον Ιερό ημών Τόπο, και προς τα πού αυτός πορεύεται κατά τούτη την κρίσιμη περίοδο, διαφαίνεται ότι υπάρχουν αυτοί που δεν καταλαβαίνουν, αυτοί που αγνοούν αλλά και αυτοί που συνειδητά κάνουν ζημιά, με την μία κατηγορία να είναι χειρότερη της άλλης… Το τονίζουμε ξανά: Άγιον Όρος, δίχως Αυτοδιοίκητο, δεν νοείται. Αυτοδιοίκητο δεν είναι πχ οι ισχύουσες φοροαπαλλαγές ή άλλα τινά οικονομικά προνόμια, είναι η απόλυτη απαγόρευση ανάμιξης του κοσμικού παράγοντα στα της Μοναχικής Πολιτείας. Επομένως, το διακύβευμα με αφορμή τα έκτακτα μέτρα είναι ακριβώς αυτή η επέμβαση του Ελληνικού Κράτους (ΕΚ), η οποία – δυστυχώς– έχει βάθος χρόνου, σκοπό, ενώ στη παρούσα συγκυρία απλώς κλιμακώνεται. Γι αυτούς που δεν εννοούν, το διακύβευμα είναι η οριστική αλλοίωση του αρχέγονου πνευματικού χαρακτήρα του ΑΟ, η καθυπόταξή του, η σιωπή του, με τελικό ορίζοντα την απώλεια του πνευματικού χαρακτήρα του και την μετατροπή του σε ένα μουσειακό έκθεμα…

Το παλαιόν ΑΟ και ο αγώνας διατηρήσεως του Αυτοδιοικήτου

Το ΑΟ είναι ο κατ΄ εξοχήν τόπος πίστεως και ορθοδόξου ομολογίας, δικαίως δε καλείται ως η Ακρόπολις της Ορθοδοξίας. Ως εκ τούτου, κάθε προσπάθεια αλλοίωσης ή παραχάραξης της αποστολής του συνιστά –κυριολεκτικά– έγκλημα καθοσιώσεως. Δεν είναι άσχετο λοιπόν ότι, η εκκοσμίκευση, ή η εκλαΐκευση όπως την ονόμαζαν παλαιότερα, αποτέλεσε και αποτελεί τον κυριότερο κίνδυνο για την πνευματική του υπόσταση, που για το ΑΟ είναι και η μόνη αιτία ύπαρξής του.

Στους επαΐοντες της Αγιορειτικής Ιστορίας, είναι γνωστοί οι αγώνες της ΙΚ έναντι της εκκοσμικεύσεως και της ανατροπής των θεμελίων της Μοναχικής Πολιτείας –που εδράζονται πάγια στους Ιερούς Κανόνες και τα Αυτοκρατορικά Βυζαντινά Χρυσόβουλλα– κατά την περίοδο που ακολούθησε της απελευθερώσεως του ΑΟ (1912), ιδιαιτέρως δε μετά από την απαίτηση της Τσαρικής Ρωσίας για διεθνοποίηση αυτού (προς όφελος αυτής). Η διεθνοποίηση σήμαινε ότι το ΑΟ θα γινόταν ανεξάρτητο κράτος, υπό την μορφή του προτεκτοράτου, δηλαδή υπό την προστασία των Ορθοδόξων Κρατών της Βαλκανικής, καθώς και της Ρωσίας. Οι τότε Αγιορείτες προσέγγισαν το πρόβλημα έχοντας διττή στόχευση: την αφ΄ ενός διατήρηση της ελληνικότητας του Άθωνα, αφ΄ ετέρου δε την διατήρηση του αυτοδιοικήτου χαρακτήρος του ΑΟ και την προάσπιση της ιδιοτυπίας του μοναστικού χαρακτήρος του.

Τόσο στα επίσημα, όσο και στα ανεπίσημα κείμενα της εποχής εκείνης (1913, οπότε και συνήλθε η πρεσβευτική Διάσκεψη του Λονδίνου, με σκοπό να αποφασιστεί το μελλοντικό καθεστώς του ΑΟ), διαφαινόταν η κρισιμότητα της καταστάσεως και το υψηλό διακύβευμα για το ΑΟ. Παρήχθη δε ειδική γραμματεία υπό διαφόρων Ελλήνων νομικών κατά τις παραμονές της πρεσβευτικής Διασκέψεως του Λονδίνου, στην οποία αντιμετωπιζόταν ο κίνδυνος που συνεπαγόταν για τον Ιερό Τόπο εκ της εκκοσμικεύσεως– διεθνοποιήσεως του ΑΟ, να λάβει δηλαδή τούτο μορφή κοσμικού κράτους. Ενδεικτικά, σημειωνόταν εμφατικά:

Κατὰ τὸν ὁρισμὸν τῆς λέξεως, Μοναχὸς λέγεται ὁ ἀφιερῶν ἑαυτὸν τῷ Θεῷ καὶ δουλεύων αὐτῷ καὶ ὁ ἐγκαταλείπων τὰ ἐγκόσμια καὶ ἀποξενούμενος ὅλως τούτων. Ἔνεκα τῶν τοιούτων κρατουσῶν ἰδεῶν, οὐδεμία ὑφίστατο, οὐδὲ ἠδύνατο νὰ ὑφίσταται ἀνάγκη, οὐδὲ ἥρμοζε νὰ ὑφίστατο ἀνάγκη ὑπάρξεως πολιτικῆς ᾿Αρχῆς, ἐκπροσωπούσης ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν καὶ ἀφορώσης τὴν ἐξωτερικὴν διοίκησιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Συνεπῶς οὐδεμία εὕρηται πολιτικὴ κοσμικὴ Ἀρχὴ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει οὔτε Βυζαντινὴ καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, οὔτε Τουρκικὴ μετὰ τὴν κατάκτησιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑπὸ τῶν Τούρκων μέχρι τοῦ 1869.

Όντως, μόλις το έτος 1869 εμφανίζεται –για πρώτη φορά στην ιστορία του ΑΟ– Πολιτικός Διοικητής (τουρκ. Καϊμακάμης), απόρροια και τούτο της γενικότερης διοικητικής μεταρρύθμισης του Οθωμανικού Κράτους. Το δε θεσμικό ΑΟ (η ΙΚ), αποδέχθηκε τελικώς την τοποθέτηση του Καϊμακάμη, υπό τον όρο ότι δεν θα διοικεί ούτος στο ΑΟ, αλλά η ΙΚ, καθώς και ότι η Τουρκική Κυβέρνηση θα συνεχίσει ν΄ αναγνωρίζει τα απ΄ αιώνος προνόμια του ΑΟ, πράγμα που βεβαίως συνέβει.

Τελικώς, αυτό που υποστηριζόταν –από πλευράς νομικής– ως προς το απαράδεκτον της εκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως του ΑΟ, ήταν ότι:

Αἱ ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθω Μοναὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς μονάζοντες καὶ αἱ περιουσίαι τῶν Μονῶν δέον νὰ ἦναι ἐλεύθεροι καὶ ἀκαταζήτητοι καὶ οὐδεμία ἀνάμιξις λαϊκῶν καὶ Ἀρχόντων ἐπιτρέπεται εἰς τὰς σχέσεις καὶ πράξεις τῶν τοιούτων Μονῶν (ἰδὲ Χρυσόβουλλα ἰδρυτῶν Αὐτοκρατόρων ἐν τοῖς ᾿Αρχείοις τῶν Μονῶν αὐτῶν).2

Την νομική βάση των ανωτέρω έθεταν τα Βυζαντινά Αυτοκρατορικά Χρυσόβουλλα, τα οποία ως γνωστόν παραμένουν το θεμέλιο του Αυτοδιοικήτου του ΑΟ. Επί παραδείγματι, σ΄ αυτό του Αλεξίου Κομνηνού (1080), ορίζεται ότι:

Θεσπίζομεν τοίνυν τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἐλεύθερον καὶ μηδεμίαν φορολογίαν ἢ ἐπήρειαν ἔχειν τοὺς ἐν αὐτῷ Μοναχοὺς ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, τοὺς δὲ Ἄρχοντας μηδεμίαν ἔχειν κοινωνίαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Το επόμενο σημείο που στηρίχθηκε η κριτική κατά της εκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως, ήταν στην ετέρα βάση του Αυτοδιοικήτου του ΑΟ, τουτέστιν στους Ιερούς Κανόνες:

Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουσιν εἰς λαϊκοὺς ν᾿ ἀναμιγνύωνται εἰς τὰ τῶν Ἱερῶν Μονῶν πράγµατα, ὡς γενήσεται διὰ τῆς ἐγκαθιδρύσεως λαϊκῆς διεθνοῦς ᾿Αρχῆς ἐν Καρυαῖς, διοριζοµένης ὑπὸ Κυβερνήσεων κοσμικῶν καὶ ἐπηρεαζούσης ἀμέσως καὶ ἐμμέσως τὰς Μονάς.3

Ενδεικτικά, αναφέρονται ο ΚΔ΄ της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο ΙΓ΄ της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθώς και ο Α΄ της Α΄– Β΄ Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του 861, επί Μ. Φωτίου. Σε αυτά προσετίθεντο τα απ΄ αιώνος Πατριαρχικά Σιγγίλια (που εννοείται ότι εξακολουθούν να ισχύουν), καθώς και τα Σουλτανικά Βεράτια.4 Καταληκτικά δε, ερχόταν η προειδοποίηση ότι η παρουσία λαϊκών αρχόντων –όπως ήταν το επιδιωκόμενο της διεθνοποιήσεως– θα έφερνε συνεχείς προστριβές, οι οποίες με την σειρά τους θα οδηγούσαν στην κατάλυση της ιερότητος του ΑΟ, όπου πλέον θα κυριαρχούσαν:

συγκρούσεις, φιλονεικίαι καὶ ἔριδες, οὕτως ὥστε οἵ μοναχοί, καταφυγόντες εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. ὅπως ὦσι μακρὰν τῶν ἐγκοσμίων, θὰ διατελῶσι διηνεκῶς εἰς μερίμνας καὶ φροντίδας κοσμικὰς καὶ θ᾽ ἀπομακρύνωσι τὸν νοῦν καὶ τὸ πνεῦμά των ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, παραβιάζοντες τὸν ὅρκον, ὂν ἔδωκαν.

Η θέση της ΙΚ

Παράλληλα με τις ειδικές νομικές γνωμοδοτήσεις, η ΙΚ, ως εκπροσωπούσα θεσμικά το ΑΟ, παρουσίασε σε συνεχή υπομνήματά της προς τους ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες εκείνης της περιόδου, τις θέσεις της όπου σημειωνόταν ο κίνδυνος εκ της διεθνοποιήσεως. Επί παραδείγματι, στις 1/8/1913 στο κείμενό της, «Ἐπίκρισις εἰς τήν κρίσιν, ἥν φέρει τό ἐπίσημον ὄργανον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Εκκλησίας τῆς Ρωσσίας Ἐκκλησιαστικαί Εἰδήσεις εἰς τήν “περί τοῦ Ἄθω καί τῆς Διεθνοῦς αὐτοῦ θέσεως» πραγµατείαν τοῦ κ. Α. Δημητριέβσκη», αναφέρεται ότι η ΙΚ προσπαθεί να:

περιστείλη τό κακόν, τοῦ εἰς τήν ἀναρχίαν καί τήν ἀνατροπήν τῶν ἱερῶν κανόνων καί τήν ἐκλαΐκευσιν τοῦ Ἱεροῦ Τόπου… ἀλλ’ ἀτυχῶς αἱ τοιαῦται τῶν Ἱερῶν Μονῶν, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καί τῶν σεπτῶν Πατριαρχείων νόµιµοι καί δίκαιαι ἐνέργειαι, αἱ εἰς τό ἠθικόν ὄφελος τῶν ἀδελφῶν Ρώσσων μοναχῶν ἀποβλέπουσαι, παρεκωλύοντο ὑπό τῶν ἐν ΚΠόλει καί Θεσσαλονίκῃ Ρώσσων ὑπαλλήλων»6

Νωρίτερα δε, σε σχετικό τους υπόμνημα (25/1/1913) που απευθυνόταν προς τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο καθώς και τους λοιπούς Έλληνες πολιτικούς ηγέτες, και για το αυτό ζήτημα, οι Αγιορείτες της ΙΚ,

καθιστούσαν γνωστό στούς πολιτικούς ἡγέτες τό ἀπ᾿ αἰώνων διαµορφωθέν ἁγιορειτικό καθεστώς, βάσει τῶν «Τυπικῶν, τῶν Χρυσοβούλλων, τῶν Σιγιλλίων καί Βερατίων», καθεστώς τό ὁποῖο προστάτευαν, ὅπως χαρακτηριστικά ὑποστήριξαν, ἀκόμη καί οἱ διατάξεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. ὑποστήριξαν ἐπίσης ὅτι µία µόνον καί συµφέρουσα θά ἧταν ἡ λύση στό ἁγιορειτικό ζήτηµα: νά παραµείνει τό ἐκκλησιαστικό καθεστώς αὐτόνομο, ὑπό τὴν πνευματική ἐξάρτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως ἧταν ἐπί Τουρκοκρατίας, «τῆς Ελλάδος ἁπλῶς ὑποκαθισταμένης εἰς τά δικαιώματα τῆς Τουρκίας»7

επομένως, παρά το δεδομένο (αν και εξαφθέν, λόγω των τότε ιστορικών συνθηκών) εθνικό αίσθημα, οι Αγιορείτες, εκφραζόμενοι μέσω της ΙΚ, ουδέποτεδιανοήθηκαν να απεμπολήσουν το αιωνόβιο καθεστώς του Αυτοδιοικήτου.

Ομοίως, ένας προκάτοχος των σημερινών αντιπροσώπων της ΙΚ, ο Μεγίστης Λαύρας γέρων Ησύχιος (διετέλεσε αντιπρόσωπος κατά τα έτη 1911-1914), κατά την εν λόγω –κρίσιμη– περίοδο, τονίζει ότι:

οὐδένα ἄλλο θέλομεν ἠμή μόνον τά προνόμια μας νά μένουν ἄθικτα ὡς ἔχουν ἀπό αἰῶνας καἰ ὅτι οὐδεμίαν λαΐκήν ἐπέμβασιν θά δεχθῶμεν8

Η νέα πραγματικότητα

Έστω και ενδεικτικά, εκ των ανωτέρω, φάνηκε το πώς το τότε ΑΟ, διεφύλαξε ως κόρην οφθαλμού τα δίκαιά του και την ανεξαρτησία του. Η όποια παρέμβαση του κοσμικού– λαϊκού παράγοντα θεωρείτο ότι ανέτρεπε αυτήν τούτη τη βάση του Μοναχικού Πολιτεύματος, επομένως ως δύναμη καταστρέφουσα την εσωτερική πνευματική κατάσταση του ΑΟ.

Στην σημερινή όμως συγκυρία, η επέμβαση του ΕΚ κλιμακώνεται, διαμορφώνοντας όρους εσωτερικής ρήξης της Αγιορειτικής Αδελφότητος, ακόμα και μέσα σ΄ αυτήν την ΙΚ. Ενδεικτικά, κατά τις παρελθούσες ημέρες ο νυν Πρωτεπιστάτης (Γέρων Παύλος Λαυριώτης), προσπάθησε –ανεπιτυχώς– να φέρει το ζήτημα των εκτάκτων μέτρων στην Σύναξη της ΙΚ. Η ακύρωση των προσπαθειών του οφείλεται στο γεγονός ότι έξι (6) αντιπρόσωποι Ιερών Μονών επίτηδες δεν προσήλθαν δις στις συνεδρίες της ΙΚ, με αποτέλεσμα αφού δεν υπήρχε κατά τον ΚΧΑΟ απαρτία του Σώματος, αυτές να μη γίνουν καν. Καθίσταται ξεκάθαρο πλέον το κλίμα διχόνοιας που έχει ήδη επεισέλθη στο ΑΟ, και σ΄ αυτά τα ανώτερα κλιμάκια. Είναι άλλωστε ευρύτερα γνωστό, ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι εντός της ΙΚ που αναμένουν πολλά από την κρατική συνδρομή στις υποθέσεις τους, και παρασέρνουν τους υπολοίπους σε περιπέτειες, έτσι τα πράγματα παραμένουν καθηλωμένα, ένεκα ακριβώς των «ιδιαιτέρων σχέσεων” ολίγων τινών, που τα οδηγούν στην επιθυμητή γι΄ αυτούς κατεύθυνση.

Όσα σεβάστηκαν κι αυτοί οι Τούρκοι, έρχεται επομένως σήμερα το ΕΚ να τα καταστρατηγήσει και όπως θα δειχθεί αναλυτικά σε επόμενο κείμενο, τούτο αποτελεί πάγια και μακροχρόνια προσπάθειά του.

Μικρή αναφορά στην έλευση Τσιόδρα στο ΑΟ

Για να φανεί το εύρος της πλήρους απαξίωσης, από πλευράς ΕΚ, των Αγιορειτικών Αρχών κι αυτής τούτης της ΙΚ, την Τρίτη 9/9–22/9, κατέφθασε στο ΑΟ ο γνωστός Λοιμωξιολόγος κ. Σωτήριος Τσιόδρας, υπό την επίσημη ιδιότητά του, συνοδευόμενος από κλιμάκιο ελέγχου για τον covid–19, ο οποίος –να σημειωθεί– αντί να ζητήσει άδεια και πρόσκληση υπό της ΙΚ, αντ΄ αυτού προσέγγισε τον Πολιτικό Διοικητή (ΠΔ) κ. Μαρτίνο, ζητώντας τηλεφωνικά την συνδρομή του, ώστε να μπει στο ΑΟ. Οι Αγιορειτικές Αρχές ενημερώθηκαν τηλεφωνικά την τελευταία στιγμή, μόλις την προηγούμενη της επισκέψεώς τους, από τον ΠΔ. Αφού κατέφθασαν με ελικόπτερο (και άνευ διαμονητηρίου, το οποίο υπενθυμίζουμε, ότι αποτελεί διαβατηριακού τύπου διαπίστωση εισόδου στο ΑΟ, και με το οποίο είναι εφοδιασμένοι έως και αυτοί οι Επίσκοποι που το επισκέπτονται), το απολύτως παράτυπο κλιμάκιο ελέγχου (όπου αυτός που κυρίως διενεργούσε τους ελέγχους, έφερε πλήρη στολή βιολογικού πολέμου!), ξεκίνησε, κατά πλήρη παράβαση του ΚΧΑΟ, δειγματοληπτικούς ελέγχους (αστυιατρικούς ελέγχους ασκεί αποκλειστικώς η ΙΕ), προκαλώντας πολλά και σημαντικά επεισόδια με όσους –ορθώς– δεν τους δεχόντουσαν. Ας σημειωθεί εν τέλει ότι ο κ. Τσιόδρας κόμισε μετ΄ αυτού την οδηγία της Κυβερνήσεως για ολική καραντίνα του ΑΟ, κάτι που απολύτως απορρίφθηκε από την ΙΚ. Το τελευταίο το αναφέρουμε ως ενδεικτικό των προθέσεων αποϊεροποίησης του Ιερού ημών Τόπου υπό της Κυβερνήσεως, κάτι που παρομοίως έχει επιβάλλει στους Ιερούς Ναούς της λοιπής Ελληνικής Επικράτειας. Να μην διαφύγει πάντως της προσοχής ότι, όπως ακριβώς τονίστηκε και στο κοινό κείμενο της Καταγγελίας, η ΙΚ είναι η μόνη και πλήρης εξουσία εν Αγίω Όρει που δύναται ν΄ αποφασίζει συνολικά σ΄ αυτό, οπότε και μπόρεσε ν΄ απορρίψει την Κυβερνητική πρόταση για ολικό lockdown (ειδάλλως, η Κυβέρνηση απλώς θα το επέβαλλε, δίχως καν να ρωτήσει).

Επίλογος

Τα πνευματικά όρια του προβλήματος, τόσο όσον αφορά ειδικώς τα έκτακτα μέτρα, όσο και ευρύτερα όσα έχουν να κάνουν με την επιχειρούμενη κατάλυση του Αυτοδιοικήτου του ΑΟ, μόλις και περιεγράφησαν. Εδώ αρκεί να σημειωθεί –κάτι που θα αναλυθεί διεξοδικά στο επόμενο κείμενο– η πρωτοφανής εισαγωγή νομικής εκφράσεως στο συμπληρωματικό του ΚΧΑΟ Αγιορειτικό Δίκαιο, που είναι αυτό των Κανονιστικών Διατάξεων (ΚΔ), και που ανατρέπει τα ισχύοντα εν Αγίω Όρει. Συγκεκριμένα στην υπογραφείσα από την τότε Υπουργό Εξωτερικών κα. Ντόρα Μπακογιάννη, ΚΔ “Περί Έργων” του 2007, όπου ρυθμίζονται ζητήματα που αφορούν τα έργα στο ΑΟ (και που συνδέονται με το φλέγον ζήτημα των Ευρωπαϊκών Κονδυλίων ΕΣΠΑ), αναφέρεται η φράση “κατὰ τὸ εἰδικὸν καθεστώς του (ενν. Αγίου Όρους) καὶ πρὸς ἐναρμόνισιν εἰς τὴν κοινὴν ἐθνικὴν νοµοθεσίαν”. Η λέξη κλειδί είναι η εναρμόνισιν, που όπως γίνεται κατανοητό, καταλύει την ιδιοτυπία του Μοναχικού Πολιτεύματος του ΑΟ, συγκαταλύοντας το Αυτοδιοίκητό του. Απλώς εδώ να σημειωθεί, ότι τα Εθνικά Δίκαια των Χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως είναι υποχρεωμένα να τα εναρμονίζονται με το Ενωσιακό Δίκαιο. Οπότε το Αγιορειτικό Δίκαιο εναρμονιζόμενο προς το Εθνικό, τελικώς εναρμονίζεται με το Ευρωπαϊκό! Στο επόμενο κείμενο θα καλυφθούν οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων.

Κλείνοντας, ίσως κάποιοι να παρατηρήσουν ότι κατά την τρέχουσα περίοδο και εν μέσω γενικής επίθεσης προς την Εκκλησία, η όποια συζήτηση περί Αυτοδιοικήτου του ΑΟ συνιστά περιττή πολυτέλεια. Τους διαφεύγει όμως το σημαντικότερο: ότι η διατήρηση του Αυτοδιοικήτου αποτελεί την μόνη ασφαλιστική δικλείδα, ώστε ο Άθωνας να παραμείνει Ιερός Τόπος ασκήσεως και Ορθοδόξου ομολογίας. Άλλωστε η επίθεση δεν περιορίζεται μόνον στον εξω-αγιορειτικό χώρο. Ενημερωτικά, μόλις προ ολίγων ημερών απεστάλλει προς τον ΠΔ, από τον “αρμόδιο” Εισαγγελέα διαταγή προς συμμόρφωσιν βάσει του νέου Νόμου, που αναφέρεται στις ποινικές ευθύνες όσων ασκούν κριτική στα Κυβερνητικά μέτρα, και ιδίως στο εμβληματικό–συμβολικό για την νέα κανονικότητα που επιβάλλεται, αυτό της υποχρεωτικής μασκοφορίας. Περιττό είναι να αναφέρουμε ότι και η συγκεκριμένη ενέργεια (κατά πλήρη παράβαση των ισχυόντων στον ΚΧΑΟ), συνιστά επέμβαση και περιφρόνηση του Καθεστώτος του ΑΟ από πλευράς του ΕΚ, που πλέον αντιμετωπίζεται ως να είναι κάποια Νομαρχία του…

Γέρων Παΐσιος Μοναχός Καρεώτης

Επιφάνιος Μοναχός Καψαλιώτης

Βιβλιογραφία

Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης. 2007. Διοίκηση καί Ὀργάνωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἱερά

Μονή Κουτλουμουσίου.

Καραβοκυρός, Μ. 1913. Τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τά Δίκαια καί Προνόμια.

Καραγιαννακίδης, Δ. 2018. Ραβάσια Μεγίστης Λαύρας 1912-1913. Ἱερά Μονή Μεγίστης

Λαύρας.

1 Καραβοκυρός 1913, σ.16

2 Καραβοκυρός 1913, σ.20

3 Καραβοκυρός 1913, σ.22

4 Δεν τα παραθέτουμε, προς συντομίαν

5 Καραβοκυρός 1913, σ.28

6 Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007, σ.145

7 Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007, σ.139

8 Καραγιαννακίδης 2018, σ.119. Διατηρείται η ορθρογραφία του πρωτοτύπου.

Καταγγελία – διαμαρτυρία Αγιορειτών Πατέρων επί των επιβληθέντων μέτρων, λόγω του covid-19, στην Αυτοδιοίκητη Αγιορετική Πολιτεία

https://tasthyras.wordpress.com/2020/10/14/παλαιόν-και-νέον-άγιον-όρος-η-ανατροπή/

Ὁ "ἀρχοντάρης" τοῦ Ἁγίου Παϊσίου

Ο Ανέστης Μαυροκέφαλος έζησε τα θαύματα του αγίου και έγινε «αρχοντάρης» και «ταχυδρόμος» του γέροντα στο κελί Παναγούδα στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Εδώ και αρκετά χρόνια, ο 50χρονος αγρότης έχει φτιάξει με τη βοήθεια αρκετών πιστών το «σπίτι» του αγίου Παΐσιου, το εκκλησάκι που βρίσκεται ένα χιλιόμετρο έξω από το χωριό Μαΐστρο στην Αλεξανδρούπολη.

Για πρώτη φορά έλυσε τη σιωπή του και εξιστορησε σε γνωστή εφημερίδα τις ξεχωριστές στιγμές που έζησε δίπλα του.

Οταν έφτασαν στο κελί του, ο γέροντας αρχικά δεν τους μιλούσε. «Θέλουμε να δούμε τον γέροντα και να τον συμβουλευτούμε» του είπαν, για να τους απαντήσει εκείνος: «Ο γέροντας δεν είναι εδώ, ελάτε μια άλλη μέρα». Ηθελε να τους δοκιμάσει, να διαπιστώσει τη δύναμη της πίστης τους. «Δεν φεύγουμε, αν δεν δούμε τον γέροντα» του απάντησαν. Εκείνος, τότε, τους αποκάλυψε την ταυτότητά του και τους δέχτηκε.

«Ο συμφοιτητής μου είχε πολύ μακριά μαλλιά και ο γέροντας πήρε ένα ψαλίδι και του είπε ότι θα τον κούρευε. Οσο τον κούρευε, άρχισε να του λέει λεπτομέρειες και πράγματα για τη ζωή του. Δεν το πιστεύαμε» είπε στην εφημερίδα ο 50χρονος αγρότης. Η συνάντησή τους εξελισσόταν με αυτόν τον τρόπο, ωστόσο ο Ανέστης Μαυροκέφαλος δεν είχε πάρει καμία απάντηση για τον εαυτό του. «Εμένα δεν θα μου πεις κάτι γέροντα;» ρώτησε τον άγιο Παΐσιο, για να του απαντήσει: «Εσύ θα έρθεις χιλιάδες φορές δίπλα μου και θα σ’ τα πω λίγα λίγα». Με αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε το «ταξίδι» του Ανέστη δίπλα στον γέροντα.

Ἀκόμα καί ἡ σκόνη τοῦ ναοῦ…

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

Πολλαπλασιάζονται λοιπόν οι φωνές της βλασφημίας μέσα σ’ αυτή τη μαζική παράκρουση που έφερε στις ζωές μας η δήθεν πανδημία. Και εντείνονται δυστυχώς και μέσα στον επίσημο εκκλησιαστικό χώρο, καθώς όλο και περισσότεροι επίσκοποι και ιερείς μάς καλούν να υπακούσουμε στους φερόμενους ως «ειδικούς» και στα λεγόμενα «υγειονομικά μέτρα» ως προς τον μη ασπασμό των ιερών εικόνων ή τη βέβηλη μασκοφορία, ενώ πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε με αποτροπιασμό άλλη μία ελεεινή και απαράδεκτη εγκύκλιο της Δ.Ι.Σ.

Εμείς όμως συνεχίζουμε να απαντάμε σε όλους αυτούς ότι οι ειδικοί για όσα συμβαίνουν μέσα στις εκκλησίες δεν είναι ούτε τα μασονοκίνητα μαντρόσκυλα του αντίχριστου καθεστώτος, ούτε οι βλάσφημοι νεοταξικοί λακέδες των ΜΜΕ της καταισχύνης, αλλά ούτε και οι καθεστωτικοί λοιμωξιολόγοι που εδώ και οκτώ μήνες υποπίπτουν στη μία αντίφαση μετά την άλλη προκειμένου να στηρίξουν το ψευδαφήγημα, βιάζοντας κατάφωρα χιλιάδες (επίσημα κι ανεπίσημα) ιατρικά δεδομένα, πολύ δε περισσότερο την ίδια τη λογική.

Επειδή όμως επίσης μάς λένε να υπακούσουμε και στους ίδιους (τους αυτοφερόμενους ως πνευματικούς «ειδικούς», επειδή αυτοί δήθεν γνωρίζουν καλύτερα τα δογματικά από εμάς), τους απαντάμε επίσης ότι ειδικοί δεν είναι ούτε οι απερίγραπτοι μεταπατερικοί ψευτοθεολόγοι των πονηρών ημερών μας, ούτε ο κάθε πλανεμένος (αν)ιεράρχης που – μετά από όλες τις άλλες αιρετικές απόψεις του – βάλθηκε με αστεία επιχειρήματα να μας αποδείξει εσχάτως και την «κτιστότητα» και «φθορά» στην οποία υπόκειται ο ορθόδοξος ναός και άρα τη μεταδοτικότητα των ασθενειών, σε άλλη μια κακοδοξία μέσα στο πλαίσιο της καινοφανούς αυτής και εκτρωματικής ψευτοθεολογίας της μάσκας.

Κυριακή Ε Λουκᾶ:«Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον καί τόν πλούσιον» .Μέρος Δεύτερο

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ [: Λουκ. 16,19 - 31] 

Επιλεγμένα αποσπάσματα από την ομιλία β΄ του Ιερού Χρυσοστόμου 

«Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον καί τόν πλούσιον» 

[ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ] 

[…] «Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν(:Κάποτε λοιπόν πέθανε ο φτωχός)», λέγει, «καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ (:και οι άγγελοι του Θεού τον μετέφεραν στην αγκαλιά του Αβραάμ, για να βρει ανάπαυση εκεί μέσα στον παράδεισο)» [Λουκά 16,22]. Γίνεται φανερό λοιπόν από την εξεταζόμενη παραβολή ότι οι ψυχές όταν βγουν από το σώμα, δεν μένουν πια εδώ, αλλά αμέσως μεταφέρονται. Και όχι μόνο οι ψυχές των δικαίων, αλλά και οι ψυχές των αμαρτωλών μεταφέρονται εκεί· και αυτό πάλι γίνεται φανερό από έναν άλλον άφρονα πλούσιο, μιας άλλης παραβολής. Επειδή δηλαδή απέδωσαν πλούσια σοδειά τα χωράφια του, είπε μέσα του: «τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου(:Αυτό θα κάνω: θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και πιο ευρύχωρες. Και θα μαζέψω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου)»[Λουκά,12,18]. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από μια τέτοια γνώμη. Πράγματι γκρέμισε τις αποθήκες του· διότι αποθήκες ασφαλισμένες δεν είναι οι τοίχοι, αλλά τα στομάχια των φτωχών· ενώ ο πλούσιος άφησε εκείνες τις αποθήκες και φρόντιζε για τους τοίχους. 

Τι λοιπόν του λέγει ο Θεός; «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;(:Άμυαλε και ανόητε άνθρωπε, που στήριξες την ευτυχία σου μόνο στις απολαύσεις της κοιλιάς και νόμισε ότι η μακροζωία σου εξαρτιόταν από τα πλούτη σου και όχι από μένα· τη νύχτα αυτή, που εδώ και πολύ καιρό ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας και νόμιζες ότι θα άρχιζε από εδώ και πέρα η αναπαυτική και απολαυστική ζωή σου, οι φοβεροί δαίμονες απαιτούν να πάρουν την ψυχή σου. Σε λίγο θα πεθάνεις. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες και αποθήκευσες σε ποιον θα ανήκουν και σε ποιους κληρονόμους θα περιέλθουν;)»[Λουκ.12,20]. 

Ὅσο ἀξίζει μιὰ γιαγιά, ὅσο ἀξίζει μιὰ μάνα, δὲν ἀξίζουν ἑκατὸ δασκάλοι καὶ καθηγηταί.

Στὸν περίφημο ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴ Θεσσαλονίκη ὁ ἅγιος δὲν εἰκονίζεται ὡς ἀξιωματικός• σ᾿ ἕνα ὡραῖο ψηφιδωτὸ εἰκονίζεται ὡς διδάσκαλος, ἀνάμεσα σὲ παιδιὰ ποὺ δίδασκε. Εἶνε μία ὄψις τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Δημητρίου ποὺ λίγο τὴν ἔχουμε προσέξει.

Ὁ ἅγιος Δημήτριος δίδασκε μικροὺς καὶ μεγάλους, καὶ ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς παράδειγμα. Ὅπως δηλαδὴ ἐκεῖνος προσπαθοῦσε νὰ φέρῃ ὅλους κοντὰ στὸ Θεό, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀγαποῦμε τὴ διδασκαλία καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ τὴν διαδίδουμε. Μὴν τὰ περιμένουμε ὅλα ἀπὸ τοὺς διδασκάλους καὶ τοὺς κήρυκες. Ὣς ἕνα βαθμὸ καὶ μὲ κάποιες προϋποθέσεις ὅλοι πρέπει νὰ κατηχοῦμε καὶ νὰ διδάσκουμε. 

Πρῶτος καὶ καλύτερος δάσκαλος, ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους τοὺς δασκάλους – ποιός εἶνε; Ἡ μάνα. Ἡ μάνα εἶνε δασκάλα. Μὴν τὰ περιμένετε ὅλα ἀπὸ τοὺς δασκάλους καὶ καθηγητάς. Κοπιάζουν, μοχθοῦν ἀπὸ τὴν πλευρά τους• ἀλλὰ ἐσὺ ἡ μάνα, μαζὶ μὲ τὸ γάλα ποὺ θηλάζεις τὸ παιδί σου, δῶσε του καὶ μιὰ ἀνατροφὴ χριστιανική, μάθε το νὰ πιστεύῃ στὸ Χριστό. 

Ἄμα δέν πιστεύετε, ὅ,τι καί νά κάνετε δέν καρποφορεῖ... Ἄδικα κουράζεστε.

Οι χωρικοί σχολιάζουν ότι τις συμβουλές που τους έδινε ο γέροντας, δεν τις άκουγες την εποχή εκείνη. Τα λόγια του ήταν σταθερά, κοφτά ,αλλά με πνευματική εξουσία και Θεία Χάρη, και όποιος τον άκουγε κατανυσσόταν στην καρδιά και ερχόταν σε μετάνοια.

Εἶναι ἐποχὴ γιὰ μαρτύριο! Πᾶνε νὰ διαλύσουν την Ἐκκλησία! (Ἅγιος Πορφύριος)

Μᾶς ἔχουν φέρει τὸν κομμουνισμό, εἶναι ἐποχὴ γιὰ μαρτύριο. Χρειάζονται 3,4,5 δεσποτᾶδες μὲ ἀγωνιστικότητα. Το ἴδιο καὶ κάποιοι λαϊκοί. Οἱ ἐχθροὶ μας πᾶνε νὰ διαλύσουν την Ἐκκλησία!

Σημείωση Χρήστου Βλαμάκη για το orthopraxia.gr: Η γνωριμία μεταξύ του Ι.Μ. Και του αγίου έγινε το 1979, όπως αναφέρεται στην έκδοση του 2017. Σύμφωνα με τους εκδότες, η μαρτυρία αυτή πρέπει να είναι μεταξύ 1983 και 1991.

Πηγή: Ιωάννου Μαρουσιώτη, “Όσα είδα και άκουσα από τον άγιο Πορφύριο” (Μήλεσι 2017, πρώτη έκδοση 2012), Εκδόσεις “Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος”

Το είδα Orthopraxia.gr

https://tasthyras.wordpress.com/2020/10/17/εἶναι-ἐποχὴ-γιὰ-μαρτύριο-πᾶνε-νὰ-δι/#more-20564

30 Ὀκτωβρίου. Κλεόπα καί Ἀρτεμᾶ ἐκ τῶν Ο΄ Ἀποστόλων. Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας καί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωσήφ, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Παρ. κα΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Κλσ. β΄ 1-7).

ΠΡΟΣ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ Β´ 1 - 7

¹ Θέλω γὰρ ὑμᾶς εἰδέναι ἡλίκον ἀγῶνα ἔχω περὶ ὑμῶν καὶ τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καὶ ὅσοι οὐχ ἑωράκασι τὸ πρόσωπόν μου ἐν σαρκί, ² ἵνα παρακληθῶσιν αἱ καρδίαι αὐτῶν, συμβιβασθέντων ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰς πάντα πλοῦτον τῆς πληροφορίας τῆς συνέσεως, εἰς ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καὶ πατρὸς καὶ τοῦ Χριστοῦ, ³ ἐν ᾧ εἰσι πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι. ⁴ Τοῦτο δὲ λέγω ἵνα μή τις ὑμᾶς παραλογίζηται ἐν πιθανολογίᾳ· ⁵ εἰ γὰρ καὶ τῇ σαρκὶ ἄπειμι, ἀλλὰ τῷ πνεύματι σὺν ὑμῖν εἰμι, χαίρων καὶ βλέπων ὑμῶν τὴν τάξιν καὶ τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως ὑμῶν. ⁶ Ὡς οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν τὸν Κύριον, ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ⁷ ἐρριζωμένοι καὶ ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθὼς ἐδιδάχθητε, περισσεύοντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ.