ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ_Στην φανέρωση και διανομή του θείου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστῆς_Δ΄ μέρος, Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, 13-6-2022, Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.comΤρίτη 14 Ιουνίου 2022
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 14-6-2022
https://youtu.be/WLVXa-y4mlg
Συν Θεω ζωντανή μετάδοση τώρα: ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 14-6-2022
«Ὅταν ἐγώ ἄρχισα νά βλέπω τό φῶς μέσα στό δικό Του φῶς, ἐλευθερώθηκα»
Προσκυνητής: Την ευχή σου, Γέροντα.
Γέροντας: Του Θεού, παιδί μου. Καλωσόρισες στην Καλύβη μας. Πήγαινε μέσα να προσκυνήσεις τον Αγιό μας, να κεραστείς και να ξεκουραστείς. Εγώ θα κατέβω στον κήπο να μαζέψω ό,τι έδωσε ο Θεός. ΄Εχουμε πολλούς προσκυνητές απόψε.
Θα σε δω αργότερα, μετά τον Εσπερινό.
Προσκυνητής: Γέροντα, θέλω νά ΄ρθω μαζί σου στον κήπο. Θέλω να σε βοηθήσω. Εγώ είμαι νέος, δεν είμαι κουρασμένος.
Γέροντας: Ευλογημένο νά ΄ναι, έλα.
Προσκυνητής: Γέροντα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
Γέροντας: Τί, παιδί μου;
Προσκυνητής: ΄Εχω ακούσει ότι εδώ ζει ένας Γέροντας με χάρισμα προορατικό, ένας άγιος άνθρωπος, που γαληνεύει όσους εξομολογούνται σ’ αυτόν. Γι΄ αυτό έχω έλθει. Να εξομολογηθώ σ΄ αυτόν. ΄Εχω αγωνία και φόβο.
Γέροντας: Ναι, έχουμε ένα Γέροντα, εξομολόγο. Δεν ξέρω όμως, αν είναι άγιος, όπως λες. ΄Ενα ξέρω με βεβαιότητα, ότι, ενώ μισεί την αμαρτία, αγαπάει τον αμαρτωλό. Και ξέρω τί θα σου πει πρώτα.
Προσκυνητής: Τί, Γέροντα;
Γέροντας: Θα σου πει να έχεις εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού. και όταν ακόμη – ίσως τότε πιο πολύ – εσύ δεν μπορείς να δεις τον δρόμο της σωτηρίας. Θα σε βεβαιώσει ότι κανείς δε γνωρίζει ποιούς δρόμους παίρνει το “Αρνίον”, “ίνα γνωρίση εις ημάς οδούς ζωής”.
Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης
1. Σὰν γλυκὺς συνοδοιπόρος τοῦ ἀνθρώπινου βίου ὁ προφήτης Δαβὶδ βρίσκεται σὲ ὅλους τους δρόμους τῆς ζωῆς καὶ ἀναστρέφεται πρόσφορα μὲ ὅλες τὶς πνευματικὲς ἡλικίες καὶ εἶναι κοντὰ σὲ κάθε παράταξη ποὺ προκόβει. Παίζει μὲ ὅσους νηπιάζουν, ὅπως θέλει ὁ Θεός, μὲ τοὺς ἄνδρες συναγωνίζεται, παιδαγωγεῖ τὴ νεότητα, ὑποστηρίζει τὰ γηρατειά, γίνεται στοὺς... πάντες τὰ πάντα. Γίνεται τὸ ὅπλο τῶν στρατιωτῶν, ὁ προπονητὴς τῶν ἀθλητῶν, ἡ παλαίστρα ὅσων γυμνάζονται, τὸ στεφάνι τῶν νικητῶν, ἡ χαρὰ τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ παρηγοριὰ στὶς κηδεῖες. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀπὸ τὴ ζωή μας ποὺ νὰ εἶναι ἀμέτοχο ἀπὸ αὐτὴ τὴ χάρη. Ποιὰ δυνατὴ προσευχὴ γίνεται, ποῦ δὲν ἔχει σχέση μ’ αὐτὴ ὁ Δαβίδ; Ποιὰ εὐφροσύνη γιορτῆς δοκιμάζομε χωρὶς νὰ τὴ χαροποιεῖ ὁ Δαβίδ; Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ διαπιστώσομε καὶ τώρα· ὅτι δηλαδή, ἐνῶ καὶ γι’ ἄλλους λόγους εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή, ὁ προφήτης μὲ τὴ συνεισφορὰ του τὴν ἔκανε μεγαλύτερη, συνεισφέροντας πρόσφορα σ’ αὐτὴν τὴν εὐφροσύνη ἀπὸ τοὺς ψαλμούς. Στὸν ἕνα ψαλμὸ σὲ προτρέπει νὰ γίνεις πρόβατο ποὺ τὸ ποιμαίνει ὁ Θεὸς καὶ δὲ στερεῖται ἀπὸ κανένα ἀγαθό· καὶ χόρτο νὰ βοσκήσει καὶ νερὸ νὰ πιεῖ καὶ τροφὴ καὶ μάντρα καὶ δρόμος καὶ ὁδηγία καὶ τὰ πάντα γίνεται ὁ καλὸς ποιμένας (Ἰω. 10, 2-4· 11), ἐπιμερίζοντας κατάλληλα τὴ χάρη του σὲ κάθε ἀνάγκη.
2. Μὲ ὅλα αὐτὰ διδάσκει τὴν Ἐκκλησία, ὅτι πρέπει νὰ γίνεις πρῶτα πρόβατο τοῦ καλοῦ ποιμένα ὁδηγούμενο μὲ τὴν ὀρθὴ κατήχηση στὶς θεῖες βοσκὲς καὶ πηγὲς τῶν διδαγμάτων γιὰ νὰ συνταφεῖς μαζί του μὲ τὸ βάπτισμα στὸ θάνατο (Ρώμ. 6, 3-4) καὶ νὰ μὴ φοβηθεῖς αὐτὸν τὸ θάνατο· γιατί αὐτὸς δὲν εἶναι θάνατος, ἀλλὰ σκιὰ καὶ ἀποτύπωμα θανάτου. Γιατί λέει· «ἂν βαδίσω μέσα ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ θανάτου δὲ θὰ τὸ φοβηθῶ αὐτὸ ὡς κάτι κακό, γιατί ἐσὺ εἶσαι μαζί μου» (Ψάλμ. 22, 4). Ἔπειτα ἀπὸ αὐτά, ἀφοῦ παρηγόρησε μὲ τὴ βακτηρία τοῦ Πνεύματος (γιατί ὁ Παράκλητος εἶναι τὸ Πνεῦμα), παραθέτει τὸ μυστικὸ τραπέζι ποὺ ἑτοιμάστηκε κατ’ ἀντίθεση μὲ τὸ τραπέζι τῶν δαιμόνων. Γιατί ἐκεῖνοι ἦταν ποὺ καταβασάνισαν μὲ τὴν εἰδωλολατρία τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ ἀντίθετή τους εἶναι ἡ τράπεζα τοῦ Πνεύματος. Ἔπειτα ἀρωματίζει τὴν κεφαλὴ μὲ τὸ ἔλαιο τοῦ Πνεύματος καὶ προσφέροντάς του κρασὶ ποὺ εὐφραίνει τὴν καρδιὰ (Ψάλμ. 103, 15), προξενεῖ στὴν ψυχὴ τὴ νηφάλια ἐκείνη μέθη, προσηλώνοντας τοὺς λογισμοὺς ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὸ ἀΐδιο. Γιατί, ὅποιος δοκίμασε τὴ μέθη αὐτή, ἀνταλλάσσει τὴ βραχύτητα τοῦ θανάτου μὲ τὴν αἰωνιότητα, παρατείνοντας τὴ διαμονή του σὲ μάκρος ἡμερῶν μέσα στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐπικαιροποίηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, «οὐ φονεύσεις»
Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων
Θεαματική αὔξηση τῶν φόνων καταγράφεται τά τελευταῖα χρόνια. Ἡ ἀφαίρεση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς πραγματοποιεῖται πολύ εὔκολα, ἀκόμη καί γιά ἀσήμαντους λόγους, ἐνῶ προξενεῖ ἰσχυρό προβληματισμό ἡ ἐφεύρεση νομικίστικων τρόπων καί μεθόδων γιά τή δικαιολόγησή της.
Τά αἴτια πολλῶν φόνων συγκαλύπτονται πίσω ἀπό τούς ὅρους «ἐγκλήματα πάθους ἤ τιμῆς» καί ἀποδίδονται, συνήθως, σέ «βρασμό ψυχικῆς ὁρμῆς».
Ὡστόσο, στόν κατάλογο τῶν φόνων, δέν συμπεριλαμβάνονται καί οἱ χιλιάδες ἀμβλώσεις, πού... πραγματοποιοῦνται, νόμιμα, ἐτησίως. Ἐπισημαίνεται ὅτι αὐτοί οἱ φόνοι ἐκτελοῦνται μέ πλήρη ψυχική ἠρεμία, ἀφοῦ γίνονται μετά ἀπό περίσκεψη καί αἴτημα τῆς ἴδιας τῆς μητέρας ἤ ἀπό κοινοῦ καί τῶν 2 γονέων.
Μέ τήν ἀπόφαση τῆς μητέρας ἤ καί τοῦ πατέρα ζητεῖται ἡ ἰατρική συνέργεια στή βίαιη διακοπή τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς (φόνος διά ἐκτρώσεως) καί, περιφρονητικά, τό Ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων, πού εὐλογεῖ καί ἐπιτρέπει τήν ἔναρξη τῆς ζωῆς γιά κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη.
Ἡ διακοπή τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς δέν ἀποτελεῖ μόνον μιά βαριά ἐγκληματική πράξη καί ἀσέβεια ἔναντι τῆς ὕπαρξης ἑνός ζωντανοῦ ἀνθρώπου, σέ ὁποιαδήποτε φάση τῆς ζωῆς του καί ἄν βρίσκεται, ἀλλά, προπαντός, ἀποτελεῖ ἕνα βαρύτατο ἁμάρτημα, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται καί δηλώνεται ἡ διακοπή τῶν σχέσεων μέ τόν Θεό - Δημιουργό καί ἡ ἀνυπακοή καί παραβίαση τῶν θείων ἐντολῶν Του.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο εἶναι καί τό μοναδικό ὅν στόν κόσμο, πού ἔχει προικιστεῖ μέ τή θεία εἰκόνα του Δημιουργοῦ καί μέ τά θεῖα δῶρα τῆς λογικῆς καί τῆς ἐλευθερίας, μέ τά ὁποῖα μπορεῖ νά φτάσει, κατά χάριν, ἕως καί στή θέωση.
Ἡ ἀρχή καί τό τέλος κάθε ἀνθρώπινης ζωῆς, συνεπῶς, ἀνήκουν, ἀποκλειστικά, στήν κυριότητα καί στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Τό τραπέζι τοῦ γαστρίμαργου καί τό τραπέζι τοῦ φιλόθεου (Ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος)
Η συναναστροφή μας με τους αγωνιστές, κάνει και τα δύο μέρη να πλουτίσουν με τον πλούτο των μυστηρίων του Θεού. Όμως η αγάπη των ανθρώπων προς τους αμελείς και τους τεμπέληδες, τους κάνει να παραγεμίσουν με απληστία το στομάχι τους, καθώς κάθονται στο τραπέζι μαζί, και δεν μπορούν να συγκεντρώσουν το νου τους. Σε τέτοιους ανθρώπους, που είναι αμελείς, και αγαπούν τα συμπόσια, φαίνονται αηδή τα φαγητά χωρίς την παρέα τους. Λένε, μάλιστα, «αλίμονο σε κείνον που τρώει μόνος του, γιατί δεν πρόκειται να ευχαριστηθεί». Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι προσκαλούν ο ένας τον άλλον στα συμπόσια, και ανταμείβονται με τις προσκλήσεις αναμεταξύ τους, χωρίς αρχοντιά, σαν μισθωτοί. Φεύγε, αδελφέ μου, από τέτοιους ανθρώπους, και να μη θελήσεις με κανέναν τρόπο να συμφάγεις μαζί τους, κι αν ακόμη φτάσεις στην ανάγκη να το κάνεις. Διότι το τραπέζι τους είναι βρόμικο, και έχουν υπηρέτες τους τους δαίμονες. Οι φίλοι του νυμφίου Χριστού δεν τρώνε σε τέτοια τραπέζια.
Αυτός που ετοιμάζει συνεχώς συμπόσια, είναι υπηρέτης του δαίμονα της πορνείας, και μολύνει την ψυχή του ταπεινού. Όποιος τρώει στο τραπέζι του καθαρού το ταπεινό φαγητό του, καθαρίζει την ψυχή του από τα πάθη. Το τραπέζι του γαστρίμαργου βρομάει από την αφθονία και την ποικιλία των εδεσμάτων και των τηγανισμάτων. Ο άμυαλος και ασύνετος τρέχει σε τέτοιο τραπέζι, όπως το σκυλί στο μακελειό. Όμως το τραπέζι του ανθρώπου που προσεύχεται συνεχώς, είναι πιο γλυκό από τη μυρωδιά του ψημένου μοσχαριού και από την ευωδία του μύρου. Ο φιλόθεος μοναχός τέτοιο τραπέζι θέλει και το τιμά σαν ατίμητο θησαυρό.
Από το τραπέζι των νηστευόντων και αγρυπνούντων, που κοπιάζουν εν Κυρίω να πάρεις τη χάρη του Θεού, που είναι σαν το φάρμακο που δίνει αληθινή ζωή και, μ’ αυτό, ανάστησε την πεθαμένη ψυχή σου. Διότι ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες κάθεται ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, που τους αγιάζει, και μεταβάλλει τις πικρές κακουχίες και ταλαιπωρίες στη δική του ανεκδιήγητη γλυκύτητα.
Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ προτελευταία ὑπόθεση τῆς Δευτέρας Παρουσίας
Λέει ο άλλος:
- Την ημέρα της Αναλήψεως, αρχίζουνε τα μπάνια...
Αυτό βλέπει ο άνθρωπος... Πέρα από τη σάρκα του, πέρα από τις ηδονές του κ.λπ. δεν βλέπει. Τί είναι η Ανάληψη; Τί εορτάζεται; Τί υπενθυμίζετε; Αυτά ο κόσμος δεν τα ξέρει. Και το ότι δεν τα ξέρει, βαθμολογείται λίγο, αλλά το ότι δεν θέλει να τα μάθει, αυτό τον μηδενίζει.
Η Ανάληψη του Κυρίου είναι η προτελευταία υπόθεση της Δευτέρας Παρουσίας. Διότι ένα ακόμη γεγονός υπολείπεται για όλη αυτήν την υπόθεση, το ότι ήρθε ο Θεός στον κόσμο για τον άνθρωπο. Ποιό γεγονός; Το «και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς». Και εκεί κλείνει όλη η υπόθεση της ενσάρκου οικονομίας.
Θαυμαστά γεγονότα μέ τόν πατέρα Παναγιώτη τῶν Ἀγράφων
Ο πατέρας Παναγιώτης ( ο παπάς των Αγράφων ) πολλές φορές περπατούσε μέσα στην βροχή και παρέμενε άβρεχος. Πολλά παιδάκια έβλεπαν ένα άγγελο να τον τυλίγει με τα φτερά του και άλλες φορές να του κρατά ομπρέλα.
ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ, ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ), 14-6-2022
https://youtu.be/x2-twToN1Kc
Συν Θεω ζωντανή μετάδοση τώρα: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ, ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ), 14-6-2022
Ὁ σταυρός εἶναι ὁ συντομότερος δρόμος γιά τόν οὐρανό.
Ο σταυρός είναι ο συντομότερος δρόμος για τον ουρανό.Από μέσα τους πέρασε ο ίδιος ο Χριστός.Ο Σταυρός είναι ένα εντελώς δοκιμασμένο μονοπάτι, γιατί όλοι οι άγιοι το έχουν περπατήσει.Ο σταυρός είναι το πιο σίγουρο μονοπάτι, γιατί ο σταυρός και τα βάσανα είναι ο κλήρος των εκλεκτών, αυτές είναι οι στενές πύλες από τις οποίες μπαίνει κανείς στη Βασιλεία των Ουρανών.
Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Krestyankin)
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/05/blog-post_347.html
14 Ἰουνίου. Ἐλισαίου τοῦ προφήτου (900 π.Χ.), Μεθοδίου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ὁμολογητοῦ (†847), Ἰουστίνου ὁσίου τοῦ Πόποβιτς (†1979). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό
ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρ. α΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. α΄ 1-7, 13-17).
Ρωμ. 1,1 Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ, κλητὸς ἀπόστολος, ἀφωρισμένος εἰς εὐαγγέλιον Θεοῦ
Ρωμ. 1,1 Εγώ ο Παύλος είμαι δούλος του Ιησού Χριστού, αφωσιωμένος ψυχή και σώματι εις αυτόν, κεκλημένος από τον ίδιον στο αποστολικόν αξίωμα, ξεχωρισμένος δια να κηρύττω το χαρμόσυνον μήνυμα της σωτηρίας, την οποίαν ο Θεός προσφέρει στους ανθρώπους.