Η φυλακή των αισθήσεων, Αββά Ησαΐα, 27 κεφάλαια Περί τηρήσεως του νου- Φιλοκαλία τόμος Α', 2-11-2021, Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος ἘδέσσηςΤρίτη 2 Νοεμβρίου 2021
π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης - Ὑφυπουργὸς Λιβάνιος: «Τσιπάκι πρῶτα στὰ ζῶα καὶ μετὰ στοὺς ἀνθρώπους»
Ἐκπομπή μέ τόν π. Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη πού μεταδίδεται ἀπό τά κανάλια Altas TV καί Ἀχελῶος TV (Κυριακή 24 Ὀκτωβρίου 2021).
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2021/10/blog-post_30.html
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 2-11-2021
https://youtu.be/Pma1p4MjTSA
Συν Θεω ζωντανή μετάδοση τώρα: ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 2-11-2021
Κήρυγμα με θέμα:
157. Ὁ ἐλεύθερος ἀπό τά πάθη νοῦς, Αββά Ησαΐα, 27 κεφαλαια -Περί τηρησεως του νου, Φιλοκαλία τόμος Α', 2-11-2021, Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου
Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία
Αγία Αναστασία η Ρωμαία
Η θαρραλέα μαθήτρια του Χριστού
Συμεών του Μεταφραστού
ΠΗΓΗ: ΕΔΩ
Μαρτύριον της αγίας ενδόξου οσιοπαρθενομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας [1]
Δύο Αναστασίες βρίσκουμε στους βίους των Αγίων, που ήσαν και οι δύο επιφανείς και ξακουστές για την φήμη του γένους τους και για την ομολογία της πίστεώς τους, ήσαν δε και οι δύο από την περιφανή Ρώμη.
Η πρώτη παντρεύτηκε διά της βίας από τους γονείς της, και δεν συνευρέθηκε με τον άνδρα της, ούτε καν κοιμήθηκε μαζί του, γιατί ήταν ειδωλολάτρης, με την πρόφασι πως ήταν τάχα άρρωστη. Έτσι φύλαξε άφθαρτη την παρθενία της, διότι λίγες ημέρες αργότερα πέθανε ο άνδρας της. Ως εκ τούτου, πέρασε όλη τη ζωή της ασκητικά, με σωφροσύνη και με όλες τις αρετές, δίνοντας όλο το βιός της ελεημοσύνη στους φτωχούς. Επισκεπτόταν στα δεσμωτήρια τους άγιους μάρτυρες, τους παρακινούσε να υπομένουν τα βάσανα για τον Κύριο, τους νουθετούσε και τους βοηθούσε στις βιωτικές ανάγκες τους.
Όταν πλέον τους εφόνευαν οι τύραννοι, έκλεβε τα ιερά τους λείψανα και τα ενταφίαζε με ευλάβεια κι αγάπη. Ενώ έκανε αυτή την καθημερινή εργασία, τόμαθαν οι ασεβείς, και τελειώθηκε διά πυρός, ανεβαίνοντας προς τον Κύριο ως οσμή ευωδίας. Επιτελούμε τη μνήμη της στις 22 Δεκεμβρίου.
* * *
Η δεύτερη αγία Αναστασία δεν παντρεύτηκε καθόλου, ούτε αγάπησε τους κοσμικούς θορύβους. Τον Χριστό επόθησε από μικρή, και σήκωσε τον χρηστό και γλυκύτατο ζυγό Του, και βάσταξε το ελαφρό φορτίο Του, δηλαδή έγινε μοναχή. Ύστερα πάλι αξιώθηκε να μαρτυρήση, και υπέμεινε διάφορα και πάνδεινα βασανιστήρια με πολλή ανδρεία και γενναιότητα για χάρη του ουρανίου Νυμφίου. Γιαυτό και δοξάστηκε πολύ από Αυτόν με τριπλό στεφάνι: ένα για την παρθενία της, δεύτερο για την άσκησί της, και τρίτο για το μαρτύριό της, καθώς θα διηγηθούμε λεπτομερώς στη συνέχεια.
Αυτή η αξιέπαινη κόρη, που φέρει το όνομα της Αναστάσεως του Θεού και Σωτήρα μας Χριστού, απαρνήθηκε πατέρα, μητέρα και συγγενείς, μίσησε πλούτο, δόξα και κάθε σωματική ηδυπάθεια, εγκατέλειψε όλα τα φθαρτά και πρόσκαιρα αγαθά, για να απολαύση τα μόνιμα και αιώνια. Είκοσι χρόνων μπήκε σε μοναστήρι, και την έκειρε μοναχή μια ενάρετη και γραμματισμένη μοναχή ονόματι Σοφία, η οποία την δίδασκε και την νουθετούσε με επιμέλεια στη μοναχική πολιτεία. Η Αναστασία πλέον, γνωστική και συνετή όντας, προέκοπτε διαρκώς με τις νουθεσίες της διδασκάλισσας και έδειχνε πολλή αρετή. Η Σοφία πάλι, βλέποντας την πνευματική της κόρη να προκόβη στον ένθεο έρωτα, δόξαζε τον Κύριο.
Συνομιλία μέ τόν Ἀββᾶ Παφνούτιο. (Περὶ πλούτου). Ἀββᾶς Κασσιανός
ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟ
Τὰ ὑπάρχοντα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τριῶν εἰδῶν.
Ὁ ὅρος «πλούτη» ἔχει μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, τρεῖς διαφορετικὲς σημασίες. Ὑπάρχει ὁ «καλὸς πλοῦτος», ὁ «κακὸς πλοῦτος», και αυτὸς ποὺ δὲν εἶναι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο.
Τὰ κακὰ πλούτη ειναι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἔχει εἰπωθεῖ: «Πλούσιοι σὲ φτώχεια ξέπεσαν καὶ πείνασαν» (Ψαλμό. 33, 11) καὶ «ἀλίμονο σ’ ἐσᾶς τοὺς πλούσιους, γιατί τὴν ἀμοιβή σας τὴν ἔχετε πάρει ἤδη σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο» (Λούκ. 6, 24). Τὸ νὰ ἀπαρνηθεῖ κανεὶς αὐτὰ τὰ πλούτη εἶναι ἔνδειξη πνευματικῆς τελείωσης. Ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας αὐτοῦ ποὺ λέω εἶναι τὸ ὅτι οἱ ἀληθινοὶ φτωχοὶ εἶναι αὐτοὶ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος μακαρίζει στὸ Εὐαγγέλιο, λέγοντας: «Μακάριοι ὅσοι νιώθουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς φτωχὸ μπροστὰ στὸν Θεό, γιατί δική τους εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μάτθ. 5, 3). Τὰ ἴδια λέει καὶ ὁ Ψαλμωδός: «Φώναξε ὁ φτωχὸς καὶ ὁ Κύριος τὸν ἄκουσε» (Ψαλμό. 33, 7). Καὶ ἀκόμα λέει: «Ὁ φτωχὸς καὶ ὁ ἀκτήμονας θὰ ὑμνήσουν τὸ ὄνομά Σου» (Ψαλμό. 73, 21).
Ὑπάρχουν ἐπίσης καὶ τα καλὰ πλούτη. Ἡ ἀπόκτηση αὐτῶν εἶναι σημάδι μεγάλης ἀρετῆς καὶ σπάνιας ἀξίας. Ὁ Προφήτης Δαυὶδ ἐγκωμιάζει τὸν δίκαιο ποὺ κατέχει αὐτὰ τὰ πλούτη καὶ λέει: «Ἰσχυροὶ καὶ ἀκατάβλητοι θὰ εἶναι στὴ γῆ οἱ ἀπόγονοί του, ὡς γενεὰ δικαίων καὶ εἰλικρινῶν ἀνθρώπων θὰ ἀπολαύσει τὶς εὐλογίες τοῦ Κυρίου. Δόξα καὶ πλούτη θὰ πλεονάζουν στὸ σπιτικό του, ἡ ἀρετή του θὰ ἐγκωμιάζεται ἀπὸ τοὺς ἐπιζῶντες στοὺς αἰῶνες» (Ψαλμό. 111, 2-3). Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἐπίσης λέει: «Ὁ πλούσιος μὲ τὰ πλούτη τοῦ μπορεῖ νὰ γλιτώσει τὴ ζωὴ τοῦ» (Παροιμ. 13, 8). Γι’ αὐτὰ τὰ πλούτη τὰ καλὰ γίνεται λόγος καὶ στὴν Ἀποκάλυψη, ἡ ὁποία ἐπικρίνει τὸν φτωχὸ ποὺ στερεῖται αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ ἀγαθὰ καὶ τὸν ἐπιτιμὰ γιὰ τὴν ἀνέχειά του καὶ γιὰ τὴ γυμνότητά του καὶ τοῦ λέει: «Θὰ σὲ ἀποβάλλω σὰν ἐμετὸ ἀπὸ τὸ στόμα μου».
Περεννιαλισμός: Τὸ Τέλος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ Ὑπερβατικὴ Ἑνότητα τῶν Θρησκειῶν
Τὸ Τέλος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ Ὑπερβατικὴ Ἑνότητα τῶν Θρησκειῶν
Πρωτοπρεσβυτέρου Πέτρου Χῖρς, D.Th. Καθηγητοῦ Δογματικῆς Θεολογίας Θεολογικὴ Σχολὴ Ἁγίας Τριάδος, Τζόρντανβιλ Νέας Ὑόρκης
Εἰσαγωγή: Οἱ Ἀκρότητες τοῦ Διαβόλου καὶ τὸ Τέλος τους
Δοκιμασμένη καὶ σταθερὴ τακτικὴ τοῦ ἐχθροῦ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ περιορισμὸς τῶν ἐπιλογῶν τοῦ ἀνθρώπου σὲ δύο μόνο ἐπιλογές, φαινομενικὰ ἀντίθετες, καὶ ὁ ἀποκλεισμὸς καὶ ἡ ἀπόκρυψη κάθε ἄλλης δυνατότητας, ἢ τοὐλάχιστον ἡ ἀπόῤῥιψή της ὡς ἀνέφικτης ἢ ἀστήρικτης. Παραδείγματος χάριν, μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς ἢ ὀρθολογιστὴς ἢ παράλογος: τὸ «ὑπέρλογος» δὲν τίθεται κάν ὡς δυνατὴ ἐπιλογή. Κατὰ παρόμοιο τρόπο, ἢ θὰ κάνει τυφλὴ ὑπακοὴ ἢ θὰ γίνει θεληματάρης καὶ ἐπαναστατικός, ἀποῤῥιπτομένης τῆς ἀληθινῆς, γνήσιας ὑπακοῆς. Σὲ μεγαλύτερη κλίμακα, στοὺς Ἀφρικανοὺς παρουσιάζει μιὰ φοβερὴ μαύρη μαγεία καὶ ὕστερα ὡς μέσο διαφυγῆς τὴν «καλὴ» λευκὴ μαγεία. Γιὰ τὸν ἐξαθλιωμένο ὄχλο ἡ πλεονεξία τοῦ καπιταλισμοῦ ἀντιμετωπίζεται καὶ διορθώνεται μὲ τὴν «ἰσότητα» καὶ «ἀδελφοσύνη» τοῦ κομμουνισμοῦ. Γιὰ ὅσους ταλαιπωροῦνταν ὑπὸ τὴν αὐταρχικὴ δεσποτεία τοῦ παπικοῦ προτεσταντισμοῦ ὑπάρχει ἡ αὐτοδεσποτεία καὶ ὁ ἀτομισμὸς τοῦ μεταῤῥυθμισμένου προτεσταντισμοῦ. Θὰ μπορούσαμε νὰ συνεχίσουμε ἀπαριθμῶντας διὰ μακρῶν καὶ ἄλλες πολλὲς τέτοιες ψευδεῖς ἀκρότητες στὶς ὁποῖες καὶ οἱ δύο ἐπιλογὲς εἶναι δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως. Ἀκόμη καὶ σήμερα, στὴν τρέχουσα «κρίση τοῦ κορωνοϊοῦ», τὸ ἐπίσημο ἀφήγημα ἀποφαίνεται πὼς μόνη λύση τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ εἶναι τὸ πειραματικὸ καὶ πιθανῶς πιὸ θανατηφόρο «ἐμβόλιο», ἐνῷ ἡ πρώιμη ἀντιμετώπισή του μὲ ὑπάρχοντα φάρμακα κατὰ κύριο λόγο παραβλέπεται.
Τοιουτοτρόπως ὁ ἐχθρὸς ἔχει χειραγωγήσει τὸν Δυτικὸ ἄνθρωπο ἐπιτυχῶς γιὰ πολλὲς γενιές, ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Μεγάλου Σχίσματος μέχρι καὶ σήμερα, κρατῶντας τον μέσα σὲ μιὰ συνεχὴ σειρὰ δράσεων καὶ άντιδράσεων, ὅπως τὸ ἐκκρεμὲς ποὺ ταλαντεύεται ἀδιάκοπα ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο. Χάθηκε κάθε πνευματικὴ ἰσοῤῥοπία, χάθηκε ἡ θεία προοπτική, χάθηκε ἡ βασιλικὴ ὀδὸς τῶν Πατέρων. Μέσα σὲ τέτοιο χάος, ὅσοι δὲν ἔχουν τὴν αἰώνια προοπτική, ὅσοι δὲν βλέπουν τὸ Α καὶ τὸ Ω τῆς ἱστορίας, ἀδυνατοῦν νὰ καθορίσουν ποῦ βρισκόμαστε στὴν ῥοὴ τῆς ἱστορίας καὶ ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν αὐτὰ τὰ γεγονότα. Ὅμως γιὰ ἐκεῖνον ποὺ βλέπει, αὐτὰ ἀποτελοῦν μιὰ διαδικασία συνεχοῦς διάλυσης, ἡ ὁποία φέρνει τὴν ἀνθρωπότητα σταδιακὰ ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὴν ἐκπλήρωση τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, στὴν ἀντιστροφὴ τῆς ἐν Χριστῷ Σωτηρίας καὶ στὴν ἀντικατάστασή Του ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο.
Στοχασμός περί θανάτου (Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)
Γιατί σε ξεχνώ, τάφε μου; Εσύ με περιμένεις, περιμένεις – κι εγώ σίγουρα θα κατοικήσω (σωματικά) μέσα σου. Γιατί, λοιπόν, σε ξεχνώ και συμπεριφέρομαι σάμπως κι ο τάφος είναι κλήρος μονάχα των άλλων ανθρώπων και διόλου δικός μου;
Η αμαρτία μου αφήρεσε και μου αφαιρεί τη γνώση και την αίσθηση της αλήθειας· μου κλέβει και σβήνει από τη σκέψη μου τη θύμηση του θανάτου, του γεγονότος αυτού του τόσο σημαντικού για μένα, του τόσο απτά βέβαιου κι αναμφίβολου.
Για να θυμόμαστε τον θάνατο, πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού. Οι εντολές του Χριστού καθαρίζουν τον νου και την καρδία, τα καθιστούν νεκρά για τον κόσμο και τα αναζωογονούν για τον Χριστό. Ο νους, που έχει απαλλαχθεί από τα γήινα πάθη και τις ροπές προς τα γήινα, αρχίζει να στρέφει συχνά τα βλέμματα του προς το μυστικό πέρασμά του στην αιωνιότητα, δηλαδή προς το θάνατο, κι η καρδιά, που έχει καθαρθεί, αρχίζει να τον προαισθάνεται.
Νους και καρδιά, πού έχουν απαλλαχθεί από τη δουλεία στα γήινα, ποθούν την αιωνιότητα. Έχοντας αγαπήσει τον Χριστό, με άσβεστο πόθο διψάνε να παρουσιαστούν ενώπιόν Του, μολονότι με ιερό ρίγος τρέμουν την ώρα του θανάτου θεώμενοι το μεγαλείο τού Θεού και τη μηδαμινότητα και αμαρτωλότητά τους. Γι’ αυτούς ο θάνατος παρουσιάζεται συνάμα και σαν άθλος τρομερός και σαν περιπόθητη λύτρωση από τη γήινη αιχμαλωσία
«Αν εμείς είμαστε ανίκανοι να ευχόμαστε την έλευση του θανάτου εξαιτίας της ψυχρότητάς μας προς τον Ιησού Χριστό και της αγάπης μας προς τη φθορά, ας καταφεύγουμε τουλάχιστο στη μνήμη του θανάτου χρησιμοποιώντας την σαν πικρή γιατρειά ενάντια στην αμαρτωλότητά μας, γιατί η μνήμη θανάτου – έτσι αποκαλούν αυτή τη θύμηση οι «Άγιοι Πατέρες – σαν γίνει κτήμα της ψυχής, κόβει τη φιλία της με την αμαρτία και μ’ όλες τις αμαρτωλές ηδονές.
2 Νοεμβρίου. Ἀκινδὐνου, Πηγασίου, Ἀφθονίου, ’Ελπιδοφόρου καὶ Ἀνεμποδίστου μαρτύρων (+341 - 345). Τῶν ἐν Ἀγρινίῳ τριῶν νεομαρτὐρων (+1786). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Τρ. κ´ ἑβδ. ἐπιστ. (Φιλιπ. β´ 16-23).
Φιλιπ. 2,16 λόγον ζωῆς ἐπέχοντες, εἰς καύχημα ἐμοὶ εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, ὅτι οὐκ εἰς κενὸν ἔδραμον οὐδὲ εἰς κενὸν ἐκοπίασα.
Φιλιπ. 2,16 Κρατείτε, λοιπόν, σταθερά, χωρίς αμφιβολίας και χαλαρότητας, τον λόγον του Ευαγγελίου, που είναι ζωή και μεταδίδει ζωήν. Αυτό δε θα είναι και δι' εμέ καύχημα κατά την μεγάλην ημέραν της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, διότι θα φανή έτσι, ότι δεν έτρεξα ανωφελώς ούτε και εκοπίασα χωρίς αποτέλεσμα.
Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940 καί ἡ Ἁγία Σκέπη
Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η Αγία Σκέπη
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου από το 1952 συνεορτάζεται με την Παναγία, την Αγία Σκέπη, όπως η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου συνεορτάζεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Από το τέλος του 9ου αιώνα – αρχές 10ου έως το 1952 η Θεομητορική εορτή της Αγίας Σκέπης εορταζόταν την 1η Οκτωβρίου. Καθιερώθηκε επί αυτοκράτορος Λέοντος Στ΄ του Σοφού (886-912) σε ανάμνηση της απαλλαγής της Βασιλεύουσας από την απειλή των Βουλγάρων και των Αγαρηνών. Πρόκειται για εορτή ευχαριστίας προς την Παναγία, όπως εκείνη που καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα με τον Ακάθιστο Ύμνο, όταν η Παναγία βοήθησε να αντιμετωπισθεί με επιτυχία η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους.
Ο άγιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός, κατά τις μάχες με τους αγαρηνούς σε ολονύχτια αγρυπνία προσευχής του είδε την Παναγία να προστατεύει την Βασιλεύουσα σκεπάζοντάς Την με το «μαφόριό» Της (λεπτό πέπλο που καλύπτει το κεφάλι και τους ώμους). Η αφήγησή του έδωσε δύναμη στο λαό, που αντιμετώπισε με επιτυχία τους πολιορκητές. Έκτοτε η Αγία Σκέπη της Παναγίας θεσπίσθηκε ως μία των Θεομητορικών εορτών.
Εἰπέ μοι...σέ συνέχειες ἀπό τό βιβλίο δογματολογία. Ἅγιον Ὄρος 1960. Μοναχός Ἀθανάσιος Παναγιώτου
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/10/1960-6.html
ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 2-11-2021
https://youtu.be/mpVlYn-n39E
Συν Θεω ζωντανή μετάδοση τώρα: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 2-11-2021
