Ἡ παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

«Ενώ διαχέεται άπλετο το φως της αλήθειας και φωτίζει τα πέρατα, αυτός μένει στο σκοτάδι του ψεύδους και της πλάνης του. Πόσο έχει βαρύνει και έχει καλύψει τους οφθαλμούς του η λατρεμένη του ύλη! Πόσο το σκοτάδι που εξέρχεται απ’ αυτή τον έχει σκοτίσει! Σκοτοδίνη κατέλαβε το μυαλό του! Βαρύ πέπλο από σκοτάδι έχει απλωθεί πάνω απ’ το κεφάλι του, αυτός όμως δεν το αντιλαμβάνεται, θεωρεί ότι δεν σφάλλει ποτέ, αν και αμαρτάνει πάντα.

»Κατά τη στιγμή που έλεγε στον εαυτό του ότι θα είναι αιώνιος, ξαφνικά ακούει μια φοβερή φωνή, φωνή αποδοκιμασίας, φωνή που τον ελέγχει για την αφροσύνη του. Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του σοφό, καταγγέλλεται από τον Θεό ως άφρων: “Άφρων!...”. Τι φοβερή φωνή! “Άφρων, τούτη τη νύχτα τη ψυχή σου ζητούν από σένα!” (Λουκ. 12, 20). Τι φοβερή απαίτηση! Ο Κριτής, του Οποίου αρνιόταν την ύπαρξη, τον καλεί μέσα στη νύχτα να εμφανιστεί μπροστά Του και να απολογηθεί για τις πράξεις του. Πόσο αργά αντιλήφθηκε την ισόβια ανοησία του!...».

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

(1846–1920)

[ Περισσότερα, από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»·

http://toeilhtarion.blogspot.gr/2015/11/blog-post_22.html. ]

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/11/blog-post_751.html