«Ἀγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι»[1], λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Α΄ του καθολική ἐπιστολή. Καί συνεχίζει: «πᾶς ὁ ἀγαπῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται καί γινώσκει τόν Θεόν, ὁ μή ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τόν Θεόν, ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν»[2]. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ μέ εἰλικρίνεια τούς ἄλλους, ἔχει ἀναγεννηθεῖ ἐν τῷ Θεῷ, ζεῖ ἐν τῷ Θεῷ, καί ὡς ἐκ τούτου γνωρίζει τόν Θεόν. Αὐτός ὁ ὁποῖος δέν ἀγαπᾶ, δέν γνωρίζει τόν Θεό, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη.
Καί πάλι λέγει καί ὁ Ἀποστολος Παῦλος, τονίζοντας τήν μεγάλη σημασία αὐτῆς τῆς ἀρετῆς ὅτι: «ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καί τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δέ μή ἔχω, γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον. καί ἐάν ἔχω προφητείαν καί εἰδῶ τά μυστήρια πάντα καί πᾶσαν τήν γνῶσιν καί ἐάν ἔχω πᾶσαν τήν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐθέν εἰμι. κἄν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου, καί ἐάν παραδῶ τό σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι»[3]. Δηλαδή, λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι ὁμιλῶ ὅλες τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμα καί τῶν ἀγγέλων, δέν ἔχω ὅμως ἀγάπη, οἱ λόγοι μου ἀκούγονται ὡς χάλκινος κώδωνας ἤ ἀλαλαγμός κυμβάλου∙ κι ἄν ἔχω τό χάρισμα τῆς προφητείας καί κατέχω ὅλα τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί ὅλη τήν γνώση, ἀκόμα κι ἄν ἔχω ὅλη τήν πίστη, ὥστε νά μετακινῶ ἀκόμα καί βουνά, δέν ἔχω ὅμως ἀγάπη, δέν εἶμαι τίποτε. Κι ἄν διαθέσω τά ὑπάρχοντά μου στούς φτωχούς καί ἄν παραδώσω τό σῶμα μου γιά νά καῶ, δέν ἔχω ὅμως ἀγάπη, δέν ὠφελοῦμαι σέ τίποτε ἀπό αὐτές τίς θυσίες. Δηλαδή ἀκόμα καί τό μαρτύριο χωρίς ἀγάπη δέν λογίζεται ὡς ἀρετή καί ὡς κάτι καλό μπροστά στόν Θεό.
Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ἀγάπη, «μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, {ἡ ἀγάπη} οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό κακόν, οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ»[4]. Δηλαδή, αὐτός πού ἔχει ἀγάπη εἶναι μακρόθυμος καί ἀνεκτικός, καλοσυνάτος, εὐεργετικός καί ὠφέλιμος. Δέν ζηλοφθονεῖ, δέν ὑπερηφανεύεται, δέν φέρεται μέ ἀλαζονεία καί προπέτεια, δέν πράττει ἄσχημα, δέν ζητεῖ τά δικά του συμφέροντα, δέν ἐρεθίζεται ἀπό θυμό καί ὀργή, δέν σκέπτεται ποτέ κακό κατά τοῦ πλησίον, δέν βάζει κακό λογισμό γιά τόν ἄλλον. Δέν χαίρεται ὅταν βλέπει νά γίνεται ἀδικία, χαίρεται ὅμως ὅταν βλέπει ἡ ἀλήθεια νά ἐπικρατεῖ. «Ἡ ἀγάπει πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει, ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει»[5]. Δηλαδή ἡ ἀγάπη τά ἀνέχεται ὅλα, ἐμπιστεύεται στά πάντα, ἐλπίζει γιά πάντα, ὑπομένει τά πάντα. Ἡ ἀγάπη ποτέ δέν ἐκπίπτει, ἀλλά πάντοτε μένει ἰσχυρή.
