ΑΝΑΣΤΉΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
(Ιστορία για ένα θαύμα)
Όταν η Kλοντια άκουσε τη διάγνωση "καρκίνος", η πρώτη της σκέψη ήταν για τον Andryusha. Κι αν πεθάνει; Ποιος θα φροντίσει τον γιο; Εξάλλου είναι ακόμα αγοράκι! Η Κλοντια είχε πολλούς συγγενείς, , αλλά κανείς δεν χρειαζόταν ένα επιπλέον στόμα στην οικογένεια.
Η Κλόντια μόλις έφτασε στο σπίτι - τα πόδια της δεν υπάκουσαν. Κάθισε στο τραπέζι, σταύρωσε τα χέρια της στην αγκαλιά της, παραιτήθηκε. Ο γιατρός είπε, "πολλαπλές μεταστάσεις" ... Άρα, πρέπει να προετοιμαστείτε για το χειρότερο.
Πώς συνέβη που ξεκίνησε έτσι την ασθένεια; Γιατί δεν πήγες στους γιατρούς στην ώρα σου;
Η Κλοντια ένιωσε τους πρώτους πόνους στο πάγκρεας το 1941. Αλλά τότε, στην αρχή του πολέμου, ήταν ή πιό πριν ; Ο σύζυγος την είχε εγκατάλειψη μεγάλωνε μόνη της την κόρη της. Δούλευε από την αυγή μέχρι την αυγή, αρνήθηκε στον εαυτό της τα πάντα, αλλά τελικά δεν έσωσε το μωρό: η Σάσα πέθανε και μαζί της, η ίδια η Κλοντια φαινόταν να έχει πεθάνει ...
Μετά,τον πόλεμο, πήρε διαζύγιο, ξανά γάμος. Η Κλοντια ονειρευόταν παιδιά, αλλά δεν μπορούσε να μείνει έγκυος. Τελικά, πολλά χρόνια αργότερα, γεννήθηκε η πολυαναμενόμενη Andryusha. Αλλά ήταν χαρά μέσα από δάκρυα: ο άντρας της έπινε, ήταν αγενής, και στο τέλος την άφησε ... Και πάλι η Κλοντια ήταν μόνη με τον εννιά μηνών γιο της στην αγκαλιά της.
Το βλέμμα της Κλόντια έπεσε στο πορτρέτο του πατέρα της. Ήταν επίσης άρρωστος πριν από το θάνατό του, αλλά του ήταν πιο εύκολο: είχε πίστη.
Η Κλόντια θυμήθηκε το χαμόγελο και τα μεγάλα ευγενικά χέρια του πατέρα της. Πώς έσπευσε να βοηθήσει τους πάντες και πόσο θερμά προσευχόταν για εκείνη όταν της συνέβαινε πρόβλημα. Εκείνες τις μέρες, η οικογένεια ζούσε με το όνομα του Θεού στα χείλη της και η ζωή ήταν χαρούμενη.
Όμως ο πατέρας πέθανε και όλα άλλαξαν. Αντιμετώπισαν υλικά προβλήματα - τους ανθρώπους που ο πατέρας μου βοήθησε κατά τη διάρκεια της ζωής του, και τους φρόντισε, την άφησαν στις δύσκολες στιγμές. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να φροντίσει την ψυχή του Κλοντια .
Εντάχθηκε στην Komsomol, μετά στο κόμμα, και έτσι σταδιακά έφυγε εντελώς από τον Θεό. Και μόνο τώρα, έχοντας ακούσει τη μοιραία διάγνωση, άρχισα να σκέφτεται : έκανε τα πάντα στη ζωή της σωστά; Ίσως ήταν απαραίτητο να οικοδομήσουμε τη ζωή με κάποιον άλλο τρόπο;
Η Κλοντια βίωσε το πρώτο σοκ κατά τη διάρκεια της επέμβασης όταν κατάλαβε ότι στεκόταν δίπλα στον χειρουργό. "Γιατί είμαι εδώ? - Η Κλόντια ξαφνιάστηκε. «Δεν πρέπει να είμαι ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι;
Εκείνη τη στιγμή, ο χειρουργός έκανε ένα μισό βήμα πίσω και η Κλοντια είδε τον εαυτό της να βρίσκεται υπό αναισθησία. Κοίταξε με τρόμο το αποσυντιθέμενο στομάχι της, από το οποίο είχαν βγει τουλάχιστον ενάμιση λίτρο πύου, και ξανά και ξανά ρωτούσε σαστισμένη: «Γιατί είμαστε δύο;»
Τότε άκουσε τη λέξη «τέλος » και, κοιτάζοντας το μελαγχολικό πρόσωπο του χειρουργού, συνειδητοποίησε ότι η επέμβαση δεν είχε νόημα. Η Κλόντια ήθελε να τον παρηγορήσει, να του πει ότι ήταν καλά και δεν ένιωθε καθόλου πόνο, αλλά ο γιατρός δεν την άκουσε.
Η Κλόντια παρακολούθησε τρομοκρατημένη καθώς οι εντολοδόχοι τη σκέπασαν με ένα σεντόνι, την έβαλαν σε μια γκαρνταρόμπα και την πήγαν στο νεκροτομείο. Ούρλιαξε, προσπάθησε να τους σταματήσει και δεν μπορούσε.
Στο διάδρομο του νοσοκομείου, η Kλοντια είδε τον Andryusha να κλαίει. Έτρεξε στο γιο της, τον αγκάλιασε στο στήθος της, αλλά ο Andryusha δεν αντέδρασε, συνεχίζοντας να κλαίει απαρηγόρητα ...
Τότε η Κλόντια, σαν από ψηλά, είδε το σπίτι της και τους συγγενείς της να μαλώνουν για την κληρονομιά. Ανέβαινε όλο και πιο ψηλά και, τελικά, βρέθηκε ξαπλωμένη σε μια ασυνήθιστα όμορφη πύλη, που θύμιζε τη βασιλική πύλη του ναού. Μια γυναίκα με μοναχική ενδυμασία βγήκε από την πύλη, συνοδευόμενη από ένα παιδί που έκλαιγε και της ζητούσε επίμονα κάτι, χαϊδεύοντάς της το χέρι.
Η γυναίκα σταμάτησε λίγα βήματα από την Κλοντια και, σηκώνοντας τα μάτια της προς τα πάνω, ρώτησε:
- Κύριε, πού είναι;
Μη καταλαβαίνοντας ακόμα πού βρισκόταν και τι της συνέβη, η Κλόντια έθεσε πρώτα την ερώτηση: «Είμαι πραγματικά νεκρή;»
Και εκείνη τη στιγμή άκουσε μια Φωνή, στην οποία υπήρχε τόση αγάπη και τρυφερότητα που η καρδιά της Κλοντια βούλιαξε οδυνηρά:
- Πέθανε πρόωρα - στείλε την πίσω.
Ακούγοντας ότι υπήρχε ελπίδα για επιστροφή, η Κλοντια ενθάρρυνε και, μαζεύοντας κουράγιο, είπε:
- Λένε ότι έχετε τον παράδεισο εδώ...
Η απάντηση ήταν σιωπή.
Η Κλόντια σταμάτησε και πάλι δειλά είπε:
- Έχω ένα μικρό παιδί...
- Το ξέρω, - απάντησε η Φωνή. - Τον λυπάσαι;
- Εξαιρετικά! - Η Κλόντια απάντησε θερμά.
- Και σε λυπάμαι τρεις φορές. Ζεις με τη χάρη Μου, αναπνέεις τη χάρη Μου και με σταύρωσες.
Η Κλόντια χαμήλωσε το κεφάλι της. Είχε ήδη μαντέψει σε ποιον μιλούσε, και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωσε μια έντονη αίσθηση ντροπής για την αποστασία της.
«Ήθελε να δει τον παράδεισο», είπε η Φωνή. Και η Γυναίκα, με μια κατακριτέα ματιά στην Κλοντια , είπε:
- Ο παράδεισος σου στη γη, και εδώ για ανθρώπους σαν κι εσένα, αυτός είναι ο παράδεισος.
Την ίδια στιγμή, η Κλοντια είδε εκατοντάδες ανθρώπους, απανθρακωμένους, μαυρισμένους, σαν να είχαν μόλις βγει από τη φωτιά. Η δυσοσμία που ανέπνεε από αυτούς ήταν πραγματικά τρομερή. Και, συλλογιζόμενη τα βάσανά τους, η Κλοντια συνειδητοποίησε ότι μόνο η προσευχητική μεσολάβηση του πατέρα της την έσωσε από αυτή τη μοίρα.
- Κύριε, θα βελτιωθώ! - παρακάλεσε η Κλόντια. - Θα νηστέψω και θα πάω στο ναό! Θα μάθω ολόκληρο το βιβλίο προσευχής από την καρδιά μου!
«Δεν είναι μια μαθημένη προσευχή που είναι δυνατή, αλλά αυτή που προέρχεται από μια καθαρή καρδιά», απάντησε η Φωνή. - Απλώς πες: «Βοήθησέ με, Κύριε!», Και θα σε βοηθήσω. Σε βλέπω. Σε ακούω.
... Η Κλοντια συνήλθε στο νεκροτομείο, όπου ξάπλωσε τρεις μέρες. Η επανεγχείρηση έδειξε ότι το στομάχι της ήταν απολύτως υγιές.
Αφού πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, η Kλοντια παρέδωσε πρώτα την κάρτα του κόμματός της. Και αφιέρωσε όλα τα επόμενα 14 χρόνια στον ευαγγελισμό. Μίλησε στους ανθρώπους για τις εμπειρίες της και χάρη σε αυτήν κέρδισε πίστη και έλαβε το μυστήριο του βαπτίσματος. Στη συνέχεια, στη δεκαετία του '60, ήταν ένα πραγματικό κατόρθωμα. Η Κλοντια γελοιοποιήθηκε, κατηγορήθηκε για θρησκευτική προπαγάνδα, δικάστηκε, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τη φιμώσει.
Το σπίτι της Κλοντια ήταν ανοιχτό για όλους ανεξαιρέτως. Και οι άνθρωποι πήγαιναν κοντά της, μέρα και νύχτα, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Φαινόταν ότι σε όλο το Barnaul δεν είχε μείνει κανένας που να μην άκουσε για τη θαυματουργή ανάστασή της. Και η Κλοντια , για εκατοστή, χιλιοστή φορά, είπε για τη συνάντησή της με τον Σωτήρα και την Αγνότερη Μητέρα Του. Έμοιαζε να λάμπει από μέσα! Και η Κλοντια χάρηκε όχι τόσο για τη σωματική της θεραπεία όσο για την πνευματική της αναγέννηση και επιστροφή στον Επουράνιο Πατέρα.
Ο Andryusha έγινε ιερέας. Ανάμεσα στα έγγραφα της μητέρας του, κρατά ένα πιστοποιητικό γέννησης και δύο πιστοποιητικά θανάτου. Και δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει στα πνευματικά του παιδιά: «Δυνατή δεν είναι η μαθημένη προσευχή, αλλά από καθαρή καρδιά. Απλώς πείτε: «Βοήθησέ με, Κύριε!» Και θα βοηθήσει. Μας βλέπει. Μας ακούει».
συγγραφέας: Αλεξάνδρα Νεμτίνα
Το αγόρι που αναφέρεται στην ιστορία ο Ανδριούσα έγινε ορθόδοξος ιερέας. Διαβάστε τη συνέντευξη μαζί του κάτω από το κείμενο.
________________________
Σήμερα έθαψε τη Vanechka, γεννήθηκε και πέθανε μια ώρα αργότερα ...
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/11/blog-post_746.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου