11η. Εὔχομαι, παιδί μου, πνευματικῶς νά πηγαίνῃς καλά. Οἱ δυσκολίες θά ὑπάρχουν, καθώς καί οἱ πειρασμοί καί τόσα ἄλλα· αὐτά ὅλα ὅμως θά τά ἀντιμετωπίσωμεν μέ τήν προσευχήν καί τόν φόβον τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάβολος σάν λιοντάρι τρέχει ἐδῶ καί ἐκεῖ μέ λύσσαν, νά εὕρῃ κάποιον νά τόν κατασπαράξῃ. Διά τοῦτο καί ἡμεῖς πρέπει νά ἔχωμεν προσοχήν πολλήν καί συνεχῶς προσευχήν εἰς τόν Χριστόν καί τήν Παναγίαν, ἕως ὅτου τόν καταργήσῃ ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ καί σταματήσῃ τήν κακίαν του.
Ἐσύ, παιδί μου, μή χάνῃς τό θάρρος σου· ἀντιπολέμα τόν ἐχθρόν μέ ὅλην τήν δύναμις τῆς ψυχῆς σου καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν σέ ἀφήνει νά πάθης κανέν κακόν.
12η. Νά ἐπιμένετε εἰς τήν εὐχήν· μή νομίσητε ὅτι τόσον εὔκολα κατορθώνονται τά μεγάλα ἀγαθά. Θά κοπιάσετε, θά ἱδρώσετε καί θά ἴδῃ ὁ Θεός τόν κόπον καί τήν ταπείνωσίν σας καί τότε θά σᾶς χαρίσῃ ἐν εὐκολίᾳ τήν εὐχήν.
Ὅσον ἐσεῖς θά λέγετε τήν εὐχήν τόσον ἐμένα – κυρίως δέ τόν Θεόν – θά χαροποιῆτε καί τήν ψυχήν σας θά ἐλαφρώνετε. Πρέπει ὁ ἕνας νά βοηθῇ τόν ἄλλον ὑπό τήν ἑξῆς ἔννοιαν: Ὅταν λέγετε τήν εὐχήν ἐκφώνως, ὅταν τύχῃ κανείς νά μή τήν λέγῃ καί γυρίζῃ ὁ νοῦς του ἀλλοῦ, ἀκούοντας τούς ἄλλους, ξυπνᾶ ἀπό τόν μετεωρισμόν καί τόν ἐλέγχει ἡ συνείδησις, διατί νά μή λέγῃ καί αὐτός τήν εὐχήν, ἀλλά κάθεται καί μετεωρίζεται· καί ἀμέσως τότε καί αὐτός ἀρχίζει τήν εὐχήν· ὁπότε ἐφαρμόζεται τό λόγιον: “Ἀδελφός ὑπό ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρά” (Παροιμίαι, 18,19) καί “ἀλλήλων τά βάρη βαστάζετε” (Γαλ. 6,2).