Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς τοξικό νεοεποχίτικο ἐργαλεῖο

Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς τοξικό νεοεποχίτικο ἐργαλεῖο

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἐπειδή πολλή συζήτηση ἔγινε πάλι ἐσχάτως γιά τό σχολικό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί γιά τήν πορεία πρός τήν ἐξάλειψή του, καλό θά εἶναι μήν τρέφουμε αὐταπάτες. Τό μάθημα ἔχει ἤδη οὐσιαστικά ἐξαλειφθεῖ. Δέν καταργήθηκε μέν, τυπικά ὑφίσταται καί θά συνεχίσει νά ὑφίσταται, ὅμως στήν πραγματικότητα ὁ στόχος οὐδέποτε ἦταν ἡ κατάργησή του. Ὅπως ἀκριβῶς ἔχει εὔστοχα εἰπωθεῖ ὅτι ἡ Νέα Ἐποχή δέν ἔχει σκοπό νά κλείσει τούς ναούς, ἀλλά νά τούς γεμίσει μέ πιστούς πού θά ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα, κάτι παρόμοιο ἰσχύει καί μέ τό ἐν λόγῳ μάθημα. Ὁ στόχος λοιπόν ἦταν ἡ ἀλλοίωσή του καί ἡ μετατροπή του σέ νεοεποχίτικη χωματερή πού θά φαρμακώσει τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μέ τά γνωστά δηλητήρια τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῆς δαιμονικῆς θεολογίας τῶν κλάδων, τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, τῆς ἄκρατης καί ἄκριτης ἀγαπολογίας καί ὅλων τῶν ἄλλων συστατικῶν τῆς γνωστῆς ἀτζέντας, ὥστε νά ἐμπεδωθεῖ ὅτι ὅλες οἱ αἱρέσεις ἀλλά καί ὅλες οἱ θρησκεῖες ἀποτελοῦν δρόμους πρός τόν Θεό, ὅλες διασώζουν μέρος τῆς ἀλήθειας καί συνεπῶς ἡ συνένωσή τους θά ὁδηγήσει στήν πλήρη καί συνολική ἀλήθεια.

Ὁ στόχος αὐτός ὑπηρετεῖται ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ἐνταγμένος πλήρως μέσα στήν εὐρύτερη ἐκπαιδευτική γενοκτονία τήν ὁποία διεξάγει τό ἐπίσημο ἀντίχριστο καί μισελληνικό ἑλλαδικό ψευδοκράτος. Τό ὁποῖο ἔχει μετατρέψει σέ ἀπωθητικές ἀγγαρεῖες τά πλέον νευραλγικά μαθήματα, δηλαδή τή Γλῶσσα, τά Θρησκευτικά καί τήν Ἱστορία, γιατί ἁπλούστατα αὐτά σχετίζονται μέ τούς βασικούς πυλῶνες τῆς συλλογικῆς μας ἰδιοσυγκρασίας καί αὐτοσυνειδησίας καί ἀποτελοῦν τά κύρια δομικά στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας. Καί ὁ στόχος εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀποδόμηση καί ἀποσάθρωση αὐτῆς τῆς ταυτότητας. Καί βέβαια, βλέποντας τήν κατάσταση σήμερα τοῦ λαοῦ μας, εἶναι σαφές πώς αὐτός ὁ στόχος ἔχει ἤδη σέ μεγάλο βαθμό ἐπιτευχθεῖ.

Ζοῦμε λοιπόν πολύ ἁπλά ἐδῶ καί πολύ καιρό τή σταδιακή ἐξάλειψη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ὄχι τυπικά, ἀλλά κατ' οὐσίαν. Μέ τόν εὐτελισμό, τήν ἀπονεύρωση καί τήν ἀλλοίωσή του. Ἡ ἐξάλειψη αὐτή εἶναι μέσα στό πακέτο τῶν ἐντολῶν πού παίρνουν ἀπό τά ἀντίχριστα ἀφεντικά ὅλες οἱ μαριονέτες πού στέλνονται γιά νά κυβερνήσουν τήν ἐλλαδίτικη ἀποικία ἐδῶ καί δεκαετίες. Καί βεβαίως ὑλοποιεῖται συστηματικά καί μεθοδικά: μέ τά ἄθλια νεοταξίτικα βιβλία, μέ τούς ἀπερίγραπτους «θεολόγους τῶν μαύρων σκοταδιῶν» (θεολόγους τῆς ἀγγαρείας, ψευτοθεολόγους τῆς μεταπατερικότητας ἤ ἀκόμη καί ἐντελῶς ἄθεους) καί μέσα σέ ἕνα εὐρύτερο ἐκπαιδευτικό κλίμα ὅπου οἱ λίγοι καλοί θεολόγοι πού ἔχουν ἀπομείνει, παλεύουν μέ φιλοτιμία νά κάνουν τό χρέος τους (καί φυσικά δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού γι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο βρίσκουν τόν μπελᾶ τους).

Ἄρα λοιπόν τό μεῖζον πρόβλημα εἶναι ἡ ἀποδυνάμωση καί ἡ νόθευση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ μετατροπή του ἀπό συντελεστή παιδείας καί γνωριμίας μέ τήν πίστη μας σέ παθογόνο νεοταξίτικο σκουπίδι. Συνεπῶς, ἄν πρέπει νά γίνει συζήτηση, αὐτή δέν μπορεῖ νά ἐπικεντρωθεῖ στό ἄν θά διδάσκεται τό μάθημα, ἀλλά στό πῶς θά διδάσκεται. Καί ἡ ἀπαίτηση δέν μπορεῖ νά εἶναι μόνο ἡ ὑποχρεωτικότητα, ἀλλά πρωτίστως τό νά ξαναγίνει μάθημα ὀρθόδοξο. Οὔτε θρησκειολογικό, ἀλλά οὔτε καί κατηχητικό, ἀλλά γεμᾶτο μέ οἰκουμενιστικά τοξικά δηλητήρια. Πρῶτα θά μάθουν τά Ἑλληνόπουλα τήν αὐθεντική πίστη αὐτῆς τῆς ἁγιοτόκου πατρίδας (γεγονός ἄλλωστε πού ὑπαγορεύεται καί ἀπό τό ἴδιο τό Σύνταγμα). Ἄν ἀργότερα, μεγαλώνοντας θελήσουν νά ἀκολουθήσουν ἄλλη πίστη ἤ καμμία πίστη, κανείς δέν πρόκειται φυσικά τά ἐμποδίσει. Τό δημόσιο ἑλληνικό σχολεῖο ὅμως δέν μπορεῖ νά εἶναι ἕνα ἀφελληνισμένο καί ἀποχριστιανισμένο ἐργοστάσιο παραζαλισμένων ἀνθρωπίνων κοπαδιῶν, ὅσο καί ἄν αὐτό καταδεικνύει ὁ ροῦς τῶν γεγονότων. Ἡ κύρια ἀπαίτηση ὀφείλει νά εἶναι νά ξαναγίνει σχολεῖο ἑλληνικό. Αὐτή τή στιγμή μπορεῖ νά ἀκούγεται ἀνεδαφικό (καί προφανῶς ὀφείλουμε νά μήν αἰθεροβατοῦμε), ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε χρέος νά τό γράφουμε καί νά τό φωνάζουμε συνεχῶς καί πρός κάθε κατεύθυνση...

Ἀφοῦ ὅμως τό ζητούμενο εἶναι πρωτίστως ἡ αὐθεντικότητα, ἡ ἴδια συζήτηση πρέπει μοιραῖα νά ἐπεκταθεῖ καί γιά τά λεγόμενα κατηχητικά σχολεῖα πού τελοῦν ὑπό τίς αἰγίδες τῶν ἑλλαδικῶν μητροπόλεων. Πού μπορεῖ νά μήν ἔχουν περιεχόμενο θρησκειολογικό, ἀλλά κατηχητικό καί ὁμολογιακό, τό θέμα ὅμως εἶναι τί ὁμολογία δίνουν καί τί εἴδους κατήχηση παρέχουν. Ἄν ἀναλογιστοῦμε σέ ποιό οἰκουμενιστικό βόρβορο εἶναι βυθισμένη ἡ συντριπτική πλειονότητα της διοικούσας Ἐκκλησίας καί πόσο πολύ αὐτό περιλαμβάνει πλέον καί τόν λεγόμενο μέσο καί κατώτερο κλῆρο (ὅπως περίτρανα ἀποδείχθηκε εἰδικά τά τελευταῖα χρόνια τοῦ μετακολυμπαρείου ξεσαλώματος καί τῆς ψευτοπανδημικῆς νεοβαρλααμικής καταβαράθρωσης), τό ἐρώτημα εἶναι πραγματικά ἀγωνιῶδες. Στίς δέ συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις εἶναι καί ρητορικό: μέ ἄλλα λόγια, εἶναι προφανής σέ αὐτό καί ἡ ἀπάντηση.

Ὅσον ἀφορᾶ πλέον τό τί πρέπει (ἀλλά καί τί μποροῦμε) νά κάνουμε, θεωρῶ ὅτι εἶναι ἐπίσης προφανές. Κατ' ἀρχάς οἱ γονεῖς ὀφείλουν νά κινητοποιηθοῦν σέ ἐπίπεδο σχολείου, ἀπαιτῶντας τόν σεβασμό στά συνταγματικῶς κατοχυρωμένα καί αὐτονόητα (ἀκόμη) δικαιώματα τῶν παιδιῶν τους. Εἶναι πραγματικά θλιβερό νά βλέπεις κάτι ψευτοπροοδευτικούς ἀνελλήνιστους ἐκκλησιομάχους νά ξεσηκώνουν κυριολεκτικά τόν κόσμο, ἄν ὑποψιαστοῦν καί μόνο ὅτι κάτι μέσα στό σχολεῖο μπορεῖ νά θίξει τόν νεοεποχίτικο βοῦρκο πού ἔχει κατακλύσει τούς ἐγκεφάλους τους, καί τήν ἴδια ὥρα οἱ Χριστιανοί γονεῖς νά φοβοῦνται καί τή σκιά τους, μήπως καί τούς ποῦν σκοταδιστές καί ψεκασμένους. Καιρός λοιπόν καί αὐτοί νά ἀφυπνιστοῦν, νά διαμαρτυρηθοῦν, νά φωνάξουν, νά διεκδικήσουν, νά ἀπαιτήσουν. Καί ὄχι βέβαια μόνο γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά καί γιά ὁτιδήποτε ἀκόμη προσβάλλει τή θρησκευτική μας συνείδηση, τήν ἐθνική μας ταυτότητα, τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπειά μας. Εἶναι σίγουρο ὅτι κάποια πράγματα μποροῦν ἀκόμη νά κερδηθοῦν ἤ ἔστω νά περισωθοῦν.

Ὡς πρός δέ τά ὑπόλοιπα, εἶναι ἐπίσης σαφές ὅτι πρέπει νά ὑπάρξει μέριμνα ἀπό τούς γονεῖς ὥστε ἡ ἐπί τῆς οὐσίας ἀναπλήρωση τοῦ κενοῦ πού ἀφήνει ἡ (ἀκόμη ὑποχρεωτική, ἄρα ἀναπόφευκτη) δημόσια ἐκπαίδευση νά γίνει μέ ἄλλους τρόπους. Καί ἀπό τούς ἴδιους νά γίνει διπλός κόπος, ἀλλά καί νά ἀναζητηθοῦν καί ἄλλοι παραπληρωματικοί δρόμοι. Μέ ἄλλα λόγια, βρισκόμαστε ξεκάθαρα στή φάση τῆς ἐπαναπροσέγγισης καί ἐκ νέου ἀνακάλυψης τῆς ἔννοιας τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ. Καλά θά κάνουμε νά ἐξοικειωθοῦμε καί πάλι μαζί της (γίνονται ἤδη ἀξιόλογες προσπάθειες - καί διαδικτυακά καί διά ζώσης - πρός αὐτή τήν κατεύθυνση, πού πρέπει νά στηριχθοῦν καί φυσικά νά πολλαπλασιαστοῦν).

Καί αὐτό ἀφορᾶ ἀσφαλῶς ὄχι μόνο τό κανονικό σχολεῖο, ἀλλά πλέον καί τά λεγόμενα κατηχητικά. Τεράστια προσοχή ἀπαιτεῖται καί ἐκεῖ, γιατί τά οἰκουμενιστικά δηλητήρια ἔχουν πλέον δηλητηριάσει μέγα μέρος τοῦ κλήρου. Δίχως νά ἔχουμε τήν πρόθεση νά γενικεύσουμε ἰσοπεδωτικά καί χωρίς νά ἀγνοοῦμε καί κάποιες θετικές ἐξαιρέσεις, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι καί ἐκεῖ ἡ οὐσία θά πρέπει, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, νά ἀναζητηθεῖ σέ παράπλευρα μονοπάτια, ἔξω ἀπό τούς ἐπίσημους καί καθιερωμένους δρόμους...

https://aktines.blogspot.com/2022/10/blog-post_91.html